อุบัติรักทางสัญจร ภาค 1 (นิยายเพศที่3)

ลำดับตอนที่ #7 : คนที่ต้องจากไกล-คนที่คอยปลอบ

กำลังเขียน



ผมนั่งร้องไห้ เกลือกกลิ้งอยู่กับพื้นดินนั้นอย่างเจ็บปวด หมดอาลัยตายอยากในชีวิต ไร้กำลังใจที่จะทำอะไรอื่นอีก

"ป่านนี้เป็นอย่างไรบ้างหรือ เราไม่ได้พบกันนานหลายวันแล้วสินะ"

ผมรู้สึกว่างเปล่า เหน็บหนาวเยือกเย็นไปทั้งหัวจิตหัวใจ  เหมือนนกที่ผลัดคู่  ไม่มีใครไม่เห็นอะไรอีกเลย หนทางมืดมิดเดียวดาย รับไม่ไ้ด้กับสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลารวดเร็ว ฉับพลันเช่นนี้  ผมไม่ได้ทันเตรียมใจมาก่อน