วาเลนไทน์ของวินและโม

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ผมนั่งเหม่อมองชายหญิงคู่แล้วคู่เล่าเดินผ่านไป ณ ที่แห่งนี้ สถานที่ๆผมมากับ”เธอ” ผู้หญิงที่เป็นรักแรก และอาจจะเป็นรักครั้งสุดท้ายสำหรับผมบ่อยๆ ที่จริงแล้ว มันก็เป็นแค่สวนสาธารณะแถวรร.ใจกลางกรุงเทพฯที่ผมกับเธออยู่ก็เท่านั้น แต่มันก็เป็นสถานที่ที่สำคัญสำหรับผมมากเลย

“ผ่านมาปีหนึ่งแล้วสินะ” ผมพึมพำกับตัวเอง แล้วถอนหายใจอย่างเศร้าๆ หากย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะกลับรีบไปบอกเธอ รีบบอกว่า“รัก”......



โม สาวหวานวัย 16 โมนี่แหละครับ คนที่ผมแอบชอบ เธอคงไม่เคยรู้หรอก ว่าผมชอบเธอมากแค่ไหน ผมพบเธอครั้งแรกที่สวนสาธารณะแห่งนั้น ผมจำได้ว่าวันนั้นเป็นวันเสาร์ เธอยืนเหม่อมองต้นไม้ใบหญ้าอยู่ ผมซึ่งจะหาวิวสำหรับวาดภาพสีโปสเตอร์ที่ผมถนัด พบเธอเข้าพอดี.....

เธองามจับตาผมมากเลยครับ คุณลองวาดภาพหญิงสาวหน้าตาน่ารัก หุ่นดี ปล่อยผมยาวสยายถึงกลางหลัง ยืมเหม่อมองต้นไม้ มีแสงแดงอ่อนๆส่องผ่านใบไม้กระทบกับหน้าใสๆและผมของเธอ มีนกบินอยู่บนท้องฟ้าใส เหมือนภาพวาดสวยๆ ที่ไม่จำเป็นต้องเติมแต่งใดๆ

ผมค่อยๆวางขาตั้ง และอุปกรณ์วาดภาพลงเงียบๆ แล้วค่อยๆบรรจงสเก็ตภาพเธอลงบนกระดาษ เธอเป็นอะไรไปก็ไม่รู้นะครับ ถ้าเป็นผมคงไม่มีทางยืนเหม่อมองต้นไม้ใบหญ้าเฉยๆเป็นเวลานานขนาดนี้

แต่แล้ว....ขณะที่ผมค่อยๆวาดภาพเธออยู่นั้น จู่ๆหยดน้ำใสๆก็ไหลลงมาจากดวงตาใสสวยของเธอ

ก็ไม่รู้อะไรมาดลใจผมนะครับ ผมหยุดวาดภาพเธอ เดินตรงเข้าไปหาเธอ...

“คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ” ผมพยายามพูดให้สุภาพและอ่อนโยนที่สุด แต่ปฏิกิริยาของเธอนี่สิครับ เธอสะดุ้งสุดตัวและหันมามองผมอย่างตกใจ

“โม....” ผมอุทานชื่อเธออย่างแปลกใจ เธอเป็นนักเรียนห้องข้างๆของผมเองครับ ผมอยู่มัธยมศึกษาปีที่3 รร.เดียวกับเธอ ผมเป็นเด็กห้องคิงครับ อิอิ เพราะผมเรียนเก่ง ส่วนเธออยู่ห้อง2 ตอนเด็กๆผมเราเคยอยู่รร.เดียวกันครับ รู้สึกจะประมาณชั้นประถม ป.3ได้มั้งครับ พอรู้ว่ารร.เดียวกัน ก็เลยจำได้ ได้คุยกันนิดๆหน่อยๆ

ไม่น่าล่ะครับว่าทำไมเธอถึงหน้าคุ้นๆ ผมคงมองข้างๆแล้วมองเห็นไม่ถนัด แต่ผมก็ไม่เคยเห็นว่าเธอน่ารักเลยนะครับ แต่วันนี้ เธอดูน่ารักเหลือเกิน ผมเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย...

“อ้าว! วิน มาเดินเล่นเหรอ” โมปรับสีหน้าได้ไวมากครับ เธอพยายามยิ้มกับผม แต่ผมก็ดูออกว่าเธอฝืนยิ้ม

“โม เมื่อกี้โมร้องไห้เหรอ” ผมถามสวนไปทันทีอย่างไม่สนใจคำถามทักทายของเธอ โมเงียบไปอึดใจหนึ่งแล้วก็ยิ้มฝืดๆให้

“เปล่าหรอกวิน ฝุ่นเข้าตาน่ะ” มันเป็นคำแก้ตัวธรรมดาๆของหญิงสาวอ่ะนะครับ ผมเจอมาบ่อยๆ ไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่แล้วล่ะครับ

“อือๆ ฝุ่นเข้าตาก็ฝุ่นเข้าตา” ผมตัดบทอย่างไม่อยากขัดใจเธออีก

“เอางี้นะโม นี่ก็จะเที่ยงแล้ว เราไปกินข้าวเที่ยงหน้ารร.กันดีกว่า เดี๋ยววินเลี้ยงเอง” ผมชวนเธออย่างสดใส ผมหวังไว้นะครับ ว่าอาจจะช่วยแบ่งเบาความทุกข์ของเธอได้ อย่างน้อยสักนิดก็ยังดี

“อืมม ขอบใจนะ”


ผมเดินไปที่ร้านอาหาร”ขนมหวาน” หน้ารร. ร้านนี้อร่อยมากครับ ผมมากินบ่อยๆ แต่คราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อนๆ ผมมี“อาหารตา”อยู่แล้ว อิ่มแล้วครับ อิอิ

โมเป็นคนน่ารักมาก หนนี้ผมคุยกับเธอนานที่สุดก็ว่าได้ ผมได้คุยกับเธอในเรื่องต่างๆ เธอนิสัยดีมากครับ พูดเก่ง พูดจาสุภาพด้วย ผมไม่ค่อยได้คุยกับเธอนักหรอก อยู่ที่รร.ผมจะเป็นคนเงียบๆ ผมก็เลยไม่ค่อยมีเพื่อน

หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมถึงกับถอนหายใจเลยครับ ผมอยากคุยกับเธอนานๆ

“โม เดี๋ยววินไปส่งบ้านเองนะ” ผมพูดแกมขอร้อง ขอให้เธอตกลงทีเถิด ><

“จะดีเหรอวิน โมรบกวนวินเยอะแล้วนะ” โมพูดอย่างเกรงใจ น่ารักไหมล่ะครับ

“เอาน่า ไปกันเถอะ”

“อืมม ก็ได้” เย้ๆดีใจที่สุดเลยครับ ผมอยากสนิทๆๆๆๆกับเธอมากๆ

โธ่ ถ้าผมไม่ติดเรื่องอุปกรณ์วาดภาพนะ ผมจะได้ช่วยเธอถือกระเป๋าสะพาย น่าเสียดายจริง -*- แต่เอ๊ะ ผมยังไม่เคยรู้ว่าบ้านโมอยู่แถวไหนเลยนี่นา

“เอ่อโม บ้านโมอยู่แถวไหนอ่ะ”

“อ่าว โมยังไม่เคยบอกเหรอ บ้านโมอยู่แถวXXXอ่ะ” เฮ้ยๆ ผมตกใจมากเลยครับ

“อยู่แถวบ้านวินเลย งั้นเดี๋ยววันจันทร์วินมารับที่บ้านนะ ไปรร.ด้วยกัน”

“อืมม ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องไปรร.คนเดียว” โมพูดพร้อมยิ้มให้ ใจผมจะละลายอยู่แล้วครับเนี่ย........


“อ๊ะ! ถึงบ้านโมแล้วล่ะวิน” โมบอกพร้อมชี้ไปบ้านหลังหนึ่ง โห!บ้านเธอใหญ่มากครับ คนละเรื่องกับบ้านผมเลย

“เอ้อ จริงเหรอ บ้านวินอยู่ซอยถัดไปนี่เอง”

“อ่าวเหรอ อืมม...” โมทำหน้าครุ่นคิดแปลกๆ

“เอ่อ..งั้นบ้ายบายนะ เจอกันวันจันทร์นะ วินจะมารับ”

“อืมม บาย” โมโบกมือบ้ายบายพร้อมกับยิ้มให้ผม

“บายนะ” ผมลาเธอพร้อมกับมองเธอเดินเข้าบ้านไป ผมมีความสุขจริงๆครับ ผมวิ่งกลับบ้านเลย พอถึงบ้านผมก็กระโดดขึ้นเตียง นอนเลย อยากให้ถึงวันจันทร์เร็วๆ.....


“โม อรุณสวัสดิ์” ผมทักโมทันทีที่เธอเดินออกมาครับ ผมมาตั้งแต่7โมงเช้าแล้วครับ เธอออกมาตอน7โมง45 รร.เข้า8โมงนะเนี่ย -*-

“อ้าว! วิน สวัสดี มานานรึยัง” โมถามอย่างสดใส

“เพิ่งเมื่อกี้อ่ะ ไปกันรึยัง” ผมจำเป็นต้องโกหกไป ไม่อยากให้เธอรู้น่ะครับ ว่าผมมารอ45นาที...

“อืมๆ ไปกันเหอะ เดี๋ยวไปรร.สาย”

“ก็เดินออกมาสิ” ผมพูดขำๆ ก็เธอบอกว่าจะไป แต่เธอยังไม่ออกมาจากประตูบ้าน แล้วจะไปได้ยังไง๊

“อ๊ะ แหะๆ” โมยิ้มแห้งๆ แล้วก็เปิดประตูบ้านออกมา

“อิอิ” ผมล้อโมต้องใช้วิธีนี้ครับ เธออายน่าดูเลย

“วินบ้า” โมพึมพำอย่างเขินๆ น่ารักไม๊ครับเนี่ย


พอถึงรร. ผมก็แยกกับเธอไปอยู่รวมกับเพื่อนๆในห้องผม โมเองก็เหมือนกัน แต่โมก็สัญญาแล้วล่ะครับว่าจะรอผมกลับบ้านด้วยกัน สุขใจมั้ยล่ะครับเนี่ย

“เฮ้ยวิน วันนี้ส่งสาวที่ไหนอ่ะ แฟนเรอะ” บอย เพื่อนผมเองครับ มันกวนตีนหน่อยๆ แต่ก็นิสัยดี

“เฮ้ย บ้าสิ ชื่อโม น่ารักใช่ม้า”

“เฮ่ย น่ารักตายอ่ะ ใช้ตาที่ไหนมองห๊ะ” บอยพูดอย่างหัวเสีย มันเก่งเรื่องมองผู้หญิงครับ แต่คราวนี้ผมว่ามันล้อเล่น ก็โมออกจะน่ารัก

“อะไร โมน่ารักมากเลยนะเว้ย” ผมแย้ง

“55+ พูดเล่นๆ น่ารักดี” บอยยิ้มมองผมอย่างรู้ทัน ไอนี่มันรู้ใจผมจริงๆเล้ย

“เออ” ผมเขินใหญ่เลยครับ แต่ก็กลบเกลื่อนด้วยการทำหน้า***ม

“เอ้านักเรียน นั่งที่ได้แล้ว” พออาจารย์มา ทุกคนก็อยู่ในความสงบทันที เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ก็ครูคนเนี้ยอ่ะ เวลาโกรธจะเหมือนยักษ์เลย แต่เวลาปกติไม่ต่างจากนางฟ้าเลยครับ ทุกคนก็เลยอยากให้เป็นนางฟ้านานๆ

แต่ผมก็ไม่ตั้งใจเรียนเลยครับ ถึงจะอยู่ห้องคิง เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ผมนั่งคิดถึงโมอย่างเดียวเลย แปลกไหมล่ะครับ?


หลังจากวันนั้น ผมก็ไปรับไปส่งโมอยู่ทุกวันๆ ได้สนิทกับโมมากขึ้นเรื่อยๆๆๆ จนตอนนี้ผมสนิทกับแม่โมไปด้วยแล้วครับ บางครั้งก็มากินข้าวบ้านโมเลย

“กินเยอะๆนะจ๊ะ” แม่โมใจดีมากเลยครับ ผมเลยสบายใจ

“ครับ ขอบคุณครับคุณน้า” ผมกินอย่างเอร็ดอร่อยเลยครับ

“กินนี่ด้วยสิ อร่อยทุกอย่างเลยนะ โมรับประกัน” โมยิ้มชี้ไปที่ปลาย่างตัวหนึ่ง หน้าตาน่ากิน น้ำลายผมเกือบไหลแหนะครับ

“อืมม”


เวลาผ่านไปครึ่งปี ใกล้วันวาเลนไทน์ ทำกะว่าจะให้ดอกไม้เธอสักช่อ กุหลาบแดงสวยๆน่าจะดี เช้าวันวาเลนไทน์ ประมาณ6โมงครึ่ง ผมก็เลยเดินไปที่ร้านขายดอกไม้ที่อยู่ไกลจากรร. เพราะกลัวเด็กนักเรียนที่รร.จะมาเห็นเข้า น่าอายจะตาย

ผมเดินเข้าไปในร้านดอกไม้ร้านเล็กๆ ทีตกแต่งช่อดอกไม้อย่างสวยงาม ผมเห็นดอกกุหลาบเรียงรายอยู่เต็มเลยครับ ไม่รู้ว่าจะเลือกช่อไหนดี

แต่แล้วผมก็เห็นช่อกุหลาบที่มีดอกแค่3ดอก แต่สีสดสวย ห่อด้วยกระดาษสีชมพูใส ทับด้วยกระดาษสีชมพูเข้ม สะดุดตาผมมากเลย

“เอาช่อนี้ครับ” ผมชี้ไปที่ช่อกุหลาบช่อนั้น คนขายรีบกระวีกระวาดไปหยิบมาให้ผม

“เท่าไหร่ครับ” ผมควักกระเป๋าตังค์ออกมาเตรียมจ่าย แต่ราคามันทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายตัวเอง

“750 บาทค่ะ” คนขายตอบชัดถ้อยชัดคำ

“เอ่อ...นี่ครับ” ผมยื่นแบงค์พันค่าขนมอาทิตย์นี้ให้อย่างเสียดาย แล้วผมจะเอาอะไรกิ๊น อยากร้องไห้จริงๆครับ

พอคนขายให้ตังค์ถอนมา ผมก็รีบเดินออกมาจากร้าน ผมปลอบใจตัวเองว่า เพื่อโมแล้ว เสียเท่าไหร่ผมก็ยอม

ช่อมันไม่ใหญ่มากครับ ประมาณ25ซม. ผมเลยใส่ถุงกระดาษไว้ แล้วรีบเดินไปรร. ผมบอกโมแล้วว่าวันนี้ผมมีธุระจะคุยกับแม่ผม จะไปรร.คนเดียว ซึ่งเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร

พอถึงรร.ผมก็รีบเอาไปแอบไว้เลยครับ ดีที่บอยมันยังไม่มา ไม่งั้นมันล้อผมตายเลย ผมกะว่าจะเอาไปให้โมตอนเย็น ตื่นเต้นจนเรียนไม่รู้เรื่องเลยครับ เฮ้ออ...

“พี่วินคะ แนนให้ค่ะ” รุ่นน้องคนหนี่งหน้าตาน่ารักมากเลยครับ ยื่นดอกกุหลาบเล็กๆดอกหนึ่งมาให้ผม ผมยื่นมือไปรับ

“ขอบคุณครับ” แล้วผมก็ยิ้มให้ รุ่นน้องก็ดูเหมือนจะดีใจ รีบวิ่งกลับไปหาเพื่อนตัวเอง

“ไอวิน เนื้อหอมจังนะ พี่วินคะ แนนให้ค่ะ 555+” บอยพูดดัดเสียงล้อผม มันพูดมาได้นะครับ วันนี้มันได้ดอกกุหลาบจากผู้หญิงมาประมาณเกือบๆ10ดอกได้ ยังมาล้อกันอีก

“ถ้าแค่ดอกเดียวแล้วเรียกว่าเนื้อหอม แล้วอย่างแกเรียกว่าไรวะ” ผมถามมัน มันก็ยิ้มกวนๆให้ผม แต่ไม่ตอบครับ ฉลาดนักนะเพื่อนผม -*-



“โม วินให้นะ” ผมยื่นช่อกุหลาบออกมาอย่างเขินๆ

“ขอบคุณใจนะวิน” โมยิ้มให้ผม รับช่อกุหลาบไปถือไว้

“เอ่อ โม”

“หืม?”

“คบกับวินได้มั้ย วินชอบโมมากนะ” ผมรวบรวมคำพูดบอกโมออกมา ผมมองหน้าโมอย่างขอคำตอบ แต่สิ่งที่ผมเห็นกลับเป็นน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาจากดวงตาของโม

“วิน ทำไมวินไม่พูดให้เร็วกว่านี้” โมถามผม น้ำเสียงเจ็บช้ำ

“เป็นอะไรไปโม” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ เกิดอะไรขื้นกันแน่

“เมื่อเช้า ตอนที่โมไปรร.คนเดียว ฮึ่ก! ที่ไม่มีวิน ฮึ่ก! ไปด้วย” โมพูดไปร้องไห้ไป “แกมมาบอกรักโม ฮึ่ก!” ไอแกม! ไอเด็กห้อง3 มัน!

“แล้วโมตกลงรึเปล่า” ผมถามอย่างรู้คำตอบอยู่แล้ว ตอนนี้ผมรู้สึกอึดอัดไปหมด

“เอ่อ...อืมม โฮ!!!” โมปล่อยโฮออกมา “ก็วินไม่เคยบอกรักโมเลย แทมมาจีบโมหลายเดือนแล้ว โมอยากมีคนที่เป็นคนพิเศษของแนนได้ แนนก็เลย.....” น้ำตาของโมไหลลงมาเรื่อยๆ แต่ว่าตอนนี้ผมหัวใจสลายไปเรียบร้อยแล้วครับ

“โม โมทำไมไม่ปฏิเสธไป ทำไม!!!!!” ผมตวาดใส่โมอย่างเสียใจ ผมทรมานมาก

“โมขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ฮือๆๆๆ โมกลัวว่าวินจะไม่ได้คิดอะไรกับโม แล้วโมก็จะไม่เหลือใคร โมขอโทษวิน โมขอโทษ” ตอนนี้คำขอโทษของเธอไม่มีความหมายสำหรับผมแล้วครับ ผมเสียโมไปแล้ว ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

ผมเดินหนีโมทันที หลังจากวันนั้นผมไม่ได้ไปรร.อยู่เป็นอาทิตย์ พอกลับมาเรียนผมก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียวเลย พยายามหลบหน้าโมตลอด แล้วก็สอบเข้ารร.อื่น จากโมไปตลอดกาล......

ขอให้เรื่องนี้เป็นเรื่องเตือนใจสำหรับคนที่มีความรักนะครับ ถ้ารักใครก็บอกเค้าไปเถอะครับ แล้วก็ต้องรีบๆด้วย ไม่งั้นก็จะสูญเสียคนที่คุณรักไปตลอดกาล เหมือนกับผม ที่สูญเสียโมไปอย่างไม่มีวันนำกลับมาได้อีก......