คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Y .My Friend. Y : Chapter 11
My Friend#ฟิคเพื่อนกัน.
Vkook
Chapter11
02:00 am.
‘เลขหมายที่ท่านเรียก….’
ติ๊ด!
‘เลขหมายที่ท่านเรียก…’
ติ๊ด!
“โถ่วเว้ย! จองกุกมึงอยู่ไหนของมึงวะ”
นี่ก็ปาไปตีสองและแต่ไอจองกุกมันยังไม่โผล่หน้ามาให้ผมเห็นเลย เหอะ!นี่มัวแต่ไปกกอยู่กับไอจินจริงๆหรอวะ
เอาไงดีๆๆๆ
เอาวะ! ไปตามก็ไปตาม ว่าแต่…ไปตามที่ไหนล่ะ?
ที่ไหนไม่รู้โว้ย! ไปก่อนแล้วกัน
ผมวิ่งออกมาจากหมู่บ้านโดยไม่รู้ว่าต้องเริ่มไปหาที่ไหนก่อน ดึกๆแบบนี้ก็คงไม่มีห้างที่ไหนเปิด หรือว่า…บ้านไอจิน? แล้วบ้านมันอยู่ไหนล่ะ เจโฮป…พี่เจโฮปต้องรู้แน่ๆ โทรถามไอจีมก่อนดีกว่า
ตื๊ด~~~
[ว่า?]
“จีมินถามพี่เจโฮปให้หน่อยบ้านไอพี่จินของพวกมึงอยู่ที่ไหน” ทันทีที่จีมินรับโทรศัพท์ผมก็สาดคำถามเข้าไปหามันทันที
[แล้วมึงจะเอาไปทำอะไรวะ]
“เอามาเถอะน่ะ!มึงอย่าถามมากได้มั้ย” หงุดหงิดแล้วนะเว้ย!
[เออๆก็อยู่แถว….]
กริ๊ง~~~
ผมมาถึงบ้านของไอ้ตัวปัญหาทันทีที่จีมินวางสายผมมายืนกดออดอยู่นานละ มัวแต่ทำอะไรกันอยู่วะถึงได้ไม่ออกมาเปิดประตูสักที
แอ็ด~
“แทฮยอง-*-“ ทันทีที่ประตูเปิดออกคนตรงหน้าก็มองผมด้วยสายตางงๆ
“จองกุกอยู่ไหน มึงทำอะไรเพื่อนกู!!” ผมตรงเข้าไปกระชากเสื้อคนตรงหน้าอย่างโมโห
เหอะ! นี่คงจะเล่นท่ายากกันจนหัวเหอยุ่งหมดเลยสินะ
ผลั่ก!!
“เป็นรุ่นน้องฉันนะ! อย่ามาลามปาม” ไอจินพูดหน้าเขม้นใส่ผม แล้วไง? รุ่นพี่แล้วไงวะ
“จองกุกอยู่ไหน….”
“จองกุกอะไร นายจะมาหาจองกุกทำไมที่นี่”
“ก็มันบอกว่าจะมาอยู่กับมึงทั้งคืนอะ แล้วนี่อะไรถึงกับพามานอนบ้านกันเลยหรอ หลีกทาง!กูจะไปกระทืบมัน!!” ผมผลักไอจินออกแล้ววิ่งเข้ามาในบ้านมันอยากใจร้อน
“จองกุก!! ไอกุ๊กมึงอยู่ไหน ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่าให้กูต้องขึ้นไปลากมึงนะเว้ย! ไม่งั้นกูจะเตะตัดขาให้มึงหน้าทิ่มเลย ไอจองกุก!!”
“นี่คิมแทฮยอง!!” ซอกจินตะโกนหลังจากที่มันเดินตามผมเข้ามา “เลิกทำตัวเป็นคนโง่ได้แล้ว!!”
“เหอะ! กูยอมโง่ดีกว่าเหี้ย!!”
“วันนี้ฉันอยู่ที่นี่ทั้งวันและก็ไม่ได้ไปเจอจองกุกด้วย เช็คข่าวมาดีรึป่าว ไม่คิดว่าจองกุกจะโกหกนายบ้างรึไง” ซอกจินพูดแล้วมองหน้าผมนิ่ง
มีเหตุผลอะไรที่จองกุกต้องโกหกผมด้วย?
“กูจะขึ้นไป…” ผมว่าก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนชั้นสองของบ้าน เข้าห้องนู้นออกห้องนี้ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของไอจองกุก
“ไม่มี…” ไอจินเดินตามผมขึ้นมาแล้วพูดเบาๆ
“…” ผมได้แต่เงียบไม่พูดอะไร
“ฮัลโหล…เจโฮปจองกุกอยู่กับจีมินที่บ้านรึปล่าว” จู่ๆไอจินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรแล้วพูดให้ผมได้ยิน
“โอเค งั้นเดี๋ยวฉันจะรีบไปหา…เออ…ตอนตีสองเนี่ยแหละ”
ติ๊ด!
“กูกลับก่อน” ผมว่าแล้วเดินจ้ำอ้าวออกมาจากบ้านมันทันที
“แล้วจะไม่ไปหาจองกุกด้วยกันรึไง”
“ไม่ล่ะ” ผมหันไปพูดกับมันอย่างห้วนๆ
ไอจีมินนะไอจีมิน ทำไมไม่บอกกูก่อนให้กูมาตะโกนแหกปากให้อายเค้าทำไมเนี่ย==’
Y .My Friend. Y
Jungkook’s part
“พี่จินมารับผมทำไมครับ”ผมถามคนข้างๆที่เอาแต่ขับรถอย่างเงียบๆไม่พูดอะไร
จู่ๆพี่จินก็มาปลุกผมที่บ้านไอจีมินตอนแรกผมก็คิดว่าผมฝันแต่ไอจีมินมันถีบผมลงมาตกเตียงผมก็เลยรู้ว่าไม่ได้ฝัน พี่จินบอกให้ผมกลับบ้านพร้อมเค้าแล้วก็ลากผมขึ้นรถมาดื้อๆแบบนี้
มันคืออะไร??
“ถึงแล้ว…ฉันอยากให้นายกลับบ้านเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเรียนไม่ทัน” หืม? เหตุผลอะไรของพี่มันวะ
“หรอครับ”
“อืม ลงไปเถอะจองกุก อย่าลืมล็อกบ้านดีๆล่ะ” พี่จินว่าก่อนจะปลดล็อกประตูให้ผม ผมเปิดมันออกแล้วเดินลงมาอย่างงงๆ นี่พี่จินละเมออยู่ปล่าววะ?
แก็กๆ
ผมหยิบกุญแจบ้านขึ้นมาไข สักพักนึงพี่จินก็ขับรถออกไปทิ้งให้ผมยืนอยู่คนเดียว ไอประตูบ้านนี่ก็ไขไม่ออกสักที เขาว่ากันว่าตีสามผีเข้าตีสี่ผีออก แต่ตอนนี้ผีเข้าอยู่นะครับ><’
“ไอกุ๊ก…”
“พ่อแก้วแม่แก้วใส่หมวกฮิปฮอปถือกะละมังไหว้พระ ฮรือ~~~~”
“กูเอง…”
ไอห่า!! ตกใจหมดเลยT______T
“ไอแทฮยอง! โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงกูตกใจหมดเลย”
“มึงโกหกกูทำไม รู้มั้ยว่ากูเป็นห่วงมึงแค่ไหนอะจองกุก” อะไรวะจู่ๆก็มาบ่นอย่างกับคุณแม่จับได้ว่าลูกหนีเที่ยวตอนกลางคืน
“โอ้ย!อย่าพึ่งมาบ่นได้ป่ะ ง่วงจะนอนแล้ว” ผมพูดแล้วสะบัดมือมันออกจากนั้นกุญแจเจ้ากรรมก็ไขออกพอดีผมจึงรีบเผ่นเข้าบ้าน
ขืนแทฮยองรู้ว่าโกหกต้องขายหน้าแน่เลยY__Y
“ทำมาเป็นบอกว่าจะไปอยู่กับไอพี่จิน ที่แท้ก็ไปนอนบ้านจีมิน”
“อะไรมึง! ไม่เห็นหรอเมื่อกี้พี่จินมาส่งกู” ผมแถ= =
“ไอจินมันพึ่งจะรู้พร้อมกูเนี่ยล่ะว่ามึงอยู่บ้านจีมิน” แทฮยองว่าแล้วเดินตามบนขึ้นห้องนอน
“อะไรนะ? แล้วมึงกับพี่จินไปรู้พร้อมกันได้ไง?อะไรยังไง?” ผมหยุดพูดแล้วหันไปเค้นเอาคำตอบจากมัน
“ไม่รู้…รู้แต่ว่ามึงขี้ซุย”
“กลับบ้านมึงไปได้และแทฮยอง” ผมพูดพรางชี้นิ้วไปทางประตูทางออกเพื่อบอกให้มันกลับบ้าน
“หึ!”แทฮยองแสะยิ้มก่อนที่จะค่อยๆหันหลังแล้วเดินออกไป
อะไรของมันวะ มาบ่นๆๆอย่างกับแม่ แต่พอไล่ให้ไปก็ไปง่ายๆ และว่าแต่ มันไปรู้พร้อมพี่จินนี่คืออะไรยังไงจองกุกยังงง= =
วันต่อมา…
ก๊อกๆ
แอ็ด~
“แฮร่ๆ ผมมาหาพี่จินครับ^^” ผมเคาะประตูโรงอาหารเล็กก่อนจะแทรกตัวเข้ามาในห้องแล้วเดินผ่านสายตาของเพื่อนพี่จินทั้งสามคนเข้าไปในห้องครัว
“อ้าว! จองกุก” พี่จินที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหารหันมาทักผมขึ้น
“คือผมมีเรื่องสงสัยครับพี่จิน”
“อืม…ได้สิไปนั่งรอพี่ที่โต๊ะก่อนเลย” พี่จินว่า หลังจากนั้นผมก็เดินออกมาผ่านสายตาเพื่อนพี่จินอีกครั้งแล้วไปนั่งรออีกฝั่งนึง
พอพี่จินออกมาพี่แกก็เดินไปปิดม่านกั้นเหมือนคราวที่แล้วและก็มานั่งคุยกับผมสองต่อสอง ชย๊าปปปป! ฟินแปรบส์><’
“มีอะไรหรอ?”
“คืองี้ครับพี่จิน เมื่อคืนแทฮยองมันพูดอะไรบางอย่างให้ผมงงเกี่ยวกับพี่จินด้วย ผมคิดว่าพี่
จินต้องรู้ ก็เลยมาถาม” ผมสาดคำถามใส่พี่จินก่อนที่เจ้าตัวจะแสะยิ้มออกมาแล้วเอามือป้องปากเล็กน้อย
“เมื่อคืนมันเกิดเรื่องหน้าขำน่ะ”
“เรื่องอะไรหรอครับ?”
“จู่ๆแทฮยองก็มายืนกดออดอยู่หน้าบ้านฉันแล้วจู่ๆหมอนั่นก็กระชากฉันเข้าไปถามว่านายอยู่ไหน แล้วแทฮยองก็เข้าไปตะโกนหานายในบ้านฉันอย่างบ้าคลั่ง”
แทฮยองไปหาพี่จิน?
“แล้ทำไมแทฮยองถึงรู้จักบ้านพี่จิน” ผมสบถออกมาเล็กน้อยแต่ดูเหมือนว่าคนตัวสูงจะได้ยินนะ
“ก็นายไปบอกเค้าว่าจะมาอยู่กับฉันทั้งวันทั้งคืนไม่ใช่หรือไง” ชะอุ้ย! งิดเลยตรู= =
“แฮร่ๆ ขอโทษครับ”
“แทฮยองก็เลยโทรไปถามจีมินเพราะคิดว่าเจโฮปต้องรู้ว่าบ้านฉันอยู่ไหน หมอนั่นก็เลยตามมา”
แหม!! ฉลาดจนเกือบโง่แหนะแทฮยอง อย่างนี้ต้องไปเยาะเย้ยหน่อยสะแล้ว^^
“ขอบคุณแล้วก็ขอโทษพี่จินแทนแทฮยองด้วยนะครับ”
ผมพูดก่อนที่พี่จินจะพยักหน้าลงเบาๆ ไอแทฮยองนี่มันยังไงของมัน แล้วไปตามแค่นี้ทำไมต้องปิดบังด้วย
ชอบทำตัวลึกลับตลอดเลย= =
Y .My Friend. Y
ออด~~~~
“ป่ะ!กลับบ้านกัน” ทันทีที่เสียงออดเตือนว่าตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน ผมก็หันไปพูดกับแทฮยองที่เอาแต่รีบร้อนเก็บของใส่กระเป๋าอยู่ข้างๆ
“จองกุก…วันนี้กูคงกลับกับมึงไม่ได้นะ” แทฮยองพูด
“ทำไมอะ?”
“วันนี้กูต้องไปส่งเมย์อะ เมย์เป็นผู้หญิง…กลับบ้านคนเดียว”
“อ้าว!แล้วกูล่ะ” เหอะ! กูก็เป็นผู้ชายกลับบ้านคนเดียวเว้ย ทำไมมันไม่เสมอภาคกันบ้างเลยล่ะ
“เออน่ะเดี๋ยวเลี้ยงหนม” เหอะ! คิดว่าขนมห่อเดียวกูจะยอมง่ายๆหรอแทฮยอง!!
“อะ โอ๊ยยยยยย!!! แทฮยองจองกุกปวดท้อง ฮรือ~~” จู่ๆผมก็เริ่มการแสดงเล็กน้อยจนคนตรงหน้าต้องทำท่าเลิ่กลักด้วยความเป็นห่วง
“เป็นไรอะจองกุก?” แทฮยองถามผมด้วยสีหน้าไม่ดี
“ปะ…ปวด…ท้องง่ะ ปวดเหมือนวันนั้นเลยปวดมากๆ” ผมพูดพรางบิดตัวไปมาเพื่อเพิ่มดีกรีความปวดเว่อร์ให้ออกมาจากการกระทำ
“ทำไงดีวะเนี่ย…” แทฮยองสบถออกมาเบาๆ
“มะ…ไม่ไหวแล้วแทฮยองT___T” จู่ๆน้ำตานางเอกมันก็ร่วงลงมาเหมือนสั่งได้ แทฮยองมองหน้าผมอย่างอึ้งๆนิดหน่อย
“กูอุ้มนะ”
หมับ!!
เฮ้ย!! 0.0
ไอแทฮยองมันอุ้มผมอะ
อุ้มแบบในท่าเจ้าสาว ไอห่า!! ถ้าใครมาเห็นกูอายเค้านะเว้ยไอแทฮยองT_____________T
TBC.
ไรท์ :: คริคริ><’ มาแล้วยังดีกว่ามาช้า มาช้ายังดีกว่าไม่มา~~~ ฟิคเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแทฮยองผู้ไม่เคยบอกความรู้สึกของตัวเองให้จองกุกรู้กับจองกุกผู้ไม่เคยรู้ความรู้สึกของตัวเอง เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อติดตามได้ในตอนต่อๆไปค่ะ #มาเหมือนผู้ภาคละครหลังข่าว555555
ปล.อ่านจบแล้วคนละ1ความเห็นน้าค้า^^
@wathinee1997<<<อยากเม้ามอยด์กับไรท์เชิญได้ค่ะ
My Friend.
ความคิดเห็น