[Fic GOT7] Prostitute

ลำดับตอนที่ #2 : EP.00 BAMBAM’S SIDE

EP.00 BAMBAM’S SIDE

ถึง คุณม้าที่น่ารักของแบม

ขอโทษนะครับที่เพิ่งติดต่อมา ชีวิตที่เกาหลีของแบมตอนนี้สุดยอดมากเลย ถึงจะยังพูดภาษาเกาหลีไม่ค่อยคล่อง แต่ทุกคนก็ดีกับแบมมาก ช่วยแบมทุกอย่างเลย ม้าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เอาไว้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเมื่อไหร่แบมจะเมลล์มาหาใหม่อีกที ฝากบอกทุกคนที่โน่นว่าแบมคิดถึงมากๆ

                                                                                                                                แบมแบม

นิ้วเรียวกดรัวคีย์บอร์ดอย่างรีบเร่งเพราะกลัวว่าจะมีใครผ่านมาเห็นเข้าแม้จะดึกมากแล้ว คงไม่ใช่เรื่องดีนักหาก พวกมัน รู้ว่าเขายังติดต่อกับคนทางบ้านอยู่

แบมแบม ถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากกดส่งอีเมลล์เรียบร้อยแล้ว มือบางรีบปิดแล็ปท็อปก่อนจะยัดมันเก็บไว้ใต้เตียง เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องของเขาถูกเปิดออกพอดี

“ยังไม่นอนหรอ”น้ำเสียงแหบทรงเสน่ห์เอ่ยถาม ก่อนที่เจ้าของเสียงจะก้าวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ ซึ่งแบมแบมก็ไม่ได้ว่าอะไร พูดให้ถูกคือเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะว่าอะไรต่างหาก

ตั้งแต่ถูกพ่อเลี้ยงขายมาที่นี่เขาก็กลายเป็นแค่ สินค้าชิ้นหนึ่ง...

ขนาดจะตายยังทำไม่ได้...คิดแล้วก็สมเพชตัวเองชะมัด

“เข้ามาตอนนี้ คุณมีอะไรกับผมหรือเปล่า”หันไปถามแขกผู้มาเยือนอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆกลับมา นอกจากระยะห่างระหว่างทั้งคู่ที่เริ่มน้อยลงเพราะร่างสูงใหญ่กำลังก้าวเขามาหาเขาอย่างเชื่องช้า

“จะ แจ็คสัน...คุณจะทำอะไรหน่ะ”แบมแบมเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อยด้วยความตกใจ บัดนี้ใบหน้าคมเข้มนั้นอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงคืบ จนคนตัวเล็กสัมผัสได้ถึงกลิ่นบุหรี่อ่อนๆจากลมหายใจของร่างสูงเบื้องหน้า ริมฝีปากหนาประทับลงบนริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆไล้ขึ้นมาตามแก้มและหยุดที่ข้างหู

“นายใหญ่สั่งให้ฉัน...ฝึกงาน...ให้นาย”

แม้จะเป็นคำตอบสั้นๆ แต่ก็ทำให้คนฟังเข้าใจได้ในทันที แบมแบมเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตากลมโตทั้งสองข้างปิดลงพร้อมกับหยาดน้ำใสที่ไหลรินออกมา เขาไม่ต้องการรับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่อยากรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า…

ม้าครับ...แบมขอโทษ

.

.

.

[flashback]

 “ว่ายังไงนะครับ เรียนต่อที่เกาหลีหรอ”แบมแบมเอ่ยถามคนเป็นแม่อีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ อยู่ไทยมาตั้งสิบกว่าปี อยู่ดีๆจะให้เขาย้ายไปเกาหลีเนี่ยนะ! นอกจาก อันยอง ซาราง มาชิตะ แล้ว เขาก็พูดไม่ออก แปลแทบไม่ได้เลยเถอะ

“ช่าย~ ก็ป๊าเราอยากจะเปิดร้านอีกสาขาที่โน่น เลยจะส่งแบมไปเรียนต่อ จบแล้วจะได้อยู่ดูแลทางนั้นไปเลยไงจ๊ะ”คนเป็นแม่ตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี ผิดกับแบมแบมที่เริ่มหน้าบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัดเจน

“แบมไม่อยากไปนี่ เกาหลีก็พูดไม่ได้ ภาษาอังกฤษก็ติดลบอีกต่างหาก อยู่ไม่ได้หรอกครับม้า”ว่าแล้วศีรษะมนก็ถูไถบนไหล่เล็กอย่างออดอ้อน แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนถูกอ้อนใจอ่อนแม้แต่น้อย

“อยู่ไม่ได้ยังไงก็ต้องได้ ป๊าเราจองตั๋วเรียบร้อยแล้ว อีกสี่วันเราก็ต้องขึ้นบินแล้วเนี่ย”แบมแบมแทบจะกรีดร้องออกมาทันทีที่คุณแม่พูดจบ นี่มันมัดมือชกกันชัดๆเลยนี่ เอกสารทุกอย่างของเขาถูกเตรียมไว้เรียบร้อยหมดแล้วรวมทั้งกระเป๋าและข้าวของต่างๆที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าคนเป็นแม่แอบเอาเวลาไหนไปจัดเตรียมให้ แบมแบมได้แต่ถอนหายใจ



ดูเหมือนสิ่งที่เขาต้องทำจะเหลือแค่แบกสัมภาระทุกอย่างขึ้นเครื่องบินแล้วไปเผชิญโลกกว้างที่เกาหลีเท่านั้นเอง

.

.

.

@สุวรรณภูมิ

“อยู่โน่นก็ตั้งใจเรียนนะ เมลล์มาหาม้าบ้าง ไม่ต้องโทรมาก็ได้ เปลืองเงิน”คนเป็นแม่ว่าอย่างอารมณ์ดีขณะส่งลูกชายสุดรักขึ้นเครื่องบิน วันนี้มีคนมาส่งแบมแบมไม่มาก เพราะเจ้าตัวไม่ได้บอกให้ใครรู้นอกจากญาติและเพื่อนสนิทอีกสองสามคน

โธ่...นี่ลูกชายกำลังจะไปเกาหลีนะครับ หม่ามี้ไม่เสียใจอะไรบ้างเลยหรอไง

“ครับ แบมจะตั้งใจเรียน ไอ้บี้  เฮียไม่อยู่แล้ว ดูแลม้ากะป๊าด้วยล่ะ”หันไปสั่งเสียน้องสาวบังเกิดเกล้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนมือบางจะลากกระเป๋าขึ้นเครื่องบิน

ลาก่อนนะประเทศไทย...แล้วก็ สวัสดีนะเกาหลี แบมแบมคนนี้กำลังจะไปหาแล้ว...

@สนามบินอินชอน

ทันทีที่สองเท้าของเขาก้าวเหยียบลงบนสนามบินดวงตากลมโตก็กวาดสายตามองหาป้ายชื่อของเขาทันที

ป๊าบอกว่าจะมีเพื่อนป๊ามารับที่สนามบินนี่นา...ทำไมไม่เห็นมีใครชูป้ายชื่อเขาสักคน

“นี่ใช่กันต์พิมุกหรือเปล่า”ภาษาอังกฤษสำเนียงเกาหลี ทำให้แบมแบมเลิกสนใจอ่านป้ายชื่อ เขาหันกลับไปทางต้นเสียงพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ก่อนที่มันจะค่อยๆหุบลง เมื่อหันไปพบกับชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่

“นายใหญ่ซื้อแกจากพ่อของแกแล้ว...มากับเราซะ อย่าขัดขืนถ้าไม่อยากเจ็บตัว”

สุดท้ายแบมแบมก็ถูกจับมานรกแห่งนี้...

แน่นอนว่าแม่และน้องสาวของเขาไม่รู้เรื่องอะไร มีเพียงพ่อเลี้ยงใจร้ายของเขาเท่านั้นที่เป็นคนจัดการทุกอย่าง
แบมแบมแทบทรุดลงกับพื้นเมื่อได้อ่านจดหมายที่พ่อเลี้ยงฝากเอาไว้

“ป๊าขอโทษ ป๊าติดหนี้พวกมันห้าสิบล้าน ถ้าป๊าไม่ขายแบม พวกมันจะฆ่าเราทั้งหมด ป๊าหวังว่าแบมจะเข้าใจนะ ถ้าหาเงินได้เมื่อไหร่ ป๊าจะรีบมาไถ่แบมคืน อดทนไว้นะลูก”

แค่ข้อความสั้นๆไม่กี่บรรทัดกลับสร้างความรู้สึกที่หลากหลายแก่คนอ่าน เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะโกรธผู้เป็นพ่อไหม
เขาควรจะแค้นหรือเสียใจหรือเปล่าที่ถูกขายมาแบบนี้

...ไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยด...แบมแบมรู้สึกว่าหัวสมองของเขามันว่างเปล่าเหลือเกิน

.

.

.

หลังจากรู้ว่าตัวเองถูกส่งมาเพื่อ ทำหน้าที่ อะไร แบมแบมก็พยายามขัดขืนอย่างเต็มที่
เขาไม่สนใจแม้จะถูกลงโทษด้วยการทำร้ายร่างกาย เขายอมถูกซ้อมจนกระอักเลือดตายดีกว่าที่จะต้องไปทำอะไรแบบนั้น

และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ร่างเล็กถูกลงไม้ลงมือ แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะต่างออกไปเพราะมีใครคนหนึ่งเข้ามาช่วยเขาเอาไว้

“พอได้แล้ว เดี๋ยวของก็เสียหายก่อนได้ใช้งานพอดี”ผู้ชายคนนั้นมีร่างกำยำสูงใหญ่ และดูเหมือนจะเป็นที่เกรงใจของคนที่นี่พอสมควร สังเกตได้จากการที่พวกคนที่ทำร้ายเขาอยู่รีบวางมือและเดินไปที่อื่นทันที

“เจ็บมากไหม”ไม่มีแรงแม้แต่จะตอบ คนถูกทำร้ายทำได้เพียงหยักหน้าสองสามทีเท่านั้น ร่างบางร้องโอดโอยทันทีที่แผลบนใบหน้าถูกมือหนาสัมผัส

“ขอโทษที มือหนักไปหน่อย”คำขอโทษจากร่างใหญ่ทำให้ก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้ายของแบมแบม
กระตุกไหวอย่างประหลาด ตั้งแต่ถูกส่งมาอยู่ที่แห่งนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนปฏิบัติกับเขาอย่างอ่อนโยนและให้เกียรติ

ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นคนคนหนึ่ง ไม่ใช่สิ่งของที่ใครจะลากไปทำอะไรก็ได้

“ฉันชื่อแจ็คสัน...ยินดีที่ได้รู้จักนะ”แม้สายตาของเขาจะพร่าเลือน และรอยยิ้มอ่อนโยนนั่นกลับชัดเจนในความทรงจำ

รอยยิ้มของแจ็คสัน...เพื่อนที่เกาหลีคนแรกของแบมแบม

.

.

.

“แบมแบม ทำไมถึงทำแบบนี้”แขนเล็กพยายามสะบัดเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม แต่สุดท้ายก็สู้แรงคนตัวโตกว่าไม่ได้ จึงถูกลากออกมาที่ระเบียงในที่สุด

เขาพยายามจะฆ่าตัวตาย แต่โชคไม่ดีที่ร่างสูงเข้ามาเห็นซะก่อน

“ได้โปรด ฆ่าผมทีเถอะ!”น้ำเสียงหวานเอ่ยขออย่างอ่อนแรง เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว ไม่อยากจะหายใจต่อไปแล้วจริงๆ

เมื่อเห็นว่าคู่สนทนาไม่ทำอะไรนอกจากยืนนิ่ง แบมแบมก็เงยหน้าขึ้นจากพื้น วินาทีที่เขาได้สบตากับร่างสูงตรงหน้า ร่างเล็กสัมผัสได้ถึงความวูบไหวในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น

“ถ้าต้องไปทำอะไรแบบนั้น ผมขอตายดีกว่า เอาสิ ฆ่าผมเลย”เอ่ยขอร้องอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ายังไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆจากคู่กรณี

 “ไม่ใช่แค่นายหรอก เราทุกคนที่นี่ถูกขายมาให้นายใหญ่ ฉันไม่มีสิทธิ์ฆ่านาย และนายก็ไม่มีสิทธิ์ตาย ถ้านายใหญ่ไม่อนุญาต”แม้จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แบมแบมสัมผัสได้ถึงกระแสความเศร้าจากคนพูด ร่างเล็กสงบนิ่ง เมื่อเริ่มเข้าใจกับทุกสิ่งที่ตนกำลังเผชิญ

ใช่ เขาไม่มีสิทธิ์ ... หากเขาตาย ก็เท่ากับว่าเขาได้ทิ้งทุกสิ่งให้คนข้างหลัง

เบบี้น้องสาวของเขาอาจถูกส่งมาที่นี่ หรือดีไม่ดี พวกมันอาจจะฆ่าคนในครอบครัวของเขาทั้งหมด

ม้าครับ...แบมควรจะทำยังไงดี...

หลังจากเหตุการณ์นั้นแบมแบมก็ไม่ได้เรียกร้องขอความตายอีก ร่างเล็กปฏิบัติตัวราวกับหุ่นยนต์ที่คอยทำตามคำสั่งของเจ้านาย ซึ่งนั่นทำให้แจ็คสันรู้สึกแย่กว่าเดิมหลายเท่าตัว

บอกตรงๆว่าเขาชอบให้ ไอ้เด็กคนนี้โวยวายมากกว่านั่งนิ่งๆด้วยสายตาว่างเปล่าแบบนั้น...

ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วที่แบมแบมเข้ามาอยู่ที่นี่ เขารู้ดีว่าอีกไม่นานร่างบางจะถูกใช้ให้ปฏิบัติหน้าที่ และเขาเองนี่แหละ...ที่มีหน้าที่ฝึกงานให้กับคนตัวเล็ก...

ทั้งๆที่กับคนอื่น เขาไม่เคยหนักใจ...แต่ทำไม พอเป็น ไอ้เด็กไทยคนนี้...เขาถึงได้…

“โว้ย!”มือหนาขยี้ศีรษะตัวเองแรงๆเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป มันเป็นงาน ท่องไว้ ก็แค่งาน...

หลังจากทำสมาธิอยู่นาน ในที่สุดแจ็คสันก็กลั้นใจลุกจากเก้าอี้ และตรงดิ่งไปยังห้องของว่าที่เด็กฝึกงานคนใหม่ทันที








































































ตัดจบฮะ =..=
เป็นยังไงบ้าง งงๆกันใหม่ >.,< ช่วงแฟลชแบคคือเล่าย้อนเหตุการณ์เป็นฉากๆ อาจจะไม่ค่อยปะติดปะต่อกันนะคะ
(ไรท์ตั้งใจอย่างนั้น) อยากให้จินตนการเหมือนหนังที่ตัดย้อนอดีตเป็นช่วงๆไรงี้ ฮ่าๆๆ

อยากอ่านฉากฝึกงานกันไหม >.< อร๊างงงงง จริงๆไรท์อยากบอกว่าแต่ง nc ไม่เป็นแหละ จากใจเลย 5555
อาจจะแบบมีบรรยายให้หวิวๆ แต่คงไม่เจาะลึกมากนะ ตัดเข้าโคมไฟอย่างเดียวจ๊ะ อิ๊อิ์

ขอโทษที่อัพช้าเน้อ อย่างที่บอกไป ไรท์คือเด็กเตรียมเอ็น 5555

ไว้มาอัพใหม่ อย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรท์น้า

ไว้มาแก้คำผิดอีกที (รีบ+ตันมากตนชอนนี้ 5555)
เจอกันตอนหน้าจ้าาาา จุ๊บๆ