คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : EP.08 GOING UNDER -100%-
Going under
I dive again
ฉันกำลังจมดิ่งลงไป
I’m going under
ฉันดำลงไป
Drowning in you
จมลงไปในใจของเธอ
I’m falling forever
และจะดำดิ่งลงไปตลอดกาล
I’ve got to break thtough
ฉันจะต้องออกไปจากมันให้ได้
I’m going under
แต่ฉันกำลังจมดิ่งลงไป
“ซ่าส์”กระแสน้ำร้อนจากฝักบัวที่ไหลลงมา ไม่ได้ทำให้ร่างบอบบางขยับเขยื้อนไปไหน แบมแบมยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ในอ่างอาบน้ำและปล่อยให้สายน้ำร้อนจัดรินไหลใส่ร่างกายของตัวเอง
สกปรก...สกปรกเหลือเกิน
ต่อให้จะแช่น้ำร้อนอีกกี่สิบชั่วโมง หรือ จะเอาแอลกอฮอล์อีกกี่สิบขวดมาราดตัวเอง
เขาก็รู้ดีว่ามันไม่มีทางทำให้ร่างกายที่แปดเปื้อนของตัวเองกลับมาสะอาดได้เหมือนเดิม
แต่ถึงอย่างนั้นร่างเล็กก็ยังคงปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในน้ำร้อนจัดที่เริ่มเปลี่ยนผิวขาวเนียนให้กลายเป็นสีแดงเข้ม
“แบม...แบมๆ!”มาร์คที่ยืนรออยู่ข้างนอกเริ่มตะโกนเรียก หลังจากปล่อยให้แบมแบมได้จัดการกับตัวเองในห้องน้ำร่วมชั่วโมง เขาคิดว่ามันนานเกินไปแล้ว และเริ่มกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนตัวเล็ก
คนที่เขาเพิ่งจะ ทำลาย จนแทบไม่เหลือชิ้นดี
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมา ร่างบอบบางนั่นสร้างความสุขให้เขาได้มากแค่ไหน เขาต้องการซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าไม่เห็นแก่สีหน้าอิดโรยและหยาดน้ำใสๆที่เปื้อนบนใบหน้าเนียนแทบจะตลอดเวลาที่เขาตักตวงความหวานจากร่างเล็กนั้น มาร์คเองก็คงจะยังไม่ยอมหยุดง่ายๆ
เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...
ทั้งๆที่เขาเสียเงินหลายล้านวอนเพื่อซื้อตัวเด็กคนนี้มา ทั้งๆที่เขาควรจะใช้งานสินค้าที่ตัวเองซื้อมาให้คุ้มค่า...
แต่มาร์คก็เลือกที่จะหยุด...
และปล่อยให้แบมแบมเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างง่ายดาย...
อาจเพราะความสงสาร...
อาจเพราะความเห็นใจที่เป็นคนต่างชาติเหมือนกัน...
หรืออาจไม่ใช่ทั้งสองอย่าง...
“เฮ้! ฉันไม่คิดว่าในห้องน้ำจะมีอะไรให้นายสนใจถึงขนาดหายเข้าไปเป็นชั่วโมงแบบนี้นะ ถ้านายไม่ตอบฉันภายในสิบวินาที ฉันจะพังประตูเข้าไปจริงๆด้วย”เขาพยายามติดต่อกับคนในห้องน้ำอีกครั้ง แต่ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา ร่างสูงจึงตัดสินใจพังประตูเข้าไปในที่สุด
“แบม แบม !”ภาพที่เห็นทำเอามาร์คแทบลืมหายใจ ร่างบอบบางนอนแน่นิ่งในอ่างน้ำร้อน ละอองไอน้ำสีขาวขุ่นลอยตะหลบอบอวลไปทั่ว เขารีบตรงไปหมายจะคว้าตัวของแบมแบมขึ้นมา แต่ก็ต้องชักมือกลับเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนจากน้ำในอ่าง
“ให้ตายเถอะ อาบน้ำร้อนขนาดนี้ตั้งใจจะฆ่าตัวตายเลยหรือไง”ร่างสูงบ่นพึมพำ ก่อนจะกลั้นใจใช้แขนทั้งสองข้างช้อนร่างบางขึ้นมาในท่าอุ้มเจ้าสาว ริมฝีปากหนาเม้มแน่น เพราะความร้อนที่สัมผัสกับผิวหนัง ขนาดเขาโดนแค่แปปเดียวผิวยังแสบขนาดนี้ แล้วไอ้เด็กที่นอนแช่มันเป็นชั่วโมงล่ะจะเจ็บขนาดไหน
ร่างเปลือยเปล่าถูกวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม มาร์ครีบตรงดิ่งเข้าไปในครัว กระชากประตูตู้เย็นให้เปิดออก คว้าเอาขวดน้ำเย็นที่แช่เอาไว้ทั้งหมดออกมา ผ้าขนหนูทุกผืนที่มีในห้องก็ถูกหอบมากองบนโต๊ะเช่นกัน ก่อนที่มาร์คจะเทน้ำเย็นลงบนผ้าและนำมันไปประคบทั่วตัวของร่างบาง
สภาพของแบมแบมไม่ต่างจากมัมมี่ แต่มันก็เป็นวิธีปฐมพยาบาลที่ดีที่สุดที่มาร์คคิดได้ในตอนนี้
“อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ฉันยังใช้เวลาอยู่กับนายไม่ถึงครึ่งของที่ซื้อมาเลย”กระซิบบอกกับร่างบาง ทั้งๆที่รู้ดีว่าแบมแบมหมดสติไปนานแล้ว ริมฝีปากหนาค่อยๆประทับจูบลงบนหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน
“ถ้าปล่อยให้นายถูกผ้าชุบน้ำเย็นคลุมแบบนี้ทั้งคืนคงจะหนาวแย่”ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินที่ล้มตัวลงนอนข้างๆร่างของคนหมดสติ และรวบแบมแบมเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“งั้นกอดไว้แบบนี้ละกัน คงช่วยได้บ้างแหละนะ J ”
-30%-
“อืม...”เสียงหวานครางในลำคอ เมื่อห้วงนิทราที่แสนหวานถูกขัดด้วยกลิ่นหอมของอาหาร...
แบมแบมพลิกตัวเปลี่ยนเป็นท่านอนตะแคง แม้ทั้งร่างกายจะปวดระบมไปหมดจนไม่อยากลุกไปไหน แต่เขาก็ไม่อาจทนเสียงประท้วงจากกระเพาะของตัวเองได้
หิว...หิวมากๆ
ดวงตากลมโตเปิดขึ้นในที่สุด ภาพห้องที่ไม่คุ้นเคยทำให้เขายังคงนอนนิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเมื่อจำเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้ทั้งหมด
ใบหน้าหวานใสกวาดสายตาไปรอบๆห้องเพื่อมองหา ลูกค้า ของตัวเอง ก่อนจะพบกับแผ่นหลังกว้างของมาร์คที่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ในครัว
“ตื่นแล้วหรอ”เสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์เอ่ยถาม ในขณะที่เจ้าของเสียงยังคงง่วนอยู่กับการจัดแจงอะไรบางอย่างใส่ในถ้วย
เมื่อไม่ได้รับการตอบรับใดๆจากคนถูกถาม มาร์คจึงวางมือจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ และเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าแทน
“ฉันซื้อนายมายี่สิบสี่ชั่วโมง อยู่กับนายได้หกชั่วโมง นายทิ้งฉันไว้แล้วเข้าห้องน้ำชั่วโมงนึง และสลบไปอีก อืม...ราวๆแปดชั่วโมงได้”มาร์คพูดก่อนจะหยิบเสื้อไหมพรมตัวโคร่งออกมาจากตู้ และเดินตรงมาหาร่างบางที่เตียง
“ยื่นแขนมาสิ”เพราะสติที่ยังไม่เต็มร้อย และความหนาวเย็นจากการถูกผ้าชุบน้ำแปะอยู่ทั่วร่างกาย ทำให้แบมแบมยอมทำตามแต่โดยดี มาร์คใช้มือข้างที่ว่างปัดผ้าขนหนูที่เปียกชื้นบนร่างบางออก ก่อนจะแทนที่ด้วยเสื้อไหมพรมอุ่นๆแทน
“ตอนนี้เราก็เหลือเวลาอีกประมาณ 9 ชั่วโมงสินะ”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาคล้ายๆจะพึมพำกับตัวเองมากกว่า เขาเดินกลับไปยังตู้เสื้อผ้า คราวนี้คว้ายีนส์ขาดๆตัวหนึ่งออกมากับซองพลาสติกซองหนึ่ง
“ขนาดตัวเราไม่ต่างกันมาก คิดว่านายคงใส่กางเกงฉันได้ ส่วนอันนี้มันเป็นกางเกงในแบบใช้แล้วทิ้ง ฉันซื้อมาเก็บไว้เผื่อเวลาขี้เกียจซักผ้าน่ะ”อธิบายเสร็จก็วางทุกอย่างลงบนเตียง
“คิดว่านายคงอยากใส่เองมากกว่า หรือถ้าอยากให้ฉันใส่ให้...”
“ผมใส่เองได้ครับ...ขอบคุณ”ไม่ปล่อยให้อีกคนพูดจบ แบมแบมก็รีบตัดบทและคว้าทุกอย่างตรงดิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที
รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา โดยที่มาร์คเองยังไม่รู้ตัว ชายหนุ่มยักไหล่น้อยๆ ก่อนจะเดินกลับไปจัดการกับสิ่งที่วางทิ้งเอาไว้ในห้องครัว
.
.
.
“ซี๊ด...”ความเจ็บร้าวจากช่วงล่างและความแสบร้อนผิวที่ยังคงหลงเหลืออยู่บ้างทำให้ใบหน้าหวานบิดเบี้ยว แบมแบมพยายามกลั้นใจใส่กางเกงให้เสร็จ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ซึ่งพอดีกับที่มาร์คนำถ้วยสีขาวสองใบมาวางลงบนโต๊ะกินข้าว
“ข้าวต้มเสร็จพอดีเลย มากินด้วยกันสิ”ความอ่อนโยนของคนตรงหน้าทำให้หัวใจของแบมแบมสั่นไหวอย่างประหลาด เขาจ้องมองร่างสูงด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ตอนแรกมาร์คทั้งป่าเถื่อนและรุนแรงกับเขา แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้ใจดีและอ่อนโยนราวกับเป็นคนละคน
นี่ตบหัวแล้วค่อยลูบหลังกันหรือไง..มาร์คต้วน
แต่เพราะยังไม่ได้กินอะไรมาหลายชั่วโมงแล้ว ทำให้แบมแบมยอมเดินไปที่โต๊ะกินข้าวในที่สุด ร่างบางทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับมาร์คที่นั่งลงก่อนแล้ว
มาร์คบอกว่ามันคือข้าวต้ม แต่แบมแบมคิดว่ามันเป็นแค่ข้าวที่ราดน้ำซุปมากกว่า... เมื่อร่างสูงเห็นดวงตากลมโตจ้องมองอาหารในชามนิ่งๆ ความมั่นใจที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วของเขา ก็ยิ่งลดน้อยลงไปอีก
ปกติมาร์คทำอะไรกินเองที่ไหน อย่างมากก็แค่ปิ้งขนมปังและชงกาแฟ นอกนั้นเขาซื้อเอาหมด เพิ่งจะมีครั้งนี้ครั้งแรกนี่แหละที่ชายหนุ่มได้เข้าครัวทำอาหารด้วยตัวเอง กว่าจะออกมาเป็นข้าวต้มได้สภาพห้องครัวของเขาก็เละเทะจนเหมือนกับเพิ่งผ่านสงครามโลกมาก็มิปาน
“มันดูไม่น่ากินหรอ เอ่อ ขอโทษนะ เดี๋ยวฉันโทรสั่งอะไรให้แทน...”พูดยังไม่ทันจบ มือบางก็หยิบช้อนขึ้นมาและตักข้าวต้มเข้าปากคำโต รสชาติของมันไม่ได้เลวร้ายนัก แค่ออกจะเค็มมากไปหน่อย แต่แบมแบมกฝืนตักเข้าปากไปเรื่อยๆ จนใบหน้าหล่อเหลาของพ่อครัวจำเป็นปรากฏรอยยิ้มกว้าง
“ดีใจที่นายกินได้นะ”พูดออกมาอย่างร่าเริงก่อนจะเริ่มตักข้าวต้มเข้าปากตัวเองบ้าง ทั้งสองคนลงมือจัดการกับอาหารในชามของตนอย่างเงียบๆจนหมด
“เฮ้อ...กินเสร็จแล้ว เหลืออีกตั้งหลายชั่วโมงแหน่ะ นายอยากไปที่ไหนหรือเปล่า”มาร์คเอ่ยถามในขณะที่มือหนาเก็บชามเปล่าบนโต๊ะและนำมันไปวางบนซิงค์ล้างจาน
“อย่า...”น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา แต่ก็ดังพอที่มาร์คจะได้ยิน
“อย่าทำดีกับผมแบบนี้เลยมาร์ค ได้โปรดโหดร้ายกับผมเหมือนเดิมเถอะ อย่าทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองสำคัญอย่าทำให้ผมคิดว่าคุณเป็นห่วงผมแบบนี้เลย...”
คำวิงวอนของร่างบางทำให้มาร์คยืนนิ่ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มพยายามจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต แต่เขาก็ไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่าในแววตาคู่นั้น
“อย่าทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีค่า เพราะสุดท้ายผมก็เป็นแค่สินค้าที่คุณซื้อตัวมาเท่านั้น มาร์คต้วน!”
Blurring and stirring the truth and the lies
ความจริงและคำหลอกลวงนั้นมันพร่าเลือน
So I don't know what's real and what's not
ฉันไม่รู้ว่าอะไรจริงอะไรไม่จริง
Always confusing the thoughts in my head
ความคิดในหัวของฉันมันสับสนอยู่ตลอดเวลา
I've got to break through, I'm going under
Going under, I'm going under
ฉันจะต้องฝ่าฟันไปให้ได้ แต่ว่าฉันก็จมดิ่งลึกลงไปอีกครา
จมดิ่งสู่ห้วงนรกที่ลึกสุดลึก
-100% complete-
มาต่อจนครบร้อยแล้วค่าา ^^
ตอนนี้พี่มาร์คแอบละมุนนะ ฮ่าๆๆๆ อย่าทำให้น้องแบมหวั่นไหวสิ TT ฮืออออออ
ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะค้าาา>< ดีใจมากที่ยังมีคนติดตามฟิคเรื่องนี้อยุ
จะไม่ทิ้งกันไปไหนอีกแน่นอน สาบานได้ว่าจะอัพเรื่องนี้จนจบ งุงิ
ยังไงก็อย่าลืมเป็นกำลังใจให้ไรท์น้าาา
จะเม้น หรือติดแทค #ฟิคptt ในทวิตก็ได้
แล้วพบกันในตอนหน้านะฮัฟฟฟฟฟ >3< รักรี๊ดทุกคนเด้อวววว จุ๊ฟฟฟ
ความคิดเห็น