รักแสบสันของฉันกับนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #2 : แต่เช้าเลยนะแก (รีไรท์)

                                                 1

                                      แต่เช้าเลยนะแก

            กะรี๊ดดดดดดดดดดด !! ในที่สุดก็ถึงเวลาเปิดเทอมแล้ว เวลาที่ฉันเฝ้าคอยตั้งตารอ  คิดถึงเพื่อนที่สุดเลย ปิดเทอมนี้ผ่านไปนานมั่กม๊ากก - -^ แถมน่าเบื่ออีกต่างหากไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลย -*-  และแล้ว ในที่สุดวันนี้ฉันจะได้เจอเพื่อนซะที โฮ่ๆๆ ^o^

“ เฮ้ๆ นี่เธอ ข้าวผัดรึเปล่าน่ะ”

จึ้ก จึ้ก !  -_-

“ อ่า ช่าย ข้าวผัดเอง” ฉันตอบพร้อมกับหันไปมองตัวการ(การสะกิด) และพบว่ามันคืออออออออ

เพื่อนฉันเอ๊งงง..

“ กรี๊ดดดดดดดด!! ไอ้น้ำปั่น มายังง๊ายยยย คิดถึงที่สุดเลยยย ^o^”

ฉันพูดก่อนจะกระโดดกอดเอวเพื่อนแล้วเอาหน้าซุกหน้าอกล่ำๆของมันอย่างไม่อายสายตาประชาชี  ไม่ซุกเปล่า เอาหัวถูๆด้วย ทำไงได้ก็คนมันคิดถึงเพื่อนนี่ ^^

“เฮ้ยยยยย ! ไอ้ข้าวผัดเอาหัวแกออกไปเลยนะเป็นสาวเป็นแส้มากอดผู้ชายต่อหน้าคนอื่นอย่างงี้ได้ไงฮะ ออกปายยยย  =_=”

แง๊ คนอุส่าคิดถึงนะ ทำอย่างงี้ได้ไงเล่า น้ำปั่นไม่พูดเปล่าพยายามแงะฉันออกจากตัวมันให้ได้ -*- อะไรฟะ ผู้ชายอะไรเนี่ยหวงตัวชิบๆ

“จะให้กอดลับหลังคนอื่นรึไงถึงจะได้น่ะ ก็ฉันไม่ชอบทำอะไรขัดใจตัวเองนี่ คนมันคิดถึงก็กอดสิ ผิดรึไงเล่า -*-“

ฉันพูดก่อนจะทำหน้าบูดใส่มันเป็นองค์ประกอบเสริม  ชิๆ ฉันมันคนมีเพื่อนคบซะที่ไหนล่ะ ฉันมีเพื่อนสนิทแค่สองคนเองนะ แถมเป็นผู้ชายทั้งสองคนด้วย ทำไงได้ล่ะก็พวกเพื่อนผู้หญิงมันอยากมาคบฉันซะที่ไหนเล่า ไม่คบแถมยังหมั่นไส้แถมมาอีกแน่ะ  ฉันเคยได้ยินน้ำปั่นพูดมาว่าที่พวกผู้หญิงไม่มาคบฉันเป็นเพราะฉันน่ารักกว่า มีคนมาจีบเยอะ แถมดันทะลึ่งไปเป็นเพื่อนสนิทกับสองหนุ่มฮอตอีกต่างหาก เหตุผลแค่เนี้ยนะ แค่เนี้ยจริงๆ –_-   แล้วมันผิดตรงไหนเล่าที่ฉันดันเกิดมาหน้าตาดีกว่าชาวบ้าน เรียนก็ดี แถมยังนิสัยดีอีกต่างหาก (ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยยัยนี่)  แง๊งงงง T^T แถมตอนนี้ไอ้น้ำปั่นก็ดันไม่เข้าใจความรู้สึกฉันอีก เชอะ -*-

            “ มันไม่ได้ผิด แต่มันไม่เหมาะสมต่างหากล่ะ เธอเป็นผู้หญิงนะฉันกลัวคนอื่นจะมองเธอไม่ดีต่างหากล่ะ เธอยิ่งไม่ค่อยมีคนคบอยู่”

น้ำปั่นพูดแก้ตัวก่อนจะจบคำพูดสุดท้ายด้วยเสียงเบาหวิว แต่ฉันดันได้ยินว้อยยย  ฮึ่มๆ พูดงี้ของขึ้นเลยนะเนี่ย =_=^

“ไม่มีคนคบนายก็อย่ามาคบฉันด้วยอีกคนเซ่ ไปหาเพื่อนใหม่เลยไป๊ ไอ้บ้า ฉันอยู่กับแวร์ซาย สองคนก็ได้ นายอย่ามายุ่งละกัน”

ฉันพูดพร้อมกับสะบัดตูดหนีออกมาทันที ไม่อยากจะพูดเลย เฮอะ ! คนอุส่าคิดถึงนะ ดูพูดจาเข้าสิ ไอ้บ้านี่ อารมณ์เสียเลย ฮึ่ยๆ -_-^

“โอ๋ๆๆ ไม่เอาน่าตัวเอง เค้าพูดด้วยความเป็นห่วงหรอกน้า ไม่อยากให้มีคนมาว่าตัวเองไม่ดีนะ  ตัวเองอย่างอนเค้าเลยนะ ไปเหอะๆ เราไปดูรายชื่อห้องที่บอร์ดกันดีกว่าเนอะ ^^”

กวนอารมณ์แล้วยังจะมาทำดีอีกนะ  -_-^ไอ้น้ำปั่นยิ้มหวานเลี่ยนให้ก่อนจะเอาแขนล็อคคองามๆ ของฉันแล้วลากไปด้วยกัน

“นี่ๆ คุณผู้ชายมาล็อคคอผู้หญิงแบบนี้มันไม่ดีนะ เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะมองไม่ดีเอาได้”

ฉันพูดเสียงเย็น ในขณะที่ไอ้หนุ่มฮอตคนนี้ได้แต่หัวเราะแหะๆ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นจูงมือฉันไปแทน  เฮ้ออ ไม่เคยโกรธมันจริงๆได้ซักที -_-

“ว้าวววว ดีใจจังเราสามคนได้อยู่ห้องเดียวกันอีกแล้ว เย้ๆ ^o^”  น้ำปั่นพูดด้วยเสียงเริงร่าก่อนจะมากระโดดโลดเต้นรอบตัวฉันไปมา ส่วนเหตุผลน่ะหรอ ก็อย่างที่ทุกคนได้ยินอ่ะแหละ

“เบาๆ หน่อยสิพ่อคุณ ทีอย่างนี้ล่ะไม่รู้จักอาย -*-“

ฉันพูดก่อนจะปรายตามองมัน โด่ๆ แล้วมาว่าคนอื่นทีตัวเองล่ะไม่เห็นอายเลย ไอ้เพื่อนบ้า

“คนมันดีใจนี่หว่า ฉะนั้นฉันไม่ผิดหรอกน่า ฮี่ๆ มามะไปห้องเรียนกันเดี๋ยวไอ้ซายคงตามไปเองแหละ กระเป๋าอยู่ไหน มาเดี๋ยวถือให้”

“ นี่ เอาไปเลยไป๊ แบร่” ฉันโยนกระเป๋าใส่หน้ามันก่อนจะวิ่งหนีนำมาก่อน อยากถือนักเอาไปเลย เพื่อนรัก ฮ่าๆ

            ปั้ก!

โอ๊ยยยย หน้าอกใครฟะเนี่ยแข็งชิบเป๋ง หัวจะแตกมั้ยเนี่ย เจ็บว้อยยยยย ไม่น่าซุ่มซ่ามเลยตู

“ลงไปนอนทำอะไรที่พื้นลุกขึ้นมาเร็วเดี๋ยวเสื้อผ้าเลอะหมดหรอก”

เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับมือหนึ่งที่ยื่นส่งมาให้ เพื่อช่วยในการลุกของฉันเอง ว่าแต่เสียงนี้มันคุ้นๆแฮะ ใครนะทำฉันร่วงลงมากองกับพื้นแบบนี้ ว่าแล้วฉันก็ชายตามองบุรุษหนุ่มตรงหน้า ภาพที่เห็นทำให้ฉันอยากร้องกรี๊ด ออกมาเลยทีเดียว

เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับฉันกำลังยื่นมือส่งมาให้พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากนิดๆ ใบหน้าขาวใสกิ๊ง ที่ถูกบำรุงรักษามาอย่างดี ริมฝีปากเรียวบางอมชมพูจนผู้หญิงบางคนยังต้องอาย ตาสีดำสนิทคมเข้ม ผมสีเดียวกับตาที่ถูกเซ็ตทรงมาอย่างหล่อเฟี้ยว บอกได้คำเดียวว่าหล่อสุดๆ *_*

แต่ที่ทำให้ฉันอยากกรี๊ดไม่ใช่เพราะอะไรหรอก

ก็นี่มัน ... นี่มัน ...เพื่อนฉันเองค่า กรี๊ดดดดดดดดดด!!(การกระทำบ่งบอกให้รู้ว่าเลยว่าไม่มีคนคบจริงๆ -*-)

“ว่าไงครับ ข้าวผัด^^” แวร์ซายยิ้มอ่อนโยนให้ก่อนจะทักทายแล้วฉุดฉันลุกจากพื้น

“คิดถึงจังเลยยยย^o^ ปีนี้เราได้อยู่ห้องเดียวกันด้วยแหละ”

ทันทีที่ลุกได้ฉันก็กระโดดหมับกอดเพื่อนหนุ่มหล่อเจ้าเสน่ห์ของตัวเองทันที ขนาดเพื่อนสนิทอย่างฉันยังหลงใหลได้ปลื้มขนาดนี้ แล้วสาวอื่นจะไม่รักได้ยังไงไหว สมแล้วที่เป็นหนุ่มฮอต  แวร์ซายได้แต่ยิ้มละมุนให้พร้อมกับเอามือลูบหัวฉันไปด้วย  โอยย จะเป็นลม หลงรักเพื่อนตัวเองผิดมั้ย *๐*

“อ้าววว  เฮ้ย! แวร์ซายเกิดอะไรขึ้นฟะ ฉันมาไม่ทัน ยัยตัวดีดันวิ่งหนีมาก่อน ว่าแต่ตอนนี้ฉันว่าแก รีบปล่อยยัยนี่ออกมาดีกว่า ก่อนที่ยัยนี่จะสลบคาอกแกเอา”

น้ำปั่นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราววิ่งตามมาก่อนจะยืนเกาหัวแกรกๆ อยู่ข้างๆ ชิส์ ทำมาปากดีนะไอ้น้ำปั่นบ้า แต่ก็นั่นล่ะฉันยอมผละออกมาจากแวร์ซายแต่โดยดี

            “ข้าวผัดวิ่งชนฉันเฉยๆไม่มีอะไรหรอก”

“อ้อ นึกว่ายัยนี่เจอแกแล้ววิ่งเข้ามาลวนลามแบบที่ทำกับฉันซะอีก”

            ดูมันๆ ไอ้เพื่อนปากแมว ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าหรอกนะเฟ้ยย -_-^

“เงียบไปเลยนะก่อนที่ฉันจะเอารองเท้ายัดปากนาย ไอ้น้ำปั่นบ้า” ฉันพูดก่อนจะค้อนวงกว้างให้มันแล้วเดินออกมา ขึ้นห้องดีกว่าไอ้น้ำปั่นชอบทำอารมณ์เสีย กวนประสาทที่สุดเลยจริงๆ =_=

“อะไรวะ เอะอะก็ด่ากันเข้าไปเหอะ ทีกะไอ้ซายนะคนละอารมณ์เชียวเพื่อนกันรึเปล่าวะเนี่ย”

เสียงน้ำปั่นบ่นตามหลังมา แต่ฉันไม่ได้หันกลับไปมอง นิสัยก็คนละแบบกันแล้ว จะให้ฉันทำตัวกับพวกนายเหมือนกันได้ไงเล่า ชิ

“ทะเลาะกันได้ทุกวันเหมือนเดิมล่ะน่า หึหึ”

ตามมาด้วยเสียงขบขันของแวร์ซาย

            โอ้วว ว๊ากกกกก! ไม่ไหวแล้ว ปวดฉี่กะทันหัน ไม่ปงไม่ไปมันแล้วห้องเรียน หวังว่าไอ้พวกเพื่อนที่รักทั้งหลายจะจองที่นั่งให้ฉันนะ จะไม่ทันแล้ว จะเข้าแถวแล้วด้วย T-T แงๆๆ ถ้าไม่รีบมีหวังต้องไปเข้าแถวสายไม่ก็ต้องยืนฉี่ในแถวแหงๆ คิดแล้วทุเรศจัง งั้นฉันต้องรีบสุดชีวิตแล้วล่ะ

            ด้วยความเร่งรีบทำให้ฉันวิ่งไม่ลืมหูลืมตา แม้แต่หมาก็ไม่บังอาจทำสถิติความเร็วมากไปกว่าฉันได้  ก็ฉันยังไม่อยากถูกจับออกไปหน้าแถวในวันแรกของการเปิดเรียน ไม่ก็ยืนฉี่ในแถวน้า ไม่เอามันซักอย่างแหละน่า ฉันต้องรีบๆ และรีบที่สุดเท่าน้านนน TT^TT

            โครมมม!!

            เสียงชนกันดังลั่นสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ เล่นเอาฉันที่วิ่งแล่นมาด้วยความเร็วสูงถึงกับลงไปกองอยู่บนพื้น แง๊ เจ็บ T-T นี่ฉันชนกับแผ่นหินหรือวิ่งเอาหัวโหม่งเสารึไงฟะ เจ็บเวอร์  แต่เจ้าของหุ่นแบบนี้คงไม่ใช่ผู้หญิงแน่นอนล่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงก็คงเป็นคนที่อึดถึกน่าดู -_-^

            “วะ..โว้ยยยยย ใครวิ่งชนวะคนกำลังรีบอยู่นะ เจ็บเป็นบ้าเลยโว้ย -_-^”

            “บ่นอยู่ได้ ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะว้อยย”

            ฉันส่งเสียงร้องออกมาอย่างหงุดหงิดสุดๆแล้วลุกขึ้นยืนปัดตัว กรี๊ดดด กระโปรงเลอะฝุ่นหมดแล้ว ว่าแล้วไงล่ะผู้ชายจริงๆด้วย ชิส์

“นี่ยัยบ้า เลิกปัดฝุ่นแล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ยยย”

ฉันชะงักมือที่ปัดฝุ่นทันที ไอ้บ้านี่คิดว่ามันเป็นใครฟะ ถึงได้มาทำตัวเป็นอันตรพาลส่งเสียงแว้ดๆ น่ารำคาญแบบนี้ ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ จะอะไรนักหนาเล่า -*-

ไหนขอดูหน้าหน่อยเหอะ ได้ยินแต่เสียงห้าวกวนอารมณ์นั่นทำให้ฉันอยากจะบ้า นายอย่าคิดว่าฉันกลัวแล้วทำตามคำสั่งนายแล้วกัน  เฮอะ!

ผู้ชายตรงหน้าฉัน เจ้าของใบหน้าเข้ม คมคาย ดวงตาสีน้ำเงินปนเทาดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด คิ้วเข้มซะยิ่งกว่าเข้มยิ่งทำให้ตัดกับใบหน้าขาวกระจ่างมากขึ้น ปากเรียวดูน่าหลงใหลเป็นที่สุด กับผมสีดำสนิทที่ยุ่งฟูเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนแต่กลับไม่น่าเกลียดเลยซักนิด แต่นิสัยตวาดผู้หญิงแบบตะกี้น่ะสิ แย่ แย่ๆที่สุด ทำให้ความหล่อหมดลงไปในพริบตาเลย ฮึ่ม =_=+

ตอนนี้คิ้วเข้มๆนั่นกำลังขมวดเข้าหากันเป็นปม ใบหน้าเทพบุตรเดินดินกำลังหงุดหงิดสุดขีด ไอ้หมอนี่ใช้สายตาคมๆมองหน้าฉันก่อนจะขบกรามเบาๆ  นึกว่าฉันจะกลัวเรอะ ไม่มีทางซะหรอก

“เธอทำให้ฉันเสียเวลามากรู้ตัวมั้ยฮะ”

“นายก็ทำฉันเสียเวลาเหมือนกันนั่นแหละ ไอ้ประสาท”

“ ธะ..เธอว่าไงนะ ด่าฉันว่าประสาทหรอยัยบ้าทั้งๆที่เธอเป็นคนชนฉันแท้ๆ ยังไม่สำนึกผิดอีกเรอะ”

“ก็เออสิ ได้ยินไม่ชัดรึไงประสาทน่ะประสาท รึว่าหูหนวกล่ะหา!”

ฉันตะคอกใส่หน้าไอ้บ้านี่กลับ มารยาทน่ะมีมั้ยฮะ พูดจากับผู้หญิงน่ะ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย  ไอ้คนตรงหน้าทำท่าโมโหสุดขีดก่อนจะกำมือแน่นแล้วเดินตรงเข้ามาหาฉัน ไอ้บ้านี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆก่อนจะพูดด้วยเสียงผ่านไรขัดฟันที่ข้างหูฉัน

“จำไว้นะยัยตัวดี เธอคือศัตรูหมายเลขหนึ่งของฉัน”

พูดจบไอ้บ้านี่ก็พลักฉันให้พ้นทางก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกไป เล่นเอาฉันกระเด็นร่วงลงไปกองกับพื้นอีกรอบ 

กรี๊ดดดดดดด!! กล้าดียังไงยะ เห็นทีเราต้องได้เจอกันอีกแน่ไอ้โรคจิต ไอ้ไร้มารยาท ไอ้ผู้ชายบ้า ประสาทไม่ดี ฮึ่ย ตอนนี้ฝากไว้ก่อนเหอะเจอกันอีกทีนายได้ตายแน่

ฮะ..เฮือก!

แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ววว ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนล่ะ แง๊ T-T




ช่วยอ่าน ช่วยเม้นกันด้วยค่า 
เป็นกำลังใจแก่นักเขียนตัวน้อยๆหน่อยน๊า 
ปิ๊งๆ *_*