คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Y .My Friend. Y : Chapter 7
My Friend#ฟิคเพื่อนกัน.
Vkook
Chapter 7
Jungkook’s part
“แทฮยอง!ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่มาอีกเนี่ย!!” ทันทีที่ตื่นลืมตาขึ้นมาดูเวลาว่าตอนนี้มันเจ็ดโมงแล้วผมก็รีบคว้ามือถือขึ้นมาโทรเอ็ดคนที่ไม่รู้จักหน้าที่ตัวเอง
[กูอยู่โรงเรียนละ] ห้ะ? ว่าไงนะเมื่อกี้
“มึงว่าไงนะ…เอาใหม่ดิ๊”
[กูอยู่โรงเรียนแล้ววววว! แค่นี้นะแดกข้าวอยู่… ‘แทฮยองเราไม่กินอันนี้อะกินให้หน่อยนะ’” เดี๋ยวๆไอประโยคในตอนท้ายนี่เสียงใครวะ?
“มึงอยู่กับใครอะ” ผมยิงคำถามที่สงสัยลงไปทันทีอย่างไม่รอช้า
[อยู่กับ…เอ่อ…แค่นี้แหละกินข้าวอยู่]
ตู๊ดๆๆ~~
เฮ้ย!! ไอแทฮยองมันตัดสายผมอะ เหอะ!ทำกับกูแบบนี้ใช่มั้ยแทฮยอง=..=
ณ โรงเรียนมัธยมจอนแทซอก…
ปั้ง!!
ผมกระแทกสมุดหนังสือลงที่โต๊ะเรียนทันทีที่มาถึงทำให้คนที่เป็นตัวต้นเหตุของอารมณ์ฉุนเฉียวต้องหันมายู่หน้าอย่างไม่เข้าใจ
“เป็นเหี้ยไรมึงเนี่ย…เสียงดัง” แทฮยองว่าแล้วหันไปสนใจมือถือตัวเองอย่างเดิม
“ทำไมเมื่อเช้าไม่ไปปลุกกู มึงรู้มั้ยว่าวันนี้กูเกือบมาสาย!” ผมนั่งลงกับที่แล้วหันไปว่ามันหน้าจริงจัง
“เอ้า! แล้วพี่จินมึงไม่โทรไปปลุกหรอ” แทฮยองพูดก่อนที่ผมจะชะงักไปเล็กน้อย
“ปะ…ปล่าว==”
“คึ คึ^^” แทฮยองยิ้มเล็กยิ้มน้อยให้กับมือถือตัวเอง
เหอะ!
ขนาดกูอยู่ตรงหน้ามึงยังไม่สนใจกูเลยหรอ?
“แทฮยอง! กูไม่ชอบที่มึงเป็นแบบนี้เลยนะ” ผมตัดสินใจพูดออกไปตามตรงทำให้อีกคนละสายตาจากมือถือแล้วหันมามองหน้าผมอีกครั้ง
“กูก็ไม่ชอบที่มึงเป็นแบบนี้เหมือนกันจองกุก”
“แบบนี้ของมึงอะแบบไหน” เหอะ!ใครกันแน่ที่เปลี่ยนไป-*-
“พูดไปมึงก็หาเรื่องมาเถียงจนชนะได้อยู่ดีนั่นแหละ” แทฮยองพูดแล้วหันหน้าหนีผม
“เออ!กูมันแค่เพื่อนมึงไง แค่คนไม่สำคัญ” ผมพูดอย่างงอลๆก่อนจะหันมาหยิบหนังสือจากกระเป๋าตัวเองแล้วเปิดไปเปิดมาอย่างหงุดหงิด
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมมันต้องทำเหมือนจะตีตัวออกห่างผมด้วยวะ-…-
พักเที่ยง…
“มึง!ไปกันเร็วเดี๋ยวต่อแถวซื้อข้าวขาหมูไม่ทันอีกอะเมื่อวานกูไม่ได้กินและวันนี้ต้องกินให้ได้” เสียงของปาร์คจีมินดังขึ้นทันทีที่อาจารย์ประจำคลาสเราบอกเลิกชั้น
“ไม่ไป…กูจะไปกินข้าวกับพี่จิน” ผมพูดแล้วหันไปมองอีกคนที่เอาแต่กดมือถือยิกๆทุกครั้งที่ว่าง
เมื่อก่อนแทฮยองไม่ใช่คนติดมือถือแบบนี้==
“เอาอีกละ…แทฮยองป่ะ! ไปกินกันสองคนก็ได้วะ” จีมินเปลี่ยนเป้าหมายแล้วเดินไปหา
แทฮยอง
“คืองี้…วันนี้กูคงไปกินเป็นเพื่อนมึงไม่ได้อะ ไปก่อนนะ^^” แทฮยองว่าก่อนจะเดินผ่านหน้าผมไปหน้าตาเฉย…
ทำเหมือนกับว่า จองกุกไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้….
“ฮึ้ยยยยยย!!! โมโหโว้ย;( “ ผมตะโกนขึ้นมาทันทีที่แทฮยองเดินพ้นประตูออกไป
“เป็นไรของมึงอีกวะจองกุก” จีมินถามขึ้น
“ไม่กงไม่กินมันแล้ว! จะไปสืบอยากรู้ว่ามันจะไปไหน” ผมว่าแล้วเดินตามตัวปัญหาออกมาทันที
Taehyung’s part
ผมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องม.4ห้อง7 วันนี้ผมมารับโมเมย์ไปกินข้าวด้วยกันน่ะเห็นบอกว่าเพื่อนน้อยก็เลยจะไปกินเป็นเพื่อน^^
เมื่อคืนผมกับโมเมย์ทำความรู้จักกันถึงดึกจนตอนนี้เราค่อนข้างสนิทกันเลยทีเดียว เมื่อเช้าผมมาโรงเรียนก็ดันเจอโมเมย์นั่งกินข้าวอยู่คนเดียวผมก็เลยไปนั่งกินเป็นเพื่อน ฮ้ะๆดูเหมือนเราสนิทกันมาเลยโน๊ะ^^
อ่อ…ส่วนเรื่องที่โมเมย์รู้จักผมเธอบอกว่าวันก่อนเห็นผมมายืนอยู่หน้าห้องพอเจอเฟสบุ๊คก็เลยแอดมา และไอที่รู้จักน่ะอ่านจากชื่อเฟสเอาครับ
“แทฮยองแล้วจองกุกล่ะ” โมเมย์ถามขึ้นทันทีที่เห็นผมเพียงคนเดียว เมื่อคืนที่เราคุยกันผมก็เล่าให้โมเมย์ฟังว่ามีเพื่อนสนิทชื่อจองกุกแล้ววันหลังจะพามาให้รู้จัก แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้วเพราะมันคงไม่ว่างหรอก เห็นว่าต้องไปกินข้าวกับพี่จินของมันหนิ
“มันไม่ว่างอะ^^” ผมยิ้มให้โมเมย์ก่อนที่เราจะเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยกัน
“ไอ้แทฮยอง!!” ยังไม่ทันได้เดินไปไหนชื่อของผมก็ถูกอีกคนตะโกนเรียกมาจากหน้าห้องเรียนที่ผมพึ่งจะเดินออกมาเมื่อกี้ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ
จองกุก==
Y .My Friend. Y
Jungkook’s part
“อ๋อ…ที่แท้ก็ทิ้งเพื่อนทิ้งฝูงมาอยู่กับคนที่ชอบนี่เองหรอ” ผมเอ็ดแทฮยองทันทีที่เดินมาใกล้
“หืม? จองกุกหมายถึงเราหรอ” จู่ๆผู้หญิงที่แทฮยองบอกว่าชอบก็พูดขึ้น
รู้จักตรูได้ไงฟร้ะ?
“รู้จักเราได้ไงอะ-*-“ ผมถามขึ้นทันทีที่สงสัย
“เราชื่อโมเมย์นะ เป็นเพื่อนแทฮยองน่ะ^^” โมเมย์ว่าก่อนจะยิ้มตาปิด
“อยากเป็นเพื่อนหรืออยากเป็นแฟนกันแน่เหอะ!” ผมหันไปแขวะใส่แทฮยองอีกครั้งด้วยความหมันไส้
“จองกุกมึงเงียบปากไปเลย…ไปกินข้าวเหอะเราหิวอะ” แทฮยองว่าก่อนจะหันไปพูดกับโมเมย์แล้วเดินหนีผมไป
นี่มึงกำลังทิ้งให้กูอยู่คนเดียวนะเว้ย! กูจะฟ้องป๊ามึงไอแทฮยอง-*-
Jin’s part
“จิน พวกเราไปก่อนนะวันนี้คงอยู่ด้วยนานไม่ได้อะ” เสียงของชูก้าเอ่ยขึ้นก่อนที่จะหยิบสมุดหนังสือออกไปจากห้องพร้อมกับโฮซอกแฟนของมัน
วันนี้ชูก้ามีสอบแก้วิชาพละซึ่งไอเจโฮปก็ต้องพาไปสอบแก้และเป็นคู่สอบให้ ส่วนผมกับนัมจุนน่ะหรอ ป่านนี้หมอนั่นตายังไม่หายเจ็บเลยก็เลยยังไปซ่อมตอนนี้ไม่ได้
“อะ…กินข้าวไปก่อนแล้วกัน” ผมยื่นอาหารให้นัมจุนก่อนที่มันจะรับไปโดยไม่มองหน้าผมเลยสักนิด
“ขอบใจ…” นัมจุนพูดแล้วหยิบช้อนซ้อมขึ้นมาตักทาน
ตอนนี้ในโรงอาหารเล็กเหลือเพียงแค่เราสองคน ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะคุยเล่นกับมันอย่างสนุกสนาน แต่ตอนนี้คงไม่ใช่…
“เอ่อ…ตาหายดีรึยัง”
“ยัง” นัมจุนตอบผมเสียงเย็นชา
หึ! ให้มันได้อย่างนี้ตลอดแล้วกัน
“กินอันนี้สิ” ผมตักอาหารบางอย่างไปใส่ไว้ในจานข้าวของมัน
“ตักออกไปจิน…” นัมจุนพูดแล้วหยุดนิ่งนั่นก็ทำให้ผมชะงักเช่นกัน
“ไหนว่าเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”
“ฉันไม่อยากให้นายคิดว่าฉันดีใจกับสิ่งที่นายทำเพราะฉะนั้น…ช่วยตักมันออกไป” นัมจุนพูดจากนั้นมันก็ลุกออกจากโต๊ะทานข้าวแล้วเดินออกไปจากโรงอาหารเล็ก
สิ่งที่ผมอยากทำก็แค่ดูแลเพราะผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้มันเจ็บ ผมไม่ได้คิดอะไรแบบที่มันคิดสักหน่อย…
Y .My Friend. Y
เลิกเรียน…
ตึ่งดึ้ง!
ตึ่งดึ้ง!
ตึ่งดึ้ง!
“โอ๊ย!!เลิกคุยสักทีเหอะน่ารำคาญ” ผมหันไปตวาดแทฮยองที่เดินคุยไลน์กับใครก็ไม่รู้อยู่ข้างๆ วันนี้มันเอาแต่ก้มหน้าให้โทรศัพท์แบบนี้ทั้งวันไม่มองหน้าผมไม่คุยกับผมเลย
น่าหงุดหงิดชะมัด= =
“อะไรของมึงวะ” แทฮยองบ่นอุบอิบแต่ก็ยังก้มหน้าต่อ
หมับ!
ผมคว้ามือถือมันออกจากมือมาดูทันที
Momay Kiki : วันนี้เรากลับคนเดียวอะอิจฉาแทฮยองเนอะมีเพื่อนกลับบ้านทุกวันเลย
Taetae V : เอ้า! ทำไมไม่บอกเราตั้งแต่แรกอะจะได้ไปส่งL
“หึ! ถ้าโมเมย์บอกมึง มึงจะไปส่งเขาแล้วทิ้งให้กูกลับคนเดียวใช่มั้ย?”
“ก็คงงั้น” แทฮยองตอบแล้วหยิบมือถือออกไปทันที
“กูไม่ชอบโมเมย์เลย” ผมตอบไปในขณะที่แทฮยองกำลังเดินนำหน้าผม ทำให้มันหยุดชะงักแล้วหันมาหาผมที่ยังคงยืนอยู่กับที่
“ก็เหมือนที่กูไม่ชอบไอจินนั่นแหละ” แทฮยองตอบแล้วเดินไปโดยที่ไม่รอผม
เหอะ! นี่ผมกำลังจะเสียเพื่อนไปใช่มั้ย ทำไมมันต้องเห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เกิดด้วย ทำไม…
“ฮึ้ก!” ผมมองตามแผ่นหลังของร่างสูงที่เดินกดโทรศัพท์แล้วเดินออกไป จู่ๆเบ้าตาร้อนก็มีน้ำหยดใสๆไหลออกมาอย่างอัตโนมัติ
“ฮรือ~T_______T” ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาแล้วร้องเสียงโฮดังๆ จนแทฮยองต้องหันกลับมา
“จองกุก! มึงเป็นไรเนี่ย” แทฮยองวิ่งกลับมาหาผมทันทีที่เห็นว่าผมร้องไห้
“ไม่ต้องเลย! ฮึ้ก!” ผมโวยวายแล้วสะบัดมือมันออกจากตัวผม
“มึงจะมาร้องไห้ทำไมตรงนี้เนี่ยไม่อายคนเดินผ่านไปผ่านมาหรือไง” แทฮยองว่าก่อนที่จะหันไปดูคนรอบข้าง
ถึงตรงนี้จะเป็นซอยทางเข้าบ้านผมก็จริงแต่ก็ยังมีคนเดินผ่านไปผ่านมาอยู่ตลอด
“ฮรือ~มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูเลยแทฮยอง ฮึ้ก! กูจะฟ้องน้ายอล กูจะฟ้องว่ามึงทิ้งกู ฮึ้ก!”
“เอ่อ…กู…ขอโทษ กลับบ้านเหอะเร็วๆ” แทฮยองเดินอ้อมมาข้างหลังผมแล้วดันร่างผมให้เดินต่อ แต่ผมไม่ยอมไปไหนง่ายๆหรอกนะต้องทำตัวแข็งๆเข้าไว้
“จองกุกเดินนนน กูอายเค้าไอเหี้ยร้องไห้อย่างกะควายออกลูก= =”
“ฮรืออ~มึงมาด่ากูทำมายยT_______T” ผมแกล้งงี่เง่าโวยวายต่อไปอย่างไม่หยุด
“จองกุก! ถ้ามึงไม่เดินต่อ” แทฮยองว่าก่อนที่มือมันจะเอื้อมมาจับที่ต้นคอของผมก่อนจะกระชากเข้าไปกระซิบอะไรเบาๆ “กูจะจูบมึงเหมือนวันนั้น”
ฟึ่บ!!
ทันทีที่ได้ยินประโยคชวนขนลุกผมก็ผลักมันออกจากร่างทันที
“เดินก็ได้! ใครถึงบ้านก่อนได้ฟ้องก่อน แบร่~^^” ผมล้อเลียนไอแทฮยองก่อนจะรีบวิ่งใส่เกียหมาเพื่อให้ได้ไปถึงที่บ้านมันก่อน แทฮยองยืนงงสักพักก่อนที่จะรวบรวมสติได้
“ไอจองกุก! เดียวมึงดูใครเร็วกว่ากัน” แทฮยองว่าก่อนที่จะรีบวิ่งตามผมมา
รู้สึกดีจังแห้ะJ
พวกเราไม่ได้วิ่งแข่งกันแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว^^
10 ปีที่แล้ว…
‘แทยองไปเย็วใครถึงก่อนชนะ^^’ คนตัวเล็กวิ่งออกจากบ้านทันทีที่เพื่อนอีกคนไปหา
แทฮยองรีบวิ่งตามจองกุกออกมานอกบ้านก่อนที่จองกุกจะวิ่งเข้ามาในบ้านของแทฮยองที่อยู่ตรงข้ามบ้านของจองกุก
‘จองกุกจะวิ่งเข้าบ้านเราทำไม’ แทฮยองตะโกนไล่หลังก่อนที่จะวิ่งตามคนตัวเล็กเข้าไปติดๆ ขาป้อมของเด็กชายทั้งสองคนวิ่งไล่จับกันอยู่รอบบ้านก่อนที่คุณแม่คนสวยจะโผล่หน้าออกมาจากในครัว
‘แทฮยอง!จองกุก!อย่าวิ่งเล่นกันตรงนั้นสิลูกเดี๋ยวบ้านรกนะ’ แบคฮยอนตะโกนดุลูกทั้งสองคนก่อนที่เด็กน้อยวัยกำลังซนจะหยุดชะงักแล้วเดินเข้ามากระซิบกันอย่างกลัวๆ
‘แทยองคุณน้าดุแย้ว…’ปากเล็กเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปมองเพื่อนที่เป็นลูกชายเจ้าของบ้านแล้วส่งสายตาของความช่วยเหลือ
‘แม่ค๊าบ น้องแทขึ้นไปเล่นบนห้องได้มั๊ย’ แทฮยองตะโกนถามถามผู้เป็นแม่ก่อนที่แบคฮยอนจะเดินออกมาตอบ
‘ได้ลูกแต่เล่นกันอยู่แค่บนห้องนะห้ามวิ่งออกข้างนอกล่ะแม่แบคขี้เกียจทำความสะอาดหลายที่’ แบคฮยอนว่าก่อนจะโปรยยิ้มให้กับเด็กๆจนคนตัวเล็กที่หวาดกลัวเมื่อตะกี้ถึงกลับครี่ยิ้มออกมา
‘ใครถึงก่อนชนะ^^’ ยังไม่ทันตั้งตัวจองกุกก็เอ่ยกติกาก่อนที่จะวิ่งนำแทฮยองขึ้นไปก่อน
แทฮยองเห็นอย่างนั้นจึงวิ่งตามจองกุกขึ้นไป
ฟุ่บ~~
เสียงของเด็กทั้งสองคนทิ้งตัวลงบนที่นอนโดยการนอนคว่ำทั้งสองคนแล้วหันหน้าเข้าหากันด้วยความเหน็ดเหนื่อย
‘เหนื่อยมั๊ยแทยอง’ จองกุกว่าก่อนที่จะเอื้อมมือมาปัดผมที่ประใบหน้าของอีกคนนึงอย่างอ่อนโยน แต่หารู้ไม่การกระทำนั้นมันกำลังทำให้อีกคนใจสั่นหวั่นไหวแล้วเต้นไม่เป็นจังหวะ
‘ไม่เหนื่อยเยย…’ แทฮยองตอบแล้วมองใบหน้าหวานอย่างกับผู้หญิงของอีกคน
เพียงไม่นานจองกุกก็หลับตาลงด้วยความเหนื่อยส่วนแทฮยองที่ยังไม่หลับก็ได้แต่ลอบมองใบหน้าหวานนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงได้รู้สึกแบบนี้…
….กับเพื่อนตัวเอง
TBC.
ไรท์:: อุต้ะ!จองกุกหึงโหดแท้ ใครไม่เม้นไม่แท็ก#ฟิคเพื่อนกัน.ไรท์เตอร์งอลไม่อัพสิบวันนะ55555555555 อ่านแล้วเม้นแล้วแท็กกันด้วยน้า^^
@wathinee1997<<<ฟอลมากันด้วยค่า^^
My Friend.
ความคิดเห็น