คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Y .My Friend. Y : Chapter 8
My Friend#ฟิคเพื่อนกัน.
Vkook
Chapter 8
01:00 am.
Jungkook Eiei : แทฮยอง…
ผมกดส่งไลน์ไปหาแทฮยองแล้วปิดหน้าจอมือถือพร้อมกับคว่ำมันลงบนเตียง เฮ้อ~~ป่านนี้แล้วใครจะไปตอบวะ= =
ความจริงผมก็ทักไปงั้นแหละคนมันนอนไม่หลับหนิก็ต้องเหงาเป็นธรรมดา
ตึ่งดึ้ง!
Taetae V : หืม?
เฮ้ย! มันตอบผมครับ^^
Jungkook Eiei : นึกว่านอนแล้ว L
2นาที…
5นาที….
เฮ้อ! ทำไมตอบช้าจังวะ ปกตินี่ตอบไวคุยไวอย่างกับจรวด-*-
Jungkook Eiei : ตอบช้าอะ หลับหรอ?
ผมกดส่งไปหามันอีกครั้ง หวังว่ายังไม่นอนนะเพราะกูยังไม่ง่วงเลย
Taetae V : ยังๆแปปนะคุยกับเมย์อยู่
Jungkook Eiei : อ่าน….
อ๋อ…เข้าใจและที่แท้สาเหตุที่มึงยังไม่นอนก็เพราะยังคุยกับโมเมย์อยู่ แล้วสาเหตุที่มึงตอบกูช้าก็เพราะมึงคุยกับโมเมย์อยู่ นี่คงสนิทกันมากแล้วสินะถึงได้เรียกกันว่าเมย์อย่างสนิทสนมอะ
= =
ตึ่งดึ้ง!
Taetae V : นอนแล้วนะมึง กูง่วงฝันดีๆ
เออ! แม่มมมมมกับกูมึงทำอย่างนี้ใช่ปะ= =
ยิ่งนับวันแทฮยองยิ่งเปลี่ยน เปลี่ยนไปเป็นคนละคนT_____T
ตอนเช้า…
“จองกุกมึงตื่นดิวะ!”
ฟึ่บ!
ผมรีบดีดตัวขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกของแทฮยอง ฟังจากประโยคล่าสุดแล้วก็พอเดาได้ว่ามันเรียกผมเป็นสิบรอบแล้วล่ะ
“อื้อ~ โทษที” ผมว่าด้วยความงัวเงียก่อนจะลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วตรงเข้าห้องน้ำไป
“มึงใส่ชุดนักเรียนทำไมอะ?” ทันทีที่ผมทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็ออกมาพร้อมกับเครื่องแบบนักเรียนทำให้คนที่นั่งอยู่ถึงกับทำหน้างง-v-
“ก็มาปลุกกูไปโรงเรียนไม่ใช่หรอ” ผมถามมันกลับ
“จะไปทำไม วันนี้วันเสาร์” หืม? ว่าไงนะ
แล้วกูแต่งตัวออกมาทำไมวะเนี่ย!!!
“กูลืมอะ…” ผมพูดอย่างอายๆก่อนจะวิ่งเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำทันที
“ฮ่าๆ คนอะไรลืมวันลืมคืนเนี่ย” ผมกำลังนั่งฟังเสียงหัวเราะและคำเยาะเย้ยของไอแทฮยองอยู่ที่ห้องรับแขกของบ้านตัวเองครับ
แม่ง!ขำกูหาพ่อง= =
“ก็กูคิดไรเพลินๆอะเลยไม่ได้มองว่ามึงไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน”
“เออๆช่างเหอะ วันนี้ไอมินกับเมย์มาหานะ” แทฮยองพูดใขขณะที่มันกำลังนั่งเลือกแผ่นเกมส์อยู่
“ใครมานะ?” ผมถามมันให้ชัดเจน
“จีมินกับเมย์…” มันตอบผมทั้งๆที่ยังเลือกแผ่นเกมส์อยู่
มาทำไมกันวะ= =
“เห็นว่าจะมาถึงตอนบ่ายๆอะเดี๋ยวกูก็คงออกไปรับที่ป้ายรถเมล์”
“แทฮยอง…” ผมเอ่ยเรียกแทฮยองก่อนที่มันจะหันหน้ามาหาผม
“…”
“มึงกับโมเมย์ถึงไหนกันแล้ว” ผมถามมันออกไปหน้าจริงจัง
“ก็…คุยๆกันอยู่” แทฮยองตอบแล้วหันไปเลือกแผ่นเหมือนเดิม
“อือ! กูไปนอนเล่นบนห้องละ” ผมตอบมันก่อนจะวิ่งขึ้นห้องมา
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน รู้แค่ว่าไม่อยากให้แทฮยองคบกับใครทั้งนั้น เพราะว่าผมกลัวว่าวันนึงมันจะหายไป มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนเดียวที่ผมมีY-Y
Y .My Friend. Y
Tahyung’s part
ผมนั่งเลือกแผ่นเกมส์แล้วคิดเรื่องที่จองกุกถาม เสียงมันเหมือนคนผิดหวังยังไงไม่รู้ หรือว่าจริงๆแล้วมันเริ่มมีใจให้ผม ไม่หรอก! มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมคิดยังไงกับมัน
อ่อ…มันคงกลัวว่าผมจะติดแฟนแล้วไม่สนใจมันมั้ง
จองกุกนี่ที่หนึ่งเลยล่ะเรื่องเรียกร้องความสนใจ= =
Rrrrrr~~
“ฮัลโหลเมย์” ผมกรอกเสียงลงโทรศัพท์ทันทีที่กดรับสาย
[แทฮยองเรามาถึงแล้วนะ เจอจีมินแล้วที่ป้ายรถเมล์]
“อ่อ…งั้นเดี๋ยวเราออกไปรับ” ผมพูดจบก็กดตัดสายแล้วเดินออกไปที่ป้ายรถเมล์ทันที
เมื่อคืนผมเล่าให้เมย์ฟังว่าวันหยุดผมมักจะมาเล่นเกมส์อยู่กับจองกุกแค่สองคนส่วนเมย์ก็บอกว่าอิจฉาเพราะปกติแล้ววันหยุดเธอมักจะอยู่บ้านคนเดียวผมก็เลยชวนให้มาเล่นด้วยกันโดยการชวนไอหมูจีมินมาด้วยอีกคน
“มาแล้วๆ^^” ผมสะกิดไหล่โมเมย์ทันทีที่เดินมาถึง
“โคตรช้าเลยว่ะมึง” ไอจีมินบ่นทั้งๆที่ในปากมันกำลังเคี้ยวลูกชิ้นก้อนโตที่พึ่งซื้อมาจากป้าเจ้าเด็ดตรงหน้าเซเว่นใกล้ๆ
“ไปกันเหอะกูนั่งเล่นเกมส์อยู่คนเดียวโคตรเหงาเลย” ผมว่าแล้วเดินนำมา
“จองกุกยังไม่หายโกรธหรอ^^” โมเมย์ถามผมขึ้นในขณะที่เรากำลังเดินนำหน้าคนห่วงกินอยู่
“ไม่รู้ดิ มีไรเล่าให้ฟัง เมื่อเช้านะจองกุกมันตื่นมาใช่ป่ะเสร็จแล้วมันก็เดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว แต่ที่ฮากว่านั้นมันใส่ชุดนักเรียนฮ่าๆ” ผมเล่าให้โมเมย์ฟังก่อนที่เธอจะเปิดปากขำไปด้วย
เอาความจริงนะ ทุกครั้งที่ผมคุยกับเธอผมก็มักจะคุยแต่เรื่องไอจองกุกให้เธอฟังเนี่ยแหละ จนบางทีโมเมย์ก็แอบแซวว่าผมคิดอะไรกับจองกุก…
“จองกุก!เพื่อนมาบ้านแล้วโว้ยลงมาต้อนรับหน่อย” ผมตะโกนเรียกเจ้าของบ้านที่เอาแต่นอนอยู่บนห้องไม่โผล่หน้าลงมา
ตอนนี้จีมินกำลังนั่งเล่นเกมส์มาริโอ้อยู่กับโมเมย์ที่หน้าจอโทรทัศน์ สงสัยผมต้องขึ้นไปตามไอ้คนขี้งอลหน่อยและมั้ง
ก๊อกๆ
“จองกุก…” ผมเคาะประตูหน้าห้องมันก่อนจะเอ่ยเรียกเบาๆ
“มึง…ไอจีมกับเมย์มาแล้วนะลงไปหน่อยดิ”
เงียบ…นี่มันกำลังทำอะไรอยู่วะ = =
แคร็ก~
ผมลองบิดประตูดูก็พบว่ามันไม่ได้ล็อกประตูเอาไว้
เหอะ!เดี๋ยวบุกเข้าไปปล้ำสะเลยหนิ= =
“จองกุก…” ผมเรียกเจ้าของห้องที่กำลังนอนหันหลังให้ผมอยู่ใต้ผ้าห่ม ผมเดินเข้าไปใกล้เตียงก่อนจะพบว่าคนตัวเล็กกำลังนอนหลับอยู่ในภวังค์ ไม่น่าล่ะตะโกนเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น
“มึงนี่แม่ง…” ผมสบถออกมาเบาๆก่อนที่จะเอื้อมมือไปปัดผมของมันที่ประหน้าออก
ผมจำได้นะ ครั้งแรกที่ผมรู้สึกแปลกๆกับมันก็ตอนที่มันทำแบบนี้กับผมเนี่ยแหละ ตั้งแต่นั้นมาผมแอบคิดมาตลอดว่าทำแบบนี้แล้วอีกคนจะมีใจผมก็เลยแอบทำทุกครั้งที่มันหลับ
แต่มันก็ไม่เป็นผล…
จองกุกยังคงหลับอยู่ในภวังค์ส่วนผลเองก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วจู่ๆไอจองกุกมันก็หันหน้ามาทางผม ผมแอบลอบมองใบหน้ามันอยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไป…
Y .My Friend. Y
Jin’s part
“เออแบบนั้นแหละลากๆไปเถอะ” เสียงของชูก้ากำลังสั่งให้เจโฮปตัดภาพในโปรแกรมโฟโต้ชอป ตอนนี้พวกเราสี่คนมารวมตัวกันอยู่ที่บ้านผมเพื่อทำงามกลุ่มกันในวันหยุด
“พวกนายอยากกินไรไหมเดี๋ยวฉันลงไปทำให้” ผมถามเพื่อนๆก่อนที่พวกมันจะหันมาเอ็ดเอาได้ว่าไม่ช่วยทำงาน
“ก็ดีนะกำลังหิวว่างมากก็ไปทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อยไปซอกจิน” นั่นไง==’ ไอเจโฮปที่กำลังทำงานอยู่หันมาว่าผมจนได้
ก็คนมันไม่ถนัดนี่หว่า…
“นัมจุนมึงด้วยลงไปช่วยมันทำครัวเลยไม่ต้องมาเนียน” ชูก้าตะโกนบอกนัมจุนที่กำลังนั่งเล่นเกมส์ในมือถืออยู่อย่างเมามัน
“อยากอยู่กับเจโฮปสองคนล่ะสิชูก้า^^” นัมจุนหันไปแซวไอสองคนนั้นก่อนที่มันจะหันหน้ามาทางผม
นัมจุนหุบยิ้มแล้วเดินผ่านหน้าผมลงไปข้างล่าง
หยิ่งจริงนะมึง= =
“ให้ช่วยอะไรบ้างล่ะ” นัมจุนถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในครัว
“ช่วยอยู่เฉยๆเถอะ ขืนปล่อยให้นายทำมันคงไม่ดีต่อปากท้องไอพวกนั้น” ผมว่าแล้วเดินไปหยิบจับเครื่องครัวที่เป็นงานถนัด
“ทำไข่ม้วนให้ด้วยได้มั้ย อยู่ๆก็อยากกิน” จู่ๆนัมจุนก็พูดขึ้นมา
ต้องเล่นตัวสะหน่อยละ( --)
“ทำไมต้องทำด้วยล่ะ มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง” ผมว่าไปในขณะที่กำลังทำครัวอยู่อย่าตั้งใจ
“ถ้านายไม่ทำฉันก็จะออกไปซื้อเอง ไม่ได้ง้ออะไรนักหรอก” นัมจุนว่าแล้วเดินออกไป
หึ!ไอบ้านี่เดี๋ยวปาตะหลิวตามไปเลย
20 นาทีผ่านไป…
“นี่ซอกจิน!!”
เคร้ง!!
“ตกใจหมดเลย!!” ฮู่ว~~~~พุธโถ่พุธถังกระมังตกแตก= =
ไอบ้าเอ๊ย!ใครให้เข้ามาแบบไม่ส่งเสียงแบบนี้วะ
“โทษที…แค่จะถามว่ามีข้าวเปล่ามั้ย” นัมจุนว่าก่อนจะเดินเข้ามาในครัว
“อย่าเข้ามานะ! จานมันแตกเดี๋ยวบาดเท้า” ผมยื่นมือห้ามนัมจุนก่อนที่อีกคนจะหน้าถอดสี
เป็นอะไรอีกล่ะ…
“จิน…มือนายเลือดออก” นัมจุนไม่รอช้าเดินเข้ามาแล้วจับมือผมไปดู อ่า…มันคงจะโดนเศษจานที่แตกบาดสินะ
“เพราะใครล่ะทำฉันตกใจหมด-*-“ ผมว่าคนตรงหน้าก่อนที่จะก้มลงมองแผลตัวเอง
เลือดออกไม่น้อยเลยนะนั่นY______Y
“เดี๋ยวทำแผลให้นะ ไปนั่งรอข้างนอกไป” นัมจุนไล่ให้ผมออกมาข้างนอกก่อนที่ผมจะยอมเดินออกมาแต่โดยดี
ตอนนี้นัมจุนกำลังเก็บเศษจานที่มันตกลงมาแตกอย่างระวัง
“ระวังดีๆด้วยล่ะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงก่อนจะออกมานั่งที่โต๊ะกินข้าว
นัมจุนซื้อไข่ม้วนมาแต่ก็ไม่มีข้าวเปล่า นี่อยากกินถึงขนาดไปซื้อมาเองเลยหรอ?
“เดี๋ยวล้างแผลก่อนนะ” ไม่นานนักนัมจุนก็เดินออกมาพร้อมกับกล่องอุปกรณ์ทำแผล
“อยากกินมากขนาดนี้เลยหรอ” ผมถามคนตรงหน้าที่ตอนนี้เอาแต่สนใจแผลของผมอย่างจริงจัง
“อือ…ก็คนแถวนี้ไม่ยอมทำ”
“ก็…ตื้ออีกหน่อยสิ เดี๋ยวก็ยอมแล้ว” ทันทีที่ได้ยินคำพูดผมนัมจุนก็หยุดชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะหันไปหยิบพลาสเตอร์ยามาแปะให้ผม
“ไม่ตื้ออะ ขี้เกียจ…เบื่อคนเล่นตัว” นัมจุนพูดแล้วหยิบกล่องยาเดินเข้าไปเก็บที่เดิน
เหอะ! ฟังดูเหมือนเราไม่ได้คุยกันเรื่องทำไข่ม้วนเลยเนอะ
ก็แค่ตื้ออีกหน่อยน่ะนัมจุน….
TBC.
ไรท์:: เฮ้!!!มาอัพแล้วววหลังจากหายไปหลายวัน พอดีติดสอบค่า^^ ยังไงมาอัพให้แล้วอ่านแล้วก็เม้นก็แท็ก#ฟิคเพื่อนกัน.ด้วยน้าค้า~~~~
@wathinee1997<<< ฟอลมาแล้วคุยกับเค้าได้นะ^^
My Friend.
ความคิดเห็น