คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EP.05 DO WHAT WE DO -100%-
EP.05 DO WHAT WE DO
ไม่คิดเลยว่า วันที่เขากลัวจะมาถึงเร็วขนาดนี้...
“ถ้าผมต้องการซื้อตัว นักร้องที่อยู่บนเวที...ผมต้องจ่ายเท่าไหร่ครับ...”แจ๊คสันมองเจ้าของคำถามอย่างพิจารณา เขามีใบหน้าหล่อเหลาชนิดหาตัวจับยาก เส้นผมสีแดงสดแม้จะยุ่งเหยิงไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความดูดีของชายแปลกหน้าลดลงไปเลย
“ขอโทษครับ เด็กคนนั้นเพิ่งเริ่มทำงานที่นี่วันแรก ผมเกรงว่าทางเราจะยังขายให้ตอนนี้ไม่ได้”ตอบด้วยกิริยาสุภาพ แต่น้ำเสียงกลับแฝงด้วยความคุกรุ่น
ถ้าหากนี่ไม่ใช่หน้าที่...ป่านนี้หมัดลุ่นๆของเขาคงได้ซัดลงที่ใบหน้าหล่อๆนั่นสักทีสองทีแล้วล่ะ
“สนใจจะรับพนักงานคนอื่นแทนไหมครับ ที่นี่เรา...”
“ไม่ครับ ผมต้องการแค่คนที่อยู่บนเวที”ยังไม่ทันจะพูดจบประโยค ก็ถูกน้ำเสียงทุ้มต่ำขัดขึ้นเสียก่อน ชายหนุ่มเจ้าของผมสีแดงหันไปขอกระดาษกับปากกาจากบริกรที่เดินผ่านมา ก่อนที่มือหนาจะตวัดเขียนข้อความลงไปลวกๆ
“นี่เบอร์ติดต่อผม ถ้าพร้อมขายเมื่อไหร่โทรมาได้เลย ราคาผมไม่เกี่ยง”ว่าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะยื่นแผ่นกระดาษที่มีชื่อพร้อมเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองให้แจ๊คสัน
“หวังว่าคุณจะโทรหาผมเป็นคนแรก แล้วผมจะรอนะ”กล่าวปิดท้ายด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งคู่สนทนาให้ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
แจ๊คสันกำเศษกระดาษในมือแน่น แม้อยากจะเขวี้ยงมันทิ้งหรือฉีกเป็นชิ้นๆแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถทำได้
ดูจากท่าทางแล้ว ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันต้องตื๊อไม่เลิกแน่ๆ ถึงครั้งนี้เขาจะเลี่ยงได้ แต่ถ้ายังยื้อต่อไป แล้วเรื่องนี้ดันไปเข้าหูนายใหญ่
แจ๊คสันก็นึกแทบไม่ออกเลยว่า จะมีหายนะอะไรเกิดขึ้น
ร่างหนาหันไปมองคนที่ยังนั่งดีดกีตาร์บนเวทีอย่างสบายใจ ตอนนี้แบมแบมยังไม่รู้ว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง
ถ้าฉันส่งตัวนายให้กับผู้ชายคนนั้น ก็เท่ากับว่า ฉันได้ทำลายความไว้ใจของนาย
แต่ถ้าฉันยังดันทุรังจะเก็บนายไว้ ทั้งนายและฉันอาจจะต้องเจอกับอะไรที่มันร้ายแรงยิ่งกว่านี้...
แล้วฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ...แบมแบม
-10%-
“แกรู้ใช่ไหมว่าฉันมาที่นี่เพราะอะไร”ชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่เอ่ยถาม ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะพ่นกลุ่มควันสีเดียวกับผมตัวเองออกมาระลอกใหญ่
คนถูกถามได้แต่ยืนนิ่ง แจ๊คสันเม้มปากแน่นจนแทบจะเป็นเส้นตรง ท่าทีของเขาทำให้คู่สนทนาแสยะยิ้มน่ารังเกียจออกมา
“ถึงนายใหญ่จะยังไม่สงสัย แต่ฉันรู้นะว่าแกกำลังคิดจะทำอะไร หึๆ! ถ้ายังคิดจะเก็บเด็กนั่นเอาไว้ เห็นทีฉันจะต้องรับหน้าที่ฝึกงานให้มันแทนแกซะแล้ว”น้ำเสียงยะเยือก ทำให้แจ๊คสันลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากปีศาจ
อิมแจบอม ชายหนุ่มผู้ได้รับการยกย่องให้เป็นมือขวาของนายใหญ่ เขามีความสามารถรอบด้านและฉลาดเป็นกรด ไม่มีอะไรบนโลกนี้ที่เขาอยากรู้แล้วจะไม่ได้รู้ ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่เขาสนใจแล้วจะไม่ได้มันมา
และตอนนี้แจ๊คสันรู้สึกกลัวเหลือเกินว่า อิมแจบอม อาจจะเริ่มสนใจแบมแบมเข้าให้แล้ว...
อำนาจของแจบอมนั้นมีมากเกินกว่าเขาจะรับมือไหว ลำพังที่นายใหญ่ยังเมตตาให้เขาดูแลแบมแบมมาได้ถึงทุกวันนี้ก็นับว่าดีแค่ไหนแล้ว
หากการส่งไปขายคือการฆ่าแบมแบมให้ตาย
การปล่อยให้เด็กนั่นตกอยู่ในมือของแจบอมก็ไม่ต่างจากการส่งแบมแบมไปลงนรก
“นี่ถือเป็นการเตือนครั้งสุดท้ายของฉันนะ J ”เมื่อได้พูดทุกอย่างที่ตั้งใจไว้แล้ว ชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่ก็ส่งยิ้มเย็นให้แจ๊คสันแทนคำบอกลา ร่างสูงโปร่งเดินจากไปอย่างไม่รีบร้อน ทิ้งให้อีกคนยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับมรสุมอารมณ์ที่หลากหลาย
ดูเหมือนว่าเขาจะมีทางเลือกไม่มาก และแต่ละทางนั้นก็ไม่ใช่อะไรที่น่าเลือกสักเท่าไหร่
ทำไมกันนะ...ใครกันเป็นคนกำหนดให้พวกเขาต้องเป็นแบบนี้
แจ๊คสันควานหาซองพลาสติกยับยู่ยี่ในกระเป๋ากางเกง บุหรี่มวนหนึ่งถูกหยิบขึ้นมาคาบไว้ในปาก ก่อนที่ชายหนุ่มจะใช้ไฟแช็คที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงอีกข้างจุดมัน
ถ้าเพียงแต่ แบมแบมเป็นแค่เด็กมัธยมธรรมดา และแจ๊คสันไม่ใช่ลูกน้องแถวหน้าของมาเฟีย…
ถ้าเพียงแต่ พวกเขาพบกันและรักกันแบบคนปกติทั่วไป...
ถ้าเพียงแต่ แจ๊คสันเลือกที่จะไม่ทำร้ายแบมแบมได้
ชีวิตของพวกเขาจะมีความสุขมากแค่ไหนกันนะ...??
“เฮ้! ฮยอง มายืนทำหน้าเครียดอะไรอยู่ตรงนี้”น้ำเสียงใสของผู้มาใหม่ ทำให้แจ๊คสันสะดุ้งโหยง ริมฝีปากหนาเกือบจะปล่อยบุหรี่ที่คาบเอาไว้ลงพื้น โชคดีที่ยังเอามือมาคีบไว้ทัน
“ก็แค่ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”คำตอบแบบเลี่ยงๆ ทำเอาคนถามเบ้หน้า แบมแบมเบียดตัวเข้ามายืนข้างๆพี่ชายคนสนิท พื้นที่ที่ไม่ได้กว้างนักของระเบียงทำให้ร่างทั้งสองแนบชิดกันจนแจ๊คสันอดที่จะใจเต้นไม่ได้
“คำว่ากลุ้มมันเขียนอยู่บนหน้าฮยองตัวเบ้อเริ่มเลยนะ คิดว่าผมดูไม่ออกหรือไง”พูดติดตลก แต่สายตาที่มองมานั้นไม่ได้ตลกด้วย แบมแบมใช้มือทั้งสองประคองใบหน้าคมคายให้หันมาสบตากับตัวเอง
“ฮยองสัญญาว่าจะปกป้องผม แต่มันไม่ได้หมายความว่าฮยองจะต้องแบกรับทุกอย่างเอาไว้คนเดียว”พูดด้วยเสียงแผ่วเบาจนแทบจะกระซิบ แต่กลับเด่นชัดในความรู้สึกของคนฟัง
“เมื่อกี้ผมได้ยินนะ ทั้งหมดเลย”คำบอกเล่าจากคนตัวเล็กทำเอาแจ๊คสันได้แต่ยืนอึ้ง เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือทำอะไร จึงปล่อยให้เจ้าของเสียงใสพูดเจื้อยแจ้วต่อไป
“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฮยองดูแลผมดีมากๆ ฮยองเป็นคนแรกที่ให้เกียรติผม ทุกอย่างที่ฮยองทำมันทำให้ผมรับรู้ได้ว่าฮยองรักผมมากแค่ไหน”แจ๊คสันรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขากำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง ร่างเล็กตรงหน้าทำให้เขาปั่นป่วนได้เพียงเพราะคำพูดแค่ไม่กี่ประโยค
“แต่ผมจะไม่ยอมให้ความรักที่ฮยองมีต่อผม ย้อนกลับมาทำลายตัวฮยองเองเด็ดขาด”แม้จะพูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่มันหนักแน่น เขาสัมผัสได้ถึงความเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ของเจ้าของคำพูด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนช้อนขึ้นสบกับดวงตาของเขา
“ผมจะยอมขาย”ไม่มีความลังเลฉายอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“นายแน่ใจหรอ...”เอ่ยถามออกไปได้แค่นั้น ตอนนี้แค่จะเค้นเสียงพูดออกมาแจ๊คสันยังรู้สึกว่ามันลำบาก เขารู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรใหญ่ๆมาจุกอยู่ที่คอของตัวเอง
“มันคงไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว อีกอย่างผมอยากให้ฮยองเป็นคนดูแลผมตลอดไป ไม่อยากไปหาคุณแจบอมอะไรนั่น...”คำพูดอย่างตรงไปตรงมาของแบมแบมทำให้หัวใจของเขาพองโตแทบคับอก
อย่างน้อยก็ยังได้รับรู้ว่า เด็กคนนี้ยังอยากจะอยู่เคียงข้างเขา
“ว่าแต่ฮยองเถอะ ถ้าผมเลือกที่จะทำแบบนี้แล้ว...ฮยองจะรังเกียจผมไหม”เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้แล้วว่าเจ้าตัวไม่มั่นใจ ริมฝีปากหนาขยับยิ้มอ่อนโยน ก่อนที่แขนแกร่งจะดึงร่างเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“ฉันไม่มีทางรังเกียจนายหรอกแบมแบม ทุกคนที่นี่เลือกไม่ได้ เราต้องทำตามหน้าที่”เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งตามสไตล์ แต่ถึงอย่างนั้นคนฟังก็ยังสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและอ่อนโยน
“มันก็แค่ความสัมพันธ์ทางกาย ฉันยอมรับได้เสมอตราบใดที่ในใจของนายคิดถึงฉันแค่คนเดียว”คนตัวเล็กซุกตัวเข้ามาในอ้อมกอดของเขาแนบชิดกว่าเดิม
“งั้นคงต้องรบกวนฮยองฝึกงานให้ผมอย่างจริงจังสักทีแล้วล่ะ”พูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดขนาดไหน แจ๊คสันก้มลงไปสูดกลิ่นหอมจากกลุ่มผมนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
“ยั่วกันอย่างนี้ ฝึกแค่สักที มันคงไม่พอหรอก... J”ว่าด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม ก่อนที่มือหนาจะเชยคางมนขึ้นและประกบริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบาก่อนจะเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้น จนแทบจะแผดเผาคนทั้งคู่ไปพร้อมกัน
I know that youve been naughty
ผมรู้ว่าคุณหนะ เป็นเด็กดื้อ
So get up on my lap
งั้นก็มานั่งบนตักผมสิ
And work it work it
แล้วก็ขยับ ขยับสิ
Twerk it oh twerk it
โยกซะ โยกย้ายสะโพกของคุณซะ
I wanna see you sweating girl
ผมอยากจะเห็นหยาดเหงื่อของคุณ
The best is what your getting girl
นี่คือสิ่งวิเศษที่คุณจะได้รับ
So lets take our time
เราจะใช้เวลานี้รวมกัน
ตัดจบฉับ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! จริงๆอยากจะลงฉาก CUT ต่อให้ แต่คิดว่าเก็บเอาไว้ลงตอนหน้าดีกว่า TT รี้ดอย่าเพิ่งตบเค้าเด้อออออ 5555
บอกไว้แล้วนะว่าเรื่องนี้น้องแบมไม่ใส น้องแบมเรื่องนี้ต้องเข้าใจโลก U.U โฮววววววว
พี่บีออกก่อนกำหนดอ่ะแก มาทีนี่แบบ หืมมม เรื่องเดินเลย 55555 หลังจากน้ำเยอะและย่ำกับที่มานาน
ตอนหน้าเราจะส่งท้ายหวังแบม ก่อนที่น้องแบมจะถูกส่งไปให้พี่มาร์คทำคะแนนบ้างง
เรื่องราวจะเป็นยังไงอย่าลืมติดตามกันน้าาาาา ชอบไม่ชอบก็ติชมได้เน้อออ
อย่าลืมเม้น+โหวตให้เก๊าด้วยนะเตงงง ตอนหน้าเจอกันกับฉากคัทที่รอคอยยยย(ไม่เม้นไม่อัพไม่รุด้วยนะ แบบว่าช่วงนี้การบ้านเย๊อะเยอะ 55555)
ไปนอนก่อนแล้วว ฝันดีเน้อออ แล้วเจอกันจ๊ะ จุ๊บ >3<
ความคิดเห็น