คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Evil 1 start
Evil 1
สนามหญ้าหลังโรงเรียนที่ปลอดผู้คนเนื่องจากขณะนี้ได้เวลาเรียนแล้ว แต่กลับมีเด็กหนุ่ม2คนและหญิงสาวกำลังต่อลองเรื่องราคากันอยู่
“จับมือ 3000 วอน จูบ 9000 วอน แต่ถ้าเธอจะให้ฉันอยู่ด้วยทั้งวันก็30000วอน”
ชายหนุ่มหน้าใสพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มผิดกับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยท่าทางเงียบขรึม
“จะตกลงไหม”
“ตกลงแน่นอน วันนี้ทั้งวันนะ ลีทึกต้องอยู่กับฉันนะ”
“หมัดจำ 5000 วอน”
หนุ่มน้อยแบมืออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนที่หญิงสาวจะคว้าเงินจำนวน5000วอนแล้วยื่นให้ด้วยรอยยิ้ม
“วันนี้ผมจะอยู่กับคุณตลอดวันครับ พักกลางวันเจอกันนะครับ”
สาวน้อยพยักหน้ารับด้วยความยินดีก่อนจะวิ่งไปเพื่อเข้าห้องเรียน
“นายไม่หน้าทำแบบนี้เลยนะลีทึก”
ชายหนุ่มคนข้างๆพูดขึ้นด้วยอารมณ์ขุ่นหมอง
“นายน่าจะชินได้แล้วนะคยู ฉันก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว”
ลีทึกเอ่ยพร้อมเก็บเงินที่ได้ใส่กระเป๋า ก่อนจะหันมายิ้มให้คยูฮยอน
“ถ้านายเดือดร้อนฉันก็ช่วยนายได้ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เอาล่ะ ฉันไม่อยากจะพึ่งใคร เดี๋ยวนี้น้องฉันก็ต้องใช้เงินมากขึ้น ฉันไม่อยากให้เขาไปทำงานพิเศษ”
คยูฮยอนทำได้แต่เพียงการถอนหายใจอย่างหน่ายๆกับคนตรงหน้า เขาพยามจะห้ามแล้วตั้งหลายครั้งตั้งแต่ครั้งแรกที่เพื่อนเขาต้องทำงานแบบนี้เพื่อเอาเงินไปเลี้ยงน้องชายเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ งานที่ต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้เงินมา
“ไปกันเถอะคยู เดี๋ยวจะเข้าเรียนสายนะ”
ลีทึกออกเดินนำหน้าไปยังห้องเรียนของพวกเขา ทำให้คยูต้องออกเดินตามไป
“ไปน้า..................นะนะไปดูคอนเสิร์ตด้วยกันนะ”
“ไม่เอาฉันไม่อยาไปกับพวกนายหรอกเดี๋ยวก็สวีทกันให้พวกฉันอิจฉาเล่น”
“ไม่หรอกนะ ฉันอยากไปจริงๆนี่ ไปนะ ไปน้า....”
หนุ่มน้อยตาโตทำตาใสใส่เพื่อนรัก เพื่อเป็นการอ้อนวอนให้คนตรงหน้าไปเที่ยวด้วยกัน
“โอเคๆ ไปก็ไป”
“เย้”
เสียงคนตัวเล็กอุทานออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะหันไปหาอีกคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่
“ดงเฮ ไปกับพวกเรานะ”
“หืม ฉันไม่หรอก นายไปกับเยซองกับชินดงเถอะ”
“โห ทำไมอ่ะ ไปด้วยกันนะดงเฮนะ”
เรียววุคยังคงขอร้องต่อไป ทำให้ดงเฮต้องผละออกมาจากหนังสือ
“ตอนนี้พี่ฉันต้องทำงานพิเศษหาเงินมาให้ฉันใช้ ฉันไม่อยากทำให้พี่ต้องเปลืองเงินมากกว่านี้น่ะ”
ดงเฮพูดขณะพยามเปิดหนังสืออ่านต่อไป คนตัวเล็กเริ่มส่งสายตาไปหาอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไปเถอะดงเฮ ถ้านายไม่ไปก็หมดสนุกนะสิ”
“แต่ว่า...”
“ไม่เป็นไรฉันเอารถฉันไปเอง ตั๋วก็ได้ฟรี ค่ากินเดี๋ยวพวกเราเลี้ยงนายเองน้า... ไหนๆพวกเราก็ไปค้างบ้านนายบ่อยแล้ว ให้เราทำอะไรบ้างเถอะ”
ดงเฮนิ่งคิดอยู่สักพักก่อนจะพยักหน้ารับง่ายๆ
“เย้ เยซองเก่งที่สุดเรยทำให้ดงเฮไปได้ด้วย”
เรียววุคพูดก่อนจะกระโดดกอดเยซองด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่สภาพห้องจะเริ่มเปลี่ยนไปเพราะอาจารย์ที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเด็กหนุ่มอีกคนที่ใบหน้าอยู่ภายใต้กรอบแว่นหนาสีดำและรอยยิ้มกว้างที่ทำให้เห็นฟันครบทุกซี่
“วันนี้มีเด็กใหม่เข้ามาครูอยากให้พวกเธอช่วยดูแลเขานะ แนะนำตัวสิ”
อาจารย์หันไปพูดกับเด็กหนุ่มตรงหน้าทำให้เขายิ้มกว้างมากกว่าเดิม พร้อมเพื่อนๆที่เริ่มคิดแล้วว่าไอ้นี่มันคงไม่สมประกอบ
“สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคน ผมชื่อ คิม คิบอม ฝากตัวด้วยครับ”
คิบอมยิ้มกว้างอีกรอบ จนตอนนี้เพื่อนๆเริ่มฮากับความติ๊งต๊องของเขา
“งั้นเธอไปนั่งตรง...”
“ตรงนั้นครับ ผมอยากนั่งข้างๆเขาตรงนั้น เพราะผมสายตาไม่ดีถ้าให้ไปนั่งตรงท้ายคงมองไม่เห็น”
คิบอมชี้ไปยังที่นั่งของดงเฮกับชินดง ทำให้เขาสองคนเริ่มมองหน้ากัน
“งั้นก็ได้จะ ชินดงลุกไปนั่งข้างหลังทีนะ ช่วยเพื่อนเขาหน่อย”
“คะ..ครับ”
ชินดงรับคำก่อนจะเดินถือกระเป๋าออกด้วยความหัวเสียนิดหน่อย ก่อนที่คิบอมจะเดินไปนั่งแทนที่ข้างดงเฮ
“สวัสดีนะ ฉันชื่อคิบอม”
“อืม ฉันชื่อดงเฮมีอะไรก็ถามได้นะ”
ดงเฮทักตอบด้วยความมนุษยสัมพันธ์ดี
“เอาล่ะๆ เรามาเริ่มเรียนกันได้แล้ว”
เสียงอาจารย์พูดขึ้นทำให้ทุกคนในห้องเลิกคุยกันแล้วหันมาสนใจที่อาจารย์สอนอย่างตั้งใจ รวมถึงดงเฮกับคิบอมแต่ไม่ใช่ชินดงที่ตอนนี้กำลังนั่งกัดฟันด้วยอารมณ์ที่ครุกรุ่น
ภายในห้องของฉันปี2Aของลีทึกก็ไม่ต่างอะไรกับห้องของดงเฮนัก เมื่อในห้องนี้ก็มีเด็กใหม่มาเหมือนกัน
“สวัสดีครับ ผมชื่อ ชเว ซีวอน เป็นนักเรียนใหม่ของที่นี่ แล้วก็เป็นประธานนักเรียนคนใหม่ด้วยครับ”
ซีวอนพูดด้วยความสุภาพและใบหน้าเรียบก่อนจะหันไปหาอาจารย์เป็นเชิงว่าพูดจบแล้ว
“คยูฮยอน”
“ครับ อาจารย์”
“เธอช่วยลุกออกไปนั่งข้างหลังจุงซูที”
“ทำไมล่ะครับ”
“เพราะว่าซีวอนต้องนั่งที่ตรงนั้นน่ะสิ”
คำอธิบายของอาจารย์ทำให้คยูฮยอนเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาในทันที แต่เขาก็จะต้องจำยอมทำตามไป
“สวัสดีฉันชื่อ ปาร์คจุงซู เรียกฉันว่า ลีทึกก็ได้นะ”
ลีทึกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่ซีวอนได้แค่จ้องหน้าก่อนที่จะหันไปฟังอาจารย์พูด ทำให้ลีทึกเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาหน่อยๆ
เสียงกริ่งพักเที่ยงดังขึ้นเป็นสัญญานให้ทุกคนเริ่มทยอยออกจากห้องเรียนเพื่อตรงไปยังโรงอาหาร
“หิวๆๆๆ ไปกินข้าวกันเถอะ”
ชินดงเดินเข้ามาเรียกเพื่อนๆเพื่อไปกินข้าวกลางวันกัน
“แต่ฉันว่านะชินดง...”
เยซองพูดพลางชี้มือไปหน้าห้องที่มีสาวสวยยืนอยู่และกำลังโบกมือมาให้ชินดง
“ฉันลืมไปเลยแฮะว่ามีนัดกินข้าวกับเธอ งั้นวันนี้ฉันขอตัวนะ”
ชินดงพูดก่อนจะรีบวิ่งออกไปหาสาวสวยทิ้งให้เพื่อนๆอยู่กันตามลำพัง
“คิบอมไปกินข้าวกับพวกเราไหม”
เรียววุคเข้ามาชักชวนด้วยท่าทางยิ้มแย้ม
“ไม่หล่ะ ฉันไม่ค่อยเข้าใจที่อาจารย์สอนเท่าไหร่ขออยู่อ่านหนังสือก่อนนะ”
“หืม ตรงไหนเหรอ”
ดงเฮถามขึ้นขณะขยับเข้าไปฝกล้ขึ้นอีก
“ตรงนี้น่ะ”
“อ๋อ เดี๋ยวฉันช่วยสอนให้เองนะ เยซองเรียววุคนายสองคนไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”
“โอเคๆ แล้วเดี๋ยวฉันจะซื้ออะไรมาให้พวกนายกินก็แล้วกัน”
เยซองกับเรียววุคเดินออกไปจากห้องทิ้งให้คิบอมกับดงเฮอยู่ด้วยกันเพียงสองคนภายในห้อง
“เฮ้ ลีทึกไปกินข้าวกันเถอะนะ”
คยูฮยอนเข้ามาชวนลีทึกหลังจากที่ซีวอนเดินออกไปจากห้องแล้ว
“นายลืมเหรอคยูว่าฉันต้องไปทำงาน นี่มันก็สายแล้วเดี๋ยวเด็กนั่นจะรอฉันนาน”
“นี่นายต้องไปรับยัยนั่นที่ห้องเหรอ”
“อืมน่ะสิ”
“ชิ ฉันล่ะเซ็งจริงๆ จะมีวันไหนที่ฉันจะได้กินข้าวกลางวันกับนายไหม”
“มันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ ที่ฉันมีงานเยอะนะ ไปก่อนนะ”
ลีทึกออกรีบวิ่งออกจากห้องไปโดยปล่อยให้เพื่อนรักอยู่ในห้อง
“ยูมิ ผมมารับแล้วครับ”
ลีทึกพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี เมื่อเจอสาวน้อยกำลังนั่งรอเขาอยู่ในห้องเพียงลำพัง
“พี่ลีทึก นานจังเลย”
“พี่ขอโทษนะ ไปกันเถอะพี่หิวข้าวแล้ว”
ลีทึกทำตาอ้อนสุดๆทำให้ยูมิยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอาแขนข้างนึงมากอดแขนลีทึกไว้แล้วเดินออกจากห้องไปยังโรงอาหารที่มีผู้คนพลุกพล่านมากมาย
“พี่ลีทึกอยากกินไรค่ะ”
“แล้วแต่ยูมิล่ะกันครับ พี่กินอะไรก็ได้ทั้งนั้น”
สาวน้อยยิ้มออกกว้างก่อนจะเดินไปหาซื้ออะไรมากิน
“ลีทึกค่ะ”
สาวสวยหุ่นดีอีกคนเรียกลีทึกจากทางด้านหลังทำให้เขาต้องหันไป
“สวัสดีครับ”
“วันนี้มีใครเลี้ยงข้าวรึยัง ให้เจสเลี้ยงไหม”
“ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ผมกำลังทำงานอยู่นะ”
“เหรอค่ะ ว้า...แย่จัง งั้นคราวหน้าเจสจะจ้างคุณนะ”
“ยินดีอยู่แล้วครับ สำหรับเจสสิก้าผมทำงานเต็มที่อยู่แล้ว”
ลีทึกยิ้มหวานให้สาวสวยก่อนที่สาวสวยจะเนเข้ามและจูบไปที่ปากของลีทึกก่อนจะผละออกพร้อมยัดเงินจำนวน9000วอนใส่กระเป๋าเสื้อของลีทึกแล้วเดินจากไป
“เมื่อกี้ใครเหรอค่ะ ทำไมต้องมายุ่งกับพี่ลีทึกด้วย”
ยูมิที่เดินกลับมาพร้อมถาดอาหารพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนัก
“ไม่มีอะไรหรอกครับยูมิ ก็แค่ลูกค้าเก่าเท่านั้น”
“งั้นเหรอ ไม่อยากเชื่อเลย”
“จริงๆนะ ก็วันนี้พี่สัญญาจะอยู่กับยูมิตลอดนะ”
ลีทึกหยิกไปที่แก้มของยูมิเบาๆ ทำให้ยูมิเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาในทันที
“พี่ลีทึกป้อนยูมิหน่อยนะ”
“ได้สิครับ”
ลีทึกรับคำด้วยรอยยิ้มก่อนจะตักข้าวเป็นคำเล็กๆเพื่อป้อนยูมิที่ทำหน้าระรื่นอยู่
“สวัสดีครับพี่ลีทึก อ้าวยูมิ”
“สวัสดีเยซองเรียววุค”
ยูมิพูดด้วยท่าทางยิ้มแย้ม
“ดงเฮล่ะ”
ลีทึกถามถึงน้องชายทันทีเมื่อเห็นเพื่อนรักของน้องเขาเดินมา
“อ๋อ พอดีดงเฮช่วยสอนหนังสือให้กับเด็กใหม่ที่เพิ่งมาอยู่ข้างบนน่ะครับ พวกผมกำลังเอาขนมกับน้ำไปให้อยู่”
ลีทึกพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
“ยูมิ เดี๋ยวพี่ขอไปหาน้องชายก่อนนะ เดี๋ยวพี่ลงมานะค่ะ”
ยูมิพยักหน้าเล็กๆด้วยรอยยิ้ม
“เยซองกับรียววุคไปกินข้าวเถอะเดี๋ยวพี่เอาไปให้ดงเฮเอง”
“เอางั้นเหรอครับ”
“อืม”
เยซองส่งขนมที่พวกเขาซื้อมาให้ลีทึกก่อนจะเดินไปหาโต๊ะที่ว่าง
“เข้าใจรึยัง ตรงนี้น่ะไม่ยากหรอก”
“อืมๆ เข้าใจแล้วดงเฮทำให้ฉันเข้าใจง่ายมากเลย”
คิบอมพูดพร้อมรอยยิ้มที่สดใส
“เข้าใจก็ดีแล้วล่ะ อ๊า พี่ลีทึก”
คนตัวเล็กเรียกเสียงดังเมื่อเห็นพี่ชายตัวเองกำลังเดินตรงเข้ามาในห้อง
“พี่รู้ว่าเรายังไม่ได้กินอะไรจากพวกเรียววุคน่ะ นี่พวกนั้นซ้อมาฝาก”
ลีทึกพูดพร้อมวางกองขนมไปให้ดงเฮ
“เยอะแยะเลย พี่ลีทึกครับนี่นักเรียนใหม่ห้องผมชื่อคิบอมครับ”
“สวัสดีครับ”
คิบอมทักด้วยรอยยิ้มตามที่เขาถนัดอีกครั้ง ทำให้ลีทึกก็ยิ้มตอบเช่นกัน
“สวัสดี ดงเฮเดี๋ยวตอนเย็นนี้พี่คงกลับด้วยไม่ได้ เรากลับเองนะเดี๋ยวพี่จะให้พี่คยูมาหา”
“ครับ”
ดงเฮยิ้มน้อยๆก่อนจะโบกมือให้พี่ทีทกำลังจะเดินออกจากห้องไป
“ปาร์ค จุงซู”
เสียงเรียกเรียบๆจากทางด้านหลังทำให้ลีทึกหันไปในทันทีขณะที่เดินลงบรรไดก็ทำให้พบกับซีวอนที่กำลังยืนกอดอก
“นายเรียกฉันเหรอ”
“ใช่”
ซีวอนยังคงทำเสียงเรียบ
“มีอะไรล่ะ”
ซีวอนค่อยๆเดินเข้ามาหาลีทึกก่อนจะเริ่มออกแรงบีบที่ต้นแขนเล็กและกระชากเข้ามาใกล้ขึ้น
“นายจะทำอะไรน่ะ ฉันเจ๊บนะ”
“อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่รู้ว่านายกำลังทำอะไรอยู่ ฉันไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในโรงเรียนเด็ดขาดจำเอาไว้ด้วย”
ซีวอนพลักลีทึกออก ตอนนี้หน้าลีทึกเริ่มมีอาการตกใจเล็กน้อยแต่เขาก็ยังควบคุมสีหน้าได้อยู่
“นายคิดว่าฉันทำอะไรไม่ทราบ”
“นายก็น่าจะรู้ตัวดี เย็นนี้มาที่ห้องของฉันด้วย เราคงต้องมีเรื่องที่ต้องคุยกันยาว”
ซีวอนพูดก่อนจะเดินลงบรรไดไปทิ้งให้คนตัวเล็กทำได้แค่มองตาม
“ดงเฮพี่นายนี่น่ารักจังเลยนะ มีแฟนรึยัง”
“ยังหรอก พี่มีแต่คนเข้ามาชอบแต่ก็ไม่เคยคิดจะคบใคร วันๆกก็มีแต่พวกผู้หญิงเข้ามายุ่งบางทีก็มีพวกผู้ชายบ้าง แต่อันที่จริงก็เคยมีนะแต่ว่าเลิกไปแล้ว”
“งั้นเหรอ แล้วนายล่ะ”
“ฉันน่ะเหรอ ใครจะมาเป็นแฟนฉันล่ะ”
ดงเฮพูดก่อนกัดขนมปังเข้าไปเคี้ยวคำโต
“ก็ฉันไง”
สำหรักครับท่าน ดงเฮสำรักขนมปังอย่างเต็มที่ก่อนที่คิบอมจะยื่นขวดน้ำให้ดงเฮกระดกไปหลายอึ๊ก
“เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ”
“เป็นแฟนกับฉันไหม”
ความคิดเห็น