คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Y .My Friend. Y : Chapter 18
My Friend#ฟิคเพื่อนกัน.
Vkook
Chapter 18
“อื้อ~” เสียงชายหนุ่มร่างขาวหน้าตาจิ้มลิ้มร้องทักท้วงขึ้นก่อนจะค่อยๆเหลือบมองเพดานขาวตรงหน้าอย่างพินิจน์
jungkook's part
ที่นี่มันที่ไหน? แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงวะ?
“ตื่นแล้วหรอจองกุก...กินน้ำก่อน” ผมหันไปตามเสียงเรียกของคนที่ยืนอยู่ข้างๆเตียง
“พี่จิน! ผมจำได้ว่าไฟไหม้” ทันใดที่นึกเหตุการณ์ที่เป็นสาเหตุของการสลบสไหลออกผมก็พูดกับคนตรงหน้าอย่าหน้าตาตื่น
“ทุกอย่าโอเคแล้วจองกุก” พี่จินว่าก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียงผม “ตอนนี้นายพักอยู่ที่โรงพยาบาลไปก่อนถ้าหายดีแล้วพี่จะให้คนมารับกลับบ้านนะ”
“จองกุก! ไอกุ๊ก!!”ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไรพี่จินเสียงของผู้มาใหม่ก็ปรากฏขึ้นที่หน้าประตู
“อึก!” ผมร้องเสียงหลงทันทีที่แทฮยองกระโจนเข้ามากอดผมแน่น
“มึงเป็นไงบ้างจองกุก กูเป็นห่วงมึงนะไอเชี่ย...” แทฮยองว่าในขณะที่มันยังไม่คายกอดออกจากผม
ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะแทฮยอง(. .)
“กูไม่เป็นไรแล้ว...มึงมาที่นี่ได้ไง?”
“โดนพี่ทุบท้ายทอยแล้วลากมาเองแหละ” พี่นัมจุนที่พึ่งเดินเข้ามาพูดแทรกขึ้น
“ทำไมต้องทุบฮ้ะ?” ผมถามอย่างสงสัย
“แทฮยองสติแตกตั้งแต่มีคนบอกว่านายติดอยู่ในกองไฟน่ะห้ามยังไงก็จะเข้าไปให้ได้พี่เลยต้องใช้วิธีนี้” พี่นัมจุนอธิบาย
“ทำไมมึงโง่อย่างนี้ห้ะจองกุก! กูไม่น่าปล่อยมึงอยู่กับไอแจเลย”แทฮยองบ่นหน้าตาย
ก็คนมันพลาดไปแล้วนี่หว่าจะให้ทำไง= =;
“ถ้าแทฮยองมาอยู่เป็นเพื่อนนายแล้วฉันกลับก่อนล่ะ พวกเรายังต้องดูแลค่ายจนกว่าจะจบโครงการ” พี่จินว่าก่อนจะเดินหันหลังออกไปจากห้องแล้วพี่นัมจุนก็เดินตามออกไป
“ถ้ามึงหายเมื่อไหร่ กูพามึงกับบ้านเลยนะจองกุก” แทฮยองพูดขึ้นในขณะที่เราอยู่กันสองต่อสอง
“บ้า! แล้วค่ายพี่จินล่ะ กูต้องกลับไปช่วยเค้าก่อน”
“มึงไม่ต้องมาห่วงคนอื่นเลยนะ!ดูสภาพตัวมึงสะก่อน โดนไฟลวกจนไข่สุกรึยังก็ไม่รู้ยังจะมาคิดจะช่วยพี่จินของมึงอีก”
ไอหำ!!ดูมันด่าผมดิ
“ทำไมต้องตะคอกด้วยเล่า!!” ผมว่าอย่างหงุดหงิดก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหันไปอีกด้าน
คิมแทฮยองนี่เป็นเพื่อนหรือพ่อ?
“กูเป็นห่วงมึงนะจองกุก กูไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าตอนนั้นกูยอมมึงง่ายๆแล้วปล่อยมึงมาคนเดียวจะเกิดอะไรขึ้นกับมึงไปมากกว่านี้”
“แทฮยอง!อย่ามาพูดเหมือนกูเป็นเด็กดิ๊”ผมหันไปเอ็ดแทฮยองที่ยืนบ่นอยู่ด้านหลัง
“ก็มันจริงอะ! นี่ขนาดห่างกันแค่ครึ่งชั่วโมงยังเกือบทำไฟไหม้ป่าเลย”
“ก็คนมันไม่รู้นี่!!” ผมลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปตวาดใส่มันอย่างเอาเรื่อง
“ก็ถึงบอกว่าเป็นห่วงไงหมูอ้วนนนน~” แทฮยองเดินเข้ามาใกล้แล้วยืดแก้มผมออกทั้งสองข้างด้วยความหมันเขี้ยว
“ชิ้ส์~อย่ามาทำเป็นพูดดีเลยน่ะ” ผมปัดมือแทฮยองออกแล้วหันมานอนหันหลังให้มันในท่าเดิม
ไม่อยากจะบอก
จองกุกเขิลเอาะ>////////<
Y .My Friend. Y
Jin’s part
“นี่! ยืนเอ๋ออยู่ทำไม ไม่ขึ้นรถหรอ?” ผมเอ่ยถามนัมจุนที่เอาแต่ยืนหงึกหงักอยู่ข้างๆ
“รถที่มาส่งจากค่ายหายไปไหนวะ…” นัมจุนสบถอยู่คนเดียว
ตั้งแต่ที่ผมเข้าไปช่วยจองกุกมาผมก็ไปขอยืมรถที่รีสอร์ทพาจองกุกมาโรงพยาบาล และผมก็พอจะเดาออกว่านัมจุนลากแทฮยองมาที่นี่ด้วยรถโดยสารจากค่ายซึ่งตอนนี้รถคันนั้นก็ไม่ได้จอดรอนัมจุนเหลือแค่เพียงรถของผมที่ยืมจากรีสอร์ทมา
“กลับด้วยกันนี่แหละ…กลัวฉันกัดหรอไง” ผมถามก่อนที่นัมจุนจะเดินฟึดฟัดเข้ามาใกล้ผม
“ไม่กลัวนายกัด…แต่กลัวนายจูบ!” นัมจุนว่าหน้านิ่งก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูรถผมแล้วขึ้นไปนั่ง
ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกหน้าร้อนๆอย่างบอกไม่ถูก การที่คนๆนึงมาพูดเรื่องจูบหับเรา เราก็คงเขิลเป็นธรรมดาแหละมั้ง= =
“นี่นายหาไรกินแถวนี้ก่อนไม่ได้หรอ วันนี้ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะ” นัมจุนบ่นในขณะที่ผมเคลื่อนรถออกมาได้สักพัก
“แต่เรามีงานที่ค่ายต่อนะ” ผมว่า
“แล้วใครจะไปรู้ล่ะว่าเรากลับจากโรงพยาบาลแล้ว นะๆแวะหน่อยเถอะฉันหิว” นัมจุนว่าพร้อมกับกำท้องเป็นสัญญาณ ส่วนผมก็ต้องจำใจเลี้ยวเข้าร้าอาหารหรูที่ใกล้ที่สุด
ก็แค่กลัวว่านัมจุนจะหิวตาย==;
“เอานี่ครับ…นี่…นี่…แล้วก็นี่ด้วย” ทันทีที่พนักงานเดินเอาเมนูมาให้นัมจุนก็เลือกอาหารเยอะแยะจนผมอดคิดไม่ได้ว่าจะกินคนเดียวไหวหรอ?
“นี่นัมจุน สั่งแค่พอกินก็พอมั้ง”
“เอาเท่านี้แหละครับ” นัมจุนว่าก่อนจะหันมามองหน้าผม “ฉันสั่งเผื่อนายด้วยไง”
“ฉันหรอ? รู้หรอว่าฉันชอบกินอะไรไม่ชอบอะไร”
“อืมรู้ อย่าพูดมากได้มั้ยซอกจิน…รำคาญ” นัมจุนว่าก่อนจะทำหน้าเฉไฉมองไปทางอื่น
เหอะ!ขี้เก๊ก( --)
Jungkook’s part
[เอ้า!แล้วแบบนี้ที่ค่ายเค้าไม่คิดค่าเสียหายกลับมือหรอวะ]
“อืม…พี่จินเคลียร์ให้อะ” ผมตอบจีมินที่ตอนนี้เราสองคนกำลังเฟคไทม์กันอยู่ จีมินบอกว่าพักเที่ยงพอดีก็เลยเฟคไทม์มาหาแต่ไม่คิดว่าผมจะนอนอยู่โรงพยาบาลแบบนี้
[แล้วนี่ไอแทมาอยู่กับมึงป่ะ มันไม่โววายตายห่าเลยอ๋อที่มึงมานอนโรงพยาบาลแบบนี้อะ]
“โวยวายดิ ตอนนี้พี่นัมจุนลากมันมาอยู่กับกูเนี่ย อยู่ในห้องน้ำนู่นเห็นบอกว่าปวดขี้”
[อี๋!!จองกุกมึงอย่าพูดงั้นดิกูพึ่งแดกข้าวมาจะอวกออกหมดแล้วสาสสสส><]
“ฮ่าๆ ดีและอวกๆออกมาบ้างเถอะมึงอะ” ผมว่าก่อนที่จีมินจะทำท่าเดินออกจากห้องเรียนไปไหนสักแห่ง
[แปปนึงนะมึงกูไปหาโมเมย์ก่อนให้แฟนเค้าได้เห็นหน้ากันบ้าง]
“ไอกุ๊ก!คุยกับใครวะ” ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไรจีมินแทฮยองก็เดินออกมาจากห้องน้ำสะก่อน
“เออจีมินมึงแดกข้าวไปก่อนเถอะแค่นี้นะ บาย~” ผมพูดตัดบทแล้วกดวางสายจีมินไปทันที
ใครจะไปรอให้จีมินเดินไปหาโมเมย์แล้วเฟคไทม์กันผ่านมือถือผมล่ะ อยากคุยก็ไปโทรหากันเองสิ หึ!!
“เป็นไรวะทำหน้าเหมือนปวดขี้เลย มึงไปเข้าดิกูขี้เสร็จและ” แทฮยองว่าก่อนจะชี้ไปที่ห้องน้ำ
“กูไม่ได้ปวดขี้( --)” ผมว่าแล้วหันหน้าหนี
“เออ…ที่นี่ไม่ใช่ค่ายแปลว่ากูใช้โทรศัพท์ได้นี่หว่า” แทฮยองว่าก่อนจะเดินออกไปนอกระเบียง
ผมนั่งมองมันยกมือถือขึ้นมากดๆแล้วก็ยกขึ้นมาแนบหู
แทฮยองคุยกับปลายสายหัวเราะกันคิกๆ เออ!ต่อหน้าต่อตากูนี่โทรหาคนอื่นเลยนะแม่งYY
Y .My Friend. Y
Taehyung’s part
“เออ…ที่นี่ไม่ใช่ค่ายแปลว่ากูใช้โทรศัพท์ได้นี่หว่า” ผมว่าก่อนจะเดินผ่านเตียงจองกุกออกไปนอกระเบียง
ผมยกมือถือขึ้นมากดเบอร์หาคนที่รู้ใจผมที่สุดในสามโลก^^
“ฮัลโหลป๊า~ ทำไรอยู่ครับ” ทันทีที่ป๊ารับสายผมก็กรอกเสียงลงไปทันทีอย่าคุ้นเคย
[ป๊ากำลังนั่งฟังแม่แกบ่นอยู่อะ เรื่องน้ำหก]
“เอ้า!แค่น้ำหกปกติแม่ไม่เคยบ่นเลือกเล็กๆแค่นี้หนิป๊า”
[จะไม่บ่นได้ไง ป๊าทำน้ำหกใส่ตู้เสื้อผ้าแถมเป็นน้ำส้มเหนียวๆเลยนะ มันซึมผ่านตู้ลงมาเปียกเสื้อผ้าหมดเลยแม่แกก็เลยบ่น]
“ฮ่าๆ หรอฮ้ะแล้วป๊าทำไงให้มันหก”
[ป๊าปีนขึ้นไปเอาหมอนบนหลังตู้อะ แม่แกไล่ไปนอนนอกห้อง ฮ้าๆ]
ผมคุยกับป๊าเรื่องนู้นเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน ในเวลาที่ผมเครียดๆหรือคิดมากเรื่องอะไรผมก็มักจะโทรมาฟังป๊าเล่าเรื่องปัญญาอ่อนพูดนี้แหละ
เพราะว่ามันทำให้ผมยิ้มได้^^
Jungkook’s part
“คนไข้อย่าลืมทานยาหลังอาหารนะคะ^^” คุณพยาบาลคนสวยพูดก่อนที่จะฉีกยิ้มให้กว้างและยาวเท่าแม่น้ำเจ้าพระยา จากนั้นก็เดินออกไป
“กูจะนั่งเฝ้าจนกว่ามึงจะกลืนยาลงไปด้วยตัวเอง” แทฮยองที่นั่งมองผมอยู่ตรงโซฟาเอ่ยขึ้น
หึ!
อย่าคิดว่ากูจะกินสะให้ยาก><’
“อุ้ย!!ยาหล่น หล่นหมดแก้วเลยด้วย…แย่จังT//___//T” ผมว่าพร้อมกับพลิกแก้วยาลงกับพื้นจากนั้นแทฮยองก็ทำหน้าเนือยๆก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอกอย่าเงียบๆ
ไม่สนใจก็ไปเลยสิ กินข้าวดีกว่า^___^
ป๊อก!!
“เอามาใหม่ละ” ไม่นานนักแทฮยองก็เดินเอาแก้วยาใบใหม่พร้อมกับยาหลากสีครบถ้วนมากระแทกไว้บนโต๊ะทานข้าวของผม T//__________//T
“ตะ…”
“ถ้ามึงไม่ยอมกินเองกูจะป้อนมึงเหมือนคราวที่แล้ว^^”
“ก็ลองดูสิ”
( - -)>>> (_ _)
แทฮยองมองผมด้วยสายตาแข็งกร้าวก่อนที่ผมจะก้มหน้าลงแล้วกินข้าวในถ้วยต่อไป
ไม่เคยชนะมึงอะแม่ง! Y-Y
“อยากหายไวๆก็ต้องกินยาสิจองกุก…”
“อยากหายก็กินเองสิวะ(. .)” ผมบ่นอุบอิบทำท่าล้อเล่นแทฮยองอย่างเบาๆ
“หมอเค้าอยากให้มึงหาย กูก็อยากให้มึงหาย แค่แดกเข้าไปมันจะตายรึไง( - - )”
“มึงแดกและไม่ตายก็แดกเองสิ”
“จองกุก! มึงบ่นอะไร กูได้ยินนะ” แทฮยองตวาดจนทำให้ผมหันหน้าไปหามัน
“มึงนั่นแหละบ่นอะไรมากมาย! ก็คนมันไม่อยากกินอะ ไม่ชอบ!!”
“งั้นมึงก็กลั้นใจตายไปเลยไป! กูจะกลับบ้านแล้วเก่งนักก็อยู่คนเดียวไปเลย” แทฮยองว่าก่อนจะหันหลังแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง
“เออ! กลับบ้านมึงไปเลย ไปหาโมเมย์แฟนมึงนู่น! ห่างกันแค่วันเดียวก็จะตายอยู่แล้วไม่ใช่หรอไง หึ! กูมันชอบสร้างปัญหาหนิ” ทันทีที่ผมเอ่ยขึ้นแทฮยองก็ชะงักและหยุดเดินก่อนที่ตาร้อนของผมมันจะก่อน้ำตาขึ้นมาคลอเบ้า
ทันทีที่แทฮยองหันมามันก็ทำท่าตกใจเล็กน้อยก่อนที่ผมจะปล่อยให้น้ำตาเม็ดนั้นมันตกลงมาอาบแก้มY///Y
“มะ…มึงร้องไห้หรอ?” แทฮยองเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วก้มหน้าดูให้ชัด
“ฮึ้ก!...”
“กูขอโทษนะจองกุก แต่กูเป็นห่วงมึง กูอยากให้มึงเลิกดื้อเลิกเอาแต่ใจสักทีเพราะมันจะทำให้ไม่ดีต่อร่างกายมึง แล้วเรื่องค่ายก็อีกมึงไม่ต้องคิดจะกลับไปช่วยใครแล้วทั้งนั้น…กลับบ้านกับกูนะจองกุก”
แทฮยองว่าแล้วนั่งลงข้างๆเตียงผม
มือหนาเอื้อมมาจับหัวผมที่กำลังก้มหน้าด้วยความน้อยใจให้เข้าไปซบลงตรงไหล่กว้างของอีกคนก่อนที่มือหนานั้นจะลูบหัวผมเป็นการปลอบ
แทฮยองรู้ดีว่าผมต้องการอะไรในเวลาเจ็บป่วย
แทฮยองรู้จักผมดีที่สุด…
TBC.
ไรท์::มาล้าวววววว! ปิดเทอมแล้วนะวู้ฮู้!!!!! ต่อไปนี้จะพยายามมาอัพให้บ่อยขึ้นน้า^^ฝากเม้นฝาแท็ก#ฟิคเพื่อนกัน.เหมือนเดิมน้ะเอ้อ!
@wathinee1997<<< ฟอลมาได้น้าค้า
My Friend.
ความคิดเห็น