ดินแดนแห่งแม่น้ำทั้งสอง

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 สวนสาธารณะ

ตอนที่ 2 สวนสาธารณะ

    เด็กสาวในชุดขี่ม้าตัวโปรดของเธอเดินวนไปวนมาแล้วคิดถึงทางที่จะกลับบ้าน

    “หนูขอโทษนะยายขอนั่งหน่อยได้ไหม”ยายคนนี้เข้ามาขอนั่งด้วยกับเธอ

    “ได้สิคะ”ธเรียร่าตอบแล้วให้ยายนั่งด้วย

    “ทำไมหน้าตาดูเศร้าจังหนูน้อยทำไมไม่กลับบ้านล่ะ”

    “กลับไม่ได้คะไม่รู้จะกลับยังไงหนูมาจากในทุ่งภายในหมอกนี้คะแต่ไม่รู้จะหลงหรือเปล่าถ้าเข้าไป”เด็กสาวทำหน้าหม่นหมองแล้วมองหน้ายาย

    “ยายมีอะไรจะให้หนู”ยายส่งกระดาษให้ธเรียร่าแล้วบอกว่าเดินทางเดิมที่หนูจากมานะ เด็กสาวรับกระดาษจากยายแล้วเก็บไว้ในกระเป๋า

   “ขอบคุณมากคะ...”พอเด็กสาวเงยหน้ามาก็ไม่เจอใครอีกเลย

   “ไปกันเถอะรัสเชลอาจจะเป็นอย่างที่คุณยายบอกก็ได้”เด็กสาวพูดแล้วเดินกลับเข้าไปในหมอกอีกครั้ง”แล้วเธอก็พบตัวเองอยู่ในเสื้อขี่ม้าซึ่งนอนอยู่ใต้ต้นโอ๊ก

   “เราฝันไปเหรอรัสเชลฉันว่าแกกลับไปได้แล้วละก่อนที่แม่จะมาเห็น”เด็กสาวพูดกับม้าของตัวเองแล้วเดินไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดราตรีแล้วกลับเข้ามาในงานเหมือนเดิม

   “ลูกหายไปไหนมาแม่หาตั้งนาน”แม่ของเธอพูดแล้วพาธเรียร่าไปที่โต๊ะ

   “เป็นไรหรือเปล่าธเรียร่าทำไมเหงื่อแตกอย่างนี้”กลอเรียพูดกับลูกของเธอแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วเช็ดเหงื่อออกจากหน้าธเรียรา

   “ไม่เป็นไรหรอกคะ แต่หนูขอกลับบ้านก่อนได้ไหมรู้สึกไม่สบาย”

   “ไม่เป็นไร นั่นลูกกลับไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวแม่ตามไปทีหลัง”กลอเรียพูดกับธเรียร่าแล้วบอกว่า   “ระวังตัวน่ะ”

     ในขณะที่ธเรียร่านั่งรถเกวียนกลับบ้านธเรียร่าก็นึกถึงสวนสาธารณะที่เธอไปเมื่อเช้าแล้วเธอก็นึกได้ว่ายายคนนั้นได้ให้กระดาษแผ่นหนึ่งกับเธอมามันเป็นกระดาษแผ่นเล็กๆเท่าฝามือธเรียร่าได้เปิดมันออกภายในกระดาษแผ่นนั้นบอกไว้ว่า

จงตามหาแผ่นศิลา อย่าให้พวกมันรู้ว่าศิลาอยู่ที่ไหน

ปกป้องมันแล้วนำกุญแจกลับมาสู่อารยธรรมของเรา

   เด็กสาวรู้สึกงุนงงกับกระดาษแผ่นนั้นที่ยายที่เจอที่สวนสาธารณะได้ให้มาเธอก็คิดกับตนเองถึงคำที่นายตำรวจคนนั้นได้พูดกับเธอว่า

   “มีแต่คนสติไม่ดีเท่านั้นที่เข้ามาในทุ่งแห่งนี้”

               “ทำไมเขาถึงพูดยังนี้” เด็กสาวได้พูดกับตัวเองแล้วหลับไป

   “ถึงบ้านแล้วครับ เชิญลงครับ”คนขับรถเกวียนเชิญธเรียร่าลงแล้วรับเงินกับเธอ

          เที่ยงวันธเรียร่าก็เอากระดาษใบนั้นมาดูอีกครั้งพร้อมกับคิกว่าเหตุใดหญิงชราคนนั้นต้องให้กระดาษแผ่นนี้กับเธอมาแล้วข้อความในนั่นหมายถึงอะไรและมีความหมายว่าอย่างไร เธอได้แต่คิดแล้วเก็บความคิดนั้นไว้ในใจแล้วกุมล็อกเก็ตวงกลมเล็กๆที่พ่อของธเรียร่าให้ไว้ก่อนพ่อของเธอจะสิ้นลมพ่อของเธอไม่บอกกล่าวอะไรกับธเรียร่าก่อนเสียชีวิตเลยแม้แต่คำเดียวธเรียร่าเด็กสาวตัวน้อยๆแม้ตอนนั้นเธอจะยังเล็กมากแต่เธอก็จำความได้ดีแม่ของเธอบอกกับเธอว่าพ่อของเธอเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งไม่มีทางรักษาได้เลยแต่ธเรียร่าก็ไม่อยากเชื่อเพราะก่อนหน้านั้นพ่อของเธอยังไม่ได้มีอาการทรุดลงแม้แต่น้อยและธเรียร่าก็ไม่เคยเห็นอาการของพ่อแบบนี้ ไม่เคยแม้แต่เห็นพ่อพูดกับแม่ของเธอเรื่องนี้ แม้มีคำถามในใจเธอมากมายแต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะหยุดถามแม่เรื่องพ่อ ไม่เคยหยุดค้นหาสาเหตุจริงๆที่พ่อของเธอได้สิ้นใจลงแต่อย่างน้อยเธอก็มั่นใจว่าพ่อของเธอยังอยู่กับใจเธอเสมอและตลอดเวลา

    ตกดึกเมื่อแม่ของธเรียร่ากลับมาแล้วเธอได้แต่นั่งถามแม่เรื่องพ่อแม้กลอเรียผู้เป็นแม่ของเธอจะดุด่าว่ากล่าวหลายครั้งแต่เธอก็ไม่ฟังคำพูดของแม่เธอเลยแม้แต่น้อยตลอด 16 ปีเธอไม่เคยหยุดถามแม่ของเธอว่าพ่อมาจากไหน พ่อนิสัยเป็นอย่างไร พ่อน่าตาเป็นอย่างไร

   “จะทำยังไงนะ ให้ลูกหยุดถามเรื่องพ่อสักที”กลอเรียพูดด้วยความเหนื่อยใจ

   “แม่ก็บอกมาซิคะ หรือมีอย่างหนึ่งที่หนูจะหยุดถามเรื่องพ่อได้”เด็กสาวพูดอย่างกระตือรือร้น

   “บอกมาซิเพื่อแม่จะให้ได้”

   “แม่ต้องให้หนูขี่รัสเชล 1 เดือนเต็มๆ”เด็กสาวพูดด้วยความหวังว่าแม่ของเธอจะอนุญาต

   “ถ้าแม่อนุญาตลูกต้องไม่ถามเรื่องพ่อตลอดเวลาไม่ใช่แค่วันนี้”แม่ของธเรียร่าพูดเพราะรู้ทันลูกสาว

   “แม่รู้ได้ไงว่าหนูจะไม่พูดวันเดียว เฮ้อ”เด็กสาวถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย

   “ธเรียร่า อยากขี่รัสเชลมากไหม”

   “อยากค่ะ อยากมากเลยแล้วหนูต้องไม่พูดเรื่องพ่อกี่ปีล่ะคะ”เด็กสาวพูดยอกย้อนแม่ของเธอด้วยความขำขัน