(Fic BTS Vkook) My Friend 'เราเป็นเพื่อนกัน'

ลำดับตอนที่ #7 : Y .My Friend. Y : Chapter 6

◊ SQWEEZ

My  Friend#ฟิคเพื่อนกัน.

Vkook

Chapter 6

Taehyung’s part

04:50 am.

Rrrrrr~

“แง่มๆ” ผมขยับตัวเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นในกลางดึกที่เกือบเช้า

ใครวะ?

“ฮัลโหลครับ” ผมรับสายแล้วกรอกเสียงลงไปทั้งๆที่ไม่ได้คิดจะดูว่าปลายสายนั้นคือใคร

[แทฮยอง…ฮึ้ก!]

จองกุก?

ผมจำเสียงมันได้ดีแล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับมันถึงได้โทรมาร้องไห้เอาตอนนี้เนี่ย

“จองกุกมึงเป็นไรบอกกูมาดิ๊!” ผมเค้นเอาคำตอบจากปลายสายอย่างมุ่งมั่น ก็ผมเป็นห่วงมัน

หนิโทรมาร้องไห้เอาป่านนี้มันต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่

[แทฮยอง…จองกุกปวดท้อง ฮึ้ก! พรุ่งนี้ไม่ไปเรียนนะไม่ต้องมาปลุกล่ะ ฮึ้ก!]

เสียงพูดพรางสะอึกสะอื้นนั่นทำให้ผมแทบจะใจสลาย จองกุกมันเป็นแบบนี้แหละครับเวลามันป่วยหรือเจ็บปวดตรงไหนมันชอบทำโอเวอร์เกินจริง ปวดท้องแล้วไปขี้ก็จบป่ะ(?)

“อืมๆเดี๋ยวกูเดินไปหานะ” ผมว่าก่อนจะวางสายมันแล้วลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว

Jungkook’s part

“ฮรือ~~” โอ๊ยยย!ทำมันมันปวดท้องขนาดนี้นะ รู้งี้เมื่อเช้าตอนโกหกแทฮยองเรื่องกินข้าวกับพี่จินผมไม่น่าทำก็ดีอะ

ก็ตอนนั้นเพื่อความแนบเนียนที่ไม่ต้องเปลืองงบผมก็เลยหาร้านที่ถูกที่สุดแถวๆโรงเรียนแล้วก็ดันไปพบกับร้านลาบเป็ดผมก็เลยเข้าร้านนั้น กินแบบแซ่บไปหน่อยก็เลยต้องปวดท้องขนาดนี้

ฮรือ~~~ผมไม่ไหวแล้วววY_________Y

ก๊อกๆ

“แทฮยอง” ไม่นานนักหลังจากที่มันวางสายผม แทฮยองปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องนอนผมพร้อมกับหม้อข้าวต้มแล้วก็ถุงยา “ไม่เอานะไม่กินยา”

ผมรีบปฏิเสธมันไปก่อนที่มันจะพยายามคาดคั้นให้ผมกิน ก็ผมไม่ชอบนี่น่ายามันขมแถมกลืนยากด้วยใครจะไปอยากกิน

“อย่ามาปัญญาอ่อน โตเป็นควายแล้วมาร้องไม่แดกยา” แทฮยองบ่นผมก่อนจะวางหม้อข้าวต้มลงที่โต๊ะตรงหัวนอน

“ทำไมต้องว่าด้วยเล่า! นี่ไม่สบายอยู่นะเห็นมั้ย ฮรือ~” ผมพูดจบก็หันหน้ามาบีบน้ำตา เอ้ย!ร้องไห้เพราะความเจ็บปวด

“เออๆขอโทษๆ อะกินนี่ก่อน” แทฮยองยื่นถ้วยใบเล็กที่ตักแบ่งข้าวต้มออกมาจากหม้อให้ผม

“ป้อนๆ” ผมว่าก่อนที่คนตรงหน้าจะทำท่าไม่พอใจนิดหน่อยแล้วยอมทำตามที่ผมขอ

“…” แทฮยองป้อนผมคำที่หนึ่งแล้วมองหน้าผมสักพัก

“มึงทำเองหรอ…” ผมถามมันหน้ายิ้มๆ

“อืม…อร่อยอะดิ^^” แทฮยองยิ้มรับแล้วพูดจาหลงตัวเอง

“ไม่น่าล่ะ…หมาไม่แดกเลย” ฮ้ะๆ พอผมพูดจบแทฮยองก็หน้าเจื่อนลงไปทันทีหลังจากนั้นมันก็ลุกขึ้นแล้วเอาถ้วยข้าวต้มไปวางที่เดิม

“…”

“โอ๋ๆพูดเล่นน่ะทำเป็นงอล^^”

“ไม่ต้องเลย กินยาเลยมึงอะ” แทฮยองว่าแล้วหยิบยากับแก้วน้ำมาให้ผม

“หมับ!!”

“(..  )(  ..)(- -  )(  --)” ผมดึงมือขึ้นมาปิดปากตัวเองแล้วส่ายหัวยิกๆ ก็คนมันไม่อยากกินยา

“ไม่กินแล้วจะหายมั้ยจองกุก? มึงอย่าดื้อไปหน่อยเลย” แทฮยองดุผมก่อนที่มันจะเดินมาดึงมือผมออกจากปาก

“ไอ้เอ้า!!”(ไม่เอา) ผมเถียงมันทั้งๆที่มือยังอุดปากอยู่ เอาดิผมไม่ยอมปล่อยง่ายๆหรอก

“ปล่อย!! จองกุกปล่อย!” แทฮยองกระโดดขึ้นมาคร่อมตัวผมแล้วแงะมือผมออก

“องไออ้ะ!” (ลงไปนะ) ผมบิดตัวหลบลงมาตรงที่นอนทำให้คนที่นั่งอยู่บนตัวผมล้มลงมาด้วย

“…” ตอนนี้ผมกับแทฮยองเราหน้าอยู่ใกล้กันมาก มากจน…ได้รับรู้ถึงลมหายใจของอีกคน

ฟึบ!

หมับ!

“อื้อ~~” จู่ๆแทฮยองก็ใช้โอกาสตอนที่ผมกำลังเผลอ แทฮยองยัดยาแก้ปวดท้องเข้าไปในปากตัวเองก่อนที่มันจะป้อนให้ผม…

…ด้วยปากของมัน><’

เมื่อเห็นว่าผมกำลังผะเหยอปากขึ้นแทฮยองก็ยื่นลิ้นร้อนของมันเข้ามาในโพรงปากของผมพร้อมกับยาเม็ดนั้นจากนั้นมันก็บดขยี้ปากผมจนผมต้องเผลอกลืนยานั่นลงไป

เหอะ!ทำบ้าอะไรเนี่ย

ผลั่ก!!

“ทำบ้าอะไรของมึงวะ!” ผมผลักคนตรงหน้าออกแล้วลุกขึ้นโวยวายด้วยความโมโห

จริงอยู่ที่เมื่อกี้มันทำให้ผมกินยาได้ แต่ผมจะไม่คิดอะไรเลยถ้ามันไม่ใช่วิธีนี้

“จองกุกกูขอโทษ”

“เหอะ! อย่าทำอย่างนี้อีกนะแทฮยอง” ผมพูดก่อนที่จะล้มตัวลงนอน

เมื่อกี้มันแบบ…มันจูบผมอะ เราเป็นเพื่อนกันทำไมมันถึงทำแบบนั้นกับผม…

Y .My Friend. Y

Taehyung’s part

‘อย่าทำอย่างนี้อีกนะแทฮยอง’

คำพูดของจองกุกเมื่อเช้ามันทำให้ผมนึกด่าตัวเองมาจนถึงตอนนี้ พอมันล้มตัวลงนอนผมก็เลยกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาโรงเรียน อ่อ…ที่สำคัญผมลาครึ่งวันตอนบ่ายเพื่อมันเลยนะแต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่ามันต้องการผมรึป่าวY_Y

“เฮ้ย!แท ตกลงมึงลาครึ่งวันทำไมนะ”จีมินถามผมย้ำอีกครั้งเพราะมันไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่ ก็แน่ล่ะจะมีใครเป็นห่วงคนเป็นเพื่อนกันมากถึงกลับลาเรียนไปดูแล

“ไปดูจองกุกมันนั่นแหละ มันงี่เง่าอะเอาใจอยากกูไม่อยากให้มันโมโหแม่” ผมแถไปงั้นแหละครับความจริงจองกุกมันสุภาพกับแม่มันจะตายไป

เพื่อความแนบเนียนอะนะ= =

Jungkook’s part

“ฮึกๆ” ผมยังคงนอนสะอื้นเพราะความปวดท้องอยู่ภายในห้อง ความจริง…เมื่อเช้าตอนที่กินยาไปมันก็หายแล้วนะพอตกบ่ายมันก็เป็นอีกอะ ปวด…ปวดจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วT-T

แอ๊ด~

ฟึ่บ!

ทันทีที่ผมได้ยินเสียงเปิดประตูผมก็หลับตาลงทันที สงสัยแม่คงเข้ามาดูมั้งจะให้แม่เห็นผมร้องไห้ไม่ได้นะเดี๋ยวท่านจะเป็นห่วงเอาv.v

แหมะ!

มือของแม่วางลงที่หน้าผากผมเพื่อวัดไข้ เอ…แต่ทำไมวันนี้มือแม่ดูหนาๆนะเหมือนกับมือผู้ชายยังไงไม่รู้

“ตัวร้อนจี๋เลย…” ชัดเลย…นี่มันเสียงแทฮยองชัดๆ

ว่าแต่…ตอนนี้มันเป็นเวลาเรียนหนิแล้วแทฮยองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

“ขนาดนอนอยู่ยังร้องไห้เลยหรอเนี่ย…แย่เลยนะจองกุก” แทฮยองพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงก่อนที่ผมจะรู้สึกได้ว่ามันลุกออกไปจากที่นอน

ฟอร์มหลับต่อไปอีกหน่อยดีกว่าไม่อยากตื่นมาสบตากับมัน…ก็เมื่อเช้าใครจูบผมล่ะ?

ผมก็อายเป็นนะครับ><’

แหมะ!

ผ่านไปสักพักผมก็รู้สึกได้ถึงแรงยุบบนเตียงนุ่มนั่นทำให้ผมได้รู้เยว่าแทฮยองเดินกลับมานั่งที่เดิมอีกครั้ง

มือหนาของแทฮยองยื่นมือมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่มีน้ำหมาดๆ แทฮยองค่อยๆชโลมมันลงบนในหน้าของผมอย่างอ่อนโยน จากใบหน้าลงมาที่คอแล้วเลื่อนลงมาถึงแขนทั้งสองข้างจากนั้นแทฮยองก็…

ปลดกระดุมชุดนอนผม!! O.o

“ทำไรอะ!” ผมสะดุ้งพรวดขึ้นมาทันทีที่แทฮยองปลดกระดุมเม็ดแรก

“จะ…จองกุกo.o” แทฮยองเองก็ตกใจไม่น้อยที่ผมลืมตาขึ้นมา

“มึงจะทำไรกูอะแทฮยอง…ระ…หรือว่ามึงจะปล้ำกู(  ..)”

“มึงจะบ้าหรอจองกุก!” แทฮยองว่าแล้วหันไปขยี้ผ้าในอ่างน้ำที่เตรียมมาเช็ดตัวให้ผม “กูก็แค่จะเช็ดตัวให้…ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง”

“ห้ะ! มึงว่ากูว่าไรนะแทฮยอง” ผมเค้นถามมัน ไอคำว่าสะดีดสะดิ้งนี่มันฟังดูแปลกๆนะ

ก๊อกๆ

ยังไม่ทันจะได้ต่อว่าไอแทฮยองจู่ๆก็มีเสียงคนมาเคาะประตูที่หน้าห้องผม

“จองกุกมีคนมาหาน่ะลูก”เสียงแม่ผมพูดหลังจากที่เคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา

“ใครครับแม่?”

“ฉันเอง…จองกุก^^” เหวอo.o? ผู้ชายคนที่เดินตามแม่เข้ามาทำให้ผมเหวอ

“ผะ…พี่จิน><”

Y .My Friend. Y

“พี่จินมาได้ยังไงครับ^^” ผมนั่งจ้องพี่จินที่กำลังนั่งอยู่ข้างเตียงผม นี่เขามีใจให้ผมใช่มั้ยถึงได้มาหาถึงบ้านขนาดนี้><’

“พอดีฉันเจอจีมินเมื่อกี้น่ะเลยถามว่านายไปไหน” พี่จินตอบหลังจากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวผมมาจากแทฮยอง

พี่จินทำเหมือนแทฮยองไม่ได้อยู่ในห้องนี้ด้วย…เพราะอะไรกัน

“ฉันเช็ดตัวให้นายนะจองกุก” พี่จินพูดก่อนจะจับแขนผมขึ้นมาลูบ

อูยยย~เสียว><’

“ฉันเช็ดแขนกับหน้าให้มันหมดแล้วเหลือแต่ในตัวมันเช็ดกันเอาเองแล้วกัน” แทฮยองพูดอย่างฟึดฟัดแล้วลุกขึ้นจะเดินออกไปจากห้องแต่ทว่า…

“งั้นถอดเสื้อให้ฉันเช็ดหน่อยสิจองกุกJ” หืม?? พี่จินว่าไงนะ!! บ้าหรอตัวเธออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ~~~~~

“ไม่ได้นะเว้ยห้ามถอดนะจองกุกมึงถอดกูตบ!L” แทฮยองเดินย้อนกลับมาหาผมและพี่จิน

พร้อมกับพูดอย่างไม่พอใจ

ทำไมต้องหวงด้วยวะ กูไม่ถอดให้ผู้ชายที่ชอบลูบเล่นหรอกเว่ย!

หรือจะถอดดี?

“ทำไมต้องเสียดังโวยวายอย่างกับกลัวว่าฉันจะเห็นเรือนร่างจองกุกด้วยล่ะแทฮยอง” พี่จินหันไปประชันฝีปากกับแทฮยองอีกครั้ง

“ปล่าว…”

“แทฮยองกูหิวข้าวแล้วอะมึงลงไปทำข้าวต้มให้หน่อยดิ นะๆ” ผมเปลี่ยนประเด็นเพื่อแยก

แทฮยองออกจากพี่จินเพื่อสงบศึกทางประสาทชั่วคราว= =

“แทฮยองทำอาหารอร่อยหรอจองกุก” พี่จินหันมาถามผมอย่างสงสัย

“กะ…ก็พอกินได้ครับพี่จิน” ความจริงมันแย่มากครับแต่ผมต้องเฟคโลกสวยใส่พี่จินน่ะ-*-

“แล้วสู้พี่ได้รึป่าวล่ะ…ให้พี่ทำดีกว่านะ” พี่จินพูดแล้วหันมายิ้มละลายใจให้ผมหนึ่งทีก่อนจะเดินออกไป

ทิ้งไว้เพียงผม…กับแทฮยอง

“กูโคตรไม่ชอบหน้าแม่งเลย…ขี้เก็ก” ทันทีที่พี่จินเดินออกไปแทฮยองก็พูดขึ้น

“เอาน่า…มึงจะไปว่าพี่เขาทำไม”

“มึงอย่ามาเข้าข้างมันน่ะจองกุก!” แทฮยองขึ้นเสียงใส่ผม

“แล้วทำไมต้องตะคอกด้วยเล่า! พี่จินเขามาดูแลกูก็ดีแล้วนี่”

“…”

“มึงก็ไม่จำเป็นแล้ว…”

Taehyunh’s part

‘มึงก็ไม่จำเป็นแล้ว’

สิ้นสุดคำนั้นมันทำให้ผมอยากจะทรุดตัวลงไปนั่งด้วยความเจ็บปวด ผมเก็บความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้แล้วเดินออกมาจากห้องมันโดยไม่พูดอะไร

ข้างล่าง…ไอจินกับแม่จองกุกก็คุยกันถูกคอขนาดผมเดินออกมายังไม่มีใครรู้ตัวเลย

ที่ผ่านมาผมไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าจองกุกแอบปลื้มจินแต่ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าจินก็มีใจให้จองกุก เพราะนี่ถึงขนาดที่ว่ามันโดดเรียนมาดูแลจองกุกที่บ้าน มันก็คงจะชอบจองกุกคงจะตกหลุมรักจองกุกเหมือนที่ผมกำลังเป็นอยู่

แล้วก็กำลังจะตัดใจแล้วด้วยT______T

ตึ่งดึ่ง~

ทันทีที่เปิดคอมพิวเตอร์เช็ดเฟสบุ๊คตัวเองในกล่องส่งคำขอเป็นเพื่อนก็เด้งขึ้นพร้อมกับโปรไฟล์ของผู้หญิงคนนึงที่หน้าตาคุ้นๆยังไงไม่รู้

โมเมย์ โมเมย์ โมเมย์ ต้องการเป็นเพื่อนกับคุณ…

โมเมย์หรอ? ชื่อก็น่ารักดี

ผมกดยอมรับการขอเป็นเพื่อนแล้วเข้าไปดูทามไลน์ของคนที่ชื่อโมเมย์ ผู้หญิงคนนี้ใส่เครื่องแบบโรงเรียนเราและผมก็คุ้นหน้าเธอมาก…

‘นั่นไง!เห็นมั้ยคนที่น่ารักๆอะ’

‘พูดจริงพูดเล่นเนี่ย?’

ทันทีที่บทสนทนาของผมกับจองกุกดังขึ้นมาที่หน้าห้องม.4ห้อง7ทำให้ผมรู้ว่าโมเมย์คือผู้หญิงคนนั้น คนที่ผมมั่วให้จองกุกดูว่าผมชอบเธอ

ติ่งดึ๊ง~~

โมเมย์ โมเมย์ โมเมย์ : แต๊งรับแอดน้า…แทฮยองJ

จู่ๆกล่องข้อความของผมก็ถูกทักขึ้นโดยโมเมย์^^

แทฮยอง สุดหล่อ: ครับ…รู้จักเราด้วยหรอ?

TBC.

ไรท์:: เฮ้!!กลับมาแล้ววววไม่ได้หายไปไนนะเค้าไปนอนโรงพยาบาลมาเป็นไข้เลือดออกT___Tช่วงนี้กำลังระบาดแฟนฟิคระวังตัวด้วยนะ ฝากเม้นฝากแท็ก#ฟิคเพื่อน.กันทุกคนเลยน้า^^

@wathinee1997<<<ฟอลมาคุยเล่นกับไรท์ได้เนอะ

อลมาคุยเล่นกับไรท์ได้เนอะังตัวด้วยนะ ฝากเม้นฝากแท็กMy Friend.