คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คุณแม่ประสาทแดกกับคุณหมอประสาทกลับ
ำเือน มีารใ้ำหยาบายและารเือบถู่มืน วรใ้วิาราในารอ่าน
{สรีมเมอร์แมวเหมียว}
Live as if you were to die tomorrow. Learn as if you were to live forever.
“เอ่อ ผมไปเอ็ไ้นะรับ” ผมล่าวเปิประโยหลัาที่เราสอนเียบมานาน ั้แ่ั้นล่านถึั้นสามุหมอไมุ่ยับผมสันิ ไม่รู้ว่าเาเป็นพวไม่อบพูหรือไม่อยาุยับผมันแน่ ไพรษาล่ะปวหัว
“ุอยาเอหมอแบบเมื่อี้อีไหมล่ะ” เพียประโยเียว็เ็บไปถึไสันหลั ผมยอมเินไม่ปริปาพูับอีฝ่ายนมาถึหน้าห้อ310 มีื่อรอบสีทอเ่นหราอยู่้านหน้า
มะลิษา มลเล้า
“ุแม่...” ไม่รู้ทำไมแ่ผมลับไม่ล้าเ้าไปในห้อนี้ รู้สึน้ำามันลอหน่วพร้อมะไหลออมาเมื่อผมะพริบาล
“เ้าไปเลยรับ ผมะไปเรียมยา” เาเหลือบมอผม “ุะไ้มีเวลาส่วนัวับรอบรัว” ผมพยัหน้ารับ ผลัประูให่เ้าไป้าใน แอร์เย็น่ำถูเปิทิ้ไว้เหมือนโทรทัศน์ หิสาวหน้าาสะสวยหลับานอนลบนเียว้า ผมอเธอหลุร่วนหมเห็นเพียหูแมวไร้นบนศีรษะเธอเท่านั้น
“หลับรึเปล่านะ” ผมสะบัมือรหน้าอีฝ่าย ไม่มีปิิริยาอบรับรับ ถ้าหลับแบบนี้ผม็วรออไป่อนามมารยาทที่เรียนมาเท่าี้ม-
“มึเห็นูหลับรึยัล่ะ”
“อีผี!” ผมสะุ้ล้มลพื้นนสะโพเิเสียัร๊อบ ุแม่ที่ิว่าหลับไปันลืมาโพลออมาะั้น ิว่าผีแม่ย้อยเอ๋ยย
“ล้า่าแม่ัวเอนะ” เธอเหลือบวาสีฟ้าใสมามอผม เบะหน้าเมื่อเห็นสีหน้าเป็นแมวื่นูมอลูนเอ “มึไ้แม่มาบ้าไหมเนี่ย น่าเลียว่าพ่อมึอี” โอโหนี่ใรรับ เาือแม่ผมริๆ เหรอวะ
“ือผม ผมมาเยี่ยมรับ” เธอเลิิ้วใส่ล้ายแปลใ
“อะไรอแ วันนี้มาพูสุภาพ้วย?” ปิไม่เหรอ? ผมยืนึ้นั้ัวไ้แล้วระแอมไอ ทำัวเป็นเ็เเรแบบในหนัหลั่าว ทำัวร่ามอเหยียใส่อีน
“แ่แล้วหูผิปิเหรอ ผมมาเยี่ยมนะวันนี้” นเป็นแม่ยันิ่ ้อรอเท้าหนัอผมมาถึหูแมวสีาวที่เอียลเพราะวามลัว เธอหัวเราะเล็น้อยแล้วลุัวึ้นนั่ ผมพยุอีฝ่าย่วย้วยวามทุลัทุเล
“วาไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาเยี่ยม” เธอลูบเ้าที่ศีรษะสีาวสะอาเบาๆ ส่วนผม็ไ้แ่ยืนัวเร็ให้อีฝ่ายลูบไปเท่านั้น
“เอ่อ ไปหาผัว” อยาบปาัวเอร้อยรั้ั
“็ว่าอยู่ เอานี่ไปปอให้แม่หน่อย” เธอยื่นแอปเปิลแและมีาระเ้ามาให้ผม “พวแ่ัหาลับส่มาไ้ทุวัน หน้า็ไม่มาเอะมาพบันอนานศพเลยสิ” มือที่ปลอแอปเปิ้ลเป็นเว้าแหว่หยุะัล หัวใอผมเริ่มิ่ลอย่าใหาย
“พูเรื่อายทำไม อยาไปนานั้นเลยเหรอ” หิสาวเียบไม่อบแ่ผมรู้ว่าเธอไม่อยาอยู่่อนั าหน้าาอีฝ่าย
“แล้วเรื่อโรมแรไปถึไหนแล้ว” เธอเปลี่ยนเรื่อ มีแหลมบาโนเ้าที่เนื้อผมทันที ายห่าโรมแรอะไรวะ หรือโรมแรที่ไอเพื่อนนัิ่มันพู่อนหน้านี้? แล้วผม้ออบว่าอะไร!
“อ้อ เอ่อ-ีึ้นนะ มันีึ้นมา้วยไอวาับผม่วยูแลอยู่” อบุพี่ายที่เป็นนัแส สายเลือนี้มันทำผมอแหลไ้อย่าแนบเนียน เลือานิ้วไหลย้อนมาามแน ผมูแผลัวเอเล็น้อยแล้วเ็ับเสื้อัวเอ
“เหอะ ันพึ่รู้ว่าแูแลมัน้วย” เธออบล้ายไม่เื่อ แย่แอปเปิลที่ปอเปลือแ่10%ไปินหน้าาเย “ไปให้หมอสรร์ูหน่อยไป ่อนที่มันะิเื้อแล้วทำลูเป็นบ้า” หิสาวี้มาที่แผลบนนิ้วอผม เสียเปิประูัึ้น่อนที่ผมะอบเธอ พอรู้แล้วแหะว่าัวเอไ้นิสัยใรมา ็แม่เ้าอร่านี้เนี่ยล่ะ
“เิอะไรึ้นรึเปล่ารับ” ุหมอนเ่านเิมหันมอผมับุแม่้วยสายาสสัย
เี๋ยวนะ
ผมแทนเธอนนี้เป็นุแม่ั้นเหรอ?
...เธอไม่ใ่แม่ผมสัหน่อย เป็นแม่เ้าอร่า่าหาล่ะ แย่เธอมาแบบนี้ไพรษาน่อนโรธแน่ มีแม่ที่น่ารัแบบนี้็ไม่อยาให้เ็นไหนมาีสนิทหรอ
“ไม่มีอะไรหรอ่ะุหมอ” หิสาวอบพร้อมยิ้มว้า “่วยูแผลให้ไอพิหน่อยไ้ไหม มันปลอแอปเปิลแล้วโนนิ้วัวเอ โ่ไ้พ่อริๆ” มือให่เ้ามาับที่มือเล็ รปลายนิ้วี้มีรอยปาเป็นทายาวอยู่ ผมสะุ้หลุาอาารเหม่อเมื่อุหมอลูบมันเ้า เ็บี๊ถึสมอเลยรับ
“เลียแผลัวเอมาเหรอรับ” ผมพยัหน้าอย่าำใเมื่อถูับไ้ ายหนุ่มลาผมมาที่ห้อน้ำในัวแล้วเปิน้ำไว้ในอ่า วหน้าหล่อออีฝ่ายเ้ามาใล้มือผมมาึ้น เาเลียแผลเล็อย่าแผ่วเบา วาสีเียวหม่น้อนมอผมล้ายประเมินอาารนไ้อย่าไรอย่านั้น
“อึ หมอรับผมแสบ” อีฝ่ายไม่สนยัเลียแผลผมอย่านั้นไม่ห่าไปไหน ทำเหมือนมันอร่อยั้นแหละ “ฮา พอ่อน พอ่อนรับผมแสบริๆ นะ”
“ทีหลัเวลาเป็นแผล็เปิน้ำล้ารับ” เายอมผละออ นำมือทีุ่่มไป้วยน้ำลายไปล้าน้ำเปล่านเาพอใ “ูแบบนั้นมีโอาสิเื้อมาว่าปล่อยทิ้ไว้อี” ุหมอล่าวเสร็็เอาผ้าผืนเล็มาเ็เ้าที่มืออผม
“อบุรับุหมอ” เาพยัหน้ารับ
“เรียผมฮัน็ไ้รับ” ผมแปลใ หูและหายาวยึ้นม้วนเล็น้อย
“แ่เธอเรียุว่าสรร์” ุหมอถอนหายใ เาเท้าเอวล้ายเริ่มรำาที่ะุยับผม เฮ้ผมรูุ้มันพวอินโทรเวิร์สุหล่อไม่อบเ้าสัม แ่่วยอธิบายให้เ็โ่นนี้รู้หน่อยมันะายรึไับรับ
“พวนแ่เา็เรียไปทั่วนั่นแหละรับ” เอ่า ะบอว่าแม่อร่าเ่าแ่เหรอวะ ใร้ายมานะหมอผมฟ้อเธอแน่ “ออไปันเถอะ ผมะรวอาารแมุ่้วย” พวเราทั้สอออมาาห้อน้ำโยมีหิสาวถือล่อุี้แิน่อหน้าหมอ
“ท้าทายอำนามื” ผมพึมพำ ุหมอเนิร์ยับแว่นล้ายเรียมัวับอีฝ่ายึ้นเียแล้วหั่นเป็นิ้นๆ
“ฟัำที่หมอพูสันิมันะายเหรอรับ” เาเอ่ยอย่าเหนื่อยใับอีฝ่ายนอนลแล้วป้อนยาแบบเียบๆ แล้วนไ้สุแสบันอยู่นิ่้วยสิประเ็น
“หมอ” เธอเอ่ยเรียเสียเบา ุหมอหน้าหล่อเลิิ้วล้ายบอให้อีนพู ผมเินมาินน้ำที่วาอยู่้าเีย่าเวลา
“สนใลูายันไหม”
“พรว!!” น้ำที่ื่มอยู่พุ่พรวออทาปาทามูนผมสำลั ะ่าอีฝ่าย็ไม่ไ้เพราะไม่มีแรพูเหนื่อยาารสำลัแล้ว้อมาเหนื่อยใับแม่ร่า่อนัวเออี
“อืมม” เาหันมามอผมแล้วรุ่นิ เี๋ยว!มัน้อิ้วยเหรอวะ!
“็สนนิหน่อยรับ ถ้าเป็นไปไ้็อยาลอบเป็นแฟนอยู่” สาบานว่านั่นโหใ่ไหมหมอ ผมยืนเป็นแมวิั่น ถ้าหมอให้ยาเสร็ิว่อไปที่ะทำให้แม่ร่า่อนไ้หลับอย่าสบสุือผมเนี่ยแหละ! อโทษนะไพรษาน่อนแู่สุะทนับแม่มึริๆ!
“หมอ!ให้ยาเสร็รึยั ผมอยาลาเธอแล้วอ่ะ!” ผมอแเป็นเ็้วยอารม์ุนเียว อยาให้หมอออไปาห้อนี้ัที ึแน่วนุาวน์สีาวนั่นนหลุลุ่ย เาะัวเป็นโอาล่าแล้วหมอ็ไม่ยอมุสัำ! เาทำเพียปลายสายามามอผมแล้วลูบผมสีาวสะอาเท่านั้น
“รอหน่อย เปลี่ยนน้ำเลือ็เสร็แล้ว” ไม่ใ่สัหน่อย!ผมหมายถึให้หมอรีบๆ ออไปาห้อนี้ไ้แล้ว! ยอมแพ้ อยอมแพ้เลย อับอายาารายลูายอุแม่ร่าเ่าไม่พอยั้อมาอับอายเพราะหมอันิับัวเอแบบอยาไ้เป็นแฟนอี
“ไอลูนนี้นิ ทำัวเป็นแมวรัทั้ที่แม่เลี้ยลูแบบรานิุลแท้ๆ” โอเไม่เถียเพราะผมำไม่ไ้ว่าุเลี้ยผมมาแบบไหน บาทีอาะถูเลี้ยเป็นแมวรริๆ ็ไ้
“เสร็แล้วรับ” ุหมอละออาหิสาวบนเีย ไม่นานเา็ึมือผมให้เ้ามาใล้ “ลาเธอสิ ผมะไ้ไปส่้านล่า” หิสาว้อพวเราสอนแล้วยิ้มเหมือนปล่อยวาอะไรในใ
“อย่าลืมลับมาเยี่ยมบ้าล่ะไอลูเนรุ แม่เหามานะนัู่ทีวีเล่นเมอยู่นเียวเนี่ย” ีวิูสบายมาเลยไม่ใ่รึไล่ะนั่นน่ะ เธอเหลือบมอมืออผมับุหมอทีุ่มันอยู่แล้วยยิ้ม
“ลอมีผัวสี่นูไหมลู ไม่มีใรเยทำเลยนะ” ผมแทบะล้มทั้ยืน ุหมอที่อยู่้าๆ ไม่มีอาารใับารถีบส่ลูัวเอให้เป็นแม่วันทอูสี่เลยันิ
“แม่!สามน็พอ!” แล้วูันไปเล่น้วย ทั้ห้อเียบริบแ่สุท้ายันหัวเราะันะั้น
เธอเป็นนที่หัวเราะแล้วสวยมา ไม่สิ ทั้สวยทั้สใสและน่ารั
ไม่แปลใเลย
ถึะป่วย แ่็เป็นัวอัวเอ
ผมอโทษนะไพรษา แ่บาทีผม็อิาทีุ่มีแม่ที่น่ารัแบบนี้ ผมอยาไ้แม่แบบเธอ
แม่ที่ไม่่าผมเวลาประสบวามสำเร็
Try to be a rainbow in someone's cloud.
ความคิดเห็น