ดารกาแห่งดวงใจ ชีวิตจริงผู้เขียนสู่นิยายรัก

ลำดับตอนที่ #3 : รอยยิ้มของว่าที่นางเอก 100%

สาวน้อยสลัดความง่วงงุน แล้วหันกลับมามองเจ้าของเสียงด้วยท่าทีสงสัยระคนแปลกใจ เหลือบเห็นชายหนุ่มแต่งกายอย่างสุภาพ และยิ้มให้เธออย่างมีไมตรี จึงอุ่นใจ เขาอาจไม่ใช่พวกนักต้มตุ๋นยามราตรีก็ได้ อรนรีพยายามคิดในแง่ดี

"พี่เป็นแมวมองหรือคะ" เธอถามซื่อๆ ดวงตาหวานคมจ้องจับที่ใบหน้าของมนัส

"ครับ..พี่กำลังต้องการหานางเอกใหม่เด็กๆอยู่พอดี" มนัสยิ้มให้ เห็นอรนรีนิ่งเงียบไป จึงได้โอกาสพูดต่อ...

"น้องสวยมากเลยนะ คาแรกเตอร์ตรงกับนางเอกที่เรากำลังต้องการ.."

ด้วยนิสัยโดยพื้นของสตรีทั้งหลาย ไม่ว่าวัยใด ย่อมมีความขวยเขินอยู่ในกมล และเมื่อถูกบุรุษ ผู้ซึ่งไม่รู้จักกันมาก่อน กล่าวชมความงามต่อหน้าเช่นนี้แล้ว อรนรีหรือก็เช่นกัน สาวน้อยอดที่จะหลบสายตาและก้มหน้าด้วยความประหม่าและสะเทิ้นอายเสียมิได้

"คือ..ว่า หนูคงช่วยอะไรพี่ไม่ได้มากหรอกค่ะ" 

อรนรีตอบปัดอยู่ในที อันที่จริง เธอเองก็ไม่ได้มีความสนใจในวงการนี้เลยสักนิด เป้าหมายของเธอ คือเรียนให้มัธยมหกให้จบ และตั้งใจสอบเข้ามหาวิทยาลัยพยาบาลตามที่ฝันไว้ ส่วนกิตติ ผู้ซึ่งเกลียดวงการมายา นั้นเขาก็ได้แต่ฟังสิ่งที่มนัสและอรนรี พูดคุยกันแต่เพียงผ่านเลยหูไปก็เท่านั้น...แต่ลึกๆ แล้วในใจ ก็อดลุ้นไปกับเพื่อนไม่ได้ ว่าจะทาบทามอรนรี ได้เป็นผลสำเร็จ

"อ้าว...ทำไมล่ะ พี่ให้เวลานะ ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ตัดสินใจ ไม่ต้องรีบร้อน ถ้าพร้อมแล้วก็โทรบอกพี่ได้ครับ.." มนัสพูดอย่างมีความหวัง

มนัสยื่นนามบัตรให้เด็กสาวอรนรีหนึ่งใบ เธอรับมาก้มมอง พินิจเห็นตัวอักษรสีน้ำเงินบนกระดาษขาวนั้นเขียนว่า "บริษัทจัดละคร แฟนตาซีมายา" ลงชื่อเขา "มนัส กิจการดี" ผู้จัดการฝ่ายจัดหานักแสดง และยังมีชื่อของสุภาพสตรีแนบอยู่ท้ายบัตรอีกหนึ่งถึงสองชื่อ ลงตำแหน่ง ว่าคณะฝ่ายผู้จัดละคร ซึ่งคนเหล่านั้น อรนรีเองก็ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนาม หรือรู้จักพวกเขามาก่อนแต่อย่างใด อาจเป็นเพราะเธอไม่ใคร่ใส่ใจเรื่องในวงการบันเทิง ก็เป็นได้...

"พี่ชื่อมนัสนะครับ ขอโทษ..ไม่ทราบน้องชื่ออะไรครับ...คนสวย"
"เอ่อ...ชื่อ อรนรีค่ะ อรนรี พยัคฆ์เมฆา.." เธอทวนคำ

"อืม...ชื่อก็ไพเราะดี ต่อไปถ้าเข้าวงการ พี่จะตั้งชื่อใหม่ให้เก๋กว่านี้นะ" มนัสหัวเราะเบาๆ เขาพยายามชวนเธอคุยนั่นนี่ไปตลอดทาง สร้างความกันเองคุ้นเคย อันเป็นเทคนิคพิเศษของอาชีพแมวมองที่เขาเคยศึกษามา

"ขอบคุณพี่มากนะคะ" เด็กสาวยิ้มให้เขา ด้วยมรรยาทที่ดีอันเป็นนิสัย และชวนทานขนมเทียนอบที่เธอซื้อใส่ไว้ในกระเป๋าเมื่อช่วงเย็น ก่อนกลับจากสถานศึกษา
 
อรนรีมีเสน่ห์แต่แรกเห็นจริงๆ มนัสเอง เดิมเป็นคนสุภาพ แม้ชีวิตจะได้ทำงานใกล้ชิด คลุกคลีกับเหล่านักแสดงสาวๆ สวยๆ มาก็มาก แต่เขากลับไม่ชอบเพ่งมองผู้หญิงสวยคนไหนเป็นเวลานานๆ หากเธอไม่อนุญาติ

หากแต่ทุกสิ่งที่ประกอบขึ้นเป็นอรนรีคนนี้ ช่างสะกดใจชายหนุ่มอย่างเขาจนแทบไม่อยากละสายตาไปจากเธอ ไม่ว่าจะเป็นดวงตาคมหวานเป็นประกายมีน้ำหล่อเลี้ยง มือเรียวสวย นิ้วเป็นลำเทียน ผิวพรรณสีน้ำนมสุกปลั่งที่บ่งชัดว่าสุขภาพดีและสมบูรณ์ด้วยวัยสาว คิ้วโก่งเข้มสวยวาดเรียวขึ้นไปจรดหางตา ริมฝีปากคันธนูอิ่มได้รูป ที่ตั้งอยู่เหนือคางมนเล็กๆ ของเจ้าหล่อนนั้น ไม่น่าเชื่อว่าจะตบแต่งได้สวยและเป็นธรรมชาติปานนั้น ซ้ำยังเจือด้วยสีชมพูอมส้มน่าจุมพิตเสียนี่กระไร ชายหนุ่มทึกทักไปว่าแม้ยามไม่แต่งหน้าหรือแต่งอ่อนๆ ในตอนนี้ ก็ยังดูดี และเห็นชัดว่าสวย

ที่สำคัญ รอยยิ้มของอรนรีช่างสดใส ราวกับเบิกโลกทั้งโลกรอบตัวเธอให้สว่างไสว เวลาเห็นเธอยิ้มขึ้นมาทีไร มนัสจึงอดยิ้มตามไปด้วยเสียมิได้....

คุยกันได้อีกแค่ครู่เดียว รถโดยสารก็ทำท่าจะถึงที่หมายปลายทางตรงปลายหน้านี้แล้ว มนัสจึงอดเสียดายไม่ได้ คนงามในอุดมคติ ของเขากำลังจะหลุดลอยไปหรือ?

"สาวน้อยเอ๋ย...ขอให้ฉันมีโอกาสได้พบเจอเธออีกครั้งเถิด..โชคชะตาแห่งดาว จงนำพาและเปิดทางให้ฉันด้วย..." มนัสเพ้อในใจ ความสวยของเธอทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง กิตติจึงสะกิดเพื่อน เหมือนเป็นการเตือนว่า อีกหนึ่งป้ายหน้ารถเมล์ ก็จะถึงที่หมายของอรนรี

"พี่คะ หนูจะถึงบ้านแล้วล่ะ เห็นทีหนูต้องขอลาไปก่อน" อรนรีพูดเบาๆ แต่ชัดถ้อยชัดคำ

"อ๋อ! เหรอ อ้าว..อ่ะนะ ถึงบ้านแล้วเหรอ แหม..พี่ก็มัวแต่มองเพลิน น้องอายุเท่าไหร่จ๊ะ ขออนุญาติถามนิด" มนัสเปล่งเสียงสุภาพขึ้นอีกครั้ง ทำให้เด็กสาวรู้สึกประทับใจในกริยาท่วงทีของเขาที่แสดงความสุภาพออกมาตามสมควร

"อายุ 16 ปีค่ะ" เธอตอบตรง

"โอ้โห...อายุยังน้อยมากนะเนี่ย ยังไปได้อีกไกลเลยในวงการบันเทิง ถ้าน้องไม่ทิ้งโอกาสที่พี่มอบให้นะจ๊ะ" เด็กสาวยิ้ม ถอนหายใจ กระพริบตาถี่นิดๆ เริ่มรู้สึกหนักใจเล็กน้อย และเริ่มมองออกว่า...มนัส แมวมองป้ายรถเมล์คนดังคนนี้ มีใจอยากชวนเธอเข้าวงการมายาจริงๆ

"เดินกลับบ้านดีดีนะน้องอร แล้วอย่าลืมสิ่งที่พี่ฝากไว้ในวันนี้ล่ะ" มนัสย้ำ ยิ้มกริ่ม เริ่มใช้ภาษาให้ดูเป็นว่าคุ้นเคย

"ได้ค่ะ เอ่อ..พี่คะ นามบัตรใบนี้ น้องอรจะขอเก็บไว้ก่อน ส่วนเรื่องการตัดสินใจจะอย่างไรนั้น อรต้องขอปรึกษาครอบครัวดูก่อนนะคะ แล้วจะติดต่อกลับไปค่ะ"

"ได้ครับผม คนสวย เสียงก็เพราะนะ มรรยาทก็ดี หวังว่าพี่คงได้ข่าวดีจากน้องอรเร็วๆ นี้นะ"

มนัสชมไม่ขาดปาก แววตาส่องประกายวาดหวัง ตอนแรกเขาก็สะดุดที่หน้าตาสะสวยของเธอ แต่พอคุยด้วยแล้วไม่นาน กลับชอบที่บุคลิกและอัธยาศัยของเด็กสาวคนนี้เพิ่มขึ้นไปอีกด้วย

"ค่ะ ขอบคุณพี่ทั้งสองมากค่ะ" อรนรีตอบสั้น ดูสงบเสงี่ยมไปด้วยกริยาที่สำรวมสุภาพ ไม่มีอาการกระดี๋กระด๋า อยากจะเป็นดาราจนตัวสั่นเป็นปลากระดี่ได้น้ำแบบผู้หญิงคนอื่นๆ ที่มนัสได้พบเจอมาเลย ส่วนกิตติเอง ลึกๆในใจเวลานี้ เขาก็เริ่มนึกรู้สึกชื่นชมอรนรีอยู่บ้าง นางฟ้าน้อยประจำป้ายรถเมล์คนนี้ มีปฎิสัมพันธ์เสน่ห์ที่ไม่อาจมองข้ามเสียแล้ว เธออาจจะเป็นเพชรแท้ที่มนัสเสาะหาและต้องการมาทั้งชีวิตแมวมองก็ได้ หรือดาวจรัสฟ้าแห่งวงการมายาดวงใหม่ที่สุกปลั่งสดใส กำลังจะเปล่งแสงขึ้นมาละเนี่ย เป็นเรื่องที่น่าลุ้นดีเหมือนกัน ต้องจับตามองกันต่อไป แต่เพชรก็ต้องผ่านการเจียรไนยจากช่างฝีมือดีเสียก่อน จึงจะกลายเป็นเพชรที่มีราคา ควรค่าแก่การทะนุถนอมเชยชมสำหรับประชาชนไปอีกนานเท่านาน ดังคำที่มนัสเคยพร่ำบอกเขา

ร่างระหงได้สัดส่วน เปล่งปลั่งสมวัยแรกแย้มของอรนรี ก้าวลงจากรถโดยสารไป เขายังคงมองตามหลังเธอ เจ้าของเรือนร่างสมส่วนน่ามองแบบหญิงไทยแท้ ไม่อาจละสายตาได้เลย
อรนรีหันกลับมายิ้มให้มนัสนิดหนึ่งเหมือนเป็นการรับไมตรี ส่วนมนัสก็โค้งศีรษะให้เธอนิดนึงตามมรรยาทของผู้ชาย ก่อนที่รถโดยสารที่เขาและกิตติยังคงนั่งอยู่ จะแล่นลับตาจากไป ณ ที่ตรงนั้น...