คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Y .My Friend. Y : Chapter 9
My Friend#ฟิคเพื่อนกัน.
Vkook
Chapter 9
“กลับบ้านดีๆนะเมย์ บาย~~” แทฮยองกำลังโบกมือบ๊ายๆให้โมเมย์ก่อนที่โมเมย์จะก้าวเท้าขึ้นรถเมล์ไป
“ของมึงมาและจีม” ผมหันไปบอกเพื่อนซี้ข้างๆก่อนจะดันให้มันไปขึ้นรถ
“เอองั้นวันจันทร์เจอกันนะ เคลียร์กันดีๆล่ะพวกมึง” จีมินเดินไปขึ้นรถอย่าว่างายแต่ก็ไม่วายทิ้งคำบ่นไว้กับพวกผม
“หึ!” ผมแสะยิ้มให้แทฮยองก่อนที่จะสะบัดก้นหนีมัน
“อย่า! งอล!” แทฮยองเดินตามผมมาติดๆพร้อมกับพูดเสียงแข็ง
“กูจะงอลไม่ต้องมาเสือก ไม่ต้องเดินตามด้วย” ผมว่าก่อนจะเดินให้เร็วกว่ามัน
ทำไมพวกเราถึงงอลกันน่ะหรอ
ไม่กี่นาทีที่แล้ว….
“แง่มๆ~” ผมบิดขี้เกียจไปมาหลังจากที่หนีไอแทฮยองขึ้นมานอนบนห้องจนเผลอหลับไป
“อื้อ~” เอ๋? นั่นไม่ใช่เสียงผมนะแต่เป็นเสียงใครไม่ร้องร้องโอดโอยอยู่ข้างๆ
แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกอึดอัดจหายใจไม่ออกแบบนี้ล่ะ?
“แทฮยอง!O.O” ผมเบิกตาโตด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็เห็นว่าไอ้แทฮยองกำลังนอนกอดผมอยู่จากด้านหลัง
ผลั่ก!!
“โอ๊ย!! เจ็บนะโว้ย!” แทฮยองที่ลงไปนอนอยู่กับพื้นเพราะโดนผมถีบลงไปร้องขึ้นมาแถมยังเกาตูดยิกๆด้วยความเจ็บปวด
“แล้วใครใช้ให้มึงมานอนกอดกูล่ะ!” ผมตวาดมันทั้งๆที่ยังนั่งขัดสมาธิอย่างสบายใจอยู่บนเตียง
“กูหรอ?” แทฮยองชี้ไปที่ตัวเองพรางทำหน้าเอ๋ออ๋า
“ไม่ใช่มึงแล้วจะใครล่ะ แต๊ะอั๋งกูบ่อยไปแล้วนะ!”
“หนอย!! กูก็แค่ขึ้นมาดูว่ามึงทำไรอยู่ทำไมยังไม่ลงไปสักทีพอเห็นมึงหลับกูก็เลยง่วงบ้าง และด้วยความที่กูเป็นคนติดหมอนข้างกูก็เลยเผลอไปกอดมึงแค่นั้นเอง เหอะ!ใครจะไปอยากกอดมึง! ผู้หญิงก็ไม่ใช่ แถมตัวยังอ้วนท้วนอีก ขืนอยากกอดก็อึดอัดแย่!”
ว่าไงนะ!! ว่ากูอ้วนหรอวะ;o
“ไอแทฮยอง!! ตายสะเถอะมึง” ผมว่าอย่างโมโหก่อนจะหยิบมอนไปทับตัวไอแทฮยองให้นอนราบกับพื้นข้างล่างแล้วขึ้นไปนั่งบนตัวมันทันที
“ไอกุ๊ก…อึก!...กูหนัก…ไอหะ..เหี้ย!”
“หึ!ร้องสิร้องออกมาไอแทฮยอง”
ปักๆ! ปักๆ!
ผมกระหน่ำมือลงบนหน้าอกแทฮยองทันทีนอนนี้มันกำลังเลือดขึ้นหน้าด้วยความหนัก ถ้าทนไม่ไหวก็กั้นใจตายไปสะ ไอบ้าแทฮยอง!!
“ฮ้ะๆๆ สะใจโว้ยยย!!”
“ช่วยด้วยยย!!!! ใครก็ได้ช่วย…ดะ…ไอกุ๊กกูหนักT___T” แทฮยองร้องให้คนช่วยก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงกึกกักเหมือนคนกำลังลังวิ่งขึ้นมาจากชั้นล่าง
“แทฮยองจองกุกพวกมึงเป็นไร??” ทันทีที่ประตูถูกผลักให้เปิดออกจีมินก็รีบถามขึ้นมาด้วยความตกใจทันที
“ไอมินถีบมัน…ทะ…ที” เสียงแทฮยองยังคงพูดเหมือนคนจะขาดใจ
“จองกุกฉันว่านายลงมาก่อนเถอะนะแทฮยองเลือดขึ้นหน้าหมดแล้ว” โมเมย์เดินเข้ามาขอร้องผมด้วยสีหน้าที่ไม่ดี
เหอะ!คงจะเป็นห่วงกันมาสินะ
“หึ! จำไว้เลยนะคิมแทฮยอง…” ผมทิ้งทวนคำสุดท้ายก่อนจะเดินลงมาข้างล่างอย่างงอลๆ
เป็นห่วงกันขนาดนั้นก็เป็นแฟนกันไปเลยสิ= =
Y .My Friend. Y
ปัจจุบัน…
“ทำเค้าเจ็บปางตายแล้วยังจะมางอลอีก-*-“ แทฮยองบ่นมาตลอดทางจนมาถึงตอนนี้ที่ผมกำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่อย่างเมามันส์มันก็ยังคงบ่นต่อไป
“เลิกบ่นดิ๊ รำคาญ!” ผมหันไปตวามมันแล้วหันไปจดจ่อกับเกมส์ต่อ
“เออ!เลิกก็ได้ กูกลับบ้านและ” แทฮยองว่าก่อนที่มันจะลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“ถ้ามึงกลับไปก็ไม่ต้องโผล่มาให้กูเห็นอีก…” ผมพูดแล้วจู่ๆแทฮยองมันก็นั่งลงข้างๆผม
“จะเอาไงของมึงกันแน่ห้ะ!จองกุก มึงนี่แม่ง!”
“ไอแทฮยองปล่อย!” ผมร้องโวยวายทันทีที่แทฮยองมันกระชากคอผมเข้าไปรัดอย่างหมันเขี้ยว
“ไม่ปล่อย! วันนี้หลายคดีเลยนะมึงอะ”
ตอนนี้เหมือนมันกระซิบลงที่ข้างๆหูผมยังไงไม่รู้ เพราะแทฮยองมันกำลังรัดคอผมอยู่จากด้านข้างทำให้หน้าผมไปอยู่ตรงช่วงซอกคอของมัน
เหมือนโลกใบนี้มันหยุดหมุน แทฮยองกับผมจ้องตากันด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่รู้ แววตาของมันเต็มไปด้วยคำพูดมากมายที่ผมไม่อาจรู้ได้ว่ามันต้องการจะบอกอะไร เหมือนกับว่า…ความรู้สึกมันออกมาไม่ชัดเจน
“มองไร…” ผมเอ่ยขึ้นเบาๆทำให้แทฮยองชะงักนิดหน่อยก่อนที่มันจะปล่อยผมให้เป็นอิสระ
แทฮยองกับผมต่างคนต่างหลบตากัน เราไม่เคยอยู่ใกล้กันขนาดนี้ในตอนที่เราโตเป็นหนุ่มแล้ว มันทำให้มีความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้โผล่ขึ้นมาในหัวผมด้วย><’
“เอ่อ…”
“น้องแท!!จองกุก!! อยู่บ้านกันรึป่าวลูก^^” เสียงสดใสของคุณน้าแบคฮยอนดังขึ้นมาจากหน้าบ้านทำให้ผมและแทฮยองต่างก็หันกันไปตามเสียงเรียก
“อยู่ครับแม่” แทฮยองบอกในขณะที่น้าแบคเดินเข้ามาถึงจุดที่พวกเรานั่งอยู่ทันที
“ไปทานข้าวกันไปแม่ซื้อกลับมาจากที่ทำงานเต็มเลย” น้าแบคว่าก่อนที่แทฮยองจะหันมามองหน้าผมเล็กน้อยแล้วเราสองคนก็ลุกขึ้นตามน้าแบคไป
ทำไมต้องมองหน้าแล้วทำสายตาแบบนั้น?
ทำไมต้องทำเหมือนมีอะไรในใจแต่ไม่กล้าพูดด้วยนะแทฮยอง…
Jin’s part
“เง้อ~เมื่อชะมัดเลยเจโฮป^^” ชูก้าที่กำลังนอนดูเจโฮปทำงานอยู่บนเตียงกว้างของผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจทันทีเมื่องานเสร็จ
“แหม~นี่ขนาดแค่ตัวเองนอนดูเค้าทำยังเมื่อยขนาดนี้ถ้ามาทำเองจะขนาดไหน” เจโฮปหันไปพูดกับคนเป็นแฟนก่อนที่จะพับฝาโน๊ตบุ๊คเก็บลงทันที
“เออพวกมึงนี่ก็ดึกแล้วนอนที่นี่กันเลยก็ได้นะ” ผมว่าเมื่อหันไปดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว นอนที่นี่ไปเลยก็ได้บ้านผมออกจะกว้างใหญ่
“ก็ดีเหมือนกันนะจินห้องนายแอร์เย๊นเย็น งั้นพวกเรานอนรวมกันที่นี่แหละเนอะ^^” ชูก้าว่าก่อนที่จะหันไปกอดกับไอเจโฮปเพื่อคลายหนาว
แอร์มันเย็นสิครับเพราะผมรู้ว่าในนี้มีคนขี้ร้อน
“แล้วจะนอนยังไงพอล่ะชูก้า ฉันว่าฉันกลับไปนอนบ้านดีกว่า” นัมจุนพูดก่อนจะลุกขึ้นยืน
“เอ่อ..เดี๋ยวฉันปูที่นอนข้างล่างให้ ไม่ต้องลำบากกลับไปหรอก” ผมว่าก่อนที่คนตัวสูงจะนั่งลงอีกครั้ง
เอาล่ะ! ได้เวลาปูที่นอน^^
“ฮ้ะๆ กอดจากด้านหลังอุ่นกว่าอีกนะโฮป><” เสียงของสองคนผัวเมีย เอ้ยๆ สองคนที่เป็นแฟนกันพูดจาจู๋จี้ระหว่างหาท่ากอดว่าควรจะกอดแบบไหนให้อุ่นที่สุด
เห้อ!กูล่ะเบื่อพวกมึง
“นี่หมายความว่าฉันต้องนอนข้างล่างใช่มั้ยพวกนาย?” ผมถามไอสองตัวนั่งก่อนที่มันจะหันมาหาผมพร้อมกันด้วยท่ากอดที่กลมกิ๊ก
“อือ…นานๆที่จะได้นอนกอดกันขอสักครั้งนะจิน” เจโฮปว่าจากนั้นมันก็ไม่สนใจผมอีกเลย
นอนข้างล่างก็ได้วะ มันไม่ใช่ปัญหาหรอกแต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าต้องนอนกับใครต่างหาก= =
“นอนเถอะเดี๋ยวฉันนอนตรงนี้เอง” นัมจุนหยิบหมอนไปหนึ่งใบแล้วเขยิบไปตรงที่ที่ผมไม่ได้ปูที่นอน
“ทำไมล่ะ กลัวความรู้สึกตัวเองรึไง” ผมถามมันพรางทำหน้ากวน
นัมจุนฟึดฟัดเล็กน้อยก่อนที่จะกลับมานอนในที่ที่ควรจะนอนตั้งแต่แรก ร่างสูงล้มตัวลงนอนก่อนที่จะหันหลังให้ผม
“ฝันดี…” ผมเอ่ยเบาๆก่อนที่จะนอนลงบ้าง
ผมได้แต่มองแผ่นหลังของนัมจุนที่เผลอหลับไป ตรงนี้มีผ้าห่มผืนเดียวแต่เค้าก็ไม่คิดที่จะหยิบมันไปห่มเลยสักนิด นัมจุนเป็นคนขี้ร้อนแต่ผมนี่สิดันเป็นคนขี้หนาว
ไม่ห่มกูห่มเองก็ได้วะ= =
Namjun’s part
ถึงแม้จะดูเหมือนว่าผมหลับไปแล้วแต่มันก็ไม่ใช่แบบนั้นเสมอไป เวลาล่วงเลยผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆในห้องที่มืดมิดเพราะแสงไฟถูกปิดลงทั้งเจโฮปและชูก้ารวมไปถึงคนตรงหน้าผมก็ได้หลับไปเป็นที่เรียบร้อย
ใช่แล้ว…ผมหันกลับมานอนมองหน้าเพื่อนรักที่คบกันมานานแต่ความรู้สึกที่ผมมีมันทำให้เขาเปลี่ยนไป ซอกจินไม่เคยเข้าใจความรู้สึกผมเลย ที่ผ่านมาเขาเอาแต่บอกว่าอยากให้ผมตัดใจโดยการทำท่ารังเกียจและประชดประชันต่อความรู้สึกที่ผมมีให้
กึกๆๆ
เสียงฟันกระทบกันของคนตรงหน้าดังขึ้น ในห้องนี้ถูกซอกจินเปิดแอร์ให้หนาวมาก แต่เจโฮปกับชูก้าคงไม่รู้สึกอะไรเพราะนอนกอดกันกลมแต่เจ้าตัวเองนี่สิขี้หนาวแล้วยังจะเปิดแอร์เย็นอีก
ผมก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ไอการที่จะดึงเข้ามากอดนี่ลืมไปได้เลย…
กึกๆๆ
คนตรงหน้าตัวเริ่มสั่นด้วยความหนาว ผมจึงตัดสินใจดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดตัวซอกจินจนมิดคอส่วนมือของผมก็เอื้อมไปกุมมืออีกคนไว้ภายใต้ผ้าห่ม
เขาว่ากันว่าไออุ่นจากมนุษย์ทำให้หายหนาวได้มากกว่าผ้าห่มเยอะน่ะ^_^
Y .My Friend. Y
Jungkook’s part
แหมะ!
หลังจากที่กลับมาจากทานอาหารบ้านแทฮยองผมก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาทิ้งตัวลงนอนด้วยความสบายตัวบนที่นอนทันที
เอ…นี่ก็ยังไม่ดึกมากเช็ดเฟซหน่อยดีกว่า^^
เจลโล่ งิงิ:
พรุ่งนี้สอบเก็บคะแนนขอกำลังใจหน่อยงับ…
เลื่อนลงมาดูฟีดข่าวอันแรกก็เห็นโพสของไอเจลโล่เพื่อนอีกคนของผมสมัยมอต้นที่โรงเรียนเก่า เอาเวลามาขอกำลังใจไปอ่านหนังสือดีป่ะวะ= =
แบมแบม เด็กเทพฯ:
โสดดดดด!ใครไลด์เดี๋ยวไปบอกฝันดีหน้าวอล^^….
เอาอีกละเบื่อจังเลยไอพวกชอบเช็ดเลทติ้งตัวเองเนี่ย เหอะ!
จีมิน บักหำ:
คนนี้เล่นเกมส์กากมากครับ5555 - กับ โมเมย์ โมเมย์ โมเมย์
ตัสนี้เป็นของจีมินแท็กให้โมเมย์สงสัยจะคุยกันเรื่องเล่นเกมส์วันนี้มั้ง ส่องแปป^^
Comment…
โมเมย์ โมเมย์ โมเมย์ : อะไรหมูจี;(
จีมิน บักหำ : ขำคนเล่นเกมส์กากอะแค่มาริโอ้ยังแพ้เลย55555
โมเมย์ โมเมย์ โมเมย์ : ชิส์ๆ แทฮยองจัดการหน่อย – แทฮยอง สุดหล่อ…
หึ!แท็กฟ้องแทฮยองงั้นหรอ ปัญญาอ่อนชะมัด-*-
Comment…
แทฮยอง สุดหล่อ : อย่าว่าเมย์ดิ๊ไอจีมินบักหำ5555
แทฮยองมาเม้นกลับและ= =
Comment…
จีมิน บักหำ : ง่อวว~~~ออกตงออกตัว5555
โมเมย์ โมเมย์ โมเมย์ : 5555สมน้ำหน้าจีมิน แบร่ๆ~
แทฮยอง สุดหล่อ : ><’
ฟึ่บ!
ผมปิดหน้าจอมือถือลงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปรงทันที กระซิกๆ ทำไมไม่เห็นมีใครสนใจผมเลยสะนิด มีแต่คนสนใจแต่โมเมย์ๆๆๆๆๆ
ใช่สิจองกุกมันเป็นผู้ชายแถมยังตัวอ้วนท้วนอีก
หึ! งอลแร่วT_______T
TBC.
ไรท์:: มาละละละแล้วค่า~ รอกันไม่นานไปใช่มั้ยเอ่ย? ยังไงสะก็มาอัพแล้วเนอะ เหมือนเดิมนะคะเม้นเยอะแท็ก #ฟิคเพื่อนกัน. เยอะก็มาอัพเร็วนะ^^
@wathinee1997<<< ฟอลมาตามผลงานเก่าใหม่และเวิ่นเว้อกับไรท์ได้ค่ะ
My Friend.
ความคิดเห็น