คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : EP.07 TURN OFF YOUR PHONE-120%-
EP.07 TURN OFF YOUR PHONE
I’m sorry – your make-up looks so sexy today
ขอโทษทีนะ – เมคอัพของคุณมันเซ็กซี่เหลือเกินวันนี้
It looks like you put a lot of thought into your outfit too
และดูเหมือนคุณจะพิถีพิถันในการแต่งตัวอีกด้วย
But your make-up will be erased
แต่อีกเดี๋ยวเมคอัพก็คงจะเลือนหายไปแล้วละ
And your pretty clothes will come off baby
ชุดสวยๆของคุณ ก็จะต้องถูกถอดออกเหมือนกัน
แสงแดดอ่อนๆที่ลอดผ่านหน้าต่าง ทำให้แจ็คสันรู้สึกตัวตื่นขึ้น แขนข้างขวาของเขาชาดิกจนแทบไร้ความรู้สึก
แต่เมื่อมองไปยังตัวต้นเหตุ ริมฝีปากหนาก็เผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมา
เพราะมีร่างเปลือยเปล่าของใครบางคนกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขนของเขา ผิวขาวเนียนที่มีรอยสีชมพูปรากฏอยู่ประปรายทำให้หัวใจของแจ๊คสันเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาสองคนมีอะไรกัน...
แต่มันเป็นครั้งแรก ที่แบมแบมยอมให้เขาทำ ด้วยความเต็มใจ
แอบมองคนหลับอยู่ได้ไม่นาน เสียงนาฬิกาปลุกเจ้ากรรมก็ดังท้วงว่าถึงเวลาที่พวกเขาต้องเริ่มปฏิบัติหน้าที่อีกครั้งแล้ว แต่ดูเหมือนจะยังไม่ดังพอที่จะปลุกคนขี้เซาในอ้อมกอดของเขาให้ตื่นขึ้นมาได้
“แบมแบม ตื่นได้แล้วนะ”ใช้เสียงแหบพร่าของตัวเองกระซิบที่ข้างหู ใจจริงแจ๊ควันอยากให้แบมแบมได้พักผ่อนต่ออีกสักนิด เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนกันก็เกือบเช้า แต่วันนี้พวกเขามีสิ่งที่ต้องทำ...
แบมแบมต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการทำงานครั้งแรก...
“ขออีกห้านาที”คนตัวเล็กงึมงำทั้งที่ยังหลับตา ศีรษะกลมมนถูไถกับแผ่นอกกว้างอย่างออดอ้อน ทำเอาคนถูกอ้อนแทบไปไม่เป็น
ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าคนในอ้อมกอดตอนนี้มีพลังทำลายล้างสูงเหลือเกินก็ไม่รู้
“โอเคๆ ครบห้านาทีแล้วลุกนะครับ”บอกกับคนขี้เซาด้วยรอยยิ้ม แม้แขนจะยังชาเพราะถูกคนตัวเล็กนอนหนุนทั้งคืน แต่เขาก็ยังปล่อยให้แบมแบมนอนทับอยู่แบบนั้น ก่อนที่แจ๊คสันจะเริ่มสำรวจคนหลับอย่างใกล้ชิด
ใบหน้าเรียวรูปไข่ แก้มสีชมพูระเรื่อแม้ไม่มีเครื่องสำอางเติมแต่ง จมูกโด่งรั้นอย่างคนเอาแต่ใจ ริมฝีปากอิ่มที่ไม่ว่ามองกี่ครั้งก็อยากสัมผัส
“จุ๊บ”ไวกว่าความคิด ริมฝีปากหนาค่อยๆจรดกับริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเปลี่ยนมาใช้จมูกสูดความหอมจากแก้มเนียน
“อื้อ ฮยอง~”คนถูกกระทำเริ่มส่งเสียงประท้วง แม้ว่าจะยังคงหลับตาพริ้มอยู่ก็ตาม
“อะไร แบมก็นอนไปสิ เหลือเวลาอีกสามนาทีแล้วนะ ฟอด!”พูดจบก็หอมแก้มยุ้ยแรงๆอีกที
“กวนกันแบบนี้แล้วจะหลับลงได้ไงเล่า พอเลยนะ แบมจะอาบน้ำแล้ว”ในที่สุดคนตัวเล็กก็ดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะกระแทกเท้าปึงๆเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นว่าร่างบางเดินเข้าไปแล้ว ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มก็เริ่มเปลี่ยนเป็นตึงเครียด
เขานึกขึ้นได้ว่า มันถึงเวลาแล้วที่แบมแบมจะต้องเริ่มทำงานอย่างเต็มรูปแบบ
แจ๊คสันไม่เคยรังเกียจที่แบมแบมต้องทำงานแบบนี้ แต่เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กต้องเผชิญกับโลกที่โหดร้าย
มีลูกค้ามากมายหลายรูปแบบ และแน่นอนว่าพวกเขาไม่ใช่คนดีเสมอไป
เด็กคนนี้ยังต้องเจอกับอะไรอีกมากมาย และแจ๊คสันหวังว่าแบมแบมจะรับมือกับมันให้ได้... ไม่สิ ต้องรับมือได้อยู่แล้วล่ะ...
เพราะไม่ว่ายังไง แบมแบมก็ยังมีเขาอยู่เคียงข้างนี่นา...
ร่างกำยำลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะไปคว้าเอากางเกงยีนส์ที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง เพื่อกดโทรหาใครบางคน
ผู้ชายหัวแดงที่เข้ามาติดต่อขอซื้อแบมแบมในวันนั้น...
มาร์คต้วน...
-20% Loading...-
ฝั่งของมาร์ค
~ครืด~
มาร์คแทบจะตะครุบโทรศัพท์มือถือ ทันทีที่เขาสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของมัน เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์แปลกที่ไม่ได้บันทึกเอาไว้ นิ้วเรียวก็รีบสไลด์เพื่อรับสายอย่างรวดเร็ว
หวังว่ามันจะเป็นสายที่เขารอคอย
“ฮัลโหล”เสียงทุ้มต่ำกรอกลงไปอย่างฟอร์มจัด ทั้งๆที่ภายในใจนั้นกำลังตื่นเต้นอย่างรุนแรง รออยู่ไม่นานก็มีเสียง
แหบทรงสเน่ห์ตอบกลับมา
[สวัสดีครับ คุณมาร์ค ผมโทรมาตามเบอร์ติดต่อที่คุณได้ทิ้งเอาไว้]น้ำเสียงไม่ได้บอกถึงความเป็นมิตร แต่ก็ไม่ได้แสดงความอาฆาตใดๆ เขาไม่สามารถเดาอารมณ์ของปลายสายได้เลย แต่มาร์คก็ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก
ที่เขาสนมีแค่เรื่องของเด็กคนนั้น
[วันนี้เด็กของเราพร้อมให้บริการแล้วนะครับ ไม่ทราบว่าคุณมาร์คจะตกลงรับเลยหรือเปล่า หรือว่า...]ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดจบ มาร์คก็รีบตัดบททันที
“รับเลย พร้อมเมื่อไหร่ก็มาเลย คอนโดของผมอยู่ข้างๆผับของคุณนั่นแหละ ห้อง 707”
[อ่า...ครับ ถ้าเด็กของเราไปถึงแล้วเขาจะเคาะประตูรัวเจ็ดครั้ง ทางเราคิดค่าบริการชั่วโมงละหนึ่งล้านวอน ไม่ทราบว่าจะรับกี่ชั่วโมงครับ]
“อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าส่งเด็กนั่นมาก่อน แล้วผมจะจ่ายทีหลังตามเวลาที่ใช้ไปแล้วกัน”
[ไม่ได้ครับ คุณต้องจ่ายก่อนล่วงหน้า ถ้าเกิดคุณได้สินค้าแล้วเบี้ยวขึ้นมาทางเราจะลำบาก]น้ำเสียงปลายสายฟังดูหงุดหงิด จนมาร์คเริ่มจะหงุดหงิดตาม
“งั้นผมซื้อ 24 ชั่วโมงเลยแล้วกัน ส่วนเงินก็จะเอาไปให้เดี๋ยวนี้ อีกไม่เกินยี่สิบนาที บอกเด็กนั่นเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ ผมจะไปรับเอง”
[เฮ้! คุณจะซื้อไปเป็นวันเลยหรอ แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อย...] มาร์ครีบชิงตัดสายก่อนที่อีกฝ่ายจะบ่นอะไรไปมากกว่านี้
.
.
.
“24 ชั่วโมง อืม ก็ยี่สิบสี่ล้านวอนสินะ”ชายหนุ่มพึมพำ นึกโมโหตัวเองไม่น้อยที่ไม่ยอมสงบสติอารมณ์ให้มากกว่านี้ จริงๆแค่สามถึงสี่ชั่วโมง มาร์คก็คิดว่ามันน่าจะเพียงพอแล้วสำหรับการทำเรื่องอย่างว่า แต่นี่เขาซื้อมาทั้งวัน เพียงเพราะต้องการแกล้งไอ้เจ้าของเสียงแหบๆนั่น
ฟังดูก็รู้ว่าหมอนั่นหวง สินค้า ของตัวเองมากแค่ไหน จริงๆถ้าทำได้ มาร์คคิดว่าหมอนั่นคงไม่ยอมขายแบมแบมให้เขาหรอก
แต่ก็อย่างว่าแหละ อำนาจเงินมันอยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่าง...
“มีเวลาตั้งยี่สิบสี่ชั่วโมง...ฉันจะทำอะไรกับนายดีนะแบมแบม... :) ”มาร์คอาจไม่รู้ตัว แต่เพียงแค่พูดชื่อของเด็กคนนั้น ใบหน้าของเขาก็ถูกประดับด้วยรอยยิ้ม
กลับมาที่แจ๊คสัน
“เฮ้! คุณจะซื้อไปเป็นวันเลยหรอ แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อย...โว๊ย!!”แจ๊คสันแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ลงบนพื้น เมื่อจู่ๆคู่สนทนาของเขาก็ตัดสายไปดื้อๆ
ตั้งแต่เขาเริ่มทำงานมา ไม่เคยมีใครซื้อนานเท่านี้ นอกจากจะพาออกไปต่างจังหวัดหรือต่างประเทศ แต่ไอ้บ้านั่นมันอยู่แค่คอนโดข้างๆ จะซื้อทำไปทำไมเป็นวันๆ
“ไอ้หัวแดงตัณหากลับ ไอ้โรคจิต ไอ้หล่อ โอ๊ย stress!”แจ๊คสันสบถออกมาไม่หยุด เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดอย่างมากที่เลือกจะปล่อยแบมแบมให้ผู้ชายคนนั้น
แต่ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว...
เหลือเวลาอีกแค่ 20 นาที...
“อ้าว ฮยอง เป็นอะไรหรือเปล่า เสียงดังเชียว”ร่างบางที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก้าวออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูผืนเล็กพันรอบเอวไว้อย่างหลวมๆ
เส้นผมสีทองเปียกน้ำลู่ไปตามใบหน้าและลำคอขาวเนียน หยดน้ำไหลร่วงจากผมไปตามแนวโค้งเว้าของเรือนร่าง กลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูที่สุดแสนจะยั่วยวนนั่นอีก
ไอ้เด็กนี่มันแอบไปฝึกสกิลการยั่วตั้งแต่เมื่อไหร่
แจ๊คสันถามตัวเองในใจ ก่อนจะลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ให้ตายสิ ขนาดเขายังเป็นมากขนาดนี้ แล้วไอ้มาร์คต้วนนั่นจะไม่คลั่งตายไปเลยหรอไง
“จ้องอะไรอ่ะฮยอง เมื่อคืนยังมองไม่พออีกหรือไง”แบมแบมหันมายืนกอดอก แถมยักคิ้วให้เขาอย่างหาเรื่อง
นอกจากจะยั่วเก่งขึ้น แจ๊คสันรู้สึกว่าความเหนียมอายของเด็กนี่มันค่อยๆลดลงตามลำดับด้วย
อาจเพราะแบมแบมสนิทและไว้ใจเขาเหมือนพี่ชาย...
ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ทางกายเด็กนั่นก็คิดว่ามันเป็นแค่หน้าที่...
แต่แจ๊คสันดันไม่ได้คิดแบบนั้นนี่สิ...
“อีก 20 นาที แขกจะมาแล้ว รีบแต่งตัวสิ”เขาบอกได้แค่นั้น เพราะตอนนี้สติที่ปกติก็ไม่ค่อยจะมี ตอนนี้หายไปอย่างถาวร
จริงๆแจ๊คสันคิดว่า เขาไม่มีสติตั้งแต่วินาทีที่แบมแบมเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำแล้วแหละ
-60% Loading~-
“ทำไมชุดที่มีมันถึงไม่สมประกอบเลยสักตัวเนี่ย”แบมแบมบ่นอุบ ขณะที่ค้นดูตามตู้เสื้อผ้า ชุดที่แขวนอยู่นั้น ถ้าไม่ผ่าหน้า ก็เว้าหลัง หรือไม่ก็บางซะจนเห็นทุกอย่างไม่ต่างจากตอนไม่ใส่เลยสักนิด
ออกมาจากห้องน้ำได้ไม่นาน แจ๊คสันก็ถูกนายใหญ่ตามตัวไปพบ จึงส่งยองแจมาอยู่กับเขาแทน
“โอ๊ย ก็หยิบๆมาสักชุดเถอะน่า นายจะเลือกมากไปทำไม ใส่ไปเดี๋ยวก็ถูกถอดออกอยู่ดี”คนขี้หงุดหงิดบ่นตามสไตล์ แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ยอมลุกขึ้นและเดินมาเลือกเสื้อผ้าในตู้ช่วยอีกแรง
“ชุดนี้ละกัน”ยองแจหยิบเสื้อกล้ามสีและกางเกงเดฟสีขาวพร้อมเสื้อคลุมตาข่าย ออกมาจากตู้แล้วยื่นให้
“ผมไม่ชอบใส่เสื้อโชว์แขนเลย ตอนอยู่ไทยน่ะใส่ทีไรเพื่อนล้อไอ้แห้งทุกที”แบมแบมบ่น แต่ก็ยอมรับมาใส่แต่โดยดี
“ไม่แห้งหรอกน่า อย่างนายเขาเรียกว่าบอบบาง น่าทนุถนอมมากกว่า”ยองแจแทบจะกัดลิ้นตัวเองเมื่อเผลอพูดสิ่งที่คิดออกไป
“ฮยอง! พูดจริงอ่ะ”ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าจู่ๆคนตรงหน้าก็มีหูกับหางโผล่ขึ้นมากันนะ แถมหางกระดิกดี๊ด๊าเลยด้วย
“ชมนิดชมหน่อย อย่าทำเป็นดีใจไป รีบๆแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวก็ได้พันผ้าขนหนูผืนเดียวไปรับแขกหรอก”
รีบตัดบท ก่อนจะเดินกลับไปนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ตามเดิม
ไม่อยากให้เด็กนั่นรู้ถึงความในใจ…
ไม่อยากให้เด็กนั่นรู้ว่าจริงๆแล้วเขาห่วงใยมันมากแค่ไหน...
ชเวยองแจ เป็นคนประเภทที่ปากไม่ตรงกับใจนะ รู้ยัง ?
.
.
.
ครืด~
เหล่าพนักงานต่างพากันจ้องมองชายหนุ่มผมแดงที่ลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กเข้ามาในร้านอย่างสงสัย นี่ยังไม่ถึงเวลาที่ผับจะเปิดให้บริการ แล้วผู้ชายคนนี้มาทำอะไรที่นี่
ฮันบิน บาร์เทนเดอร์หนุ่มวางแก้วไวน์ที่กำลังเช็ดอยู่ลง ก่อนจะเดินไปต้อนรับ พวกเขาถูกฝึกมาว่าลูกค้าคือพระเจ้าที่ต้องคอยดูแล ไม่ว่าจะเป็นเวลาทำงานหรือเวลาไหน
“มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ”คนถูกถามมีท่าทีอึกอักเล็กน้อย แต่ในที่สุดเจ้าตัวก็ยอมตอบ
“ผมมารับสินค้าน่ะ”เขาว่าก่อนจะยกกระเป๋าเดินทางขึ้นมา ซึ่งฮันบินก็พยักหน้ารับรู้ทันที
“แล้วคุณจองใครไว้ล่ะครับ ให้ผมไปตามให้ไหม”
“แบม...ชื่อแบมแบม”คำตอบที่ได้รับสร้างความตกใจให้ฮันบินได้ไม่น้อย ก็เมื่อวานไอ้เด็กนั่นมันยังทำทุกทางเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องขายตัวอยู่เลย แล้วทำไมวันนี้ถึงยอมง่ายๆแบบนี้ล่ะ
“นี่ยี่สิบสี่ล้านที่ตกลงกันไว้ ผมต้องจ่ายมันกับใคร”จำนวนเงินในกระเป๋าเดินทางทำเอาชายหนุ่มเข่าแทบทรุด นับว่ามันเป็นราคาที่สูงที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ยินมาสำหรับคนขายบริการที่นี่
“จ่ายที่ผมนี่แหละครับ”น้ำเสียงหวานทำให้มาร์คและฮันบินหันไปมอง ก่อนจะพบกับชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดสูทสีขาวสะอาด ใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้มที่ใครได้เห็นก็ต้องเสียวสันหลัง คนมาใหม่เดินเข้ามาอย่างช้าๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินทางของมาร์คไปแล้วเปิดนับเงินอย่างสบายอารมณ์
หากอิมแจบอมคือมือขวา ผู้ชายคนนี้ก็คงจะเป็นมือซ้ายของนายใหญ่
แต่การเป็นมือซ้าย ไม่ได้หมายความว่าความโหดร้ายของเขาจะน้อยกว่าหรอกนะ
ปาร์คจินยองน่ะ ทั้งโหดร้ายและเลือดเย็นแบบครบสูตรเลยล่ะ
“ครบตามที่ตกลงกันไว้ หวังว่าคุณจะมาใช้บริการกับเราบ่อยๆนะ แขกกระเป๋าหนักอย่างคุณเนี่ยหาได้ยากมากๆเลย”โน้มหน้าไปกระซิบที่ข้างหูอย่างหยอกล้อ ก่อนจะลากกระเป๋าเงินจากไป ทิ้งอีกสองคนไว้กับความอึดอัดที่เจ้าตัวได้ก่อขึ้น
.
.
.
“เฮ้! คุณใช่ไหมที่เป็นแขกวันนี้”น้ำเสียงใสทำลายบรรยากาศคุกรุ่นลง มาร์คหันไปมองยังต้นเสียงก่อนจะพบกับผู้ชายร่างเล็กสองคน คนที่เรียกเขาเมื่อกี๊เป็นชายหนุ่มดวงตารีเล็กดูท่าทางมั่นใจ ผิดกับอีกคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างหลังอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เอ้า ไปสิ อย่าให้แขกรอนาน เสร็จเมื่อไหร่ก็โทรหานะ แจ๊คสันจะได้ไปรับ”ยองแจว่าก่อนจะผลักร่างเล็กที่หลับอยู่หลังตัวเองไปหาแขกผู้มาเยือน เขาส่งยิ้มให้กับลูกค้าหัวแดงเล็กน้อยก่อนจะลากฮันบินกลับไปทำงานตามเดิม
แบมแบมยังคงก้มหน้า เขายังไม่สามารถจะทำใจมองหน้าแขกคนแรกของตัวเองได้ ถ้าเป็นอาเสี่ยแก่ๆพุงพลุ้ยเขาควรจะทำยังไง หรือถ้าเป็นผู้ชายหื่นกามท่าทางโรคจิตล่ะ แค่คิดก็จะร้องไห้แล้ว
“บนพื้นมีอะไรหน้าสนใจงั้นหรอ”สิ้นคำถาม แบมแบมก็จำต้องยอมเงยหน้าในที่สุด เขารู้สึกโล่งใจเพราะคนที่ซื้อเขามีรูปร่างหน้าตาที่ห่างไกลจากคำว่า เสี่ย และคนโรคจิตอยู่มากโข
“ชื่อ มาร์ค ต้วน แต่ เรียกฉันว่า มาร์คก็แล้วกัน”นั่นเป็นคำพูดประโยคสุดท้าย ก่อนที่มือหนาจะคว้าข้อมือของเขาและพาเดินออกจากร้านไปอย่างเงียบๆ
I’m sorry – my room is a bit messy
ผมขอโทษนะ ห้องของผมมันรกไปหน่อย
I had time but I didn’t clean it on purpose
ผมมีเวลาแต่ผมตั้งใจจะไม่ทำความสะอาดอะไร
Because it’s gonna get messy anyway oh baby
เพราะอีกไม่นานมันจะต้องรกกว่านี้อยู่แล้ว
แบมแบมปล่อยให้คุณลูกค้าจูงมือเขาเดินไปเรื่อยๆ รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่คอนโดของร่างสูงอยู่ติดกับที่ๆเขาทำงาน พวกเขาใช้ลิฟต์ขึ้นไปที่ชั้นเจ็ดซึ่งเป็นชั้นที่มาร์คอยู่
“ห้องมันอาจจะรกหน่อยนะ”ชายหนุ่มผมแดงบอกกับเขา ก่อนที่เจ้าตัวจะหยิบคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงเพื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง
สภาพห้องดูดีกว่าที่แบมแบมจินตนาการไว้ มันไม่ได้รกมากมายอะไร แค่มีกองหนังสือที่วางไว้ตามโต๊ะต่างๆ และกองเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้เอาไปซักก็เท่านั้น
แบมแบมเดินสำรวจห้องไปเรื่อย จนมาหยุดอยู่ที่ระเบียง คิ้วเรียวขมวดขึ้นเล็กน้อย เมื่อพบว่าระเบียงห้องของมาร์คตรงอยู่ตรงกับระเบียงที่เขาชอบออกมานั่งเล่นพอดี
“ฉันเห็นนายจากตรงนี้แหละ”มาร์คเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเขาก่อนจะเริ่มเล่า
“เสียงของนายทำเอาฉันนอนไม่หลับเป็นเดือนเลยรู้ไหม”ร่างสูงเริ่มเขยิบเข้ามาใกล้ ก่อนที่แขนแกร่งจะโอบเอวบางเอาไว้อย่างถือวิสาสะ แบมแบมเม้มปากแน่น พยายามบอกกับตัวเองว่ามันคือหน้าที่
“ในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหว เลยซื้อตัวนายมาจนได้”พูดจบก็โน้มหน้าลงไปสูดกลิ่นหอมจากคนในอ้อมกอด จมูกโด่งเริ่มไล้ไปตามแก้มเนียนก่อนจะเลื้อยต่ำลงไปยังซอกคอขาว
ถ้าหากคอนโดของเขาอยู่ต่ำหรือสูงกว่านี้อีกชั้น
ถ้าวันนั้นแบมแบมไม่เลือกที่จะฆ่าตัวตายแล้ว แล้วแจ๊คสันไม่ลากแบมแบมมาคุยที่ระเบียง
พวกเราก็คงไม่ได้เจอกัน
“Do you believe in destiny ? ”น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบถามร่างบางที่ปล่อยให้เขารุกรานได้ตามใจชอบ คนในอ้อมกอดหลุบตาต่ำและตอบคำถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
“นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณควรถามกับโสเพณีอย่างผมหรอกนะ มาร์คต้วน”
Turn off your phone so no one can interrupt us,
ปิดโทรศัพท์ของคุณซะ แล้วจะได้ไม่มีใครมารบกวนเราได้
come right next to meTurn off your phone,
มาข้างๆผม ปิดโทรศัพท์ของคุณ
let’s leave to our own little world starting now
มาเริ่มตอนนี้เลย มาอยู่ในโลกของเรา
Let’s hug each other, let’s kiss each other
กอดจูบกันและกัน
Do a sexy dance for me in your bare body
ต้นรำเย้ายวนผมกับร่างที่เปลือยเปล่าของคุณ
So baby, turn off your phone
ที่รัก ปิดโทรศัพท์ของคุณนะ
Let’s spend our own hot time together
มาใช้ช่วงเวลาที่ร้อนแรงนี้ด้วยกัน
เพลง Turn off your phone ของ Jay Park ค่ะ ฟังละรู้สึกเซ็กซี่มาก=..=
จิ้มแก้มน้องแบมเลยจ๊ะ :)
ร้อยยี่สิบแว้ววววววววววววววว>_< พี่มาร์คหื่นมาก =..=
อร๊างงง กัดผ้า ถถถถถถถถ รู้สึกเอ็นซีมันเริ่มจะไม่กรุบกริบแล้วนะ TT ต่อไปต้องตั้ง 25 บวกมั้ยเนี่ย 5555
เดี๋ยวเราจะอัพ OS ฉลองแฟนคลับ + เม้น ครบร้อย เลยอยากถามว่าอยากอ่านเรื่องไหนกัน
ระหว่าง สงครามไอจี กับ แอร์เสีย 555 (อิงเรื่องจริงม๊ากกกก)
ใครเล่นทวิตอย่าลืมติดแทค #ฟิคptt น้า สกรีมกันเข้ามาได้ ^^ เก๊ารออยู่วววววว
เจอกันตอนหน้าเน๊อะ รักรี้ดทุกคน จู๊ฟฟฟฟฟฟฟ
ความคิดเห็น