คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : วิหคบาดเจ็บ
“พวกเจ้าอย่าเข้ามานะ ข้าขอเตือน!” ดิโยซ่าวัยร่วมสี่สิบปีขู่เสียงกร้าว แต่แน่นอนว่าไม่มีใครเงี่ยหูฟังเธอเลยแม้แต่น้อย
“ไปจับพวกมันมา ใครจับมันได้เป็นคนแรกข้าให้ยี่สิบซูน่า!” เบอรูอังประกาศลั่นพร้อมกับยกมือทำสัญญาณให้เข้าจู่โจม
เมื่ออันตรายมาถึง วลันดาจึงใช้ริมฝีปากและแรงลมเป่าใบไม้ให้เกิดเสียง
“วี้ดดด วี้ดดด วี้ดดด”
“เฮ…!” ชายกลัดมันทั้งหลายรีบรุดลงจากหลังม้า และสัตว์พาหนะ ก่อนจะวิ่งกรูไปที่ชะง่อนผาพร้อมอาวุธครบมือ พวกเขาต่างแก่งแย่งแข่งขันกันหมายจะเป็นที่หนึ่ง เงินจำนวนนี้แม้มิได้มากมายแต่กับงานที่ง่ายดายเช่นนี้ก็ถือว่าคุ้มเหนื่อยเอาการ
“หิวแล้วใช่มั๊ย ลูกของข้า” วลันดาเอ่ยออกมาลอยๆ ประหนึ่งกำลังสื่อสารกับอะไรบางอย่าง พลางมองไปยังกลุ่มทหารที่ดาหน้าเข้ามา ด้วยใบหน้าเรียบเฉย
ขณะที่ลูกแก้วนั้นลอยสูงขึ้นและห่างออกไปจากเกาะรูปทรงสามเปลี่ยมนี้ไปหลายสิบฟุต
“ย๊าก!” พวกทหารตรงมาอย่างเร็วรี่ เกิดเสียงรองเท้าโลหะกระทบพื้นหินดัง แก่ก แก่ก แก่ก น้ำฝนที่เจิ่งนองเป็นแอ่ง เป็นหลุมกระเซ็นเฉอะแฉะ
‘พละกำลังอันแข็งแกร่งอย่างชายชาตรีนั้นกลับใช้เพื่อย่ำยีเพศตรงข้ามกระนั้นหรือ…น่าทุเรสสิ้นดี’ ร่างบางคิดแล้วก็พลันโกรธขึ้ง แววตาเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวรู้สึกรังเกียจพวกกักขฬะเหล่านี้ยิ่งนัก
“ครึด ครึด ครึด” ขณะเดียวกันนั้นเองก็ปรากฏเสียงปริศนาดังขึ้นท่ามกลางสายฝน ก่อนจะตามด้วยเสียงวัตถุหนักๆ หล่นลงน้ำดังตูมใหญ่
“เจ้าปีนป่ายหน้าผามาหาข้าแล้ว” วลันดาเอ่ย ก่อนจะแสยะยิ้มพึงใจ ดวงตาคู่งามหรี่ลง เพื่อรอชมฉากหฤหรรษ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปด้วยใจระทึกครึกโครม
“เสร็จข้าล่ะแม่หญิงนมชมพู มาให้ข้าดูดดื่มนมจากเต้าเจ้าซะโดยดี” ชายชราร่างท้วมคนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามา ขณะที่นายทหารอีกคนซึ่งถือลูกตุ้มหนามก็เบียดแซงอย่างไม่ยอมแพ้ โดยมีอีกคนสอดแทรกเข้ามาตรงกลาง ดวงตาของพวกเขาดูหื่นกระหายราวกับฝูงฮายีน่าที่เห็นเนื้อชิ้นโตตกอยู่บนพื้นดิน
แต่พวกนั้นหารู้ไม่ว่า…เหยื่อในครั้งนี้
หาใช่เธอ
แต่คือพวกเขานั่นแหละ!
“ครึด ครึด ครึด กี๊ซซซซ!”
“โกทัมโมอุน…จงกลืนกินพวกมันให้หมด!” สิ้นเสียงกร้าวของผู้เลี้ยงซึ่งดังขึ้นท่ามกลางพายุฝนที่ซัดสาดลงมา
สัตว์อสูรร่างยักษ์ขนาดตัวเท่าไทรันโนซอรัส เร็กซ์ (T-Rex) มีรูปร่างคล้ายกิ้งก่าผิวหนังสีออกน้ำเงินเหลือบดำ ส่วนกลางศรีษะมีกลุ่มหญ้าสีเขียวเข้มขึ้นเป็นพงดกหนาไล่เรื่อยไปถึงสันหลังและหางยาว บางจุดของผิวก็มีลักษณะแข็งเป็นมันตะปุ่มตะป่ำคล้ายหินดำด้าน ก็โผล่พรวดจากด้านข้างชะง่อนผาแล้วอ้าปากอันใหญ่โตงาบนักรบหนุ่มทั้งสามกลืนลงท้องในคราวเดียว
“เอื้อก…ครึด ครึด ครึด” เจ้ากิ้งก้ายักษ์ส่งเสียงในลำคอ พลางกะพริบตาสีนิลปริบๆ น้ำลายข้นเหนียวยืดย้อยหยดลงพื้นน่าขยะแขยง ก่อนมันจะแสดงอาการกระอักกระอวนมวนท้อง แล้วขย้อนคายซากโลหะออกมาหล่นพื้นหินแข็งๆ ดังเคร้ง คร้าง
ภาพของพวกพ้องที่ถูกเขมือบด้วยความเอร็ดอร่อยสร้างความสยดสยองให้แก่หมู่มวลทหาร จนขวัญหนีดีฝ่อ
“เหวออ!” คนอื่นๆ พากันร้องตกใจอย่างบ้าคลั่ง แขนขาอ่อนแรงอาวุธในมือแทบหลุดร่วง
“หวาา!”
“บ้าชิบ นี่มัน ‘โกทัมโมอุน’ สัตว์อสูรในตำนานนี่หว่า…มันซ่อนตัวอยู่บริเวณผาแถวนี้เองรึนี่” นายพลเบอรูอังสบถออกมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ดูแล้วงานนี้จะหินกว่าที่คิด “นังพวกนี้มันยังไม่หมดพิษสงสินะ”
“กี๊ซซซ!!!”
เจ้ากิ้งก่ายักษ์เดินอาดๆ มาขวางทางเอาไว้แล้วไล่งับพวกทหารจนวิ่งหนีกระเจิดกระเจิง
“เอายังไงกันดีครับท่านนายพล” ลิ่วล้อผู้เสียขวัญเอ่ยถามปากคอสั่น
“เตรียมอาวุธยิง ให้พร้อมสรรพ เราจะไล่ต้อนมันให้ตกเขา” ชายผู้เป็นแกนนำสั่งการอย่างฉับไว ดีนะที่เขาเรียกพลปืนยาวพร้อมกระสุนที่เคลือบด้วยยาพิษร้ายแรงมาด้วยสามนาย
เมื่อเหล่าทหารเริ่มตั้งสติได้ พวกเขาที่เหลือจึงพากันถอยกรูดมาตั้งหลัก ขึ้นขี่สัตว์ทั้งหลายแล้วเข้าไปต่อกรกับสัตว์อสูรโกทัมโมอุนในทันที
“ฟิ้ว…ฉึก ฉึก ฉึก”
“ปัง ปัง ปัง!”
“กี๊ซซซซ!!!” กิ้งก่ายักษ์ร้องครวญ เสียงดังสนั่นเมื่อถูกรุมโจมตีจากอาวุธระยะไกล มันพยายามจะเข้าไปไล่กัดพวกมนุษย์สะบัดหางฟาด แต่ก็ถูกยิงสวนเข้าใบหน้าจนเสียท่า
ลูกธนูและกระสุนปืนที่ถูกระดมยิงออกไปทำให้สัตว์ร้ายบาดเจ็บเลือดสีแดงสดไหลชุ่มโชกโซมลงมาบนพื้น แม้จะสงสารจับใจแต่ในเวลานี้สตรีผมดำซึ่งคอยฟูมฟักเลี้ยงดูมันมาก็ไม่อาจยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือใดใดได้ นางต้องรีบหนีให้รอดพ้นเงื้อมมือมัจุราชตรงนี้ไปให้ได้เสียก่อน
ร่างผอมแห้งแหงนหน้ามองไปยังแสงสว่างเจิดจ้าที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกๆ คน เห็นลูกแก้ววาวใสค่อยๆ เปลี่ยนเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ที่มีแสงล้อมรอบ คล้ายปรากฏการณ์สุริยคราส แล้วก็ใจเต้นตูมตาม
‘สำเร็จแล้ว’ กิดายันคลี่ยิ้มยินดี
“ไปกันเถิดน้องพี่ ไปสร้างอาณาจักรใหม่ของเรากัน” หญิงชราผิวหนังเหี่ยวย่น นมคล้อยยานจนเกือบถึงสะเอวกล่าวต่อ แต่แล้วก็สำลักเลือดสีนิลออกมาจนเปรอะเปื้อนเนื้อตัวไปหมด สภาพร่างกายเริ่มอ่อนแรง หายใจหอบ บางทีนางอาจจะไม่เหลือชีวิตรอดอีกต่อไป พิษร้ายแทรกซึมไปทั่วร่างแล้ว ถึงกระนั้นนางก็ยังอยากมีชีวิตอยู่
‘โอ้ท่านอลานฯ…ช่วยข้าด้วยเถิด ข้ายังไม่อยากตาย’ กิดายันวิงวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ พลางกัดฟันรวบรวมพลังที่เหลือท่องมนตราจำแลงกาย
“ปีกเอยจงงอกออก ปากยาวแหลมเกี่ยวถุงย่ามไป ขายาวเหยียบย่างว่องไว ขนมันงามเงา หาได้หวั่นไหว พร้อมโผบินไกลสู่รัติกาล”
ฉับพลันนั้นเอง…ร่างของนางก็เปลี่ยนไปผิวหนังนุ่มนวลกลับหยาบกระด้าง ตัวงองุ้มมีขนสีดำมันปลาบขึ้นเต็ม กะโหลกศีรษะหดลง ริมฝีปากยื่นยาว และกลายเป็นปักษาตัวใหญ่ไปในที่สุด
“แว้ก แว้ก แว้ก!” เสียงครวญของแม่เฒ่า แปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องของสัตว์ป่า สองขายาวก้าววิ่งไปสุดผา ส่วนปีกกระพือขึ้นลงดังพึ่บพั่บก่อนสยายกางถลาแล่นลม โดยใช้จงอยปากคาบถุงย่ามที่ใส่ของวิเศษเอาไว้แน่น
ชั่วพริบตา
ก็ปรากฏร่างนกกระสาขนสีดำมันปลาบตัวหนึ่ง และสีขาวล้วนอีกตัวหนึ่งโผบินไปยังหลุมดำอันกว้างใหญ่นั้น
“ท่านนายพล พวกมันจะหนีไปแล้วครับ!” นายทหารชี้ไม้ชี้มือร้องโหวกเหวก คาดไม่ถึงเลยว่าเหยื่อที่เหมือนลูกไก่ในกำมือจะกลับกลายเป็นนกกระสาปากแหลมไปได้
“อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้ สอยพวกมันให้ร่วงเร็วเข้า!” นายพลร่างใหญ่ซึ่งกำลังปักดาบลงข้างศีรษะโกทัมโม อุนพร้อมใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบลงบนใบหน้าของกิ้งก่ายักษ์ที่หมอบกระแตนอนหายใจรวยรินอยู่ ตะคอกเสียงดังใส่นายทหารด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “ถ้าพวกมันหนีไปได้พวกเอ็งซวยแน่ ไอ้เวรเอ้ย!”
เมื่อได้ยินคำสั่งนั้น พลธนูและพลปืนยาวก็รีบเปลี่ยนเป้าหมายเป็นวิหคสองตัวนั้นในทันที
ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา
ปีกนกทั้งสองกางออกและกระพือขึ้นลงช้าๆ วิหคตัวสีขาวเอี้ยวคอยาวๆ หันไปมองยังที่ๆ
มันจากมา แลเห็นความวุ่นวายที่เกิดขึ้นบริเวณชะง่อนผา หมู่นักรบที่กำลังทิ่มแทงอาวุธเข่นฆ่าสัตว์ร่างยักษ์ที่นอนเลือดท่วมด้วยความสะเทือนใจ
หูแว่วเสียงปัง ปัง ปัง มาจากทิศทางด้านล่าง แต่มันไม่ได้หวั่นเกรงอะไรอีกแล้ว เพราะอิสราพในโลกอันกว้างใหญ่กำลังรอมันอยู่เบื้องหน้า…ในหลุมสีดำทมิฬ
“ฟุ่บ!”
เจ้านกกระสา รู้สึกถึงวัตถุบางอย่างที่พุ่งชนเข้ามาใต้ปีกอย่างแรงเร็ว มันเจ็บเสียดจนร้องแว้ก ถุงย่ามหนักอึ่งที่คาบไว้ร่วงละลิ่วลงสู่เวิ้งน้ำอันกว้างใหญ่ไพศาล ตัวเซถลาเอียงกระเท่เร่ เสียศูนย์เหมือนจะตก แต่ก็รีบกระพือปีกขึ้นลงเข้าไปในสุริยะคราสนั้นจนสำเร็จ
และนั่น…คือภาพสุดท้ายที่ชาวเซรัณญาวีได้เห็นดิโยซ่าทั้งสองคนบนเกาะแห่งนี้
_________________________
1 ส่วนซูน่าเท่ากับ
250 บาท
1 เสี้ยวซูน่าเท่ากับ 500
บาท
ครึ่งซูน่าเท่ากับ 1,000 บาท
ความคิดเห็น