คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รูมเมท
ว้าว…ห้องนี้น่าอยู่เป็นบ้าเลย ถึงมันจะดูโล่งๆเงียบๆก็เถอะ แต่ต่อไม่นี้คงไม่
แล้วหละฉันจะสร้างสีสันให้เอง ห้องนี้มีของที่จำเป็นสำหรับนักเรียนก็คือเตียงเดี่ยว 4 เตียง เรียงกันอยู่ทางด้านซ้ายของห้อง ติดกับประตูเป็นห้องน้ำ มีตู้เสื้อผ้าสองตู้อยู่ทางขวา โต๊ะสี่โต๊ะพร้อมโน้ตบุ๊กสี่เครื่อง ถ้าฉันท้ายไม่ผิดมันต้องเป้นของฉันหนึ่งเครื่องแน่ๆ โรงเรียนนี้ให้โน้ตบุ๊กด้วยไม่อยากจะคิดถึงค่าเทอมเลยว่าจะแพงขนาดไหน
“สวัสดี ฉันชื่อแพร แพรวิไล ยินดีที่ได้รู้จัก”สาวทันสมัยคนนั้นพูดขึ้น
อืมแนะนำตัวกันหน่อยก็ดีเหมือนกันนะไหนๆก็ต้องมาอยู่ด้วยกันแล้ว
“สวัสดี ฉันชื่อออร์แกน ชื่อจริง ชนามา”
“ฉันชื่อพิณจะ พิณสวัสดิ์”คนนี้น่ารักจังเลย
“ฉะ...ฉันชื่อธิดานะ “คนนี้ดูท่าจะเรียนเก่ง พูดขึ้นมาประหม่าจังเลยแต่ฉันว่านะถ้าเธอถอดแว่นหนาๆนั่นออกคงจะดูน่ารักไม่หยอกเลย เพราะขนาดใส่แว่นฉันยังเห็นความน่ารักของเธอเลย
“ต่อไปนี้ ยังไงๆ เราก็คงต้องอยู่ด้วยกันแล้วนะ”ฉันพูดเองแหละ ก็มันไม่รู้จะพูดอะไรนี่น่าทำไมพวกเธอต้องทำหน้างงกันด้วยอะ
ดูเหมือนพวกนั้นจะไม่สนใจฉันแล้ว ทุกคนไปเลือกจองเตียงกันจนหมด แพรนอนเตียงในสุดที่ดูเป็นส่วนตัว พิณน้องเตียงข้างๆแพร ส่วนธิดาเลือกเลือกเตียงหน้าสุดใกล้ห้องน้ำ แล้วที่เหลือก็คงของฉันสินะ
“ฉันขอนอนเตียงนี้นะ ตอนกลางคืนชอบลุกไปเข้าห้องน้ำน่ะ” ดูเหมือนว่าเธอจะเลิกประหม่าแล้ว
ฉันกับธิดาใช้ตู้เสื้อผ้าด้วยกัน และหลังจากที่ทุกคนอาบน้ำเสร็จแล้วก็มานั่งคุยกันเพื่อให้รู้จักกันมาขึ้นอันนี้ธิดาเป็นคนเสนอคะ
“ทำไมพวกเธอถึงมาเรียนที่นี่เหรอ” แพรถาม
“...”
“...”
“…”
พวกเราสามคนต่างมองหน้ากันไปมาเหมือนจะรอให้คนอื่นๆพูดก่อน
“ฉันมาตามพี่ชายเพราะพี่ชายเรียนที่นี่ฉันก็เลยต้องมาด้วย” แพรบอกก่อนเมื่อเห็นพวกฉันเงียบ
“ส่วนฉันมาเพราะที่นี่เป็นโรงเรียนสอนดนตรีชื่อดังที่ฉันฝาฝันว่าจะได้มาเรียนน่ะสิ”พิณพูด
“ฉันแม่สมัครให้ก็เลยต้องมาเรียน”ฉันตอบไปตามความจริง
“ฉันเหรอ... เพราะคุณพ่อเป็นเพื่อนกับเจ้าของโรงเรียนก็เลยฝากฉันมาเรียนที่นี่” ธิดาบอก
แต่เราสามคนที่เหลือก็ไม่ได้ตกจะไรเท่าไหร เพราะว่าคนที่มาเรียนที่นี่ก็พวกลูกคุณหนูฐานะดีๆทั้งนั้น ไม่รู้ว่าแม่จะส่งฉันมาทำไม เฮ้อคิดแล้วก็อยากเจอยัยแก้วจัง
คุยกันไปสักพักทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอน
ครืดดดดดดดดดดด. ครืดดดดดดดดดดดดดด. เสียงอะไรอะน่ารำคาญจริงๆ
ฮึ้ย โทรศัพท์ฉันเองนี่ ลืมไปเลยว่าตั้งนาฬิกาปลุกไว้
ง่า...อยากนอนต่อจัง ขอวงต่อเวลาอีกหน่อยได้มั๊ยเนี่ย
“ออร์แกนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ตื่นได้แล้วพี่เค้านัดสองโมงนะ”ยัยธิดาปลุกฉัน
“อืม.. แล้วนี่มันกี่โมงแล้วอะ”
“เจ็ดโมงครึ่งแล้ว”
อ๊ากกกกกกไม่จริง!! แล้วฉันก็เรียบเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วสูง และกลับออกมาภายในสองนาที แต่ฉันอาบเสร็จแล้วนะ... อย่ามองงั้นดิ ฉันอาบเสร็จแล้วจริงๆ สะอาดแล้วด้วย และภายในเวลา 5 นาที ฉันก็แต่งตัวเสร็จ
“เสร็จแล้วใช่มะ ปะไปกินเข้ากัน” แพรพูด
แล้วเราก็เดินไปโรงอาหารกัน ตอนนี้มีคนมากินเยอะเลย แล้วทำไมคนเค้าต้องมองมาที่พวกเรากันด้วยนะ เฮ้อก็คงจะไม่พ้นเรื่องความสวยของพวกอะนะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆ < เออคือว่ารักษาภาพพจน์หน่อยดีมั๊ยออร์แกนคนอ่านตกใจกันหมดแล้ว>
“เนี่ยหรอรุ่นน้องที่เค้าพูดถึงกันว่าน่ารักนักน่ารักหนา ฉันว่าก็งั้นๆแหละ” รุ่นพี่หน้าขาวจอกคนนึงพูดขึ้น เฮอคุณพี่ไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าหน้าตัวเองอะ ยังกับตกถังแป้งมาแหนะ
“นี่พูดงี้หมายความว่าไงยะ” ยัยแพรคงทนไม่ไหวเลยตอบกลับไป
“น้องนี่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเลยนะเป็นน้องก็ควรจะเคารพรุ่นพี่หน่อยสิ
“แล้วเธอหละ อุ๊บ” ฉันเอามือปิดปากยัยแพรเองแหละคะ
“เออพี่คะขอโทษแทนเพื่อนหนูด้วยนะคะ พอดีมันหิวข้าวเลยอารมณ์ไม่ดีอะคะ”พิณขอโทษพวกหน้าขาวเพราะไม่อยากให้มีเรื่อง แล้วพวกฉันก็รีบลากยัยแพรที่เดือดปุดๆออกมาจากสนามรบ
“พวกแกมาห้ามฉันทำไมกำลังจะได้เรื่องแล้วเชียว”
“ถ้าไม่ลากออกมาจะได้เลือดซะมากกว่า”ธิดาพูด โอ้นี่เธอพูดเองจริงๆหรือเนี่ย
“ฉันหละเกลียดจริงๆยัยพวกขี้อิจฉาเนี่ย”
“อย่าคิดมากเลยแพรคนเราก็งี้แหละ” พิณพูด
“คอยดุนะแล้วฉันจะฟ้องพี่เพชร”ยัยแพรยังไม่ยอมจบ
“พี่เธอจะไม่ทำอะไรได้ รึจะไปถ้าพวกนัดตบหละ”ฉันพูดให้แพรได้สติขึ้น
“เธอไม่รู้หรอว่าพี่ฉันเป็นประธานนักเรียนปีนี้”อ๊าก....ฉันว่ามันไปกันใหญ่แล้วนะสงสารยัยพวกนั้นจริงๆ
“อืมเอาเถอะแต่ว่าตอนนี้รีบๆยัยไอ้ตรงหน้านี่เข้าปากกันก่อนดีกว่า”ธิดาบอกขณะที่ตอนนี้ข้าวผัดปูในจานของธิดาหมดลงไปครึ่งหนึ่งแล้ว ที่เธอเงียบไปเธอเงียบไปกินข้าวผัดอยู่เนี่ยนะให้ตายสิรู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ
วันนี้พี่จะบอกรายชื่อของพี่รหัสนะครับเราจะได้ได้พี่รหัสเป็นระบบยกห้องเลยนะครับ คือ น้อง 4 คนกับพี่รหัส 4คนที่อยู่ห้องเดียวกัน พี่จะจับฉลาก...แบร่....แบร่..” คือว่าฉันง่วงของีบหน่อยแล้วกันนะ
“ยัยแกน” อ๊ากกกกกกกก ใครเนี่ยมารบกวนเวลานอนอันแสนสุขของฉันได้ มากวนคนสวยนอนไม่รู้บ้างรึไงว่ามันบาปอะ
“ถ้ายังไม่ตื่นฉันจะทิ้งไว้ที่นี่แหละ ไปกันเถอะพวกเรา” เสียงของยัยแพรลอดโสตประสาทของฉันเข้ามา
“เดี่ยวๆ ตื่นแล้ว มีไรงะ กำลังสบายเลย”
“พี่เค้าบอกรหัสแล้วเราได้ห้องโปโล” พิณพูดไปยิ้มไป ฝันอะไรอยู่อีกหละเพื่อนฉัน เฮอยิ่งยิ้มก็ยิ่งสวยขนาดไม่ยิ้มก็สวยจะแย่อยู่แล้วยิ้มอีโอ๊ยถ้าฉันเป็นผู้ชายแล้วได้รับยิ้มแบบนี้ต้องละลายแน่ๆ
“ว่าแต่ห้องโปโลนี่ใครอยู่อะ”
“ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ชื่อเป็นกีฬาคิดว่าเป็นผู้ชายนะ”ธิดาบอก
“เดี่ยวก็รู้” ยัยแพรพูดไปยิ้มไปมีเลศนัยจริงๆนะแกเนี่ย
ความคิดเห็น