อุบัติรักทางสัญจร ภาค 1 (นิยายเพศที่3)

ลำดับตอนที่ #11 : ความลับบนแผ่นกระดาษ (ฉบับร่าง 5%)

 


อีก 1 อาทิตย์ ถัดมา หลังจากการตรวจเช็คภายในร่างกายไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง นอกจากการอักเสบที่ช่องท้อง ที่พอทุเลาลงจากการให้ยาของแพทย์ ก็เหลือเพียงแขนข้างซ้ายของผม ที่ยังต้องอาศัยเวลาในการรักษาให้หายเป็นปกติและรอวันตัดเฝือกเท่านั้นครับ วันสุดท้ายของการนอนฟักฟื้นที่โรงพยาบาลรัฐ มาถึง ผมรู้สึกใจหาย ที่จะต้องลาใครบางคนไป แม้ไม่ใช่การจากลาชั่วชีวิตก็เถอะ........


เจ้าใบเตยกับต้นสน เพื่อนสนิทของผม ที่มีลักษณะนิสัยคล้าย ๆ กัน พอรู้ว่าผมจะออกจากโรงพยาบาล มันก็เลยโทรมาว่า ช่วยเก็บของ และขอมารับผมในตอนสาย

ผมยืนตรงช่องรับยา...เพื่อยื่นบัตรประกันสังคม ให้แก่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล.... พร้อมคำแนะนำในการดูแลรักษาตัวจากเธอ

"คุณธารา รอหมอนัดมาเอ็กซเรย์ ดูเฝือกนะคะ ถ้าหายก็ตัดออกได้เลย ถ้ากระดูกยังไม่ติด ก็ยังตัดไม่ได้"


ผมไม่ใคร่จะสนใจเรื่องอาการแผลของตัวเองเท่าใดนัก เพราะเวลานี้หัวใจมันกระวนกระวาย อย่างบอกไม่ถูก นั่งนอนอยู่ไม่ติด ลุกลี้ลุกลนยังไงชอบกล
นิ่งตรองอยู่นาน แต่แล้วประโยคนี้ก็หลุดออกมาจากปากโดยไม่ตั้งใจ และแล้วพอได้ถาม ก็กลับรู้สึกว่าใจคอปลอดโปร่งขึ้นมาอย่างประหลาด......

"อืม....ไม่ทราบว่า....เห็นหมอเนติยา บ้างหรือเปล่า?" 

"เห็นกำลังวุ่นๆ อยู่ในห้องผ่าตัดเล็กน่ะค่ะ ว่าแต่ถามทำไมเหรอคะ" เจ้าหน้าที่คนนั้นเลิกคิ้วสูงขึ้นด้วยความสงสัย

"ปะ...เปล่า ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ"

"คุณใช่ไหมคะ ที่เขาบอกว่าเป็นคนไข้พิเศษของคุณหมอเน ที่เธอให้การดูแลอย่างดีเป็นการส่วนตัว"

เธอถามมาแบบนั้น ทำให้ผมชักเอะใจว่าตลอดสองอาทิตย์กว่าที่อยู่โรงพยาบาลแห่งนี้ ความสัมพันธ์ของผมกับหมอเนมันไปกระทบสายตาใครในโรงพยาบาลบ้างหรือเปล่าเนี่ย

ผมไม่รู้จะตอบเธอคนนั้นว่าอย่างไรดี

"คุณหมอเธอดูแลคนไข้ทุกคนดีมากอยู่แล้ว....."  ดูจะเป็นประโยคที่เข้าท่าที่สุด

"คุณโชคดีมาก ได้หมอน่ารัก ใจดี"

ฟังแล้วผมก็ได้แต่ยิ้มๆ ไปตามประสา ที่รู้คือหมอเนเป็นขวัญใจคนในโรงบาลแทบทุกแผนกเลยนะเนี่ย


ผมมองใบนัดที่ถืออยู่ ลงลายเซ็นต์ แพทย์หญิงเนติยา เจ้าของไข้ แผนก O.P.D น่าแปลกนะครับแค่เพียงมองลายมือของเธอ ก็ทำให้ผมยิ้ม รู้สึกสุขได้ ถึงจะอ่านไม่ค่อยออกก็ไม่เป็นไร พวกหมอส่วนใหญ่ลายมือยุ่งแบบนี้เสมอแหละ.....


เจ้าใบเตยกับต้นสน มันช่วยผมขนของไปที่รถของมัน ก่อนจะก้าวขาขึ้นรถผมหันกลับไปมองภายในโรงพยาบาลอีกครั้ง เหมือนอาลัยบางสิ่งบางอย่าง

"เหม่ออะไรวะเพื่อน ลืมของเหรอ"

"คำว่าลืม" ทำให้ผมนึกถึงกระดาษระบายความในใจ ที่แอบซ่อนไว้ในตู้ใส่ของคนไข้

"เดี๋ยวขึ้นไปเอาให้ อยู่ตรงไหนล่ะ"

"ไม่ต้อง เดี๋ยวข้าขึ้นไปเอาเอง รออยู่ตรงนี้นะ"

ผมรีบซอยเท้าขึ้นไปตึกโอพีดี เปิดตู้ใส่ของคนไข้ ควานหาจนทั่วก็ไม่เจอ

เอ......หรือว่าผมจะลืมมันทิ้งไว้ที่ห้องพิเศษของอีกตึกนึง ที่ไปนอกพักในคืนแรกๆ พอหายป่วยใหม่ๆ แล้วก็ชักเบลอๆ จำอะไรไม่ค่อยได้ บางทีจำสับกันไม่หมด การถูกแรงรถอัดกระแทกที่ศีรษะ จะมีผลต่อความจำของผมในระยะยาวหรือเปล่า ก็สุดแท้ที่จะเดา กระดาษไร้ค่าแผ่นเล็ก นั้นๆ ไม่ได้สลักสำคัญอะไรนักหรอกครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมผมจึงอยากได้มันคืน


"หาแผ่นนี้อยู่ใช่ไหมคะ ?" เสียงหวานใสคุ้นหู ดังขึ้น จากด้านหลังผม