คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Y .My Friend. Y : Chapter 5
My Friend#ฟิคเพื่อนกัน.
Vkook
Chapter 5
Taehyung’s part
“คุณป้าสวัสดีครับ” ผมเดินเข้าบ้านจองกุกมาแต่เช้าพอเจอแม่มันผมก็สวัสดีแล้วเดินขึ้นมาอย่างคุ้นเคย
“แทฮยอง!เดี๋ยวก่อนลูกอย่าพึ่งขึ้นไป” ผมชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าไปหาคุณป้าอย่างงงๆ
“จองกุกไปโรงเรียนแล้วจ้ะ”คุณป้าพูดก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆผม “มีอะไรกันรึป่าวแทฮยองทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ไปโรงเรียนพร้อมกัน”
“เอ่อ…ไม่มีอะไรครับคุณป้า ผมขอตัวนะครับ” ผมบอกลาคุณป้าก่อนที่จะเดินออกมาอย่างหัวเสีย
อะไรที่ทำให้มันตื่นเร็วกว่าผมได้นะ= =
ณ โรงเรียนมัธยมจอนแทซอก…
ผมเดินเข้ามาในห้องเรียนซึ่งเป็นที่ประจำที่พวกเรามักมานั่งในนี้เพื่อรอไปเข้าแถว แต่ผมก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาหัวมันเลยสักนิด
หายไปไหนของมึงวะ….
ตื๊ด~~~
ผมหยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรหามันแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าปลายสายจะรับแต่อย่างใด
ติ๊ดๆๆๆ
เฮ้ย!!มันตัดสายผมทิ้งอะ เหอะ! งอลหนักแน่ๆเลยมึง
“ฮโหลจีมินมึงมาโรงเรียนยัง” ผมเปลี่ยนเป้าหมายแล้วโทรไปหาจีมินแทน เห็นหมู่นี้มันสนิทกันจังเลย หวังว่าจีมินจะรู้ล่ะว่ามึงอยู่ไหน
[อ๋อ…กูยังไม่ไปเลยว่ะมึงมีไร]
“มึงรู้ป่ะว่าตอนนี้จองกุกอยู่ไหน” ผมไม่รอช้ายิงคำถามที่อยากรู้ใส่มันไปทันที
[มันโทรมาเมื่อกี้บอกกินข้าวอยู่กับพี่จินที่ร้านหน้าโรงเรียนหนิ]
กินข้าวอยู่กับพี่จิน?....กูเข้าใจและ= =
‘ฮ้ะๆ งั้นวันหลังให้ฉันโทรปลุกมั้ยล่ะ’
พี่จินของมึงคงโทรไปปลุกสินะ วันหลังกูคงไม่ต้องทำหน้าที่นี้กับมึงแล้วแหละ= =
ในห้องเรียน…
แหมะ!
ทันทีที่ได้ยินเสียงคนนั่งลงกับเก้าอี้ตัวข้างๆผมที่กำลังนอนฟุบอยู่กับโต๊ะเรียนก็สะดุ้งขึ้นทันที
“จองกะ….ไอจีม” ผิดคาดครับ คนที่นั่งลงข้างๆผมไม่ใช่จองกุกแต่เป็นไอจีมินนี่สิ
“จองกุกมันขอแลกที่อะ” จีมินพูดพรางหยิบของในกระเป๋าอย่างยุกยิก
“หรอ…” ผมเอ่ยเบาๆแล้วเอียงคอไปดูที่โต๊ะจีมินตอนนี้จองกุกมันกำลังนั่งลอกการบ้านอยู่อย่างเคร่งครัด
“จีมบอกเพื่อนมึงเอาสมุดการบ้านกูที่ฝากไว้อีกเล่มคืนมาหน่อย” น่ะ! ทำมาเป็นฝากจีมินมาพูด งานนี้กูไม่ยอมหรอกนะจองกุก
“จีมงั้นบอกเพื่อนมึงด้วยว่าให้มาเอาเอง” ผมย้อนมันกลับผ่านไอจีมินที่กำลังทำหน้าเอ๋ออ๋า
“จองกุกแทฮยองบอ…”
“งั้นมึงบอกมันด้วยนะว่ากูไม่มีทางพูดกับมันก่อนแน่” คนตัวเล็กพูดก่อนจะฟึดฟัดแล้วเดินออกไป
“ไอจองกุกบอ…อะไรของพวกมึงวะ” เสียงจีมินสบถออกมาทันทีที่ผมลุกขึ้นแล้วเดินตามอีกคนออกไป
“จองกุก…ไอกุ๊ก!” ผมเดินเร็วให้ทันมันก่อนที่จะคว้าแขนมันเอาไว้
“ปล่อยดิ๊!”
“ไม่ปล่อย! มึงจะงอลอะไรนักหนาเรื่องแค่นี้”
“เรื่องแค่นี้มึงจะมาสนใจกูทำไมล่ะ” จองกุกพูดแล้วสะบัดแขนผมออกอย่างไร้เยื่อใย
“เออๆ ขอโทษๆ” ผมพร่ำพูดทั้งๆที่รู้ว่ามันคงไม่หยุดเดิน
“จองกุกกูขอโทษ!!!” ผมตะโกนบอกมันที่เดินอยู่อย่างเสียงดัง
“ไอจองกุกกูขอโทษ!! ต่อไปนี้กูจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว!! ขอโทษคร๊าบบบบ!!” ผมตะโกนสุดเสียงทำให้นักเรียนที่อยู่ในห้องต่างๆวิ่งออกมาดู ส่วนเจ้าตัวมันก็หันมาทำท่าเลิกลักก่อนจะวิ่งกลับมาหาผม
“ทำห่าไรมึงเนี่ย!”
“กูขอโทษ!!กูผิดไปแล้วจองกุกจ๋า!!” ผมตะโกนแหกปากใส่หน้ามันอีกแล้ว
“ไอแทฮยอง!!” คนตรงหน้าเอ็ดเบาๆแล้วทำหน้ายักษ์
“กูขอโท…อื้อ~” ยังไม่ทันพูดจบจองกุกก็ยื่นมามาอุดปากผมไว้ทันที
“หยุดพูดเลยไม่งั้นกูไม่หายโกรธมึงแน่”
“^^” ผมยิ้มทะเล้นให้มันก่อนที่มันจะดึงมือออกแล้วเดินจูงมือผมไปที่อื่น
ฮ่าๆ น่ารักชะมัด><’
Y .My Friend. Y
Jungkook’s part
เหอะ!ไอแทฮยองบ้าชอบทำอะไรให้อายคนอยู่เรื่อย
“มึงจะพากูไปไหนเนี่ย” เสียงคนโดนดึงบ่นเบาๆ
“มึงนั่นแหละ!พากูไปดูหน้าคนที่มึงชอบเลย” ผมพูดกับมันตรงๆ
ไม่รู้ล่ะถ้าวันนี้ไม่ได้เห็นหน้าจะไม่หายโกรธจริงๆด้วย ;(
“มึงจะอยากรู้ไปทำไมวะ”
“แล้วทำไมมึงต้องปิดบังกูด้วยอะ! กูไม่ใช่เพื่อนสนิทมึงใช่มั้ยแทฮยอง” ผมพูดกับมันพร้อมกับทำหน้ามุ่ย ก็คนมันอยากรู้นี่น่า เรื่องแค่นี้ทำไมไม่บอกกัน
“ก็เพราะมึงเป็นเพื่อนสนิทกูไงจองกุก กูถึงบอกมึงไม่ได้” มันพูดแล้วทำท่าจะเดินหนี
เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ? ยิ่งเป็นเพื่อนสนิทสิยิ่งต้องบอก
“เหอะ! งั้นก็ง้อกูต่อไปเถอะเพราะกูไม่หายงอลมึงง่ายๆแน่” ผมเดินไปพูดใกล้ๆมันก่อนที่จะชิ่งเป็นฝ่ายเดินหนีมาก่อน
จองกุกต้องชนะ^^
Jin’s part
“เอาล่ะนักเรียนวันนี้จะให้สอบกันเป็นคู่นะ จับคู่ได้” เสียงอาจารย์สอนพละพูดขึ้นก่อนที่เพื่อนๆในห้องจะหาคู่จับเพื่อนเตรียมสอบบาส
เหอะ!ทำไมต้องทำเป็นคู่ด้วยเนี่ย
“เจโฮปนายจะหาคู่ทำไม” เสียงชูก้าพูดขึ้นก่อนที่มันจะเดินมาดึงแขนเจโฮปไว้
“ชูก้าฉันว่านายไปคู่กับไอจินดีมั้ยขืนปล่อยให้มันคู่กับไอนัมจุนก็ตายกันพอดี” เจโฮปพูดอย่างรู้งาน แน่นอนว่าผมไม่อยากคู่กับคนที่รู้สึกอึดอัดด้วยอยู่แล้ว
“ไม่ต้องหรอกเจโฮปฉันไม่ได้คิดอะไรกับมันแล้ว เรื่องแค่นี้สบายๆ” นัมจุนพูดก่อนที่จะเดินมาจ้องหน้าผม
เหอะ!แน่ใจจังเลยนะว่าจะตัดใจได้อะ
“ก็ดีเพราะฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับนายอยู่แล้ว” ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปหยิบลูกบาสมารอในการซ้อมก่อนจะถึงคิวสอบ
“นายเริ่มมาก่อนเลย” นัมจุนพูดก่อนที่จะทำท่าว่าให้ผมส่งลูกบาสให้
ปั้ก!!
“เฮ้ย!!” ตายห่าแล้วผมส่งลูกบาสแรงไปหน่อยจนตอนนี้มันกระเด็นเข้าหน้าไอนัมจุนจนต้องลงไปนอนกองกับพื้น
“ไอจิน! มึงทำไรเนี่ย” เสียงชูก้าตะโกนขึ้นมาก่อนที่จะเดินมาดูด้วยความตกใจ
“กูไม่ได้ตั้งใจๆ” ผมพูดก่อนจะก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด
“ไปห้องพยาบาลเหอะมึง” เจโฮปว่าก่อนที่มันจะพยุงนัมจุนขึ้น
“คิวต่อไปจองโฮซอก มินยุนกิ” ยังไม่ทันจะได้เดินออกไปไหนก็ถึงคิวสอบของไอเจโฮปกับชูก้าสะก่อน
“เดี๋ยวฉันพาไปเองก็ได้” ผมพูดก่อนจะเดินเข้าไปรับไอนัมจุนมาจากเจโฮป
“…” คนบาดเจ็บได้แต่ก้มหน้าไม่พูดอะไรในขณะที่ผมกำลังพาเดินออกมา
“เจ็บมากมั้ย” ผมถามมันด้วยความรู้สึกผิด ก็มันจริงผมไม่ได้เป็นห่วงมันสักหน่อย-*-
“นิดนึง”
“ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้” ผมตอบแล้วปล่อยมันออกจากมือ
“งั้นมึงกลับเข้าไปเรียนต่อเถอะกูไปคนเดียวได้” ไอนัมจุนพูดหลังจากนั้นมันก็เดินจากผมไปอย่างกล้าดี
เหอะ!ทำเป็นอวดเก่งไปเถอะ= =
ผมยืนเก๊กอยู่นานรอดูจนคนที่บาดเจ็บเดินไปจนพ้น จากนั้นผมก็ตัดสินใจเดินย่องตามไปดูมัน นัมจุนเดินลงบันไดอย่างลำบากเพราะตามันยังคงเจ็บอยู่ แต่เพราะความที่มันต้องช่วยตัวเองมันจึงพาตัวเองเดินไปถึงห้องพยาบาลจนได้
คุณครูห้องพยาบาลใส่ยาหยอดตาให้มันก่อนที่จะนำผ้าปิดตามาปิดให้ นี่เป็นหนักขนาดนั้นเลยหรอ= =
“ขอโทษ…” ผมได้แต่ยืนพูดคำว่าขอโทษให้ลอยไปกับอากาศ หวังว่ามันคงจะได้ยินนะ
Y .My Friend. Y
Taehyung’s part
“อะ! ข้าวมันไก่” ผมยื่นข้าวมันไก่จานโตให้จองกุกที่กำลังนั่งกินน้ำแข็งใส่อยู่กับจีมินสองคน
“จีมฝากบอกเพื่อนมึงหน่อยว่ากูไม่หิว” มันพูดลอยหน้าลอยตาแล้วก้มลงกินน้ำแข็งในในมือต่อ
“จองกุกมันบอกว่าไม่กินให้กูกินแทน” ไอจีมินจอมตระกะว่าก่อนจะรับอาหารจากมือผมไป เหอะ!เรื่องแดกนี่ไม่พลาดเลยนะจีม= =
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกงอลกูเนี่ย” ผมพูดพรางนั่งลงข้างๆมัน
หมับ!
ส่วนมันก็ขยับหนีผม เล่นตัวจังเลยนะมึง-*-
“โอ๋ๆขอโทษๆ ดีกันเหอะมึง” ผมยื่นนิ้วก้อยให้มัน แต่มันก็ไม่สนใจผมสักนิด
“เลิกโกรธเรื่องเมื่อคืนแล้วแต่โกรธเรื่องเมื่อเช้า”
“โถ่!กูบอกมึงก็ได้วะ” ผมว่าก่อนที่มันจะหันหน้ามายิ้มพร้อมกับแววตาแสนเสือก
“คือ…กู….กูไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นแหละกูแกล้งหลอกมึงเล่น”
“กู…ไม่…เชื่อ!” จองกุกพูดเสียงดังพร้อมกับสะบัดหน้าหนีผม นี่ผมไม่น่ากุเรื่องเลยว่ะทีนี้ก็ไปไหนไม่รอดและนอกจากจะสารภาพไปตรงๆว่าผมชอบมันอะ= =
แต่ผมไม่กล้าทำขนาดนั้นหรอกนะ…
“เออจองกุกกูยังไม่ได้ถามมึงเลยเรื่องเมื่อเช้าอะพี่จินเค้าพามึงไปแดกข้าวได้ไง” จู่ๆจีมินที่นั่งกินข้าวอยู่ก็ถามขึ้นมา
เออก็ดีเหมือนกันผมจะได้ไม่ต้องถามมันเอง
“ก็…พอดีกูโทรไปหาเค้าบอกให้โทรมาปลุก เค้าก็โทรมานะเสร็จแล้วก็มารับกูที่บ้าน”
ห๊า!?!
“นี่มันมารับมึงเล….เอ่อ…( - -)” เกือบ! เกือบไปแล้วครับนี่ดีนะที่ผมหยุดคำพูดทันสะก่อนอะ
“แหมมมม!มีบงมีเบอร์เลยนะมึง ร้ายชิบ!” จีมินว่าจองกุก ผมแอบหันไปดูมันก็พบกับท่าทีเขิลอายที่มันกำลังทำอยู่
อยากถีบแม่งว่ะ= =
jungkook’s part
เลิกเรียน…
“ป่ะมึงกลับบ้านกัน” เสียงของแทฮยองดังขึ้นทันทีที่มันเดินมาถึงโต๊ะจีมินซึ่งตอนนี้เป็นที่ของผมแทน
เหอะ!ยังไงก็ไม่ยอมคืนดีด้วยหรอก= =
“ฮัลโหลล~พี่จินหรอครับผมเลิกเรียนแล้วน่ะ…ได้ครับมารับนะครับ บาย~~~”
เอ่อ…จริงๆผมคุยคนเดียวน่ะครับ อย่าบอกใครนะครับส่วนเรื่องพี่จินโทรมาปลุกมารับไปกินข้าวนั้นเรื่องแต่งทั้งนั้นแหละฮ้ะ เมื่อเช้าผมมาโรงเรียนคนเดียวแถมไอที่ตื่นเช้านี่คือยังไม่ได้นอนเลยต่างหาก แล้วผมก็เลยแกล้งโทรไปบอกจีมินว่ากินข้าวอยู่กับพี่จินเพราะผมมั่นใจว่าแทฮยองต้องโทรไปถามแน่ๆ
ผมก็แค่อยากเอาชนะไอแทฮยองมันอะ มันจะได้รู้ว่ามันสนใจคนอื่นได้ผมก็ทำได้เหมือนกัน เหอะๆ
“มึงจะหายงอลกูได้เมื่อไหร่จองกุก” แทฮยองดึงคอเสื้อผมไว้ในขณะที่ผมกำลังจะเดินผ่านหน้ามันออกมา”
“จนกว่ามึงจะพากูไปดูคนที่มึงชอบ” ผมพูดกับมันก่อนที่มันจะขมวดคิ้วจนพันกันยุ่งเหยิง
“กูบอกว่าไม่มีไงกูหลอกมึงเล่นมึงเข้าใจมั๊ย?”
“ไม่เข้าใจเว้ย!!”
“งั้นไป!กูจะพามึงไปดูก็ได้แต่มึงต้องหายโกรธกูนะ” แทฮยองพูดจบจากนั้นมันก็ดึงตัวผมออกมาข้างนอก
“มึงจะพากูไปไหนเนี่ย” แทฮยองพาผมเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องเรียนชั้นม.4ห้อง7 จากนั้นมันก็มองหาใครสักคนในห้องนั้น
“นั่นไง! เห็นมะคนที่น่ารักๆอะ” ผมมองตามนิ้วไอแทฮยองไปก็พบกับผู้หญิงคนนึงหน้าตาน่ารักตัวเล็กๆผมยาวๆ
“พูดจริงพูดเล่นเนี่ย?” ผมหันไปถามมันเพื่อความแน่ใจ
“หลบๆ” แทฮยองจับผมให้เบี่ยงตัวมาชิดกับกำแพงแล้วมองดูผู้หญิงคนนั้นคุยกับเพื่อนแล้วเดินจากไป
“หายโกรธกูได้ยัง” มันพลิกตัวมาล็อกผมที่ตัวกำลังเอนติดอยู่กับกำแพงด้วยมืออีกข้าง
ตอนนี้หน้าของเราสองคนแทบจะชนกันอยู่แล้วอะครับ><’
“กะ..ก็ได้( ..)” ผมพูดเสียงสั่นแล้วหลบหน้าหนี
ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่แทฮยองเป็นคนที่หล่อนะผมอยู่ใกล้ๆก็หวั่นไหวเป็นธรรมดา
“ดี…ทีนี้ก็กลับบ้านกัน มึงโทรไปหาพี่จินมึงเลยบอกว่าไม่ต้องมารับแล้ว!” มันตะคอกใส่ผมก่อนที่จะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ
ฮู่ววว~~
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ>////<
TBC.
ไรท์::มาอัพแล้วนะวู้ฮุ้วว~จะอัพตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่กันลืม แฟนฟิคอะไม่มาเตือนไรท์ในทวิตเตอร์เลย5555555 เม้นเยอะแท็ก#ฟิคเพื่อนกัน.เยอะมาอัพเร็วเหมือนเดิมน้า^^
@wathinee1997<<<อย่าลืมมาทวงกันด้วยคนขี้ลืม555555
My Friend
ความคิดเห็น