คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EP.04 LOST STARS
EP.04 LOST STAR
เขานอนไม่หลับ...
ทั้งๆที่ปกติเขาเป็นคนขี้เซาและชอบนอนมากแท้ๆ แต่ตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้นเกิดขึ้น ก็ไม่มีคืนไหนเลยที่มาร์คต้วนจะสามารถนอนหลับได้เต็มตา
ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วง แต่พอจะพยายามเลิกคิดภาพของเด็กคนนั้นกลับยิ่งลอยเด่นชัดขึ้นมา
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ได้เห็นหน้ากันแค่ครั้งเดียวแท้ๆ แต่มาร์คกลับจำรายละเอียดทั้งหมดบนใบหน้าหวานได้ขึ้นใจ
ป่านนี้ จะเป็นยังไงบ้างนะ...
นายกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้าจริงๆ...
อีกด้านหนึ่ง
“เพล้ง!”เสียงแก้วตกกระทบพื้น ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบบริเวณหันมามอง ก่อนจะพากันส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจเมื่อพบว่าต้นเหตุของเสียงยังคงเป็นบุคคลเดิม
“ให้ตายเถอะแบมแบม! นายทำแก้วแตกสามใบในหนึ่งชั่วโมง นับเป็นสถิติใหม่ของเราเลยนะ”ยองแจบ่นอุบ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงเดินไปช่วยคนตัวเล็กกว่าเก็บเศษแก้วที่แตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้น
“ฉันว่าให้เสิร์ฟต่อคงไม่ไหว แก้วร้านเราได้หมดก่อนพอดี”ฮันบิน บาร์เทนเดอร์หนุ่มที่เฝ้าสังเกตการณ์อยู่นานบอก โดยมีแจ๊คสันพยักหน้าเห็นด้วย
“คงต้องหา อย่างอื่น ให้เขาทำ”คำว่าอย่างอื่น ทำเอาแบมแบมขนลุกซู่ เพราะตั้งแต่ที่แจ๊คสันพาเขามาทำงานที่บาร์ข้างล่าง เด็กหนุ่มก็ได้เปลี่ยนงานมาสามถึงสี่ครั้งแล้ว
ให้ล้างจาน จานก็แตก ให้ทำกับแกล้ม ก็แทบจะทำครัวไหม้ ให้ชงเหล้า ก็ทำเหล้าหก
ขนาดแค่ให้มาเดินถือแก้วเสิร์ฟตามโต๊ะ เขายังทำแก้วแตกเลย
แล้วจะเหลืองานอะไรให้เขาทำอีก...ถ้าไม่ใช่งานนั้น
“เอ้อ ว่าแต่วันนี้คยองซูยังไม่มาหรอ แฟนคลับหมอนั่นมานั่งรอนานแล้วนะ”ยองแจที่เก็บกวาดแก้วเสร็จเรียบร้อยแล้วหันมาถาม ฮันบินยักไหล่เล็กๆก่อนจะตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ
“โดนซื้อตัวไปแล้ว นายจำมาเฟียที่มาบาร์เราวันนั้นได้หรือเปล่า รู้สึกจะชื่อจงอินนะ”
“แล้วอย่างงั้นใครจะร้องเพลงแทนหมอนั่นกันหล่ะ ถึงฉันจะเคยร้องแทนมันบ้าง แต่ให้ร้องไปทุกวันไม่ได้หรอก
ต้องคอยรับแขกอีก”คำพูดของยองแจเป็นเหมือนกับแสงสว่างของแบมแบม
“ผะ...ผมร้องเพลงได้นะ”เขารีบเสนอตัวทันที ต้องขอบคุณตัวเองที่อยากเล่นดนตรีจีบสาวตอนม.ต้น เลยทำให้เขาสามารถดีดกีตาร์ได้บ้าง
“นายแน่ใจนะ”ยองแจเลิกคิ้วถาม บอกตรงๆว่าเขาไม่ค่อยไว้ใจไอ้เด็กตรงหน้าคนนี้เท่าไหร่ ก็แหงล่ะ มันแทบจะพังครัวไปแล้วครั้งนึงเลยนะ
“คะ ครับ ผมทำได้แน่ๆ”ตอบรับไปอย่างมั่นใจ แบมแบมหลับตาแน่น ภาวนาให้เขาได้รับงานนี้เถอะ ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องได้ส่งไปทำงานที่แจ๊คสันฝึกให้เมื่อเดือนก่อนแน่ๆเลย
“ให้เขาลองเถอะ”เมื่อเห็นความพยายามของคนตัวเล็ก แจ๊คสันก็ช่วยขอด้วยอีกแรง ในที่สุดยองแจก็ถอนหายใจออกมาอย่างจำยอม
“โอเคๆ กีตาร์อยู่ตรงโน้น คิดว่าน่าจะตั้งสายเอาไว้แล้ว นายต้องนั่งร้องบนเวทีนั่นนะ เห็นเก้าอี้ใช่ไหม ห้ามทำซุ่มซ่ามอะไรอีกล่ะ”คนขี้เหวี่ยงสั่งรวดเดียวจบ ก่อนจะหันไปทำงานอย่างอื่นต่อ ทิ้งคนได้ยินอีกสามคนให้ยืนอมยิ้มอยู่ที่เดิม...
ถึงจะคอยบ่น คอยดุว่าแบมแบมขนาดไหน
แต่น้ำเสียงของ ชเวยองแจ ก็ยังคงแสดงความเป็นห่วงอย่างชัดเจนเสมอ
แบมแบมเดินไปหยิบกีตาร์ที่วางพิงกับผนังไม่ไกลจากเวทีนัก ในตอนแรกเขาลังเลที่จะขึ้นไปบนเวที แต่เมื่อหันไปพบกับสายตาอบอุ่นของแจ๊คสัน ความกล้าที่มีในตัวเขาก็ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี
อาจเพราะได้รู้ว่า ยังมีใครบางคนคอยเฝ้ามองและเป็นกำลังใจให้เขาเสมอ
หวัง แจ๊คสัน ยังคงอยู่เคียงข้างกันต์พิมุก ไม่ว่าเขาจะทำพลาดกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ตาม
ฝั่งของมาร์คต้วน
ในที่สุด...ก็มาที่นี่จนได้...
มาร์คต้วนส่ายหัวไปมาอย่างหนักใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงอยู่สถานที่อโคจรแห่งนี้ได้
ปกติมาร์คไม่ใช่คนชอบเที่ยว เขาเกลียดที่ๆมีคนเยอะๆและเสียงดัง แต่ตอนนี้เขากลับมาอยู่ตรงนี้ เพื่อมองหาใครบางคน
ก็แค่อยากเห็นหน้า...แค่อยากรู้ว่าเด็กนั่นยังสบายดีอยู่ใหม่
ถึงแม้ผับแห่งนี้จะอยู่ติดกับคอนโดของเขา แต่ชายหนุ่มกลับเคยมาเหยียบนับครั้งได้ มาร์คค่อยๆเดินผ่านกลุ่มผีเสื้อราตรีที่กำลังแข่งกันวาดลวดลายบนฟลอร์อย่างเมามัน
“สวัสดีครับ...”ทันใดนั้นเสียงเพลงก็ค่อยๆเงียบลง และถูกแทนที่ด้วยน้ำเสียงหวานที่คอยตามหลอกหลอนเขามาร่วมเดือน ชายหนุ่มหันไปตามต้นเสียง ก่อนจะพบกับใบหน้าหวานที่อยู่ในความทรงจำ
เด็กคนนั้นดูดีขึ้นมาก ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยรอยแผลบัดนี้เนียนใสและถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ ดวงตากลมต่อหวานซึ้งรับกับจมูกโด่งรั้นและริมฝีปากอิ่ม ไม่อยากจะยอมรับหรอก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการได้มองหน้าเจ้าเด็กนี่ ทำให้จังหวะหัวใจของมาร์คเต้นผิดไปจากปกติ
“ผะ..ผมชื่อ แบมแบม ครับ วันนี้จะมาร้องเพลง ช่วยตั้งใจฟังด้วยนะครับ”สำเนียงแปร่งๆและประโยคแนะนำตัวที่ฟังดูเหมือนเด็กประถมจะออกมาร้องเพลงหน้าห้องเรียกเสียงหัวเราะจากคนฟังทุกคนได้เป็นอย่างดี
แบมแบมกระชับกีตาร์ในมือแน่น เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อรวบรวมสติ ก่อนที่นิ้วเรียวจะเริ่มดีดบรรเลงเพลงที่เจ้าตัวชอบเล่นอยู่บ่อยๆ
Please don't see just a boy caught up in dreams and fantasies
Please see me reaching out for someone I can't see
ได้โปรด...อย่ามองผมเป็นแค่เด็กผู้ชายคนนึงที่ไล่ตามความฝันอันวิจิตรเลื่อนลอย
จริงๆแล้วผมแค่กำลังไขว่คว้าหาใครซักคนที่ไม่เคยพบเจอเท่านั้น
ท่าทางของแบมแบมเปลี่ยนไปในทันที่ที่เจ้าตัวเริ่มเล่นกีตาร์ ราวกับว่าคนตัวเล็กจมดิ่งอยู่ในห้วงอารมณ์ส่วนตัว น้ำเสียงหวานที่ขับขานคลอไปกับเสียงดนตรีสามารถสะกดผู้ฟังทุกคนได้เป็นอย่างดี
Take my hand let's see where we wake up tomorrow
Best laid plans sometimes it's just a one night stand
I'd be damned Cupid's demanding back his arrow
So let's get drunk on our tears and
พาผมไปด้วยสิ ผมไม่สนหรอกว่าพรุ่งนี้เราจะตื่นขึ้นที่ไหน
แต่การปล่อยตัวปล่อยใจก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้ความรักอย่างที่เคยปรารถนา
ผมคงแย่แน่หากมันจะเป็นแค่รักชั่วคราวแค่ค่ำคืนเดียว
คิดแล้วก็อยากจะร้องไห้ ถ้าน้ำตาเป็นเหล้าผมก็คงกำลังเมาน้ำตา
มาร์คไม่แน่ใจว่าเขายืนนิ่งแบบนี้มานานเท่าไหร่ แต่ภาพของเด็กชายที่กำลังดีดกีตาร์บนเวทีทำให้เขาไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย น้ำเสียงใสที่แฝงไปด้วยความเศร้า ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของตัวเองถูกบีบอย่างรุนแรง
ทั้งๆที่ใบหน้าของแบมแบมกำลังยิ้ม แต่น้ำเสียงและดนตรีที่เขาบรรเลงสามารถบอกได้เป็นอย่างดีว่าจริงๆแล้วเขากำลังร้องไห้...
God, tell us the reason youth is wasted on the young
It's hunting season and this lamb is on the run
Searching for meaning
พระเจ้า ได้โปรดบอกผมที ว่าทำไมความเป็นหนุ่มสาวถึงได้ถูกใช้ไปตั้งแต่วัยเยาว์
นี่คือฤดูแห่งการล่า และเจ้าแกะน้อยกำลังวิ่งไป
เพื่อตามหาคุณค่าของตัวเอง
ตึก ตัก ตึก ตัก
มาร์คไม่เคยคิดว่าน้ำเสียงและท่าทางของคนคนหนึ่งจะมีอิทธิพลกับเขาได้มากถึงเพียงนี้ ร่างเล็กที่อยู่บนเวทีทำให้จิตใจของเขาปั่นป่วนเหลือเกิน
อยากเข้าไปใกล้ๆ อยากดึงมากอดไว้ อยากทำให้ใบหน้าหวานนั้นมีรอยยิ้ม
รอยยิ้มที่ยิ้มออกมาจากใจ...
ถ้าได้เห็นสักครั้งก็คงจะดี...
“อะ...เอ่อ คุณครับ”เมื่อตั้งสติได้ ชายหนุ่มก็เดินตรงไปยังพนักงานชายที่ยืนประจำอยู่ไม่ไกล
“ถ้าผมต้องการจะ ซื้อ ตัวนักร้องที่อยู่บนเวที...ผมต้องจ่ายเท่าไหร่ครับ...”
But are we all lost stars, trying to light up the dark?
แต่ว่าเราทุกคนคือดวงดาวที่หลงทางหรือเปล่านะ...
ดวงดาวที่พยายามจะส่องสว่างในความมืดมิด...
แวะมาอัพฉลองวันเกิดพี่มาร์ค
ว๊ากกก ในที่สุดก็บุกจนได้นะTT น้ำตาจะไหล นี่คือวันที่ไรท์รอคอย ฮุฮิ
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป อยากรู้ก็อย่าลืมเม้น+โหวตให้เค้าด้วยน้า^^
ถ้าอารมณ์ดีอาจมีฉากคัท วะฮ่ะฮ่าาาาาาาาาาาาา
เหลืออีก 3 คนยังไม่มีบท อดใจรอก่อนเน้อ เก๊าวางโครงไว้ละ แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา=..=
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้า รักรีดทุกคนจ้า
ความคิดเห็น