คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Y .My Friend. Y : Chapter 15
My Friend#ฟิคเพื่อนกัน.
Vkook
Chapter 15
“มึงนั่นแหละที่ต้องออกไป…จองกุก”
“แทฮยอง…ฮึ้ก!” ผมพูดอย่างกั้นสะอื้นไม่ได้
น้ำใสๆที่คลออยู่ในเบ้าตาร่วงหล่นลงมาอย่างฉุดไม่อยู่
“จองกุกมึงฟังกูก่อน…จองกุก!!” เสียงแทฮยองตะโกนไล่หลังผมหลังจากที่ผมตัดสินใจเดินออกมาโดยที่ไม่คิดจะฟังอะไร
ผมไม่ฟังแล้ว สำหรับผมแค่นี้มันก็ชัดเจนแล้ว แทฮยองปกป้องคนอื่นทั้งๆที่ตลอดมามันปกป้องแค่ผมคนเดียวเท่านั้น
แต่วันนี้มันทำร้ายผมด้วยคำพูด…
…ก่อนที่จะปกป้องคนอื่น
แทฮยองเด็กคนเลว!Y_____________Y
10:00 pm.
“ฮรือ~~ ฮึ้กๆ” ผมนอนร้องไห้อยู่ในห้องตัวเองหลังจากที่ตัดสินใจเดินออกมาจากบ้านแทฮยอง
แทฮยองไม่แม้แต่จะตามมาอธิบายให้ผมฟัง มันเพียงแต่เรียกชื่อผมเอาไว้ ทำแบบนี้แล้วได้อะไรขึ้นมา คนใจร้ายT______T
ตึ่งดึ้ง!
เสียงแจ้งเตือนไลน์ผมดังขึ้น ผมจึงหันไปคว้ามือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงมาดู ไม่ใช่ของใครที่ไหนครับ เป็นของมันนั่นแหละ คิมแทฮยอง…
Taetae V : จองกุก…
Taetae V : มึงฟังกูก่อนนะ L
Jungkook Eiei : อ่าน…
Taetae v : กูกับเมย์ไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน ที่กูพูดแบบนั้นเพราะกูไม่อยากให้มึงว่าเมย์ เมย์เค้าเป็นผู้หญิงมึงพูดแบบนั้นมันไม่ดี เข้าใจกูใช่มั้ยจองกุก..
Taetae V…..กีดกัน
นี่!กดกีดกันแม่งเลย งานนี้ถ้าไม่มาง้อจองกุกไม่หายโกรธง่ายๆหรอกครับ โดนเพื่อนสนิทตัวเองพูดแบบนี้ใส่เป็นใครจะทนได้V.V
ก๊อกๆ
อุ้ย!มาเร็วจริงวุ้ย แกล้งหลับทั้งน้ำตาแปปนึงV_______V
“มึง…” แทฮยองเปิดประตูห้องผมเข้ามาอย่างถือวิสาสะ “อย่าโกรธกูนะ”
แทฮยองนั่งลงข้างๆเตียงผมก่อนที่มือมันจะเอื้อมมาจับไหล่ผมที่กำลังนอนตะแคงข้างหันหลังให้มันอยู่
“ฮึ้กๆ” ส่วนผมก็ยังคงนอนทนแรงสะอื้นไม่ไหวต่อไป
“โอ๋ๆ หมูอ้วนของเค้าร้องไห้อะแงๆ^^”
หมูอ้วนพ่องมึงสิ= =
“ไปเลย!” ผมสะบัดแขนสะบัดมือมันออกทั้งๆที่ยังหลับตาร้องไห้อยู่
“คือว่า…วันนี้กูไปส่งเมย์มาแต่ไม่มีใครอยู่บ้านเลยกูเลยโทรไปปรึกษาป๊า ป๊าเลยบอกให้กูพาเมย์มาที่บ้านก่อนเพราะถ้าเกิดกูอยู่ที่บ้านเมย์สองต่อสองคนแถวนั้นจะเม้าท์เอาได้”
“แล้วมึงไล่กูอะ! กูเสียใจนะมึงไม่เคยพูด ฮึ้ก! กับกูแบบนี้” ผมลุกขึ้นก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับมัน
“กูไม่อยากให้มึงว่าเมย์…กูไม่อยากให้เมย์รู้สึกไม่ดีกับมึง”
“รู้สึกไม่ดีก็รู้สึกไม่ดีไปสิ! กูก็ไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับยัยนั่นมากมายหรอก มึงด้วยออกไปเลย!”
ผลั่ก!!
“ไอเชี่ยกุ๊ก!!” แทฮยองร้องลั่นทันทีที่ถูกผมยันมันให้ร่วงตกลงไปข้างล่าง
“ฮรือ~ฮึ้ก!”
“โอ๋ๆ กูขอโทษนะมึง” แทฮยองลุกขึ้นมาแล้วนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง
“ไม่ต้องเลย” ผมว่าก่อนที่จะล้มตัวลงนอนท่าเดิม
“โธ่~ กูขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะๆๆๆๆ” แทฮยองว่าก่อนที่มันจะขึ้นมานั่งทับผม
จะบ้าหรอวะ! หน้าจะชนกันอยู่แล้ว นี่ขนาดผมนอนตะแคงข้างอยู่นะ ถ้านอนตรงๆจะขนาดไหน?
“ฮึ้กๆ”
“จองกุก…” แทฮยองยังคงเรียกผมต่อไปทั้งๆที่ผมยังนอนหลับตาอยู่อย่างนั้น
“ฮึ้ก! ฮรือ~”
“มึงอย่าร้องไห้ดิกูขอโทษY.Y”
“ฮึ้กๆ”
“โอ๋ๆ อย่าร้องน้า…จะเอาอะไรจะหามาให้ทุกอย่างเลย ดีกันๆ^^”
หึ! ฝันไปเถอะว่าผมจะยอมหายโกรธมันง่ายๆ เชอะ!! ( --)
จุ๊ป>3<
เหวอo.o?
แทฮยองมันจุ๊ปแก้มผมอะ>/////<
“กูไปนอนแล้วนะ หายโกรธกูด้วยล่ะฝันดี” แทฮยองร่ายยาวทั้งๆที่ผมยังคงทำท่าอึนๆอยู่อย่างนั้น
แล้วมันก็เดินออกไป
จะบ้าหรอฉันเขิน><’
Y .My Friend. Y
Namjun’s part
“ห้าววว…” ผมหาวระบายความง่วงหลังจากที่คีย์ข้อมูลสมาชิกโครงการค่ายอาหารฝีมือเราลงเว็บโรงเรียนเสร็จ คราวนี้ก็จะได้ปิดคอมฯแล้วไปนอนสักทีนะ^^
Rrrrrr~~
ทันทีที่ผมกำลังจะล้มตัวนอนผมก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ปลายหัวนอนดังขึ้นสะก่อน
‘จิน’
“โทรมาทำไมวะ” ผมสบถเบาๆก่อนที่จะกดรับสายของซอกจินตามเสียงเรียกเข้า
“ฮัลโหล” ผมกรอกเสียงลงมือถือแต่ทว่า…ปลายสายนั่นกลับเงียบอย่างกับไม่มีคนอยู่ “ฮัลโหลจิน..มีอะไร?”
[เอ่อ…คือ…ฉันจะโทรมาถามว่านายคีย์ข้อมูลรึยัง] ทีแท้ก็เรื่องนี้นี่เอง= =
“อ่อ…เรียบร้อยแล้ว”
[อืม…ดี]
“งั้นไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะ”
[เดี๋ยวก่อนอย่าพึ่งวาง!] ซอกจินตะโกนเข้ามาในสายขณะที่ผมกำลังยกโทรศัพท์ออกห่างจากใบหู
“มีอะไร”
[คือฉัน…ฉัน…ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่านายคีย์แล้ว]
“นายก็เข้าไปเช็คสิ นายก็มีรหัสเว็บหนิเข้าไปเช็คไม่ได้ยากอะไร” ผมว่าอย่างหงุดหงิด
ทำไมคนๆนี้ต้องคอยมาปั่นป่วนในหัวใจและโสดประสาทของผมด้วย -*-
[จำรหัสไม่ได้แล้วอะ บอกมาสิ]
“เฮ้อ…921204”
[โอเค]
“งั้นแค่นี้นะ”
[เดี๋ยวก่อนสิ! ขอเปิดคอมแล้วเช็คก่อน ถ้าหากว่านายยังไม่ได้คีย์จะได้ด่าทีเดียวขี้เกียจโทรไปหลายรอบ] ซอกจินว่า
รอก็ได้วะ…ผมนั่นลงแล้วเอนหลังพิงกับพนักเตียง ปลายสายเงียบงัมไม่พูดไม่จา สงสัยจะกำลังเปิดคอมฯอยู่มั้ง
“เสร็จยัง” ผมถามอย่างเร่งๆ
[ยังเลย..รอก่อนไม่ได้หรือไง]
ก็ได้แหละ…รอมาทั้งชีวิตก็รอมาแล้ว><’
“…”
[นัมจุน…]
“หืม?” ผมขานรับทันทีที่ซอกจินเรยกชื่อ
[เอ่อ…ทำอะไรอยู่] เดี๋ยวนะ! นั่นใช่ซอกจินป่าวอะ?
“นะ….นอนเล่นอะ”
[อ่อ…หรอ]
“อืม…จะนอนแล้วนะเสร็จรึยัง”
[เสร็จแล้วล่ะ นายทำเรียบร้อยแล้ว แค่นี้แหละ]
“อืม”
[เดี๋ยวๆ] อะไรของคนๆนี้วะเนี่ย== [ฝันดีนะนัมจุน บาย~]
ตู๊ดๆๆๆๆ
อ๊ากกกก!มันบอกฝันดีผมหรอ?ใช่มั้ย? ผมได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย?
ไปฟินแปปปปปปปปป><’
Jin’s part
“><” ผมนอนบิดตัวไปมาอย่างเขินๆอยู่บนที่นอน นี่ผมทำอะไรลงไปทำแบบนั้นไปได้ยังไง?
ความจริงแล้วผมก็แค่ใช้เรื่องงานเป็นข้ออ้างเท่านั้นแหละ ความจริงแล้วผมแค่อยากโทรไปหา แค่อยากรู้ว่านัมจุนทำอะไรอยู่ และคอมฯที่ผมบอกจะเปิดผมก็ไม่ได้เปิด รหัสเว็บก็ยังคงจำได้ดี
อย่าไปบอกใครเชียวนะครับ ว่าผมเขิล><’
Y .My Friend. Y
Jungkook’s part
วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ หรือความจริงแล้วเรียกว่ายังไม่นอนก็ได้นะ ตอนนี้เป็นเวลาตีห้ากว่าๆซึ่งท้องฟ้ายังไม่สว่างดีเลยด้วยซ้ำ ผมไม่อยากให้แทฮยองมาปลุกตอนเช้า
ผมไม่อยากเจอหน้ามันอะ==
ผมเดินเตาะแตะออกจากบ้านตัวเอง แต่นึกขึ้นได้ก็ต้องแวะเข้าบ้านแทฮยองก่อน เพราะใบตอบรับเรื่องค่ายอาหารผมยังไม่ได้เอาไปให้น้าแบคกับน้ายอลเซ็นเลย รีบๆเข้าไปดีกว่าไม่อยากเจอแทฮยอง
“น้าแบคสวัสดีครับ น้ายอลสวัสดีฮ้ะ” ผมกล่าวทักทายคุณน้าทั้งสองอย่ามีมารยาทในขณะที่น้าแบคกำลังวุ่นๆอยู่ในครัว ส่วนน้ายอลก็กำลังนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโต๊ะ
“ป๊า~ผมไปเรียน…อ้าว!จองกุกทำไมวันนี้ตื่นเช้าวะ” แทฮยองที่กำลังเดินลงมาจากบันไดบ้านหยุดชะงักแล้วถามผม ผมมองหน้ามันนิ่งก่อนที่จะเมินหน้าหนีอย่างหยิ่งๆ
“น้ายอลครับ ช่วยเซ็นอนุญาตให้ผมหน่อยฮ้ะ” ผมเดินไปยื่นใบตอบรับให้น้ายอลก่อนที่น้ายอลจะรับมันไปอ่านอย่างพินิจน์
“ยังไม่หายโกรธอีกหรอวะ?” แทฮยองเดินมายืนอยู่ข้างๆผมแล้วหระซิบเบาๆ
“( --)” ผมเมินหน้าหนีมันไปทางอื่น
“เราตกลงไปใช่มั้ยจองกุก?” หลังจากที่อ่านเสร็จน้ายอลก็หันมามองหน้าผมเชิงถาม
“ครับ ผมจะไป” ผมว่าจากนั้นน้ายอลก็หยิบปากกาขึ้นมาเซ็นชื่อให้ผม
“ค่ายเดียวกับแทฮ…”
“เออป๊าผมไปและรักป๊านะ จ๊วบๆๆๆๆๆ” น้ายอลยังไม่ทันพูดจบแทฮยองก็เข้าไปปิดปากแล้วหอมแก้มน้ายอลอย่างฟึดฟัด
อะไรกันว่ะสองพ่อลูกคู่นี้= =
“ไปเรียนกันเหอะจองกุก^^” แทฮยองเดินมาตรงหน้าผมพร้อมกับยิ้มหน้าระรื่น
“ผมไปเรียนแล้วนะฮ้ะ สวัสดีครับน้ายอล ไปแล้วนะฮ้ะน้าแบค^^” ผมว่าแล้วเดินหนีแทฮยองออกมาอย่างไม่รอ
“หมูอ้วน!!รอด้วยดิ” แทฮยองวิ่งตามผมออกมาจากบ้านอย่างติดๆ
ฟึ่บ!
“หมูอ้วนหายงอลเถอะนะ^^” แทฮยองคว้าข้อมือผมไว้แล้วดึงผมให้หันหน้าไปหามัน
“หมูอ้วนพ่องมึงสิแทฮยอง!”
“มึงอย่างอลกูนะจองกุกนะ กูสัญญากูจะไม่ทำแบบนั้นอีก…ตลอดชีวิตเลยกูสัญญา นะๆๆ”
“เก็บไว้พูดกับแฟนมึงเถอะ” ผมพูดแล้วเดินหนีมัน แต่มันก็ยังคงตามมารั้งผมไว้จนได้
“จองกุก…ไม่มีใครสำคัญกับกูเท่ามึงเลยนะ ถึงเมย์จะเป็นแฟนกูแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะอยู่กับกูหรือกูจะอยู่กับเค้าตลอดชีวิตแต่มึง…กูจะอยู่ด้วยตลอดชีวิตกูสัญญา”
แทฮยองว่าก่อนที่มันจะยื่นนิ้วก้อยให้คำสัญญากับผม เหอะ!งานนี้ไม่หายง่ายๆหรอกนะเว้ย
“( --)”
“นะๆๆ กูสัญญานะ^^”
“(-- )”
“สัญญานะหมูอ้วน^^”
“ผิดสัญญามึงตายแน่ไอหัวล้าน!!” ผมว่าอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับ
แทฮยอง
แทฮยองโยกมือไปมาอย่างกับเด็กๆ แต่มันก็ทำให้ผมยิ้มได้
แทฮยองเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น และผมก็หวังว่ามันจะทำตามที่สัญญาได้นะJ
TBC.
ไรท์::อร๊ายยยยยยยยยยยย!ตอนนี้เขินพอมั้นอะ? เมื่อไหร่จองกุกกับพี่จินจะยอมรับความรู้สึกตัวเองสักทีเนอะ ยังไงอ่านเสร็จแล้วก็เม้นก็แท็ก #ฟิคเพื่อนกัน เยอะๆด้วยน้าค้า.
@wathinee1997<<<ฟอลมาคุยกับเค้าได้นะ^^
My Friend.
ความคิดเห็น