คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Y .My Friend. Y : Chapter 19
My Friend#ฟิคเพื่อนกัน.
Vkook
Chapter 19
Jin’s part
“เข้ามาสิจะยืนอยู่ทำไม” ผมพูดกับคนตรงหน้าที่กำลังยืนหงึกหงักอยู่หน้าห้องพักสุดหรูสุดพิเศษไม่ยอมเข้ามาสักที
“อืม” นัมจุนพูดเบาๆก่อนที่จะก้าวเท้าผ่านผมเข้าห้องไปอย่างไม่มองหน้า
“นายอาบน้ำก่อนเลยนะ ฉันอยากนอนเล่นมือถือสักพัก” ผมว่าแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง
ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลในตัวเมือง ที่ค่ายก็ยังคงจัดกิจกรรมไปตามเดิม ที่ค่ายยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้มาเล่นโซเชียลเลยสักนิด ก็เลยต้องอาศัยเวลานี้แหละ^^
ฟึบ!
0.0
ผมมองดูเสื้อที่ร่วงลงกับพื้นก่อนจะหันหน้าไปมองคนที่ทำให้มันตกลง นัมจุนอยู่ในชุดที่มีผ้าขนหนูพันไว้ที่รอบเอวแล้วเบื้องบนเปลือยเปล่าจากการถอดเสื้อออกเมื่อกี้นี้><’
“น่ะ!...นายทำอะไรอะ>_o” ผมว่าพรางยกมือขึ้นมาปิดตาแล้วแง้มดูอย่างเงอะๆ
“เอ้า!ก็อาบน้ำไง” นัมจุนหันมาว่าหน้านิ่ง
ก็รู้เว้ยว่าอาบน้ำแต่แบบ…ไปถอดในห้องน้ำจะได้มั้ยยยยยยT____T
“รีบเข้าไปเลย! นัมจุนคนทุเรศ!!”
“นี่!นายจะมาว่าฉันทำไม ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้นายเลยนะจิน” นัมจุนว่าก่อนที่จะสาวเท้าของตัวเองเข้ามาใกล้ผมทำให้ตอนนี้ผมได้เห็นแผงอกนั้นอย่างแน่ชัด>////////////<
“กะ…ก็ไม่ได้ว่าอะไร(o.o)” ผมว่าแล้วจ้องหน้าท้องนั้นที่ตอนนี้มันกำลังอยู่พอดีหน้าผม
“อืม…ไปอาบก่อนล่ะ” นัมจุนว่าแล้วหันหลังเดินไปเข้าห้องน้ำ
ปึ้ง!
“อี๊ดดดดด!!” ทันทีที่ประตูปิดลงผมก็หยิบหมอนมาปิดหน้าตัวเองแล้วกรีดร้องทันที
>////////////<
คนมันเขิลอะ^^
Jungkook’s part
“ฮึกๆ ฮรือ~~”
“จองกุก…มึงเป็นไรวะ?” เสียงแทฮยองงัวเงียขึ้นมาจากโซฟาที่ให้นอนเฝ้าผม
ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วแต่ผมยังนอนร้องไห้อยู่เลย ทำให้คนที่หลับไปแล้วต้องเดือดร้อนตื่นมาสะงั้น =_=
“ฮึกๆ ก็มันปวดหัวอะ ฮึก! ปวดตุบๆเหมือนหัวจะระเบิดเลย ฮึก!”
“สมน้ำหน้า…”
“มาสมน้ำหน้าทำไมแท ฮึก! ฮยอง” ผมหันหน้าไปตวาดแว๊ดใส่มัน ไอบ้านี่!คนปวดจริงมาสมน้ำหน้า= =
“ก็บอกให้กินยาไม่กินเองหนิ ก็ทนปวดหัวไปเลย” แทฮยองลุกขึ้นจากโซฟามายืนใกล้ผม
“ฮึ้ก! ฮรือ~ ไม่ไหวแล้วแทฮยองY_Y” ผมว่าจากนั้นแทฮยองก่อนเดินไปหยิบยาที่หัวโต๊ะผมมาให้
“กินนะ^^” แทฮยองยื่นมันมาให้ผมอย่างยิ้มๆ
“(-- )( --)(-- )( --)” ส่วนผมก็ส่ายหัวยิกๆให้มัน
“งั้นป้อนนะ? จะได้ไม่ขม” แทฮยองว่าก่อนจะยัดยาเข้าปากตัวเองแล้วมอบมันมาให้ผมด้วยปากของมันอีกครั้ง
คราวนี้ไม่รู้ทำไมผมถึงได้เปิดปากรับมันไว้ทั้งๆที่รู้ว่ามันจะใช้ลิ้นดันยาเข้ามา เพียงไม่นาน
แทฮยองก็ผละตัวออกก่อนจะยื่นแก้วน้ำมาให้ผม
“( - - )” ผมรับน้ำมาดื่นอย่างอายๆ มันทำแบบนี้สองรอบแล้วนะเท่ากับว่าเราจูบกันทางอ้อมแล้วสองรอบกับจูบกันแบบตั้งใจหนึ่งรอบรวมกันเป็นสาม
ตกลงว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆหรอ?
“กูไปนอนนะ”
“เดี๋ยวก่อน!” ผมพูดยื้อแทฮยองเอาไว้
“…”
“มานวดหัวให้หน่อย…นอนไม่หลับ” พอพูดจบแทฮยองก็เดินมานั่งที่เตียงผมแถมยังเอาขาขึ้นมาเหยียดอย่างกับจะนอนด้วยอย่างนั้นแหละ
“นอนลงดิ” แทฮยองว่าก่อนจะดันตัวผมให้นอนราบกับที่นอน
แทฮยองนั่งพิงพนักเตียงอยู่จับศีรษะของผมเข้าไปใกล้แล้วนวดขมับเบาๆ ตอนนี้หน้าผมแทบจะซุกอยู่ตรงหน้าอกมัน ไม่เคยอยู่ใกล้กันขนาดนี้เลยแห้ะ><’
“แทฮยอง…”
“หลับได้แล้วจะได้หายปวด” แทฮยองพูดตัดบทผมสะก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป
“ขอบคุณนะ” ผมว่าแล้วเองคอหันไปยิ้มให้มัน
“อืม…นอนเหอะ” แทฮยองว่าก่อนที่ผมจะค่อยๆหลับตาลงโดยที่มีแทฮยองนวดขมับบรรเทาปวดให้อยู่
ในอ้อมแขนของแทฮยองแบบนี้ อยู่ใกล้หัวใจกันขนาดนี้ ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าหัวใจตัวเองมันเริ่มแปลก…แปลกเหมือนที่ไม่เคยรู้สึกมันในคำว่าเพื่อน
Y. My Friend Y.
namjun's part
ฟึ้บ!
ฟึ่บ!
ฟึ่บ!
“นี่! พลิกไปพลิกมาอยู่ได้ฉันนอนไม่หลับนะ-*-“ผมเอ็ดร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆ ซอกจินเอาแต่พลิกตัวไปมามันทำให้เตียงที่เรานอนด้วยกันยวบยาบจนผมนอนไม่หลับ
“ก็มันอึดอัดอะ...เตียงเดียวแต่ต้องมานอนสองคน”
“เหอะ!นี่มันเตียงตั้งหกฟุต ถ้านายไม่เอาหมอนข้างมากั้นเพ้อเจ้อนี่ก็คงจะหลับสบายไปนานแล้ว”
ตุ้บ!
พอพูดจบผมก็เขวี้ยงหมอนข้างสองสามใบที่คั่นกลางระหว่างเราทิ้งทันที
“นะ...นี่นายคิดจะทำอะไร?” คนตรงหน้าถามพรางยกมือขึ้นมาปิดอกตัวเอง
“ฉันไม่ปล้ำนายหรอกน่ะ! แค่รำคาญ...”ผมว่าก่อนจะนอนราบแล้วหันหลังให้ซอกจิน
หมอนั่นเอาแต่คิดว่าผมจะทำไม่ดีไม่ร้ายอยู่ตลอดเวลา คนอย่างนัมจุนถ้าเคะไม่ให้ก็ไม่เอาหรอกครับ
“นัมจุน”
“หืม?”
“เปิดไฟนอนได้มั้ยฉันกลัวผี”
“นี่ซอกจิน! ถ้านายเรื่องมากขนาดนี้จะออกปากชวนฉันมานอนด้วยทำไม” ผมลุกขึ้นมาแล้วตวาดไปอย่างเต็มเสียง
“อย่ามาตะคอกได้ป่ะวะ!!” พอพูดจบซอกจินก็กระแทกตัวลงนอนแล้วหันไปอีกทาง
เห้อ~ทำไมขี้งอลจังวะ=_=
หมับ!
“คราวนี้ก็ดิ้นไม่ได้ละ” ผมเอื้อมมือไปดึงซอกจินเข้ามาแนบลำตัวก่อนที่คนตรงหน้าจะดิ้นไปดิ้นมาอย่างเอาเรื่อง
“ปล่อยนะนัมจุน!!”
“เอ้า! ก็เห็นว่ากลัวผีด้วยหนิ นอนๆ”
“ปล่อยย!!”
“คร่อก~v.v”
ผมทำท่าแกล้งหลับจนซอกจินต้องหยุดดิ้นแล้วยอมนอนหลับไปในอ้อมกอดของผมอย่างว่าง่าย
jimin's part
"อันยอง~" ผมกล่าวทักโมเมย์ทันทีที่เธอเปิดประตูบ้านมาให้ผมเห็นหน้า
โมเมย์ดูแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นผมมายืนอยู่ตรงนี้
“มาได้ไงเนี่ยหมูจี”
"ได้รับคำสั่งมาจากแทฮยองอะ^^" ทันทีที่พูดจบโมเมย์ก็พยักหน้าลงอย่างเข้าใจ
เมื่อคืนผมได้รับข้อความจากแทฮยองบอกให้คอยรับส่งโมเมย์เพราะยัยนี่พ่อแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านผมก็เลยตอบตกลงเพราะว่าแทฮยองกับจองกุกไม่อยู่ผมก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่
“แทฮยองโทรหาหรอจีม” โมเมย์ถามขึ้นระหว่างทาง
“อ๋อ..ปล่าวหรอกส่งข้อความมาน่ะ”
“แย่จัง อยู่ค่ายคงใช้มือถือไม่ค่อยได้”
“ฮ้ะๆ อยู่คงค่ายอะไร ตอนนี้ไอแทฮยองไปเฝ้าจองกุกอยู่ที่โรงพยาบาลจังหวัดที่พวกมันไปค่ายกันนู่น” พอผมพูดจบโมเมย์ก็ทำหน้าสงสัยอีกทันที
"หมายความว่าหรอจีม?"
“คือไอจองกุกมันทำไฟไหม้ป่าอะและตัวเองก็ได้รับอุบัติเหตุด้วยเลยต้องส่งตัวไปโรงพยาบาล”
“แทฮยองก็เลยตามไปดูแลสินะ(. .)”
“ประมาณนั้นแหละ”ผมพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้โมเมย์ที่กำลังก้มหน้าอยู่
สีหน้าโมเมย์ดูไม่ค่อยดีอย่างบอกไม่ถูกเลยแฮ้ะ!
"จีมินว่าแทฮยองชอบจองกุกรึป่าว?"
"(- -?)" จู่ๆโมเมย์ก็ถามประโยคที่ทำให้ผมตกใจ ที่ตกใจเพราะมันเป็นคำถามเดียวกันกับในความคิดผม เพียงแต่ว่าผมคิดสลับกันก็เท่านั้น
“แต่เราคิดว่าจองกุกชอบแทฮยองมากกว่านะ”ผมพูดความคิดผมออกไปนั่นยิ่งทำให้โมเมย์หน้าเสียขึ้นไปอีก
“ถ้างั้นก็แปลว่าเค้าสองคนชอบกัน”
“อย่าคิดมากนะเมย์...บางทีมันอาจจะเป็นอาการของเพื่อนที่คบกันมาสิบกว่าปีก็ได้” ผมปลอบโมเมย์
“ไม่หรอกมั้งจีมิน....เราเคยเห็นเค้าสองคนจูบกัน”
( o.o) >>> (. .)
Y. My Friend Y.
Jungkook’s part
“ฮัดชิ้ว!!” ผมจามออกมาอย่างดังในขณะที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่อย่างหน่ายๆ “ใครนินทาวะ”
“ไร้สาระ= =” แทฮยองเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วพูดกับผม
“ก็มันจริงอะเค้าว่ากันว่าถ้าเราจามแปลว่ามีคนพูดถึง”
“เค้าอาจจะคิดถึงมึงก็ได้ใครจะรู้” แทฮยองตอบก่อนที่จะลงไปนอนราบกับโซฟา
“ชิส์~”
“อยู่ที่นี่น่าเบื่อจัง” ผมว่าก่อนที่แทฮยองจะยันตัวลุกขึ้นมานั่งอีกที
“กลับบ้านกันเหอะกุ๊ก”
“โอ๊ยยย!จะกลับได้ไงเล่า” ผมว่าแล้วทำหน้าหงุดหงิด
“ทำไมอีกอะ?”
“ก็ถ้าจะกลับต้องบอกพี่จินก่อน ขืนหนีหลับไปตอนนี้เดี๋ยวพี่จินเค้าจะเป็นห่วงเอา-*-“
“โว๊ะ! กูไม่เห็นมันจะเป็นห่วงอะไรมึงนักหนาเลย ดูดิ๊ขนาดมึงนอนป่วยอยู่นี่มันยังส่งกูมาเฝ้าเลย”
แอ็ด~
“หายรึยังจองกุก^^” แทฮยองพูดยังไม่ทันขาดคำร่างสูงของคนที่ถูกกล่าวหาก็เปิดประตูมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อเบ้อเร่อ
“พี่จิน><”
พี่จินเดินตัดหน้าแทฮยองแล้วตรงมาหาผมที่นั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับยื่นดอกไม้ช่อนั้นให้ ผมรับมันมาสูดดมจนสดชื่อใบหน้าของผมมันก็เปื้อนยิ้มไม่ยอมหยุดเลยสักที^^
“ชอบมั้ย?”
“ชอบฮ้ะ><”
“อ้วกกกก!!!”
(>_<) <<<<(-- )(-- )
ทันทีที่เสียงของแทฮยองดังขึ้นผมกับพี่จินก็หันไปมองพร้อมกันในทันที
“แพ้ท้องหรอมึง ดูทำหน้า”
“กูปวดขี้อะไปขี้แปป” หืม? อยากอาเจียนเพราะปวดขี้เนี่ยนะ-__-
“ขอบคุณพี่จินมากๆนะครับ” ผมกล่าวขอบคุณพี่จินทันทีที่แทฮยองเดินเข้าห้องน้ำไป
“นายช่วยพี่มาตลอดเลย ที่นายต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่”
“อย่าโทษตัวเองนะครับพี่จิน ต่อให้ผมต้องช่วยพี่จินอีกร้อยครั้งผมก็ยอม^^”
พี่จินหันหน้าหันหลังมองดูต้นทางก่อนจะพูดอะไรบางอย่างกับผม
“นายพูดจริงหรอจองกุก…ถ้างั้นพี่อยากจะให้นายช่วยอะไรอีกสักเรื่อง มันจะเป็นเรื่องสุดท้าย”
พี่จินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง = =
“แต่เรื่องนี้เป็นความลับ พี่อยากให้เรารู้กันสองคน”
TBC.
ไรท์ :: ไฮ๊ไฮฮฮฮฮฮฮ! มาอัพฟิคให้แล้วจร้า ได้โปรดอย่าปาความรักมาใส่ไรท์เลย ถึงจะมาช้าแต่ก็มาเนอะ^^ เอาเป็นว่าอ่านแล้วก็กดเฟบ อ่านแล้วก็กดแชร์ อ่านแล้วก็เม้น อ่านเสร็จแล้วก็ไปเม้าท์ในแท็ก #ฟิคเพื่อนกัน. มันจะทำให้ไรท์มีกำลังจายยยยแล้วก็มาอัพเร็วววววขึ้นเยอะเลย^^
@wathinee1997<<< ติดตามผลงานเรื่องอื่นๆและเม้าท์มอยได้ที่นี่ค่า
My Friend.
ความคิดเห็น