The Killer and A Prince

ลำดับตอนที่ #1 : พบกันครั้งแรก (หรือเปล่า?)

" โทษนะคะ... นี่กี่โมงแล้วหรอคะ?" 

" อืม.... ตอนนี้หรอ 8โมงตรงจ้า"

" ไม่น้า~ งั้นเรือก็ออกอีก... 10นาที"

นี่คือช่วงเวลานาทีทอง (อันโคตรๆ จะล้ำค่า) ของฉัน ตอนนี้สิ่งที่ฉันคนนี้ต้องทำคือ... วิ่งไปที่ท่าเรือด้วยสัมภาระเต็มหลัง (และมือ)อ๊า นั่น เค้กรสใหม่ ม่ายยยยย อยากกินนนนนนน แต่จู่ๆเสียงหวุดของเรือก็ดังขึ้นทำลายความคิดฉันไปฉับพลัน

"10.... 9....... 8........ 7......."

นั่นไงคนเดินเรือเริ่ม countdown แร้วอ่า!!!! ฉันต้องไปทันอยู่แล้ว T^T อีกนิดเดียว!

" 6...5...4...3..."

ม่ายน้าาาา~~~~~ .... โครม!!!!!! กรี๊ดดดด!!!!!! ทามมายต้องมาสะดุดตอนนี้ ตรงนี้ ที่นี่ด้วย ไอ้ก้อนหินบ้า! ข้าวของฉันกระจัดกระจายหมดแล้ว 

" 3... 2.... 1.... "  แล้วเรือก็ออกไป... ทำไงดี! อย่างงี้ไปรายงานตัวไม่ทันแน่ๆ มีหวังถูกท่านพ่อเฉ่งตายแน่เลยอ่า

ฉันรู้สึกอยากร้องไห้... ถ้าไม่เห็นแก่เค้กที่แสนจะล่อตา (และล่อใจ) ฉันคงไม่เป็นเช่นนี้  สักพักใหญ่ที่ฉันนั่ง

(อึ้งกิมกี่) อยู่กับที่ ก็มีร่างสูงเดินมาช่วยเก็บของ " ไม่เป็นไรนะ? " คนพูดมีน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ฟังแล้วเคลิ้มดี... 

" กรินเดล! นายทำอะไรอยู่หน่ะ! " จู่ๆหนุ่มร่างสูงผมน้ำตาลเข้มก็วิ่งเข้ามา ตาเขาเป็นสีชา แสดงถึงความอ่อนโยน ปนกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ดูกะล่อน มันช่าง... ตัดกันโดยแท้ เพราะชายอีกคนที่ช่วยเธอดูสง่าและถือตัว ผมเขาสีดำ ส่วนตาเป็นสีเทา ดูผ่านๆคนๆนี้อาจดูไร้อารมณ์ แต่ถ้ามองลึกลงไปจะพบกับความรู้สึกที่เหมือนแบกรับความเศร้าของโลกนี้ไว้ แต่แววตานี้มัน...คุ้นเหลือเกิน...เคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ?

" โทดทีไคน์ ฉันทำของหายที่ร้านเค้กแล้วเจอเด็กคนนี้วิ่งแจ้นไปที่ท่าเรืออ่ะดิ " ชายไร้อารมณ์เอ่ย

" ฉันว่านี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะกรินเดล.... เธอคงจะไปสอบที่โรงเรียนแห่งมหานครดราเก้ใช่ไหม? " ชายที่คาดว่าชื่อ ไคน์ถามฉันอย่างรู้ทัน " อ...อืม "   " เธอตกเรือหรอ... จะไปกับเราไหมหล่ะ แต่เรือเราเป็นเรือส่วนตัวหน่ะ กรินเดลนายก็คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม? " ไคน์โยนคำถามใส่กรินเดลทันที ส่วยกรินเดลก็ได้แต่พยักหน้า " ขอบใจ..." ฉันว่าเบาๆ ถึงจะไม่อยากไปกับคนแปลกหน้า แต่ฉันก็ไม่มีทางอื่นจริงๆอ่า... 

ไคน์บอกให้ฉันเดินนำไปก่อนพร้อมกับชี้ที่เรือให้ฉัีนดูว่าไปตรงไหน 

.........................................................................................................................................................................................................

" กรินเดล...ฉันเข้าใจนะว่านายคิดถึง...เด็กคนนั้นแต่ฉันว่าเขายังจำไม่ได้นะ..."

" ไม่เป็นไรหรอกไคน์... พอเดรียอายุครบ 18 ทุกๆอย่างในอดีตของเธอ... เธอจะจำได้ แค่ขอภาวนาให้เธอรับมันได้ก็พอ...อีกอย่าง นายก็บอกเองหนิว่าเธอไม่ใช่เด็กแล้ว จริงไหม?" รอยยิ้มแปลกๆโพล่ขึ้นบนใบหน้าของกรินเดล เจ้านายของเขา... กรินเดลอีกแค่ปีเดียวเท่านั้น เรื่องทุกอย่างจะจบลง ใช่ไหม?