คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Y .My Friend. Y : Chapter 20
Vkook
Chapter 20
“จองกุกมึงไหร่มึงจะบอกกูสักทีวะแม่ง กูหงุดหงิดนะเนี่ยบอกให้รู้” แทฮยองเดินขึ้นมาตามผมถึงที่ห้องเพื่อเค้นเอาคำตอบ
ตั้งแต่วันนั้นที่พี่จินไปเยี่ยมผมที่โรงพยาบาล จากนั้นอีกวันผมกับแทฮยองก็กลับกรุงเทพฯและพอพี่จินตามกลับมาเค้าก็มาคุยกับผมถึงที่บ้านในเรื่องที่อยากให้ช่วย
ความจริงมันก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกเค้ามาขอให้ช่วยเรื่องเล็กน้อยแต่แทฮยองมันขี้เสือกเอง==
“ไม่บอกกูงอล L”
“โอ๊ยยย!มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกมันแค่เป็นเรื่องของกูกับพี่จินสองคน อยากรู้ก็ไปเลิกกับโมเมย์มาก่อนสิ^^” ผมตอบมันอย่างกวนๆก่อนจะล้มตัวนอนราบลงไปบนเตียง
“โว๊ะ! เอะอะไรก็บอกให้กูไปเลิกกับแฟน ทำไม! มึงอิจฉาโมเมย์ไง?” แทฮยองว่าพร้อมกับโน้มตัวลงมาจ้องหน้าผมอย่างสงสัย
“บะ…บ้า! ใครจะไปอิจฉา ยัยนั่นอะซวยจะได้ที่ได้มึงเป็นแฟน กูแค่สงสารเค้าเลยอยากให้มึงปล่อยเค้าไป”
“ปากดี…”
“แทฮยอง! ว่ากูหรอ?” ผมผลักคนตัวสูงออกก่อนที่จะลุกขึ้นไปนั่งมองหน้าแทฮยองอย่าจริงจัง
“ชั่งมึงเหอะ! ไม่อยากบอกกูไม่อยากรู้ก็ได้ กูไปคุยโทรศัพท์กับแฟนดีกว่า บาย~” เอ้า!
อะไรของมันวะ? นึกจะมาคั้นก็มาคั้นๆเอาให้ได้ นึกจะยอมก็ยอมง่ายๆหรอ?
พวกคนไม่มีความพยายาม= =
Teahyung’s part
“แม่งเอ๊ย! คอยดูนะจองกุกกูต้องรู้ให้ได้ว่ามึงกับไอพี่จินมีเรื่องอะไรกัน คนอย่างกูอะไม่รู้ไม่ถอยหรอกเว้ย” ผมบ่นงึมงำอยู่คนเดียวหลังจากที่เดินลงบันไดบ้านจองกุกมา
ก็คนมันหงุดหงิดอะ อยากรู้แล้วไม่ได้รู้เหมือนปวดท้องแต่ไม่ได้เข้าห้องน้ำเลยนะครับ-0-
ปิ๊นๆ
ทันทีที่เดินออกมาหน้าบ้าน ผมก็เห็นรถคันหรูมาจอดแล้วบีบแตรอย่างไร้มารยาท ใครวะ?
“นี่!แทฮยอง จองกุกอยู่ข้างบนรึปล่าว” ชัดเลยครับ นั่นมันไอพี่ซอกจินสุดหล่อแสนเพอร์เฟคของไอจองกุกมันนี่
โธ่~ ทำมาเป็นแอคอาร์ตใส่แว่นอันแพงๆ คิดว่าหล่อมากสิมึง!
“ไม่อยู่เว้ย ไอกุ๊กมันไปต่างจังหวัดนู่น!! อีกนานกว่าจะกลับ= =” ผมตอบไปมั่วๆ
“อยู่ฮ้ะพี่จิน!!” เสียงของบุคลที่สามดังขึ้นทันทีที่ผมพูดจบ จองกุกวิ่งออกมาจากในบ้านหน้าตายิ้มแย้มแถมยังทำตัวได้หน้าหมันไส้สุดๆอีกด้วย
“ไหนแทฮยองว่านาย?”
“มันบ้ามันนะครับ อยากรู้จนขี้ขึ้นสมอง พี่จินเข้าไปในบ้านผมเถอะ^^” จองกุกว่าพร้อมกับเดินไปหาไอซอกจินที่ค่อยๆก้าวลงมาจากรถอย่างเท่ห์ๆ
“น้อยๆหน่อยเถอะมึง!” ผมเอ็ดมันทันทีที่เดินระริกระรี้ผ่านหน้าผมไป
เหอะ! ใครว่ากูอยากรู้เรื่องของมึงกัน กูเลิกชอบมึงไปแล้วเว้ย = =
ไอจองกุกแม่มY______Y
Jungkook’s part
“ไม่ชวนแทฮยองเข้ามาหรอจองกุก?” พี่จินถามผมทันทีที่เดินเข้ามาถึงในตัวบ้าน
“ไม่หรอกฮ้ะ มันบอกจะไปโทรหาแฟน” ผมพูดพร้อมกับเบ้ปากไปในขณะที่กำลังยกแก้วมารินน้ำให้พี่จิน
“นายรู้มั้ยว่านอกจากนัมจุนที่แอบชอบพี่แล้ว…แทฮยองก็แอบชอบนายเหมือนกัน”
เคร้ง!!~~
ทันทีที่ประโยคจี้จุดของพี่จินจบลง แก้วในมือผมมันก็ร่วงลงตกแตกทันที
“บ้าหรอครับ…เราสองคนเป็นเพื่อนกัน”
“นัมจุนกับพี่เราก็เป็นเพื่อนกันหนิ พี่ว่าพี่เล่าให้นายฟังหมดแล้วนะ อะไรมันก็เกิดขึ้นได้” พี่จินว่า
เมื่อวันก่อนที่เค้ามาหาผม พี่จินขอร้องให้ผมช่วยเล่นละครเป็นแฟนกับเค้า ตอนแรกผมก็สงสัยว่าทำไม พี่จินจึงยอมบอกความจริงว่า… พี่นัมจุนเป็นเพื่อนที่แอบรักพี่จินอยู่ แต่เพราะความเป็นเพื่อนมันทำให้พี่จินรู้สึกว่าไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น จนตัวเองต้องปฏิเสธพี่นัมจุนมาตลอดจนกลายเป็นว่า พี่จินพูดจาและกระทำให้พี่นัมจุนเสียใจ
แต่พอพี่นัมจุนบอกว่าจะเลิกชอบแล้วตีตัวออกห่าง พี่จินกลับไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ และสิ่งที่พี่จินต้องการคืออยากให้พี่นัมจุนบอกชอบเค้าอีกครั้ง แต่จะให้ถามไปตรงๆผู้ชายคนนี้ก็ไม่กล้าเลยคิดที่จะใช้แผนอ้อมๆที่โคตรไร้สาระนี่= =
“พี่ไม่อยากให้นายรู้สึกเหมือนพี่นะจองกุก…ที่ผ่านมาพี่ดูแทฮยองออกว่าหมอนั่นชอบนายมากขนาดไหน บางทีการที่นายไม่เคยรู้เลยมันอาจจะทำให้แทฮยองคิดอยากจะล้มเลิกมันไปก็ได้นะ”
นั่นสิ…ผมไม่เคยรู้มันเลย หรือผมไม่คิดอยากจะค้นหามันกันแน่
ที่ผ่านมาผมเคยสงสัยว่าสิ่งที่แทฮยองทำให้ผมมันเป็นเพราะอะไร แต่ผมคิดว่ามันทำในฐานะเพื่อนมาตลอด ผมไม่เคยคิดว่ามันจะชอบผมเลยสักครั้งV_____V
“แก้วที่แตกเดี๋ยวพี่เก็บให้นะ ส่วนนายขึ้นไปทบทวนตัวเองบนห้องเถอะวันนี้พี่แค่จะมาขอแลกมือถือกับนายน่ะ”
“อ่อ…ได้ครับ” ผมตอบพี่จินก่อนจะเดินไปหยิบมือถือของตัวเองมาให้อีกคน
พี่จินบอกว่า แผนแรกต้องทำให้พี่นัมจุนตงิดเรื่องของผมกับพี่จิน ก็เลยจะเอามือถือของเรามาสลับกันใช้เพื่อให้อีกคนได้เกิดความสงสัย
“อย่าไปคิดอะไรเยอะนะจองกุก…ใช้หัวใจก็พอ” ผมพยักหน้าเข้าใจให้กับคำพูดของพี่จินก่อนที่ตัวเองจะเดินเหม่อๆขึ้นไปข้างบน
ตอนนี้ผมรู้สึกว่า มันอาจจะใช่ก็ได้….แทฮยองอาจจะชอบผม
แต่สิ่งที่ผมสงสัย ทำไมมันถึงชอบผม มันชอบผมตอนไหน แล้วมันชอบผมจริงรึปล่าว?
Y. My Friend Y.
Taehyung’s part
Rrrrrr~
ทันทีที่ผมปิดประตูเข้าห้องมา เสียงริงโทนมือถือก็ดังขึ้นต่อเนื่องไม่มีวี่แววว่าจะดับไป
‘โมเมย์’
“ฮัลโหลเมย์ โทษทีนะเราลืมมือถือไว้ที่ห้องอะ” ผมรีบกรอกเสียลงไปในมือถือทันทีที่กดรับสาย
[ไปไหนมาหรอแทฮยอง] ทำไมเสียสดใสนั้นถึงเย็นชาจังเลยนะ
“ไป…เอ่อ….”
[ไปหาจองกุกมาหรอ] โมเมย์พูดขึ้นอย่างรู้ทัน
ถ้าผมไม่ได้รู้สึกไปเอง…เจ้าของเสียงนั้นกำลังน้อยใจ
“น้อยใจหรอครับ^^” ผมถามปลายสายไปพรางล้มตัวนอนกับที่นอนนุ่ม
[ตั้งแต่แทฮยองกลับมาจากค่าย เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ แถมยังไม่ค่อยได้เจอกันด้วย ทำไมไม่เหมือนเดิม…]
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะเมย์ คือช่วงนี้ห้องเรางานเยอะมากเลยอะ แล้วก็จองกุกมันอยู่บ้านคนเดียว เวลาเราอยู่กับเพื่อนเราไม่อยากคุยโทรศัพท์อะ เรากลัวมันโกรธ”
[แล้วเราล่ะแทฮยอง กลัวจองกุกโกรธแล้วไม่กลัวเราโกรธบ้างหรอ] นั่นไง! งานเข้าเลยทีนี้
“ขอโทษนะเมย์…”
[ถามใจตัวเองดูใหม่ก่อนมั้ยแทฮยอง ว่าที่ทำอยู่มันคืออะไรกันแน่]
ติ๊ด~~~
พอพูดจบ คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนก็ตัดสายผมไปทันที ที่เป็นอยู่มันเป็นอะไรกันแน่น่ะหรอ?
นั่นสิ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ= =
ตอนเช้า…
“แทฮยองข้ามถนนไปซื้อเค้กร้านนั้นมาดิ๊ หิวอะ” ในขณะที่เรากำลังเดินไปโรงเรียนกัน และในขณะที่ไออ้วนมันหิวมันเลยชี้ไปที่ร้านเค้กที่อยู่ถนนอีกฝั่งนึงให้ผมดู
“แต่กูไม่หิว= =”
“แต่กูหิวหนิแทฮยอง” ทุกที! จะกินจะนอนจะขี้จะเยี่ยวก็กูทุกทีY____Y
“เออๆ รอตรงนี้แหละ เอาตังค์มา” ผมพูดพร้อมกับแบมือให้มัน
“^^” และมันก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับมาให้ผม
อีหอยยยยยยยยยยย!! นี่มึงจะกินกูก็ต้องไปซื้อให้แถมยังต้องออกตังให้มึงก่อนหรออีอ้วน!!!!
“อือ ก็ได้วะ” และผมก็ต้องยอมมันเป็นเรื่องปกติY_____________Y
ผมข้ามถนนมาที่ร้านเค้กหลากหลายรสชาติ ก็ดูน่ากินเหมือนกันแห้ะ.
“เชี่ย!เจ็ดสิบเก้าบาทo.o” ผมร้องลั่นออกมาทันทีที่เห็นราคาเค้ก ขายแพงแบบนี้จะเอากำไรไปเปิดสร้างตึกแถวหรอวะ= =
“รับรสชาติไหนดีครับ” คนขายหน้าตาดีตรงหน้าถามผมขึ้น
“แปปนึงนะครับ^^”
โอ้โห!มีหลายรสเลยแห้ะ ว่าแต่ไอหมูอ้วนมันจะกินรสไหนเนี่ย โทรถามแปป
ตื้ด~~
ตื๊ด~~~
[ฮัลโหล]
“หมูอ้วน มีสตอร์เบอร์รี่ ช็อกโกแลต วนิลา หรือจะเอาแบบคัลเลอร์ฟูล?”
[โทษทีนะแทฮยอง ถ้านายอยากโทรหาจองกุกนายต้องโทรไปเบอร์ฉัน]
ไม่ใช่เสียงจองกุกอะ
“มึงเป็นใครวะ?”
[ฉันจิน โทษทีนะฉันขับรถอยู่ บาย~]
ติ๊ด!
เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้ผมโทรหาจองกุกแต่ไอพี่จินมันรับ แถมยังบอกว่าถ้าจะโทรหาจองกุกให้โทรเข้าเบอร์มัน นี่มันคือเรื่องอะไร? มันแลกมือถือกันใช้หรอ?
Y. My Friend Y.
“นี่! เลิกกินแล้วหันมาตอบก่อนได้ป่ะจองกุก-*-“ ผมดึงช้อนมันออกจากปากหลังจากที่มันกำลังนั่งลอยหน้าลอยตากินเค้กที่ผมหอบสังขารพร้อมกับสตังค์ไปซื้อให้มันมาอยู่ในโรงอาหาร
“โอ๊ย!จะกิน” จองกุกฟึดฟัดใส่ผม
“นี่กูเป็นคนไปซื้อให้มึงนะเนี่ย”
“ก็รู้…แม่กลับมาเดี๋ยวคือตังค์ให้น่า”
“กูไม่อยากได้ตังค์ แต่กูอยากรู้ว่าตกลงมึงกับไอ้พี่จินนั่นมีอะไรกันแน่?” ผมถามมันอย่างตั้งอกตั้งใจรอคำตอบ
“เออๆ บอกก็ได้วะ รำคาญ=v=”
“….”
“คือพี่จินอะ…..”
“…”
“คือเค้า>////<”
“สักทีเถอะมึง= =”
“เออเนี่ย!จะบอกแล้วใจเย็นดิวะ-*-“
“เออๆบอกมา…” ผมจ้องหน้ามันอย่างใจจดใจจ่อ
“พี่จินเค้ามาขอกูเป็นแฟนแล้วนะแทฮยอง และเราก็ตกลงคบกับเรียบร้อยแล้วด้วย><”
หงิด~~
เหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุน ตอนนี้เสียงรอบข้างของผมมันเงียบไปหมด ในหัวสมองขาวโพลนและมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
ทำไม…
ทำไมถึงเป็นแบบนี้…….
TBC.
ไรท์:: แฮลโหลลลลลล!วี๊ดว๊ายวู๊วี๊อิอิซ่า>< วันนี้มาเร็วเป็นพิเศษอะโฮ๊ะๆ มาอัพให้เร็วๆแล้วอ่านเสร็จอย่าลืมเม้นๆกดเฟบกดแชร์และก็ไปสกรีมกันที่ #ฟิคเพื่อนกัน ด้วยน้า^^
My Friend.
ความคิดเห็น