คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP.02 DRUNK
EP.02
Drunk
I wanna be drunk when I wake up,
On the right side of the wrong bed,
ฉันอยากจะเมา
เมื่อตื่นขึ้นมา...บนเตียงที่ฉันไม่อยากจะอยู่
“เอ้า! กินซะ”ดวงตากลมโตจ้องมองยาเม็ดสีขาวและน้ำเปล่าแก้วหนึ่งในถาดที่ถูกยื่นให้อย่างเฉยเมย จนทำให้คนถือถาดจิ๊ปากอย่างขัดใจ ยองแจวางถาดยาลงบนโต๊ะ ก่อนจะดุคนป่วยเสียงเขียว
“ไม่ดื้อสักวันจะตายรึไง นายเป็นไข้ ก็ต้องกินยาสิถึงจะหาย ฉันเองก็มีการมีงานต้องทำนะ จะให้มาคอยดูแลนายตลอดไม่ได้หรอก”เมื่อพูดจบก็ยกถาดขึ้นไปจ่อที่หน้าคนดื้ออีกครั้ง คราวนี้แบมแบมยอมหยิบเม็ดยาสีขาวเข้าปากแต่โดยดี เพราะกลัวคนตรงหน้าจะจับมันกรอกปากหากเขายังไม่ยอมกิน
“อย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย”ยองแจเอ่ยชมหลังจากคนป่วยดื่มน้ำจนหมดแก้ว อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องถูกแจ๊คสันบ่นอีก หลังจากที่หูชามาหลายวันเพราะมันบอกว่าเขาดูแลไอ้เด็กบ้านี่ไม่ดีพอ
หลังจากการฝึกงานครั้งแรกจบลง แบมแบมก็ไข้ขึ้นไปตามระเบียบ แถมด้วยอาการปวดเมื่อยตามตัวจนลุกไปไหนไม่ได้ แจ๊คสันเลยสั่งให้เขาคอยดูแลคนป่วย ในขณะที่ตัวเองคอยเฝ้าสังเกตอยู่ห่างๆ
ยองแจล่ะอยากจะกรี๊ดดังๆแล้วถามว่า ทำไมมึงถึงไม่มาดูแลเด็กมึงเองล่ะครับ
แต่ก็นะ...เหตุผลมันก็เห็นชัดๆกันอยู่...
เพราะกลัวว่าจะถูกเกลียดขี้หน้า เลยต้องเป็นฝ่ายหลบหน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงห่วงหา สุดท้ายก็เลยกลายเป็นภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ของยองแจ ที่จะต้องมาคอยดูแลเด็กดื้อตรงหน้ายังไงล่ะ L
“รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่ไหม”แบมแบมพยักหน้าแทนคำตอบ ทำให้คิ้วเรียวสวยของคนถามขมวดแน่น ตั้งแต่เจอกันมา เด็กนี่พูดแทบนับครั้งได้ จนบางครั้งเขาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังคุยกับคนใบ้หรืออะไรเทือกนั้น
“ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ ชาติก่อนนายเกิดเป็นตุ๊กตายางรึไง นิ่งอยู่ได้ มันเบื่อเว้ย!”บ่นออกมาอย่างหงุดหงิด ปกติเขาก็ไม่ใช่คนมีความอดทนอยู่แล้ว ยิ่งได้มาเจอกับแบมแบม ความสามารถในการควบคุมอารมณ์ของเขายิ่งน้อยลงเข้าไปใหญ่
คว้าถาดยามาถือ เตรียมจะเดินหนีออกจากห้องไป แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินภาษาเกาหลีสำเนียงแปร่งๆของคนที่เพิ่งเหวี่ยงใสไปเมื่อกี้นี้
“ขะ...ขอบคุณนะ...ยองแจ...”
ถึงจะเป็นคำพูดประโยคสั้นๆ แต่กลับทำให้อารมณ์ที่คุกกรุ่นก่อนหน้านี้มอดลงไปอย่างง่ายได้
ก็น่ารักเป็นกับเขาเหมือนกันนี่...ไอ้เด็กดื้อเอ๊ย J
.
.
.
ทันทีที่ออกมาจากห้อง ยองแจก็พบร่างกำยำที่แสนคุ้นเคยยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่ไม่ไกล
“เด็กนั่นยอมกินยาหรือยัง”คำถามเดิมๆถูกส่งมา แต่คราวนี้ทั้งคนถามและคนตอบรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อคำตอบนั้นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
“ยอมกินแล้วล่ะ... J”
“โอเค...ขอบคุณมากนะ”เมื่อได้รับคำตอบที่ต้องการแล้ว แจ๊คสันก็หันหลังเตรียมจะเดินจากไป ยองแจชั่งใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจที่เรียกร่างสูงเอาไว้
“นี่...เอาแต่หนีแบบนี้...ไม่สมกับเป็นนายเลยนะ”ตั้งแต่รู้จักกันมา นี่อาจเป็นครั้งแรกที่
ยองแจได้เห็นด้านที่อ่อนไหวของคนตรงหน้า
“ถ้านายรู้สึกผิดที่ทำร้ายเด็กนั่น นายควรจะไปขอโทษสิมันสิ ฟันแล้วทิ้งแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน”พูดจบก็หันหลังและเดินไปอีกทาง ทิ้งให้อีกคนจมอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านของตัวเอง
นั่นสิแจ๊คสัน...แกจะขี้ขลาดไปถึงไหน...
ชายหนุ่มตำหนิตัวเองในใจ ก่อนที่ดวงตาคมจะตวัดไปมองยังประตูไม้สีน้ำตาลที่อยู่ไม่ไกลนัก...
มันถึงเวลา...ที่เขาจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปแล้ว
And every excuse I made up,
Tell you the truth I hate,
What didn’t kill me,it never made me strong at all
และทุกๆข้อแก้ตัวที่ฉันพูดออกไป
บอกความจริงที่ฉันเกลียดกับเธอไป
ความเจ็บปวดไม่ได้ทำให้ฉันถึงตาย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้นเลย
ชื่อตอนไม่ได้เกี่ยวข้องกับเนื้อหาในตอนแต่อย่างใด (=..= คือมันเป็นชื่อเพลงที่เอามาประกอบตอนนี้อ่ะค่ะ คิคิ)
หายไปนาน หวังว่าจะยังไม่ลืมกันนะ TT ขอโทษที่ช้าน้าาา
พอดี 30 31 นี้ ไรท์มีสอบแล้ว(ใครเป็นเด็ก ม.6 คงรู้กันเนาะ กระซิกๆ)
เรื่องอาจจะเนิบนาบไปหน่อย=..= อดใจไว้ อีกไม่นานพี่มาร์คจะออก รอน้องแบมเชี่ยวชาญก่อนเนาะ
ตัวละครอื่นๆจะทยอยออกมาเรื่อยๆนะคะ รับรองครบ 7 คนแน่น้อนน
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจเก๊าด้วยนะ รักรี้ดทุกคนจ๊ะ
เจอกันหลังสอบเสร็จเน้อ คิคิ
ความคิดเห็น