คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : กลับสู่หมู่บ้านสีหกรณ์
จริงอีกครั้ง
“อืม...เรียบร้อยแล้วล่ะ” ฉันดึงหูฟังออกแล้วจึงตอบก่อนจะปิดหน้าจอ
เมื่อวานก่อนที่จะเลิกงานพิเศษกะเช้าตอนบ่ายสาม ฉันได้เอ่ยปากบอกเรื่องนี้กับพี่ชาญ ผู้จัดการร้านไอศกรีมแถวๆ ทาวเฮาส์ที่ฉันและคุณน้าอาศัยอยู่
“พี่คะ หนูขอลาหยุด 3 วันนะคะ” ฉันซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ เขา พูดขึ้นขณะที่กำลังปลดสายผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลแดงซึ่งมีตัวอักษรชื่อร้าน ‘Flavor Ice-cream’ สีขาวเป็นลายเส้นตวัดๆ ภาษาอังกฤษเหมือนลายเซ็นขนาดใหญ่กลางผืน
“ช่วงปิดเทอมแบบนี้คนเยอะนะริณ ริณจะไปไหนเหรอ?” ผู้จัดการร้านร่างผอมวัยหนุ่มแน่น ผิวสีแทน คิ้วสั้นดกดำ ตาโต จมูกเป็นสัน ริมฝีปากบาง หวีผมเรียบเปล้ ตัวสูงกว่าฉันหน่อยนึงถามถึงเหตุผล ก่อนจะโน้มตัวลงไปใช้ที่ตักไอศกรีมขูดเนื้อไอศกรีมเป็นก้อนกลมสวยอย่างชำนิชำนาญ
“พ่อริณป่วยหนักค่ะ เลยต้องกลับบ้าน” ฉันตอบพลางสอดเก็บผ้ากันเปื้อนไว้ในตู้ด้านล่าง
“เอ้ากุ๊ก เอาไปเซริฟ์ให้โต๊ะ 8” พี่ชาญเจ้าของร้านยื่นถาดที่มีถ้วยไอศกรีมอยู่ 3 ถ้วยให้แก่เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ทำผมไฮไลท์และมัดช่อผมทั้งหมดเอียงไปข้างหนึ่งด้วยสายรัดผมสีเขียวแก่และมีผ้าปักรูปแมลงปอติดอยู่
“ค่า~” กุ๊กขานรับอย่างอารมณ์ดี ฉันสังเกตเห็นเหล็กดัดฟันสีเงินวาว ยามเมื่อเธอแย้มยิ้ม
พี่ชาญดูจะเป็นห่วงเป็นใยฉันไม่น้อยเมื่อได้ยินเหตุผลที่ฉันขอลาหยุด
“แล้วนี่ไปยังไง” เขาถามขณะเช็ดไม้เช็ดมือบนผ้าขนหนูสีขาวสะอาดซึ่งแขวนอยู่ตรงชั้นเก็บอุปกรณ์จำพวกถ้วยแก้ว จานรอง ช้อน ส้อมที่อยู่ใกล้มือ ‘อิง’ เพื่อนร่วมงานอีกคนซึ่งเป็นเด็กสาวผิวขาวร่างท้วมแต่ดูคล่องแคล่วกำลังสาละวนอยู่กับการชงกาแฟแก้วแล้วแก้วเล่าจากออร์เดอร์ที่มีมาอย่างต่อเนื่อง กลิ่นเมล็ดกาแฟที่ลอยฟุ้งออกมาจากเครื่องปั่นหอมอวลไปทั่วเคาน์เตอร์
“ไปรถทัวร์ค่ะ พรุ่งนี้ 11 โมง” ฉันกล่าวพร้อมกับฉวยเอาสายคล้องเป้สีฟ้าครามขนาดย่อมที่วางไว้กับพื้นขึ้นสะพายหลัง
“ก็เดินทางดีๆ นะครับน้อง แล้วก็ขอให้คุณพ่อหายเร็วๆ” เขาอวยพร “แล้วรีบกลับมาช่วยพี่ล่ะ”
“ค่ะพี่” ฉันตอบสั้นๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกมา
________________________
คนสุดท้ายที่ขึ้นมาบนรถทัวร์ คือคุณยายสูงวัยผิวเกรียมแดดซึ่งมัดมวยผมสีดอกเลาไว้ข้างหลัง สวมเสื้อลูกไม้สีชมพูกลีบบัวและผ้าถุงสีน้ำตาลแก่ ที่ค่อยๆ ก้าวเท้ายักแย่ยักยันตรงเข้ามาพร้อมชะลอมสานซึ่งใส่ผลส้มอยู่เต็มไว้ในมือ โดยมีพนักงานต้อนรับเดินตามมาส่ง ตรงข้างๆ ที่นั่งของแก้ว
“ให้คุณยายนั่งด้วยนะคะ” สาวสวยพูดเสียงหวาน แสงพลอยรีบส่งคืนกล้องให้ชานนท์ ก่อนจะรวบกระเป๋าสะพายหนังสีขาวไว้แนบอก เขยิบที่ให้ กลิ่นน้ำอบไทยจางๆ ลอยมาแตะจมูกของพวกเราทันทีที่คุณยายนั่งลงบนเบาะ
“หวัดดีจ้ะหนู” เสียงของคุณยายดังขึ้นหลังที่นั่งของฉัน ทำให้ฉันนึกถึงภาพคุณยายกำลังฉีกยิ้มกว้างให้แสงพลอย มีหมากสีแดงๆ เกาะอยู่เต็มปากและซี่ฟันดูน่าขนลุกขนพอง
ฉันได้ยินคนขับปิดประตูรถดังปัง ก่อนที่รถทัวร์สองชั้นจะเคลื่อนออกจากท่ารถในอีกไม่กี่อึดใจต่อมา พนักงานสาวสวยคนนั้นส่งเสียงเจื้อยแจ้วมาตามลำโพงเพื่อแนะนำบริการ ชานนท์เลื่อนมือของเขามากุมมือซ้ายของฉันไว้ ฉันตอบรับโดยการสอดผสานนิ้วเรียวไปตามร่องนิ้วของชานนท์ แล้วจึงหันหน้ามองไปทางเขา เราสบตากัน ฉันรู้ว่าเขาอยากจะบอกอะไร
‘ฉันเองก็คิดถึงเขาเช่นกัน’
หลังจากนั้นฉันจึงหันกลับมาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ผ่อนคลายอิริยาบถ
รู้สึกอุ่นใจที่มีเขาอยู่ข้างกาย
ความคิดเห็น