คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักกวนๆฉบับก๊วนเด็กหอ 1
บทที่ 1
“ แม่คร้าบแทแทไม่อยากอยู่ที่นี่อ่า แทแทอยากกลับไปอยู่บ้านกับแม่ ” งัดลูกอ้อนออกมาใช้เต็มที่
“ อย่าดื้อสิแทฮยอง เดี๋ยววันศุกร์แม่ก็มารับกลับบ้านแล้ว ”
“ ไอ้แทฮยอง! จะอ้อนแม่อีกนานป่ะ พวกกูรอจนรากจะงอกอยู่แล้ว! ” คุณเพื่อนครับอย่าเพิ่งขัดสิครับ กูกำลังจะอ้อนแม่กู - -*
“ ไปได้แล้วแทฮยอง ”
“ คร้าบบบ รักแม่นะครับ ” ผมรอจนแม่ผมขับรถออกไปไกลก่อนที่จะวิ่งไปหาพวกเพื่อนๆ
“ ไอ้แทฮยอง เมื่อไรมึงจะเลิกนิสัยแบบนี้สักทีว่ะ ไอนิสัยลูกแง๋ติดแม่อ่ะ ” จอง โฮซอก เพื่อนที่ผมชอบกวนประสาทมันมากที่สุด นิสัยของมันจัดว่าดี แต่ติดอยู่ที่ว่ามันชอบพูดอะไรแตกต่างจากที่ใจคิด
“ โห้! ทำมาเป็นพูด ตะกี้กูยังเห็นมึงแทบจะกอดขาแม่มึงอยู่เลย ” มิน ยุนกิ หรือ มิน ชูก้า เพื่อนที่ผมพึ่งพาได้มากที่สุด นิสัยชอบพูดกวนประสาทชาวบ้านไปทั่ว ไม่เว้นแม้แต่เด็กและสตรีมีครรภ์ - -*
“ แล้วมีใครรู้บ้างว่าพวกเราต้องไปลงทะเบียนที่ตึกไหน ” คิม ซอกจิน แต่ผมชอบเรียกมันว่าซอกเตียง นิสัยเงียบ ชอบอยู่ในโลกส่วนตัวซะมากกว่าโลกความเป็นจริง(?)
“ ถ้าจำไม่ผิดที่ห้องฝ่ายปกครองหรือป่าวว่ะ ” ปาร์ค จีมิน บุคคลที่ชอบยั่วโมโหคนอื่น โดยเฉพาะกับเพื่อนในกลุ่ม นิสัยชอบแอ๊บเด็ก ทำตัวเหมือนเด็ก แต่ความจริงมันอายุเท่าผมแหละครับ
“ มึงจะเข้าไปหาใบประพฤติหรือไงว่ะไอ้หมูจี อาจารย์เขาก็ประกาศอยู่ว่าให้ไปรวมตัวที่หอประชุม ” คิม นัมจุน เพื่อนที่มักจะเป็นที่ปรึกษาให้ผมได้เสมอ นิสัยขัดกับหน้าตาอย่างมาก หน้าตาอย่างโหดแต่นิสัยดันเหมือนผู้หญิงซะงั้น เป็นทั้งที่ปรึกษาให้กับคนในกลุ่มและบลาๆ มันเยอะมากครับ เล่าวันนี้ก็ไม่หมด - -*
“ ฮยองรอผมด้วยสิ ” จอน จองกุก บุคคลที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม และอัจฉริยะที่สุดในกลุ่มด้วย มันเข้าเรียนก่อนเกณฑ์ 1 ปี แต่ที่ทางมหาวิทยาลัยรับมันเพราะมันดันสอบเข้าได้คะแนนอันดับ 1 ของมหาวิทยาลัย แต่ติดอยู่ที่ว่ามันไม่ได้ใสอย่างที่พวกคุณคิดหรอกนะ
ส่วนตัวผมชื่อคิม แทฮยอง นิสัยก็โอเคดี การเรียนก็ปานกลาง เป็นบุคคลที่ธรรมดามากที่สุดในกลุ่ม แต่มีอย่างนึงที่แก้ให้ตายยังไงก็ไม่หายนั้นก็คือ ไอ้การขี้อ้อน ไม่รู้ว่ามันจะอ้อนอะไรนักหนา เฮ้อ! ผมว่าผมคงจะปกติที่สุดในกลุ่มแล้วมั้ง!
ทางด้านหอประชุม
“ เฮียคริส!!!!! ” เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักเหมือนลูกหมาตัวน้อยที่เดินมาพร้อมกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิท เด็กหนุ่มตาโตเหลือกเหมือนโพโรโระ
“ อ้าว! แบคฮยอน คยองซู มาหาเฮียแต่เช้ามีอะไรหรอ ”
“ เฮียคริสเห็นจงอินกับเซฮุนป่ะ เมื่อเช้ามันรีบมาช่วยเฮียเตรียมงานจนลืมหยิบกระเป๋าตังค์มาด้วยอ่ะ ”
“ อ่อ! ไอ้สองตัวนั้นช่วยงานอยู่ด้านในอ่ะ เข้าไปหามันสิ ”
“ เดี๋ยวครับพี่คริส ผมมีอะไรจะถามสักนิดนึง ” ครั้งนี้เหมือนจะไม่ใช่แบคฮยอนที่เรียกผม
“ มีอะไรหรอคยองซู ” ผมถาม
“ ปีนี้พี่จะให้เปลี่ยนรูมเมทหรือป่าวครับ ”
“ ก็ว่าจะให้เปลี่ยนอยู่นะ จะให้เด็กปี 1 อยู่หอเดียวกะเด็กปี 2 ส่วนปี3ก็อยู่หอเดียวกับปี 4 ส่วนเรื่องรูมเมทพี่จะให้จับฉลากเอานะ เพราะปีนี้มันลงตัวพอดี”
“ อ่อ ขอบคุณครับ ” ผมไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้แล้วหันมาเคลียร์กะเอกสารไว้ให้เด็กปี 1 ลงชื่อต่อ
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง นี่ก็จวนจะได้เวลาแล้วทำไมยังไม่โผล่หัวมาอีกนะ และตอนนั้นเองผมก็เหลือบไปเห็นเพื่อนตัวขาวที่กำลังวุ่นอยู่กับการเช็คตารางงาน จึงเกิดแผนการชั่วร้ายขึ้นมา
“ ซูโฮ ฉันฝากนายช่วยเช็คเอกสารส่วนนี้ให้ฉันหน่อยสิ เดี๋ยวฉันมา ” ผมยื่นกองเอกสารทั้งหมดของผมให้ซูโฮเพื่อนรัก ^__^
“ เฮ้อ! คริส ถ้านายไม่อยากโดนฉันกระทืบตายก็รีบกลับมาเร็วๆนะ ”
“ โอเค ฉันจะรีบกลับมา ” ผมพูดก่อนที่จะเดินออกจากหอประชุม
ผมเดินไปเรื่อยๆจนไปเจอกับบางสิ่งบางอย่างที่สามารถทำให้เค้าหยุดมองได้
“ หอประชุมไปทางไหนน้า ” ชายหนุ่มร่างบางที่กำลังงุนงงกับเส้นทางในมหาวิทยาลัย ผมบอกแม่แล้วน้าว่าสักวันจะจะต้องมีคนเดินหลงทางในมหาวิทยาลัย - -*
“ หรือว่าทางนี้ เอ๊ะ! เราเดินผ่านมาแล้วนิ หรือว่าทางโน้น ไม่ๆ ไม่ใช่ ” โอ้ย! ผมอยากจะขำเป็นภาษาบาหลี
จนในที่สุดผมก็ทนเห็นคนเดือนร้อนไม่ไหวจึงเดินเข้าไปช่วยก่อนที่สติจะแตกก่อน
“ มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย ”
“ โอ๊ะ!! นายมาพอดีเลย ฉันอยากรู้ว่าหอประชุมมันอยู่ทางไหน ฉันเดินวนกลับมาที่เดิมเป็นสิบๆรอบแล้ว ”
“ งั้นเดี๋ยวฉันพาไป เพราะว่าฉันก็กำลังจะไปที่นั้นเหมือนกัน ”
“ จริงอ่ะ ขอบคุณนะเอ่อ.... ”
“ ฉันอู๋ อี๋ฟาน หรือจะเรียกว่าคริสก็ได้ อยู่ปี 4 ”
“ อ่อ ! ฉันจาง อี้ชิง หรือจะเรียกว่าเลย์ก็ได้นะ เพิ่งย้ายมาจากจีน อยู่ปี 3 ยินดีที่ได้รู้จักนะคริส ^______^ ” รอยยิ้มของคนตรงหน้าทำให้เผยเห็นลักยิ้มบนใบหน้า บ่งบอกได้ว่าคนตรงนี้สดใส ร่าเริงแค่ไหน
“ อื้ม ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ” ผมตอบ
“ ^_____________^ ” เฮือกกกกก ขอร้องอย่าส่งสายตาแบบนี้มา ผมแพ้สายตาแบบนี้
“ งั้นรีบไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันนะ ” ผมรีบเดินนำหน้าไปทันที
“ คริส รอฉันด้วยสิ ”
จบแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย
จบแบบเรียบง่ายสไตล์ไรท์เอง 55555
ถ้าลงให้ช้าก็อย่าว่ากันเน้อ เพราะต้องทำงานพาร์ทไทม์
ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยมีเวลาเลย 55555
เอาเป็นว่ายังไงก็ฝากคอมเม้นกันด้วยน้า เพื่อความสุขของไรท์ตัวน้อยๆ
ปล.อยากติดแท๊กในทวิตบ้างไรบ้าง
ช่วยกันคิดหน่อยว่าติดแท๊กอะไรดี ไรท์เป็นพวกสมองทึบคิดอะไรแบบนี้ไม่ออก
ยังไงก็ฝากหน่อยแล้วกันน้า
ความคิดเห็น