คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Y .My Friend. Y : Chapter 22
My Friend#ฟิคเพื่อนกัน.
Vkook
Chapter 22
“กูกับเมย์…เลิกกันแล้วนะจองกุก”
“อ๊ากกกกกก!>/////<” ผมร้องตะโกนออกมาสุดเสียงก่อนจะหยิบหมอนขึ้นมาปิดหน้าปิดตาด้วยความเขิล ทันทีที่นึกถึงประโยคนั้นของแทฮยองมันทำให้ผมรู้สึกดี รู้สึกฟิน รู้สึกชอบ ชอบที่ตอนนี้แทฮยองไม่มีใคร^^
จองกุก ฟรุ้งฟริ้งค์ - J รู้สึกเขิลมากมาย
โอ๊ยยย!ฟิน><’
ผมตัดสินใจเขียนสเตตัสลงไปในเฟสบุ๊ค ก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่อยากระบายความรู้สึกที่พูดให้ใครฟังไม่ได้ลงไปเท่านั้นแหละครับ
คุณ, แทฮยอง สุดหล่อ ถูกใจสิ่งนี้
หืม?>////////////<
ยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งฟิน ไม่รู้ทำไมความรู้สึกผมมันถึงชัดเจนขึ้นเรื่อยๆนะ
ทำไมผมต้องดีใจที่แทฮยองไม่มีใคร? ทำไมผมถึงรู้สึกมีความหวังขึ้นมาในตอนที่แทฮยองเป็นโสด? ทำไมผมถึงดีใจที่มันมากดถูกใจสเตตัสผม?
หรือความจริงแล้วไม่ใช่แทฮยองหรอกที่ชอบผม…ผมต่างหากที่ชอบมัน
Jin’s part
“เข้ามาก่อนสิพวกนาย” ผมเอ่ยเชิญเพื่อนๆที่รออยู่หน้าบ้านเข้ามา
สายตาผมจับจ้องอยู่ที่นัมจุนที่กำลังยืนก้มหน้าหลบสายตาผมอยู่ วันนี้ผมชวนเพื่อนๆมาทำรายงานที่ผมเป็นคนบอกให้อาจารย์ผู้สอนสั่งมันเอง(?) ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมขอร้องให้อาจารย์ที่บอกว่าจะสั่งงานชิ้นก่อนหน้านี้เป็นชิ้นสุดท้ายให้สั่งงานนี้เพิ่มเอง
เพราะอะไรน่ะหรอ?
ผมก็แค่อยากให้นัมจุนมาที่บ้านผมก็แค่นั้นเอง= =
“ที่รัก~~ตอนแรกอาจารย์สมศรีบอกว่าจะสั่งงานในสมุดเป็นงานสุดท้ายแล้วหนิ อยู่ดีๆก็มาสั่งรายงานเพิ่มแบบนี้ไม่แฟร์เลยเนอะ” เสียงเจโฮปโอดครวญอยู่กับชูก้าตรงโซฟาดังขึ้น
“เงียบไปเลยไอเงิง!” ชูก้ากระแทกซอกเข้าที่สีข้างเจโฮปก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วลากคนเป็นแฟนขึ้นไปบนห้อง โดยเหลือไว้แค่ผม…กับนัมจุน
“ดะ…เดี๋ยว!” ผมตะโกนยื้อคนตรงหน้าที่กำลังจะหันหลังขึ้นห้องตามสองคนนั้นไป
“…” นัมจุนหันมามองหน้าผมนิ่ง
“จะตามขึ้นไปทำไม….เอ่อ…สองคนนั้นอาจจะอยากอยู่กันตามลำพัง”
“แต่ว่าเรามาทำงานกันไม่ใช่หรอ ชักช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะเสร็จ” นัมจุนพูดอย่างหัวเสียแล้วหันหลังให้ผมพรางทำท่าจะเดินขึ้นบันไดไป
“แต่ฉันอยากคุยกับนายสองคน!” แต่ทว่า..ร่างสูงต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดของผมเสียก่อน
“คุยอะไร”
“อย่าเย็นชาได้มั้ยนัมจุน…”
“อืม…มีอะไรหรอจิน”
“เรื่องของเรา…ฉันอยากคุยเรื่องของเรา” ทันทีที่ประโยคหน้าตกใจของผมหลุดออกไป นัมจุนก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“อะ…เอ่อ…แต่นายมีจะ…”
“ฉันชอบนายนัมจุน! ชอบนาย….ฉันชอบนาย” ผมหลับตาปี๋พร้อมกับตะโกนคำพูดที่น่าตกใจยิ่งกว่าเมื่อกี้ออกไป
ตอนนี้นัมจุนทำหน้ายังไงนะ?
“แต่นายคบกับจองกุกอยู่หนิ ต้องการอะไรจากฉันอีกล่ะจิน” ผมลืมตามาพร้อมกับสีหน้าที่ผิดหวังของนัมจุน
“เรื่องฉันกับจองกุกมันเป็นแผน ฉันแค่อยากรู้ว่านายจะเลิกชอบฉันได้จริงมั้ยก็แค่นั้นเอง
นัมจุน! ให้โอกาสฉันนะ ที่ผ่านมาฉัน…”
“เห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นของเล่น”
ฉึก!
น้ำเสียงนิ่งของนัมจุนที่ถูกแทรกขึ้นมาในขณะที่ผมยังพูดไม่จบประโยคมันทำให้ผมจุก
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
“ที่ผ่านมานายก็ไม่เคยจริงจังกับความรู้สึกฉันอยู่แล้วหนิจิน จนมาถึงตอนนี้จะมาขอโอกาสอะไรอีก…ฉันไม่มีให้นายหรอกนะ” พอพูดจบนัมจุนก็เดินผ่านหน้าผมไปทันที
ทำเหมือนผมเป็นอากาศ ทิ้งให้ผมยืนร้องไห้ นี่สินะ ฉันคงทำกับนายไว้เยอะสินะนัมจุนT______T
Y. My Friend Y.
Jungkook’s part
“อัตราการเต้นของหัวใจคนเราจะเต้นปกติ เฉลี่ย ประมาณเจ็ดสิบสองครั้งต่อนาที”
“อื้ม! ต่อได้” เสียงของแทฮยองดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบอกให้ผมอ่านโน๊ตในหนังสือให้ฟังต่อเพื่อที่แทฮยองจะได้พิมพ์มันลงไปในรายงานหัวข้อ ‘สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าหัวใจ’
ตอนนี้แทฮยองมันมานั่งทำงานกับผมอยู่สองคนที่ห้อง เพราะว่าไอหมูจีมินมันต้องไปกินข้าวกับญาติๆ กว่าจะมาอีกทีก็ตอนเย็นๆนู่น เห็นเรื่องกินเป็นใหญ่นัก= =
“หัวใจของคนจะเต้นเร็วผิดปกติและทำให้เลือดสูบฉีดแรงขึ้นในหลายๆกรณี เช่น เวลาที่เราออกกำลังกายมาเหนื่อยๆ เวลาตกใจ เวลา…เอ่อ…เวลาทีรู้สึกตื่นเต้นกับอะไรสักอย่าง หรือกับใครสักคน><”
ตึกตักๆตึกตักๆตึกตักๆ
นั่นไง! ตอนนี้ในห้องมันช่างเงียบงำ ไร้เสียงนิ้วที่กับทบกับแป้นพิมพ์ของแทฮยอง จนมันทำให้เสียงเดียวที่ดังอยู่ตอนนี้คือเสียงหัวใจของผม>//////<
“จองกุก…”
“หืม?” ผมขานรับทันทีที่แทฮยองหันหน้ามาหาผมที่นั่งอยู่ยนเตียงข้างๆมัน
ตอนนี้ใบหน้าของเราสองคนอยู่ห่างกันแค่คืบ จมูกนี่แทบจะชนกันอยู่แล้วนะ><’
“มึงเคยรู้สึกตื่นเต้นกับอะไรสึกอย่างแล้วใจเต้นแรงป่ะ”
“ก็…เคย”
“หรอ…”
“แล้วมึงอะ…เคยรู้สึกตื่นเต้นกับใครสักคนแล้วใจเต้นแรงมั่งป่ะ?” ผมถามมันกลับ
แทฮยองเอาแต่มองหน้าผมนิ่ง นัยต์ตาของมันที่ต้องมาในนัยต์ตาของผมมันช่างหลากหลายความรู้สึก เหมือนกับว่ามันอยากจะพูดอะไร แต่ก็ยังมีอะไรที่ทำให้มันไม่กล้าที่จะพูด
บอกมาสิแทฮยอง บอกว่ามึงชอบกู เหมือนที่กูชอบมึง…
“ไม่ว่ะ…”
เพี๊ยง!
เสียงเหมือนแก้วร้อยใบกำลังตกแตกอยู่ในหัวใจ ผมยังคงจ้องหน้ามันอยู่เหมือนเดิมไม่หลบไปไหน ในใจมันเอาแต่ถามว่าทำไมจนกระทั่ง…
…ริมฝีปากของผมกับมันได้ชนกันเป็นที่เรียบร้อย แทฮยองกดจูบลงบนปากนุ่นของผม ครั้งนี้เป็นอีกครั้งที่แทฮยองจูบโดยไม่ได้ลุกล้ำอะไร แต่มันเป็นจูบที่นู่มนวล อ่อนหวาน และอ่อนโยนที่สุดในโลก
“เคยรู้สึกแต่ตอนจูบ…”
ตึกตักๆตึกตักๆตึกตักๆ
เอาแล้วไง! ทำไมรู้สึกอะไรแล้วไม่พูดให้มันชัดเจนวะแทฮยอง><’
“กะ…กูไม่คุยกับมึงแร่ว! อ่านเองเลยกูลงไปเล่นเกมส์รอจีมินละ” ผมพูดพร้อมกับหลบน้าที่แดงแจ๋อย่างเขิลอายแล้วโยนหนังสือเล่มหนาให้แทฮยอง
แทฮยองแม่งเป็นบ้าป่ะวะ นั่งยิ้มคนเดียวอยู่ได้ อย่างกับคนบ้า>///////<
Y. My Friend Y.
Taehyung’s part
“><” ตั้งแต่จองกุกเปิดประตูแล้วเดินออกไปข้างนอก ผมก็ได้แต่นั่งยิ้มไปพิมพ์งานไปอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คของตัวเอง
ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย? ก็ผมจูบมัน แล้วมันก็เขินหน้าแดง ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย ที่มันหน้าแดงเพราะเขินที่ผมจูบ^^
จองกุก…มึงจะชอบกูบ้างมั้ย?
แต่มึงคงไม่ได้ชอบกูหรอกมั้ง เพราะมึงมีพี่จินของมึงอยู่แล้วหนิT_______T
Jungkook’s part
“บ้าๆๆๆๆๆ แทฮยองคนบ้า บ้าที่สุดเลย><” ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาพร้อมกับยกหมอนขึ้นมาฟาดตักตัวเองอย่างเมามันส์
นี่มันจูบผมหลายรอบแล้วนะ ตกลงว่าชอบหรือไม่ชอบกันแน่เนี่ย….?
“เฮ้ยกุ๊ก!” เสียงของบุคคลที่มาใหม่ดังขึ้นหน้าบ้าน และทันทีที่ผมหันไปมองผมก็เห็นร่างอ้วนของจีมินปรากฏอยู่หน้าบ้านพร้อมกับถุงขนมเต็มไม้เต็มมือ
แอ็ด~
“ขอบใจที่ซื้อมาฝากนะเพื่อน ความจริงไม่ต้องก็ได้เว้ย”
“เห๊อะ! ใครบอกกูซื้อมาฝากมึง กูซื้อติดมือมากินเองแก้เบื่อต่างหาก ไอแทอยุ่ไหนอะ?”
กูซึ้งเลยว่ะเพื่อน= =
“อยู่บนห้องกูอะ พิมพ์งานไปได้ครึ่งนึงละ”
“เออๆ เดี๋ยวกูขึ้นไปหามันแปป มีเรื่องจะคุยกับมันหน่อยว่ะ” จีมินพูดไปเดินไปอย่างชิลๆ
“เรื่องอะไรวะ บอกกูมั่งดิ”
“เรื่องส่วนตัว” จีมินหยุดพูดพร้อมกับตอกคำพูดนั้นใส่หน้าผม
เหอะ! เรื่องส่วนตัวหรอ เรื่องของแทฮยองก็เหมือนเรื่องของกูเว้ย!!
“ถ้าเรื่องแทฮยองกูก็รู้ได้เว้ย กูกับมันไม่เคยมีความลับกัน”
“แต่เรื่องนี้ความลับแน่ จองกุกมึงอย่ารู้เลย” พอพูดจบมันก็เดินนำลิ่วเข้าไปในห้องผมก่อนจะปิดประตูดังปั้ง!
เออดี ได้ข่าวที่นี่บ้านกู?
Jin’s part
“ฮรือ~ฮึก!”
“ใจเย็นๆนะจิน คิดสะว่ามันเป็นความผิดของนาย ที่นัมจุนทำแบบนั้นก็เพราะว่านายทำเค้าก่อนไม่ใช่หรอ” ชูก้าลูบหลังผมพร้อมกับพูดปลอบด้วยคำที่เจ็บสุดในโลก= =
“บางทีนัมจุนมันอาจจะเขินจนพาลก็ได้นะจิน อย่าคิดมากเลย” เจโฮปพูดแทรก
เขินหรอ? การระทำแบบนั้นเรียกว่าเขินหรอ? เหอะ! ฉันรู้อยู่แก่ใจY____Y
“แล้วนายจะเอาไงต่อล่ะจิน” ชูก้าถามผมขึ้นอีกครั้ง
“ฉัน…ฉันไม่รู้”
“สิ่งที่นายต้องการ คือโอกาสไม่ใช่หรอจิน กลับไปสิกลับไปขอมันอีกครั้ง”
“กลับไปบอกว่านายชอบมันอีกครั้ง ให้สมกับที่นัมจุนมันชอบนายบ้างเถอะจิน…”
TBC.
ไรท์:: ฮิฮิ มาอัพแล้วค่าตอนนี้ฟินกันมั้ยเอ่ยไม่ต้องเขินจนหันไปจิกหมอนตัวเองล่ะ>/////< อ่านแล้วยังไงก็ฝากเม้นกันเยอะๆแท็กกันเยอะๆในแท็ก #ฟิคเพื่อนกัน ด้วยนะไม่งั้นไรท์เตอร์งอนไม่อัพฟิคไม่รู้ล่ะ อุ๊ป!อื้อๆอ่อยๆๆๆ~!
@wathinee1997<<<ฟอลมาคุยกันด้น้าค้า^^
My Friend.
ความคิดเห็น