ดารกาแห่งดวงใจ ชีวิตจริงผู้เขียนสู่นิยายรัก

ลำดับตอนที่ #8 : รักครั้งแรกของไอ้บิว กับ สาวรุ่นพี่ ดาว ม.บูรพา 100%

ย้อนกลับไปเมื่อ 18 ปีที่แล้ว

        “บิวจ๊ะ บิวว่าพี่แต่งชุดนี้สวยพอหรือยังอ่ะ” เนรัญชรา เพื่อนนักเรียนหญิงรุ่นพี่แสนสวยของเจ้าบิวที่ โรงเรียนดาราสมุทร กำลังสวยสะพรั่งในวัย 18 ปี อยู่ในวัยสาวแรกแย้มดั่งดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานสดใสเป็นวัยดรุณีอันน่ามองชวนชม ทำเจ้าบิวเผลอมองตาค้างทุกทีเวลาที่เจอกัน วันนี้ก็เช่นกัน เธอแต่งหน้าทาปากเสียอย่างสวยพริ้ง และหมุนตัวไปมาอยู่รอบกระจกห้องนอนหลายครั้ง อย่างเพลิดเพลินสุขใจ

            “แหม...พี่เก๋ของบิว เป็นถึงดาวมหาลัยบางแสนนะ ไม่สวยได้ไง” เจ้าบิวในวัย 12 ปี ตอบยิ้มแป้น มองดูรุ่นพี่นางในฝันของมันอย่างภูมิใจพลางปรบมือให้อีก

            “นี่บิว ชุดนี้อย่างแพงเลยนะ พี่ไปซื้อมาจากห้างเปิดใหม่ที่กรุงเทพ บิวชอบไหม” เนรัญชราหันมามองเจ้าบิวที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วยิ้มให้ อีกมือหนึ่งทาลิปสติกที่ปากสวยอย่างบรรจง

            “ชอบสิ พี่เก๋ใส่ชุดไหนก็งาม แต่โห...อุตส่าห์นั่งรถไปซื้อถึงในเมืองเลยเหรอ ไกลจังอ่ะ ร้านตัดเสื้อดีดี ดังๆ แถวศรีราชาบ้านเรา ก็มีขายนะพี่เก๋”

            “ไม่ได้ๆ ชุดนี้ต้องพิเศษหน่อย ต้องดูมียี่ห้อสักนิด เพราะเป็นชุดสำคัญของพี่เลยนะยะ” เธอแย้งเบาๆ

            “สำคัญ? ยังไงเหรอพี่เก๋ จะใส่ไปไหนเหรอพี่” เจ้าบิวถามหน้าซื่อ

            “เพราะ...มันเป็นชุดที่พี่จะต้องใส่ไปแคสงานน่ะสิน้องบิว”

            “แคสงานคืออะไร บิวไม่เข้าใจอ่ะ พี่สาวคนสวยจ๋า...” เจ้าบิวเอามือเกาหัวแกรกๆ อย่างนึกงง ยิ้มเก้อๆ เนรัญชรานึกหมั้นไส้เจ้าเด็กรุ่นน้องคนนี้ขึ้นมา จึงแอบหยิกที่แก้มเบาๆ อย่างเอ็นดู

            “นี่แน่ะ! มันน่านักเด็กนี่ แคสงานก็คือการไปทดสอบหน้ากล้องให้เขาดู เพื่อที่จะเป็นนักแสดงยังไงล่ะยะ เราก็เข้าไปในฉาก แล้วเราก็แสดงตามบทที่เขาให้เราเล่น หรือแสดงอะไรก็ได้ที่เราคิดว่าเราถนัดและทำได้ดีที่สุด จากนั้นนะเขาก็จะมาสัมภาษณ์ มาถ่ายรูปเราไป แล้วถ้าผู้กำกับการแสดงพอใจ เขาก็จะมาโทรติดต่อเรามาเพื่อให้เราไปเป็นนางเอกหนังของเขานะคะ” คราวนี้เธอเล่นอธิบายให้เด็กน้อยฟังเสียอย่างละเอียด พอได้ฟัง เจ้าบิวถึงกับกระโดดตัวลอย ดีอกดีใจแทนสาวน้อยไปด้วยอย่างออกนอกหน้า  

            “เย้ๆ... พี่เก๋ของบิวจะได้เป็นดาราดังแล้วเย้...ดีใจจังเลย เดี๋ยวจะประกาศให้ทั่วหมู่บ้าน”

            “นี่ๆ เบาหน่อยอย่าเอ็ด พี่ยังไม่ได้เป็นดารา และก็ยังไม่ได้ดังซะหน่อย พูดเว่อร์ไปเดี๋ยวคนเขาจะหาเราสองคนขี้โม้น่ะสิ เอาให้มันแน่นอนก่อนนะ แล้วพี่จะมาฉลองกับน้องบิวเป็นคนแรกเลย” เนรัญชราคุกเข่านั่งลงข้างๆ เจ้าบิว กระซิบที่ข้างหูของเจ้าเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กๆ นัยว่าจะพอมีหวังอยู่บ้างรำไร

            “พี่เก๋ ถ้าพี่เก๋ได้เป็นดาราหนังแล้ว พี่เก๋อย่าลืมบิวนะ บิวจะไปนั่งเฝ้าพี่เก๋ที่กองถ่ายทุกวันเลย” เจ้าบิวบีบมือเนรัญชราอย่างตื่นเต้นยินดี มือเธอนุ่มนิ่มจนเด็กน้อยไม่อยากปล่อย บิวรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างประหลาด แค่เพียงได้เห็นรอยยิ้มของเพื่อนสาวรุ่นพี่ที่โรงเรียนคนนี้ คนที่มันนับถือและรักเสมือนพี่สาวแท้ๆ ถึงแม้จะไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมา เป็นแค่เพื่อนบ้านที่สนิทสนมกลมเกลียวชิดเชื้อกันก็ตามที 
              “ขอบคุณนะจ๊ะน้องบิว เอางี้ละกัน พี่ให้สัญญาว่า ถ้าพี่ได้เป็นดารานะ พี่จะพาบิวไปกินไข่ปลาที่ภัตราคารจีนชื่อดังดีไหม แล้วก็เอ่อ...บิวอยากได้อะไรล่ะ เดี๋ยวพี่จะซื้อให้ จักรยานคันใหม่ ชุดสวยๆ หรือจะสีโปสเตอร์แพงๆ สำหรับนักเรียนสักชุด ชอบวาดภาพไม่ใช่เหรอเราน่ะ”

เนรัญชราถามไปเรื่อยอย่างอารมณ์ดี เจ้าบิวได้แต่พยักหน้ารับ แล้วสวมเข้ากอดพี่สาวคนสวยของมันอย่างปลาบปลื้ม การได้แนบชิดเนื้อตัวของสาวรุ่นพี่ ทำให้เจ้าบิวรู้สึกสั่นสะท้านในกายอยู่บ้าง รวมกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่หวิวหวามซาบซ่านหัวใจก็เริ่มตามมา ซึ่งเด็กน้อยก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าความรู้สึกเช่นนี้คืออะไร แม้จะคุ้นกันแล้วก็ตาม แต่เจ้าบิวก็ยังไร้เดียงสานักในโลกความจริง เพราะตั้งแต่จำความได้ ตัวมันก็แทบไม่เคยได้กอดสาวไหนเลย ทั้งในหมู่บ้านและในโรงเรียน นอกจากสาวน้อยรุ่นพี่แสนสวยและใจดีดุจนางฟ้าที่ชื่อ "เนรัญชรา" คนนี้เพียงคนเดียว

            “เอาล่ะ พี่ขอตัวไปก่อนนะ เดี๋ยวจะเลยเวลานัด ต้องรีบไปละค่ะ” สาวน้อยรีบกุจีกุจอเก็บเสื้อผ้าบูติคสไตล์และข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นสำหรับการไปเทสงานแสดงใส่ในถุงกระดาษที่เตรียมไว้ โดยมีเจ้าบิวคอยช่วยเป็นลูกมืออยู่ข้างๆ อย่างน่ารักขมีขมัน หันหลังกลับมาถามเจ้าบิวอีกครั้ง เพื่อความมั่นใจ

            “พี่สวยพอหรือยังบิว ดูข้างหลังพี่ทีสิ เรียบร้อยไหม” เธอหมายถึงกระดุมเสื้อ ซึ่งบิวเห็นว่า ได้หลุดไปหนึ่งเม็ด จึงติดกลับให้ตามเดิม

            “จ้า....สวยสุดในจักรวาลนี้เลยพี่สาว...” เจ้าบิวชม ยิ้มกริ่ม แทบจะยอไม่หยุด

“แหม...หนุ่มน้อยปากหวานจริง นี่ถ้าไม่ติดว่าเด็กกว่าพี่หลายปีนะ จะยกตำแหน่งหวานใจให้...ไปละนะ” สาวน้อยใส่รองเท้าส้นสูงคู่ใหม่ที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวาน เตรียมสะพายกระเป๋าก้าวเท้าออกจากบ้านไป แม้จะไม่ถนัดจนรู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อย

“โอ้ย...เจ็บเท้าจังเลย” พอได้ยินเสียงร้องของสาวน้อยรุ่นพี่ เจ้าบิวจึงรีบวิ่งแจ้น ตามไปดูทันทีทันใด

“เป็นไงมากมั้ยพี่เก๋ เอานี่ไปแปะละกันนะ จะได้ไม่เจ็บนะ” เจ้าบิวรีบหยิบแผ่นยางกันรองเท้ากัดส่งให้สาวน้อย พร้อมกับช่วยสวมรองเท้าให้กับเธอด้วยอย่างเต็มใจ ทะนุถนอมเบามือ

“ขอบใจมากบิว เรานี่เด็กดีจริงๆนะ ช่วยเหลือพี่ทุกอย่างเลย” เนรัญชราเอ่ยอย่างซาบซึ้ง

“ก็บิวรักพี่เก๋เหมือนพี่สาวนี่ รักมาก รักจริงๆ นะ” เจ้าบิวตอบอย่างแสนซื่อ ด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“เอ่อ! พี่เก๋ อย่าลืมเอากล่องนี้ไปกินด้วย บิวทำให้แต่เช้าละ อุ่นด้วยนะ เดี๋ยวจะไม่อร่อย” เจ้าบิวหันไปหยิบกล่องพลาสติกใส่อาหารที่อยู่บนโต๊ะทานข้าว ข้างในเป็นแซนวิสไข่ดาวหมูแฮมที่เจ้าบิวมันลงทุนตื่นมาตั้งแต่ตีห้าเพื่อเข้าครัวปรุงเองกะมือ เพราะรู้ว่าเนรัญชราชอบทานมาก

“พี่ฝากบ้านด้วยนะ กว่าจะกลับก็คงทุ่มนู่นเลย เข้าไปนอนเล่นดูทีวีได้ ทำอาหารเสร็จ ก็ดูฟืนไฟให้เรียบร้อย อย่าเปิดเตาแก๊สทิ้งไว้ ” เธอกำชับ

“ได้ๆ พี่เก๋ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวบิวจะเก็บห้องนอนให้พี่เก๋ด้วย...”

“โอเค พี่ไปละ เดี๋ยวขากลับจะซื้อก๋วยจั๊บร้านโปรดมาฝากน้อง...”

“เอ่อ....แล้วก็อย่าลืมอ่านหนังสือสอบนะเรา อย่าเล่นเกมส์ เอาแต่เที่ยว ถ้าคนข้างบ้านมาฟ้องพี่ว่าบิวหนีเที่ยวไปกับเพื่อนละก็ กลับมาพี่จะฟาดให้ก้นลาย” เนรัญชราขู่เสียงเข้มทีเล่นทีจริง ทำเอาเจ้าบิวหัวเราะเสียงดังชอบอกชอบใจ

“โชคดีนะพี่เก๋ ขอให้ผ่านงานฉลุย บิวเอาใจช่วยอยู่ทางนี้” เนรัญชราหันขวับ กลับมาหอมแก้มเจ้าบิวแผ่วๆ อย่างรักใคร่เอ็นดู ลึกในใจจริงๆ แล้ว เธอเองก็รักเจ้าบิวอย่างน้องนุ่งคนหนึ่ง ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยไปกว่านั้น

คล้อยหลังเด็กสาว เจ้าบิวเหลือบสายตามองเห็นรถยนต์สีบอร์นขนาดใหญ่และหรูหราคันหนึ่ง มาหยุดจอดอยู่ที่หน้าประตูรั้วบ้านของเนรัญชรา เด็กน้อยจึงเพ่งมองอย่างแปลกใจระคนสงสัย ในระยะไม่ไกล ก็สังเกตว่าคนขับรถเป็นคนแปลกหน้าที่มันไม่เคยพบพาน อาจจะไม่ใช่คนที่หมู่บ้านนี้ เขาไม่เคยเห็นหน้าค่าตาผู้ชายคนนี้มาก่อนเลย หรืออาจจะเป็นเพื่อนสนิทในมหาวิทยาลัยของพี่เก๋ เขาคิดไปตามนั้น มองเห็นเพื่อนสาวรุ่นพี่ของมัน รีบก้าวเข้าไปนั่งในรถคันนั้นอย่างรวดเร็ว เจ้าบิวได้แต่มองตาม...จนรถยนต์แล่นลับตาไปสุดปลายทางถนน....

“ใครกันนะที่มารับพี่เก๋ของเรา เป็นผู้ชายแต่งตัวดี ท่าทางหล่อเสียด้วย” เจ้าบิวเปรยขึ้นเบาๆ ก่อนที่จะเดินกลับเข้าบ้านของตัวเองไปอย่างใจลอย...