คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เขฬะนาคา
ฮือ ฮือ ฮือ” เสียราน่านลุนผออพวมันัระม
“เหว๋ออ!” ผมเผลอร้อออมา่อนที่ะะปบปาัวเอไว้ อารามใทำให้ถอยรูนเือบะเสียหลั รู้สึถึฝ่าเท้าที่เหยียบย่ำพรืพราไปบนพื้นผิวรุระลื่นๆ ึ่เป็นใบหน้าหรือมือ แนอใร่อใร
“ระวัาเนายะถูึนะ” เธอเอ่ยปาเือน ผม้มลูแวบหนึ่เห็นไอ้มือผีลามพยายามทึ้ายาเผ้าร่มสีแแ้าสามส่วนให้หลุออให้ไ้
‘เวรริไอ้พวผีบ้า’ ผมนึอย่าหัวเสียพลาระาาเให้หลุออามือหยาบลื่นสีีล้ำอมัน
“ประูหนีไฟที่ใล้ที่สุ” เธอล่าวออมาสั้นๆ
“มาเี๋ยวผมพาไปเอ” ผมันอาสาเป็นผู้นำทาเพราะรู้ีว่ามันอยู่ที่ไหน แล้วึเยหน้ามอย้อนึ้นไปามทาั้นบันไ
…็้าบนนี้อย่าไรล่ะ
“มาาานอยู่นี่ มาาานอยู่ทาานี้” ราวนี้พววิาบ้าพาันส่เสียรม ผมับสาริามอหน้าัน้วยอารามใไม่ิว่าพวมันะมีสันานี้ฟ้อแบบนี้…วยแล้วเรา
…ให้ายเถอะ…
‘ะทำยัไันีล่ะ’ เสียโหวเหวอเหล่าวิาทำให้ผมลัวเสียยิ่ว่าผิวีๆ และใบหน้าราวับศพอพวมันนั้นอี หาะเปรียบสถานาร์ในอนนี้็ไม่่าอะไรับผู้้อหาที่ำลัหลบหนีารับุมอผูุ้มเรือนำอย่าหัวุหัวุนอย่าไรอย่านั้น ผมไม่อยาถูับ ไม่อยาลนร ผมลัว!
ทันในั้นเอสาริา็สาน้ำบริสุทธิ์ในนโทเบร์นาให่ึ่ามวิิร้วยลายเทพพนมล้อมรอบ้วยลายอไม้ลสีำ าว แ ทอแวววาว และน้ำเินรามัันาม้อย ลโรมใส่เหล่าวิา ส่วนลาอภานะที่ป่อออถูยึ้นามท่าทาารเทเผยให้เห็นรูปนูนสูัวพานาทอำนาให่วเนรฝัเม็ทับทิมสีแวิบวับเหยียายยาวพันล้อมนโทไว้อยู่วนให้ผมอัศรรย์ใเป็นอย่ายิ่
“อะไรน่ะ?”
“เฬะนาา” เธออบ แ่ผม็ยัไม่เ้าใอยู่ีเลยถาม้ำอีหน
“แล้วไอ้เฬะนาานี่มันืออะไรเล่า”
“มันือน้ำลายพยานา” ร่าเพรียวยายวาม “ันใ้พลัอันเพื่อเสมันมา พอะถ่วเวลาไอ้พวนี้ไ้บ้าแ่็ไม่นานนั รีบไปเถอะันไม่ไหวแล้ว…พาันไปหน่อย…ประูหนีไฟ” เธอล่าวเสียอ่อนระโหย่อนะมีอาารอหน้าว่ำเหมือนะเป็นลม
“เฮ้…ุนาฟ้า อย่าพึ่เป็นอะไรไปอนนี้นะ โธ่” ผมเรียเ้าหล่อนเบาๆ ่อนะับมืออันนุ่มนวลและบอบบานั้นไว้แล้วูหิสาวในสภาพโนเนโเ่อยๆ เินึ้นบันไไปทีละั้นทีละั้นอย่าทุลัทุเลเพราะน้ำสีำเหนียวเหนอะนั้นยัเปรอะเ็มฝ่าเท้า ยาที็ิหนืามมา้วย
“แปะ แปะ แปะ” ผม้าวไป ้าวไป ้าๆ ฝ่าเท้าเปลือยหนัอึ่ายาเหลวๆ ที่เาะแน่น พอมอไปโยรอบ็เห็นพววิาสวะพาันหลับใหลันไปหมแล้ว…นี่สินะเป็นอิทธิฤทธิ์อน้ำศัิ์สิทธิ์นั่น
“ุระวั!” ผมอุทานเมื่อร่าอหิสาวทรุยวบลไปราวับะล้ม ึ้อถือวิสาสะเ้าไปประอร่าเพรียวและโอบระับไหล่ลมมนไว้่อนที่สาวเ้าะไถลลไปออยู่ับพื้น
แผ่นหลัอเราทัู้่ไ่ระับสูึ้นไปสู่ั้นสี่อัวอาารแม้ะเป็นเพียแ่ั้นเียว บันไแ่ไม่ี่ั้นแ่็ลับรู้สึถึวามเหนื่อยล้าึ่ว่าที่ะึ้นไปถึุหมายไ้็ูเป็นเรื่อยาเย็นว่าที่มันเยเป็น
ผมมอไป้าหน้าและหันมออีฝ่ายเป็นรั้ราว ้าบนสุสายานั้นือผนัสีาวแถบเียวอันว่าเปล่า แ่ถ้าเินเยื้อไปนิหนึ่็ะเออทาหนีไฟึ่มีบานประูเล็ๆ สีเทารอเราอยู่รสุทา สาริาอพับออ่อนบศีรษะอิอไหล่ผม เส้นผมำสนิทยาวปรลมาปิหน้าปิาบบัวหน้าาวและเรื่อหน้าสวยๆ ไปเสียหมสิ้น เ่นเียวันับแสออร่าสว่าไสวที่ล้อมรอบัวเธอ็ูเหมือนะอ่อนำลัล้วยเ่นัน
‘เพราะเธอ่วยเราไว้แท้ๆ ถึเป็นแบบนี้’ ผมนึสะท้อนอยู่ในใ
“ฮึ่บ ฮึ่บ…ถึแล้วุ” ไม่นานเราสอน็มาถึหน้าประูบานเล็สีเทาเ้ม แม้้านบนมีหลอไฟาวน์ไลท์ึ่ฝัอยู่บนฝ้าเพานายส่อระทบผนัแบๆ อยู่แ่็มิอาสู้แสสีาวเิ้าที่ลอออมารอบวบประูไ้เลยแม้แ่น้อย
‘นี่มันอะไรัน…?’
ในอนนั้นเอที่แผ่นหลั รู้สึเย็นวะวาบึ้นมาวูบหนึ่บรรยาาศวามไม่อบมาพาลแปลๆ ทำให้ผมใอไม่ี บาทีุลุแอาะำลัุ้มลั่อยู่้าล่านั่น เาะรู้ไหมนะว่าผมอยู่้าบนนี้…ถ้าลิ่นอวามายโยลไปถึในนรริไม่แน่ว่าท้าวมหายม็อาะไ้ลิ่นอวิา้วย็เป็นไ้ พอนึถึนัยน์าสีแทอแสเรือู่นั้นแล้ว็
“อึ๋ย…!” ผมสะุ้โหยเมื่อน้ำหนัมือออีฝ่ายลร้นแน ระับแน่นราวับะับยึไว้และพอหันไปมอ็้อพบับวามสะพรึปราแ่สายา
แทนที่ะเป็นมือเรียวผิวาวผ่อเป็นยอใยทว่าสิ่ที่เห็นลับลายเป็นฝ่ามือและท่อนแนอหิราที่มีผิวหนัเหี่ยวแห้สีีเผือเ็มไป้วยเม็ระระายเ็มไปหม
“เฮ้ย!” ผมหลุปาอุทานเสียหล พลันปราแสวูบแล่นวาบไปทั่วทั้ัว้วยอารามื่นใ
“ฮือ ฮือ…” เสียที่เ้นออมาาลำอเหนียยานฟัหลอนยะเยือ พร้อมับที่อีฝ่าย่อยๆ เยึ้นมาภายใ้เส้นผมำที่ยาวรปรหน้าทว่าผมลับมอเห็นวามสยสยอนั้นเ็มสอลูา
ความคิดเห็น