คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พี่รหัส
ตอนที่ 3
แล้วพวกเราก็ต้องวิ่งวุ่นทั้งหอหญิงหอชายเพื่อหาห้องของพี่รหัส อันที่จริงคือคนอื่นๆที่ไม่ใช่พวกเราต่างหาก
"ตามฉันมา"ยัยแพรพูด
"จะไปไหน"
"ก็หาห้องไง" แพรตอบ ยัยแพรคงรำคาญเต็มทีแล้วแต่ฉันยังอยากรู้อยู่นี่นา
"แกรูรึไง" สรรพนามเริ่มเปลี่ยนหลังจากทีสนิทกันแล้ว
"..." งะ ยัยแพรไม่ยอมตอบแต่เดินนำขึ้นหอชายไป เอ๊า เอาก็เอาวะ ยังไงก็ไม่มีใครรู้ทางอยู่แล้วตามไปแล้วกัน
ระหว่างทางที่เดินมาฉันได้ยินแต่คนพูดว่า ฉันจะได้เขาเป็นพี่รหัสมั๊ยนะ ฉันอาจจะโชคดีได้เจอพี่เขาก็ได้ อะไรทำนองเนี่ยไม่เข้าใจจริงๆว่ากะอีกแค่พี่รหัสจะอะไรกันนักกันหนา (เป็นคนไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอะคะ) อ๊ากยัยแพรเดินไปถึงไหนแล้วเนี่ย รีบจ้ำตามไปดีกว่า
ก๊อกๆๆ (เอฟเฟคคะ ^_^)
"ใคร" หวาน่ากลัว เสียงแหบๆห้าวๆ ดังขึ้นจากฝังตรงข้ามของประตู
ตอนนี้ฉันกับธิดาจับมือกันแน่น ทำไมน่ากลัวจัง แต่ป้ายด้านบนก็เขียนไว้ว่า โปโล ก็ไม่น่าจะผิดนะ
"คือ พวกหนูมาจากห้องไวโอลินคะ" เสียงอันไพเราะเพราะพริ้งของ ยัยพิณตอบกลับไป ส่วนยัยแพรนั้นไม่ทำอะไรนอกจากมองมาทางฉันกับธิดาแล้วก็หัวเราะจนตัวงอ
คนมันกลัวผิดตรงไหนเนี่ย อย่างให้หายกลัวนะฉันเอาแกตายแน่เลย
"อ๋อ สวัสดีครับ" ผู้ชายผอมสูงยังกับดาราญี่ปุ่นเปิดประตูออกมา พี่รหัสนี่หล่อเป็นบ้าเลย แถมผิวยังขาวละเอียดซะ อากน่าเจี๊ยจริงๆ
"o-O"
"O_O"
"O-O"
"O-O"
ดูจากตาของพวกเราสี่คนแล้วก็น่าจะรู้นะคะว่าพี่เขาหล่อมาก หล่ออย่างแรงเลย
" เข้ามาก่อนสิ" พี่เค้าคงเห็นพวกเราเงียบไปก็เลยพูดขึ้น แล้วพวกเราก็ตามพี่เขาเข้าไปด้านในห้องห้องนี้ใหญ่กว่าห้องของพวกเราอีกนะเนี่ย ท่าทางพี่พวกนี้จะเป็นลูกคนใหญ่คนโตแฮะ แล้วก็ไม่ใช่แต่พี่ที่ออกไปเปิดประตูนะที่หล่อนะ อีกสามคนในห้องนี้ก็หล่อกระชาก ตับ ไต ไส้ พุง จริงๆเลย เห็นแล้วเลือดกำเดาจะไหลอะ
"เฮ้ย" พี่คนหนึ่งร้องขึ้น อ๊ากคนรึว่าเทวดาเนี่ย หล่อระเบิดเลย ผมลองทรง สีดำสนิท ผิวงี้ข๊าวขาว ตาดุไปนิดแต่ก็หล่ออะ
"ทำเป็นตกใจไปได้ ไม่ดีใจรึไง" ยัยแพรพูด ฉันก็มัวแต่หลงความหล่อหาทางกลับมาเกือบไม่เจอจนลืมไปเลยว่าเมื่อกี่พี่เขาร้อง ร้องทำไมวะ
"ซวยจริงๆ ไปออกไปเลย" เอ๋าตาดุนี่ ทำปากให้เหมาะกับหน้าตาหน่อยก็ไม่ได้ เขาข่ายหล่อแต่ปากสุนัข
"ฮ่าๆๆๆ" อู๊ยพี่คนนี้หัวเราะน่ารักจังเลย ใส่แวนด้วยดูท่าจะเป็นเด็กเรียนดีนะเนี่ย (นางเองนี่หื่นจริงๆ)
"เงียบไปเลยไอ้ ปริ้นซ์" นายดุพูด
"ตามสบายนะครับน้องๆ พี่ชื่อพาย ไอ้แว่นนั่นชื่อปริ้นซ์ แล้วนี่ไอ้เบส (พี่เค้าชี้ไปที่สิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งในห้องที่สนใจแต่คอมไม่หันมามองหรือสนใจอะไรพวกฉันเลยสักนิด) แล้วไอ้ที่ปาก ห ม าๆนั้นก็ไอ้เพชร" พี่พายสุดยอดเลยคะ พูดถูกใจแกนสุดๆ เอาไปเลย 10 แต้ม
"ชื่อเหมือนพี่ของแพรเลยนะคะ" ยัยพิณพูด เออ จริงแฮะพี่ของแพรก็ชื่อเพชร หนิฉันจำไม่ได้แล้วนะเนี่ยถ้าแพรไม่พูดขึ้น สมแล้วที่มันเรียนเก่ง
"อืมก็ใช่ ฉันเป็นพี่แพรแล้วไง"นายดุมันกวนคะ สงสารพิณจริงๆหน้าซีดเลยเป็นฉันหน่อยไม่ได้จะตอกกลับให้ยับเลย
"นายคนนี้มารยาทไม่ดีเลยว่ามะธิดา"ฉันหันมาซุบซิบกับธิดา พอหันกลับไปก็เจอนายนั่นมองตาขวางเลยส่งสัยจะได้ยิน แต่ฉันก็จ้องตอบคะเรื่องอะไรจะกลัว (T_T จริงๆแล้วตอนนี้ฉันกลัวมากเลยแต่ว่าไม่รู้จะทำอะไรไม่กล้าหลบตาอะ)
"เอาไงดีพวกเรา" พี่พายพูด
"เอาไงอะไร" นายเพชรพูด
"อ้าว ก็เลี้ยงรับน้องหน่อยดิวะ เดี๋ยวเค้าหาว่าพวกเราใจดำ ดูแลรุ่นน้องไม่ดี" พี่พายบอกต่อ
"อืมก็ดี ฉันหิวแล้ว" อเมสซิ่งมากพี่เบส พูดได้คะนึกว่าพี่แกพูดไม่เป็นซะอีก แล้วตอนนี้พี่เค้าก็ปิดคอมแล้วด้วยเตรียมพร้อมไปกินเต็มที่เลย
"ไปงั้นไปกินพิซซ่ากัน" พี่ปริ้นสุดหล่อพูด ใจดีสมกับชื่อจริงๆ (คนนี้คนเขียนช๊อบชอบ : ฝน)
หลังจากนั้นเราก็ไปนั่งกินพิซซ่ากันถึง 3 ถาดใหญ่ ก็อิ่มกันถ้วนหน้า พึงรู้ว่าพวกผู้ชายนี่กินเยอะกันจริงๆเลย พวกพี่ๆ กินกันตั้งคนละ 4 ชิ้น แล้วก็เกิดปัญหาเล็กน้อยหลังกินเสร็จ
"งานนี้หารกัน" นายดุพูด (อันนี้ไม่ใช่ของโรงอาหารต้องจ่ายตังเองคะ)
อ๊ากน่าเกลียดอะพวกพี่ๆกินเยอะกว่าพวกฉันตั้ง 2 เท่านะ หารกันมันไม่ยุติธรรม คือๆฉันก็ไม่ได้งกหรอกนะ แต่มันไม่ยุติธรรมหนิ (อันนี้คนเขียนเห็นด้วย แบบว่าไม่ได้งกนะ)
"เฮ้ย ไม่ได้ๆ เราต้องเลี้ยงน้องเค้าดิ" พี่พายนี่หล่อ นิสัยดีด้วยสมเป็นชายในฝันจริงๆเลย
"เออ เอาไงก็เอา" พี่เบสพูด
แล้วพวกพี่สี่คนก็หารตังกันแล้วให้พี่ ปริ้นซ์ เอาไปจ่าย เฮ้อค่อยยังชั่วฉันเอาเงินมานิดเดียวถ้าให้จ่ายจริงต้องไม่พอแน่ๆ
"ไปกินไอติม สเวนเซน ต่อดีกว่า ข้าอยากกิน"พี่เบสพูด นี่ยังกินกันไม่ไหวอีกหรอเนี่ย อิ่มจะตายอยู่แล้วนะ แต่ฉันก็ได้แต่บ่นในใจทำไงได้ยังไงก็ต้องไปด้วยใช่มั๊ยหละ
แล้วฉันก็อิ่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากจนจะเดินไหวอยู่แล้ว แต่ยัยพิณนี่สิยังกินแบบสบายๆไปอีกตั้งสองถ้วย(แน่นอนว่าพวกพี่ๆเลี้ยง ก๊ากๆ อิ่มจังตังอยู่ครบ) แล้วตอนนี้ฉันก็ต้องลากสังขารเดินตามพี่ๆ ที่ขายาวแล้วก็ไม่มีอาการอิ่ม แน่นท้องแบบฉันเลย ก็พี่พายหนะสิยืนยันว่ายังไงก็ต้องส่งให้ถึงห้องงะ
"เดินเร็วๆหน่อยสิ ยัยหมูตอน" อ๊าก นายดุ นายกล้าดียังไงเนี่ยมาเรียกฉันว่าหมูตอน ฉันทำหน้ามู่ทู่ใส่เขา
"อย่าทำดิมันยิ่งเหมือนหมูเข้าไปใหญ่เลย" พูดเสร็จนายนั้นก็เดินหนีไปเลยทิ้งฉันอยู่รั้งท้ายคนเดียว
แล้วก็มาถึงห้องจนได้
"ถึงแล้วคะห้องนี้แหละ" พิณบอกกับพี่ๆ
"อืมเข้าห้องกันได้แล้ว แล้วต่อไปมีอะไรก็ปรึกษาพวกพี่ๆได้เลยนะ พวกพี่จะดูแลพวกน้องเอง" พี่ปริ้นซ์สุดหล่อพูด นี่มันบทพระเอกชัดๆเลย น่ารักจริงๆ
แล้วพวกเราก็เขาห้องหลังจากยื่นส่งพวกพี่ๆกับนายดุจนลับสายตาไปแล้ว(ที่จริงก็คือพี่เค้าลงบันไดไปก็ไม่เห็นแล้วอะ ^o^ )
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Fon_FoN!!! คุย
ไม่ได้อัพมาหลายวันยังไงก็ช่วยติดตาม และติชมมาด้วยนะ เราจะได้พัฒนาฝีมือ
ฝน
ความคิดเห็น