ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ChApTeRZz TwO พร้อมปฏิบัติการ~!!
ChApTeRZz TwO พร้อมปฏิบัติการ~!!
“แกมันบ้า” รุ้งตะโกนโวยวาย
“รู้รึเปล่าว่ายัยยักษ์ถูกตอนนั่น มันโหดขนาดไหน”
“เอ่อ T^T” ได้โปรดให้ชั้นได้อธิบาย ความในใจ๋ ฮือๆๆ เพื่อนเลิฟ หยุ๊ดดดพู๋ด (อ่าว เสียงหลงซะงั้น)
“แกอาจจะถูกหั่นออกเป็นชิ้นๆไปทำขาหมูก็ได้นะ ขาแกเหมาะอยู่แล้วนี่ ยัยหมูอ้วน” ฉึก! ช้ำใจอย่างแรง ดูเพื่อนรักสุดสวาทฉันพูดเซ่ ฮื่อๆๆ พอเหอะฉายาน่าเกลียดๆพวกเนี้ย
“...”
“หรืออาจจะโดนให้ล้างส้วมไปอาทิตย์หนึ่ง แกก็รู้นี้ ว่าห้องน้ำโรงเรียนเราโสโครกสกปรกซกมกน่าเข้าขนาดไหน”
“...T^T...” ฉันกำลังสงสัย ว่ายัยนี่กำลังเป็นห่วง หรือกำลังซ้ำเติมชั้นกันแน่ รุ้ง หล่อนเป็นเพื่อนชั้นหรือเป็นลูกสาวยัยยักษ์ถูกตอนนั่นห๊ะ!!
“หรือ...อาจ...โดนปรับตกก็ได้นะ ติด ร อ่ะ”
(T_T ) ( T_o) (o_O ) ( O_O!)
“ม่ายยยยนะ!!!” โธ่ ฉันฝันไปแน่ๆ ฉันไม่ซวยถึงขนาดนั้นหรอก แงงง จะบ้าตายแล้ว ทำไมฉันถึงต้องลืมจัดตารางสอนด้วยเนี่ย แงงๆๆ ตารางเรียนเมื่อวานคนละเรื่องกับวันนี้เลยนะ ฉันไม่มีหนังสือเรียนของวันนี้เลยแม้แต่เล่มเดียว ซวยยกกำลังสองคูณสามบวกสองร้อยสามสิบจริงๆเลย TT^TT
“ฉันต้องไปขอโทษอาจารย์เพ็ญพวง...” ฉันเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว ฉันไม่ยอมติด ร หรอก อุตส่าห์ตั้งใจเรียนแทบเป็นแทบตาย คะแนนสอบปีนี้มีผลต่อคะแนนเข้ามหาวิทยาลัยซะด้วย GPA อ่ะ หวังว่าคงรู้จักกัน
“จะบ้าไปแล้วเรอะ!! เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!! เธอมันโง่ &$&%@&&*!!#$%” และคำพูดอีกสารพัดก็ตามมาอย่างไม่รู้จักหยุดจักหย่อน เออ ฉันรู้ตัวดีน่า แกกำลังทำให้เพื่อนคนนี้กริ้วนะเฟร้ย อีรุ้ง - -^ หมดความอดน้ำอดทนแล้วนะเฟร้ย พอกันที~!!
“เออ กรูมันโง่ กรูมันเฮงซวย กรูมันโคดซวย แล้วทำไมมรึงต้องซ้ำเติมกรูด้วยวะ เอาแต่ด่าๆๆๆๆ กรูรับไม่ได้นะเว้ย ไอรุ้ง...” โอมายเทียรส์ (น้ำตา) ไหลออกมาอยากกับก๊อกแตก ทีนี้ไอรุ้งมันก็เลย ทำอะไรไม่ถูกเลย สำนึกผิดแล้วล่ะสิ 55+ T^T ก็รู้อยู่หรอกว่ายัยยักษ์อ้วนนั่นโหดขนาดไหน ที่ผ่านมาก็ทำให้นักเรียนลาออกมากว่าสิบรายแล้ว แต่ก็น่าจะช่วยกัน เป็นเพื่อนกันภาษาไรฟระ
“...”
“...”
ต่างฝ่ายต่างเงียบๆกันไปสักพัก มองตากันไปมองตากันมาอย่างอึดอัด ไม่ได้ทะเลาะกับรุ้งมาประมาณ5เดือน6วัน5ชม.15นาทีกับอีก23วินาทีแล้วนะ รับมะได้ฟระ
“เฮ้ออ...โทษทีที่ทำให้เข้าใจผิด” รุ้งถอนหายใจเศร้าๆ อ่าวเอ๊ะ นี่ฉันผิดเหรอ
“ห๊ะ~!! เข้าใจผิดอะไร” หน้าตาฉันเหลอหลาน่าเกลียดมั่กมาย
“ฟ้านะฟ้า ก็จารย์’ถูกตอนนั่นตรวจงานช้าจะตาย ลองไปส่งสิโดนเชือดแน่ๆ พรุ่งนี้แกก็แอบเอางานเข้าไปส่งสิ” รุ้งพูดด้วยสีหน้าจริงจังมาก แต่มันทำให้ฉันหน้าซีดอย่างแรง มันบ้าไปแล้ว!!
“แกก็รู้ว่าห้องพักครูศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน ลองถูกจารย์’จับได้ดิ ได้โดนBlack list แน่”
“ไม่รู้ล่ะ หรือแกอยากตายตอนยังบ่แก่??”
“ไม่อ่า T^T”
“งั้นก็ดี” มันยื้มหื่น เอ๊ย! ยิ้มให้แร้วก็เดินไปเลย แงงๆ ทำไมวุ่นวายงี้ฟระ ไอรุ้งนะไอรุ้ง ท่าทางสบายอารมณ์เชียวนะแก ฮือๆๆ หาเรื่องให้เพื่อนที่น่ารักขนาดนี้ได้ตลอด24ชม.เลย ดู๊ดูความคิดมัน
โหย วันนี้เรียนไม่รู้เรื่องเลยง่ะ เพราะความคิดสั่วๆของยัยรุ้งแท้ๆ พรุ่งนี้ก็ต้องสารภาพรักกับพี่โอเล่อีก เครียดโว้ยเครียด ดีนะที่วันนี้ไม่มีคาบของยัยจารย์’หมูถูกเชือดนั่น ไม่งั้นต้องโดนคาบไม้บรรทัดยืนกระต่ายขาเดียวหน้าห้องแน่ๆ อายเค้าตาย คาบสุดท้ายเรียนอังกฤษ ภาษาอังกฤษแบบตรงไทยของจารย์ยังเป็นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“ฮัลโหล๋ สะติ้วเดิ้น ฮาวอาร์ยู้”
“...” 555+ ผ่านมาเป็นปีแล้วก็ยังรับสำเนียงเจ้าหล่อนไม่ได้เลย ห่วยแตกจริง อยากรู้นักว่าเกณฑ์รับครูของรร.นี้เป็นยังไงกัน เด็กไม่มีใครกล้าตอบเล้ย แถมน้ำลายกระเซ็นตอนพูดอีก อี้! หยะแหยง อ่อ อาจารย์คนนี้เป็นคนไทยค่ะ เดี๋ยวอ่านไปจะรู้เอง โฮะๆๆ
“...ซิดด๋าวน์” หน้าเสียเลยแหะ น่าสงสารเหมือนกัน เฮ้ยๆ ฉันคิดอะไรเนี่ย ยัยหล่อนนี่ปากมากจะตายไป สุนัขยังไม่อยากรับประทาน ต้องหันตูดวิ่งหนีไปไกลๆ เดี๋ยวต้องมีใครโดนด่าแน่
“อัจฉราพร~!! ซิด กู้ดๆ โอเค๋??” น้านๆๆ ภาษาอังกฤษวิบัติของเจ้าหล่อนโผล่ออกมาแล้ว สอนได้ไม่ถึงสิบนาที หาเรื่องนักเรียนอีกละ ให้ตายสิ มุกก็ฟืดชิบ (คุ้นๆไม๊จ๊ะ EP ทั้งหลาย จารย์พนมยืมหน่อยนะคะ อิอิ ปล.ซิดกู้ดๆ=นั่งดีๆ)
“จารย์’คะ อัจฉราพรก็นั่งเรียบร้อยดีอยู่นี่คะ” เพื่อนของเด็กผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นแย้งอย่างรับไม่ได้ เจ้าหล่อนชอบหาเรื่องเด็กเป็นประจำอยู่แล้วแหละ บางครั้งก็ใส่ร้ายไปเลย แย่จริงๆ
“กรศรี ดู๋น๊อทพรีเซ็นท์เฟ๋ส” โอ้ววว เอาเข้าไป พรีเซ็นท์เฟส=เสนอหน้า - -^ อยากรู้จริงๆว่าอาจารย์คนนี้จบอะไรวะเนี่ย ภาษาอังกฤษดูไม่จืดเลย แต่น่าสงสารคนที่โดนจัง พรร้องไห้ใหญ่เลย ไม่ยุติธรรมเล้ย...จริงๆนะ
นั่งทนเรียนภาษาอังกฤษผิดๆถูกๆอยู่2ชม. ทนด้วยความทุกข์ทรมานแสนสาหัส พระเจ้า!! หมดเวลาทีเห๊อะ จะได้กลับบ้านซะที เรียนไม่รู้เรื่องเว้ยยย
“ออดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เย้~!!” เหอะๆ พอมีเสียงสวรรค์บันดาล เด็กนักเรียนในห้องก็ร้องเย้ออกมาอย่างไม่เกรงอกเกรงใจเกรงหัวเกรงบารมีครู
“...” จารย์’โหดก็เลยต้องเดินออกไปอย่างอึ้งๆ แต่ช่างเหอะ คนอย่างนี้ไม่มีนักเรียนเห็นใจหรอก เอาแต่หาเรื่องนักเรียน เห๊อะ
~กลับบ้านดีฟ่า~ ^-^ อารมณ์ดีที่ซู้ดดด ออกมาจากนรกขุมที่180นั่นได้ ง่วงก็ง่วง เบื่อก็เบื่อ เรียนก็ไม่รู้เรื่อง กลับไปนอนพักเอาแรงที่บ้านเตรียมตัวเข้าสนามรบวันพรุ่งนี้ดีกว่า...
“กลับมาแล้วค่า” ฉันเดินเข้าไปในบ้านอย่างเพลียๆ ด้วยความที่เป็นลูกคนเดียว คุณพ่อสุดที่เลิฟของฉันก็เดินเข้ามาทักทายทันดี
“กลับมาก็ดีแล้ว ล้างห้องส้วมด้วยล่ะ” พูดแล้วก็เดินจากไปหน้าตาเฉยแบบสโลวโมชั่น ฮืออๆๆๆ ทำไมชั้นถึงไม่สนิทกับพ่อบ้างนะ...
จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่ขึ้นม.1 พ่อก็ดูเปลี่ยนไป ทั้งๆที่ตอนเด็กๆ พ่อเป็นคนใจดีม้ากกมาก แต่พอตอนนี้ กลับกลายเป็นเย็นชา เอาแต่สั่งๆๆๆ กลับบ้านดึก แถมตื่นสายอีก แงงๆ T^T อยากรู้จักว่าเกิดอะไรขึ้น เราสองคนถึงไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน ซีเรียสว้อยย ถามแม่ดีฟ่า~ ^-^
“หม่าม้าจี้ หม่ามี้จ๊ะ ^0^” ฉันตะโกนเรียกแม่ด้วยเสียงสูงโค-ตะ-ระ 500 เดซิเบล - - แม่ชั้นซึ่งกำลังสิงสถิตอยู่ในครัวก็เลยรีบออกมาดูใจ เอ๊ยม่าช่ายดิ ออกมาดูหน้าลูกสาวสุดที่เลิฟ
“มีปัญหาเรอะยะ - -^” เสียงแม่บังเกิดเกล้าของอิฉันตรัส T^T เจริญ... ถ้าไม่บอกนี่คงนึกว่าเป็นแม่ค้าแถวๆบ้าน เหอะ...
“แม่ ทำไมพ่อถึงกลายเป็นคนเย็นชากะหนูจังเลยอ่ะ T^T ทั้งๆที่เมื่อก่อนออกจะใจดี” น้ำเสียงฉันค่อนข้างสั่น อยากรู้เหลือเกินน หลายปีที่พ่อเปลี่ยนไป พ่อเป็นอะไรไปกันแน่...
“..ก้อไม่มีไรหนิ พ่อเอ็งก็เหมือนเดิมทุกประการ ยังทำตัวน่ารักกะแม่ เนี่ย กะว่าจะไปฮันนีมูนกันที่ฮาวาย >///< เร็วๆนี้แหละ”
“...OoO...” อึ้งกิมกี่ไป 1.02358 วิ
“แม่จะทิ้งหนูอยู่บ้านไปเที่ยวกะคนพันธุ์นั้นเหรอ”
“ก็พันธุ์เดียวกะเอ็งนั่นล่ะ- -^^” เออเนอะ ^O^ ดูซิ ทำหน้าอายๆเหมือนเด็กๆ หมั่นไส้โว้ย คงถามอะไรไม่ได้แน่ๆแล้ว กลับขึ้นห้องดีฟร่า แต่ก่อนไป ขอไรหน่อยเหอะ
............(-_- ) ( -_-) (-_- ) ( -_-)...........
“ส่ายหน้าอย่างงี้หมายความว่าไงห๊ะ อีฟ้า อ๊า อ๊า อ๊า อ๊า” เสียงแม่ทำปฏิกิริยากับคำพูดฉันทันที เอ็คโค้ด้วย แต่ทำไมเสียงมันฟังหื่นๆหว่า -_- ฉันรีบจรลีวิ่งหนีขึ้นห้องทันที ก่อนที่ฝ่ามือพิฆาตมาร จะมาสะกิดผิวของตัวเอง
เพราะแม่เป็นคนที่จะมีปฏิกิริยารุนแรงมากเมื่อมีคนมาส่ายหน้าให้เห็น เหมือนเป็นโรคจิตอย่างนึงอ่านะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน พอรู้ว่าแม่เป็นโรคนี้นะ 555+ ก็เสร็จฉันอ่ะสิ โฮะๆๆๆ ^0^
ใช่ว่าฉันเพิ่งถามเรื่องพ่อกับแม่ แม่น่ะไม่ยอมตอบแบบนี้แหละ ชอบพูดเรื่องอื่นแทรกทำให้ฉันหงุดหงิดอยู่ตลอดเลย ทำไมแม่ต้องปิดบังฉันด้วย ไม่เข้าใจเลย บอกฉันไม่ได้เลยเหรอ ว่าพ่อเป็นอะไรไป ทำไมถึงเย็นชากับแค่ “ฉัน” คนเดียว T^T ฮือๆๆ เวลาที่โรงเรียนให้ทำเรียงความวันพ่อ ฉันไม่เคยแต่งได้คะแนนดีๆเลย เพราะมันแต่งไม่ออก ความรู้สึกสื่อไม่ได้เลย ถ้อยคำในเรียงความไม่มีคุณค่าที่สื่อถึงความรักถึงพ่อเลยสักนิด ครูคงรู้สึกได้จากการอ่านเนี่ยแหละ - -^^
อ๊า!! (เสียงหื่นอีกละ - -) ไม่ใช่เวลามาเครียดเรื่องพ่อนะ พรุ่งนี้มีตั้งสองเรื่องใหญ่ๆที่ชาตินึงจะเจอทีเลยนะ ทำไงดี๊ เครียดๆๆๆ เครียดโว้ยยๆๆ
“ปัง!” พอเข้าห้องเสร็จก็ปิดประตูอย่างแรง ชอบให้โดนด่าคร่ะ อิอิ พอหัวถึงหมอนปุ๊บ เพิ่งนึกได้ว่าปรึกษาเรื่องทุกข์ร้อนกับเพื่อนย่อมช่วยได้ อ่าโฮะๆ ว่าแร้วก็กระโดดตีลังกาสามตลบไปคว้าโทรศัพท์มือถือมาเครื่องนึงที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ มีสามเครื่องค่ะ เหอๆ โทรหาฉันไม่ได้ให้มันรู้ไป
“ตื่อตือตื้อตืดดด ตื่อตือตื้อตืดดด ติ๊ดด....ตืดดด ตืดดด ควับ! ฮัลโหล๋” เย้ๆ รับแล้ว
“ทายซิ ใครโทรมาเอ่ย^O^”
“...” อ๊าว เงียบ...
“ไอฟ้า”
“ถ..ถ..ถูกต้องนะก๊าบบบ ^-^”
“-_- ไม่มีไรใช่ป่ะ จะวางแล้วนะ ยัยบ้า!” เฮ้ยๆ ด่าเพื่อนงี้ได้ไง
“อย่าเพิ่งเว้ย ยัยรุ้งเพื่อนยาก มีเรื่องจะปรึกษา” ใครมามองหน้าฉันอาจจะคิดว่าฉันบ้า เพราะสีหน้าฉันเปลี่ยนไปเป็นจริงจังอย่างรวดเร็ว เสียงฉันก็ด้วย รุ้งน่าจะฟังออก ถึงได้เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจังตาม
“อืมม เป็นไรเหรอ” น้ำเสียงมันแสดงความเป็นห่วงเป็นใยฉันอย่างฟังได้ชัด T^T เพื่อนร้ากกก ทำไมน่าร้ากกอย่างนี้
“พรุ่งนี้อ่ะ” ฉันเริ่มขึ้นเรื่องสำคัญที่กำลังกลุ้มพอดี
“ทำไม?”
“ฉัน > <”
“อะไรล่า” เสียงมันชักจะรำคาญๆหน่อยๆละ ความอดทนมันหน่อยฟร่ะ - -^
“ฉันจะสารภาพรักกับพี่โอเล่พรุ่งนี้~!!” ฉันพูดด้วยเสียงจริงจังและจริงใจ ^O^
“...พร้อมอกหักรอบที่ 120 แล้วเรอะ เฮ้ออ..” ต๊ายย ดูมันพู๊ด ดูม๊านน
“แกจะเชียร์ชั้นไม๊ ห๊า!” น้ำเสียงเชือดเฉือนมันเต็มที่ ลองไม่หนับหนุนดิว้า มาต่อยกันเลยมา อิโธ่ - - ไม่กล้าอ่ะ แหะๆ ^-^
“นี่น่ะเหรอเรื่องที่จะมาปรึกษา - -“
“อื้ม แล้วก็เรื่องงานของยัยจารย์ถูกตอนนั่นด้วย แกต้องช่วยชั้นนะ รุ้ง ทั้งสองเรื่องเลย”
“โอ้ย! แกก็ให้ชั้นช่วยตลอดนั่นแหละ ช่วยแกมา119ครั้งแรก ช่วยอีกจะเป็นไรไป 55+ ของจารย์เพ็ญพวงนั่นก็ความคิดชั้น แกไม่ต้องห่วงหรอกน่า พรุ่งนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ชั้นเอง เข้าใจ๋”
“อื้ม พร้อมปฏิบัติการ”
“โอ๊ส/โอ๊ส!”
~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~
โอ้ย ดีใจจังเลย กว่าจะอัพเสร็จตอนหนึ่ง เหนื่อยม้ากกก มาอีก50% ตามสัญญา แต่เปลี่ยนชื่อเล็กน้อยย
ไม่ค่อยมีคนสนใจเท่าไหร่เลยอ่ะ เสียใจจัง T^T แต่ไม่เป็นไร รุ้งสีฟ้าจะพยายามต่อไปค่ะ
โอ๊ส!!
เรื่องของฟ้าจะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามกันให้ได้นะคะ
รับรอง สนุกแน่ ตั้งใจเต็มที่ค่า
“แกมันบ้า” รุ้งตะโกนโวยวาย
“รู้รึเปล่าว่ายัยยักษ์ถูกตอนนั่น มันโหดขนาดไหน”
“เอ่อ T^T” ได้โปรดให้ชั้นได้อธิบาย ความในใจ๋ ฮือๆๆ เพื่อนเลิฟ หยุ๊ดดดพู๋ด (อ่าว เสียงหลงซะงั้น)
“แกอาจจะถูกหั่นออกเป็นชิ้นๆไปทำขาหมูก็ได้นะ ขาแกเหมาะอยู่แล้วนี่ ยัยหมูอ้วน” ฉึก! ช้ำใจอย่างแรง ดูเพื่อนรักสุดสวาทฉันพูดเซ่ ฮื่อๆๆ พอเหอะฉายาน่าเกลียดๆพวกเนี้ย
“...”
“หรืออาจจะโดนให้ล้างส้วมไปอาทิตย์หนึ่ง แกก็รู้นี้ ว่าห้องน้ำโรงเรียนเราโสโครกสกปรกซกมกน่าเข้าขนาดไหน”
“...T^T...” ฉันกำลังสงสัย ว่ายัยนี่กำลังเป็นห่วง หรือกำลังซ้ำเติมชั้นกันแน่ รุ้ง หล่อนเป็นเพื่อนชั้นหรือเป็นลูกสาวยัยยักษ์ถูกตอนนั่นห๊ะ!!
“หรือ...อาจ...โดนปรับตกก็ได้นะ ติด ร อ่ะ”
(T_T ) ( T_o) (o_O ) ( O_O!)
“ม่ายยยยนะ!!!” โธ่ ฉันฝันไปแน่ๆ ฉันไม่ซวยถึงขนาดนั้นหรอก แงงง จะบ้าตายแล้ว ทำไมฉันถึงต้องลืมจัดตารางสอนด้วยเนี่ย แงงๆๆ ตารางเรียนเมื่อวานคนละเรื่องกับวันนี้เลยนะ ฉันไม่มีหนังสือเรียนของวันนี้เลยแม้แต่เล่มเดียว ซวยยกกำลังสองคูณสามบวกสองร้อยสามสิบจริงๆเลย TT^TT
“ฉันต้องไปขอโทษอาจารย์เพ็ญพวง...” ฉันเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว ฉันไม่ยอมติด ร หรอก อุตส่าห์ตั้งใจเรียนแทบเป็นแทบตาย คะแนนสอบปีนี้มีผลต่อคะแนนเข้ามหาวิทยาลัยซะด้วย GPA อ่ะ หวังว่าคงรู้จักกัน
“จะบ้าไปแล้วเรอะ!! เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!! เธอมันโง่ &$&%@&&*!!#$%” และคำพูดอีกสารพัดก็ตามมาอย่างไม่รู้จักหยุดจักหย่อน เออ ฉันรู้ตัวดีน่า แกกำลังทำให้เพื่อนคนนี้กริ้วนะเฟร้ย อีรุ้ง - -^ หมดความอดน้ำอดทนแล้วนะเฟร้ย พอกันที~!!
“เออ กรูมันโง่ กรูมันเฮงซวย กรูมันโคดซวย แล้วทำไมมรึงต้องซ้ำเติมกรูด้วยวะ เอาแต่ด่าๆๆๆๆ กรูรับไม่ได้นะเว้ย ไอรุ้ง...” โอมายเทียรส์ (น้ำตา) ไหลออกมาอยากกับก๊อกแตก ทีนี้ไอรุ้งมันก็เลย ทำอะไรไม่ถูกเลย สำนึกผิดแล้วล่ะสิ 55+ T^T ก็รู้อยู่หรอกว่ายัยยักษ์อ้วนนั่นโหดขนาดไหน ที่ผ่านมาก็ทำให้นักเรียนลาออกมากว่าสิบรายแล้ว แต่ก็น่าจะช่วยกัน เป็นเพื่อนกันภาษาไรฟระ
“...”
“...”
ต่างฝ่ายต่างเงียบๆกันไปสักพัก มองตากันไปมองตากันมาอย่างอึดอัด ไม่ได้ทะเลาะกับรุ้งมาประมาณ5เดือน6วัน5ชม.15นาทีกับอีก23วินาทีแล้วนะ รับมะได้ฟระ
“เฮ้ออ...โทษทีที่ทำให้เข้าใจผิด” รุ้งถอนหายใจเศร้าๆ อ่าวเอ๊ะ นี่ฉันผิดเหรอ
“ห๊ะ~!! เข้าใจผิดอะไร” หน้าตาฉันเหลอหลาน่าเกลียดมั่กมาย
“ฟ้านะฟ้า ก็จารย์’ถูกตอนนั่นตรวจงานช้าจะตาย ลองไปส่งสิโดนเชือดแน่ๆ พรุ่งนี้แกก็แอบเอางานเข้าไปส่งสิ” รุ้งพูดด้วยสีหน้าจริงจังมาก แต่มันทำให้ฉันหน้าซีดอย่างแรง มันบ้าไปแล้ว!!
“แกก็รู้ว่าห้องพักครูศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน ลองถูกจารย์’จับได้ดิ ได้โดนBlack list แน่”
“ไม่รู้ล่ะ หรือแกอยากตายตอนยังบ่แก่??”
“ไม่อ่า T^T”
“งั้นก็ดี” มันยื้มหื่น เอ๊ย! ยิ้มให้แร้วก็เดินไปเลย แงงๆ ทำไมวุ่นวายงี้ฟระ ไอรุ้งนะไอรุ้ง ท่าทางสบายอารมณ์เชียวนะแก ฮือๆๆ หาเรื่องให้เพื่อนที่น่ารักขนาดนี้ได้ตลอด24ชม.เลย ดู๊ดูความคิดมัน
โหย วันนี้เรียนไม่รู้เรื่องเลยง่ะ เพราะความคิดสั่วๆของยัยรุ้งแท้ๆ พรุ่งนี้ก็ต้องสารภาพรักกับพี่โอเล่อีก เครียดโว้ยเครียด ดีนะที่วันนี้ไม่มีคาบของยัยจารย์’หมูถูกเชือดนั่น ไม่งั้นต้องโดนคาบไม้บรรทัดยืนกระต่ายขาเดียวหน้าห้องแน่ๆ อายเค้าตาย คาบสุดท้ายเรียนอังกฤษ ภาษาอังกฤษแบบตรงไทยของจารย์ยังเป็นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“ฮัลโหล๋ สะติ้วเดิ้น ฮาวอาร์ยู้”
“...” 555+ ผ่านมาเป็นปีแล้วก็ยังรับสำเนียงเจ้าหล่อนไม่ได้เลย ห่วยแตกจริง อยากรู้นักว่าเกณฑ์รับครูของรร.นี้เป็นยังไงกัน เด็กไม่มีใครกล้าตอบเล้ย แถมน้ำลายกระเซ็นตอนพูดอีก อี้! หยะแหยง อ่อ อาจารย์คนนี้เป็นคนไทยค่ะ เดี๋ยวอ่านไปจะรู้เอง โฮะๆๆ
“...ซิดด๋าวน์” หน้าเสียเลยแหะ น่าสงสารเหมือนกัน เฮ้ยๆ ฉันคิดอะไรเนี่ย ยัยหล่อนนี่ปากมากจะตายไป สุนัขยังไม่อยากรับประทาน ต้องหันตูดวิ่งหนีไปไกลๆ เดี๋ยวต้องมีใครโดนด่าแน่
“อัจฉราพร~!! ซิด กู้ดๆ โอเค๋??” น้านๆๆ ภาษาอังกฤษวิบัติของเจ้าหล่อนโผล่ออกมาแล้ว สอนได้ไม่ถึงสิบนาที หาเรื่องนักเรียนอีกละ ให้ตายสิ มุกก็ฟืดชิบ (คุ้นๆไม๊จ๊ะ EP ทั้งหลาย จารย์พนมยืมหน่อยนะคะ อิอิ ปล.ซิดกู้ดๆ=นั่งดีๆ)
“จารย์’คะ อัจฉราพรก็นั่งเรียบร้อยดีอยู่นี่คะ” เพื่อนของเด็กผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นแย้งอย่างรับไม่ได้ เจ้าหล่อนชอบหาเรื่องเด็กเป็นประจำอยู่แล้วแหละ บางครั้งก็ใส่ร้ายไปเลย แย่จริงๆ
“กรศรี ดู๋น๊อทพรีเซ็นท์เฟ๋ส” โอ้ววว เอาเข้าไป พรีเซ็นท์เฟส=เสนอหน้า - -^ อยากรู้จริงๆว่าอาจารย์คนนี้จบอะไรวะเนี่ย ภาษาอังกฤษดูไม่จืดเลย แต่น่าสงสารคนที่โดนจัง พรร้องไห้ใหญ่เลย ไม่ยุติธรรมเล้ย...จริงๆนะ
นั่งทนเรียนภาษาอังกฤษผิดๆถูกๆอยู่2ชม. ทนด้วยความทุกข์ทรมานแสนสาหัส พระเจ้า!! หมดเวลาทีเห๊อะ จะได้กลับบ้านซะที เรียนไม่รู้เรื่องเว้ยยย
“ออดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เย้~!!” เหอะๆ พอมีเสียงสวรรค์บันดาล เด็กนักเรียนในห้องก็ร้องเย้ออกมาอย่างไม่เกรงอกเกรงใจเกรงหัวเกรงบารมีครู
“...” จารย์’โหดก็เลยต้องเดินออกไปอย่างอึ้งๆ แต่ช่างเหอะ คนอย่างนี้ไม่มีนักเรียนเห็นใจหรอก เอาแต่หาเรื่องนักเรียน เห๊อะ
~กลับบ้านดีฟ่า~ ^-^ อารมณ์ดีที่ซู้ดดด ออกมาจากนรกขุมที่180นั่นได้ ง่วงก็ง่วง เบื่อก็เบื่อ เรียนก็ไม่รู้เรื่อง กลับไปนอนพักเอาแรงที่บ้านเตรียมตัวเข้าสนามรบวันพรุ่งนี้ดีกว่า...
“กลับมาแล้วค่า” ฉันเดินเข้าไปในบ้านอย่างเพลียๆ ด้วยความที่เป็นลูกคนเดียว คุณพ่อสุดที่เลิฟของฉันก็เดินเข้ามาทักทายทันดี
“กลับมาก็ดีแล้ว ล้างห้องส้วมด้วยล่ะ” พูดแล้วก็เดินจากไปหน้าตาเฉยแบบสโลวโมชั่น ฮืออๆๆๆ ทำไมชั้นถึงไม่สนิทกับพ่อบ้างนะ...
จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่ขึ้นม.1 พ่อก็ดูเปลี่ยนไป ทั้งๆที่ตอนเด็กๆ พ่อเป็นคนใจดีม้ากกมาก แต่พอตอนนี้ กลับกลายเป็นเย็นชา เอาแต่สั่งๆๆๆ กลับบ้านดึก แถมตื่นสายอีก แงงๆ T^T อยากรู้จักว่าเกิดอะไรขึ้น เราสองคนถึงไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน ซีเรียสว้อยย ถามแม่ดีฟ่า~ ^-^
“หม่าม้าจี้ หม่ามี้จ๊ะ ^0^” ฉันตะโกนเรียกแม่ด้วยเสียงสูงโค-ตะ-ระ 500 เดซิเบล - - แม่ชั้นซึ่งกำลังสิงสถิตอยู่ในครัวก็เลยรีบออกมาดูใจ เอ๊ยม่าช่ายดิ ออกมาดูหน้าลูกสาวสุดที่เลิฟ
“มีปัญหาเรอะยะ - -^” เสียงแม่บังเกิดเกล้าของอิฉันตรัส T^T เจริญ... ถ้าไม่บอกนี่คงนึกว่าเป็นแม่ค้าแถวๆบ้าน เหอะ...
“แม่ ทำไมพ่อถึงกลายเป็นคนเย็นชากะหนูจังเลยอ่ะ T^T ทั้งๆที่เมื่อก่อนออกจะใจดี” น้ำเสียงฉันค่อนข้างสั่น อยากรู้เหลือเกินน หลายปีที่พ่อเปลี่ยนไป พ่อเป็นอะไรไปกันแน่...
“..ก้อไม่มีไรหนิ พ่อเอ็งก็เหมือนเดิมทุกประการ ยังทำตัวน่ารักกะแม่ เนี่ย กะว่าจะไปฮันนีมูนกันที่ฮาวาย >///< เร็วๆนี้แหละ”
“...OoO...” อึ้งกิมกี่ไป 1.02358 วิ
“แม่จะทิ้งหนูอยู่บ้านไปเที่ยวกะคนพันธุ์นั้นเหรอ”
“ก็พันธุ์เดียวกะเอ็งนั่นล่ะ- -^^” เออเนอะ ^O^ ดูซิ ทำหน้าอายๆเหมือนเด็กๆ หมั่นไส้โว้ย คงถามอะไรไม่ได้แน่ๆแล้ว กลับขึ้นห้องดีฟร่า แต่ก่อนไป ขอไรหน่อยเหอะ
............(-_- ) ( -_-) (-_- ) ( -_-)...........
“ส่ายหน้าอย่างงี้หมายความว่าไงห๊ะ อีฟ้า อ๊า อ๊า อ๊า อ๊า” เสียงแม่ทำปฏิกิริยากับคำพูดฉันทันที เอ็คโค้ด้วย แต่ทำไมเสียงมันฟังหื่นๆหว่า -_- ฉันรีบจรลีวิ่งหนีขึ้นห้องทันที ก่อนที่ฝ่ามือพิฆาตมาร จะมาสะกิดผิวของตัวเอง
เพราะแม่เป็นคนที่จะมีปฏิกิริยารุนแรงมากเมื่อมีคนมาส่ายหน้าให้เห็น เหมือนเป็นโรคจิตอย่างนึงอ่านะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน พอรู้ว่าแม่เป็นโรคนี้นะ 555+ ก็เสร็จฉันอ่ะสิ โฮะๆๆๆ ^0^
ใช่ว่าฉันเพิ่งถามเรื่องพ่อกับแม่ แม่น่ะไม่ยอมตอบแบบนี้แหละ ชอบพูดเรื่องอื่นแทรกทำให้ฉันหงุดหงิดอยู่ตลอดเลย ทำไมแม่ต้องปิดบังฉันด้วย ไม่เข้าใจเลย บอกฉันไม่ได้เลยเหรอ ว่าพ่อเป็นอะไรไป ทำไมถึงเย็นชากับแค่ “ฉัน” คนเดียว T^T ฮือๆๆ เวลาที่โรงเรียนให้ทำเรียงความวันพ่อ ฉันไม่เคยแต่งได้คะแนนดีๆเลย เพราะมันแต่งไม่ออก ความรู้สึกสื่อไม่ได้เลย ถ้อยคำในเรียงความไม่มีคุณค่าที่สื่อถึงความรักถึงพ่อเลยสักนิด ครูคงรู้สึกได้จากการอ่านเนี่ยแหละ - -^^
อ๊า!! (เสียงหื่นอีกละ - -) ไม่ใช่เวลามาเครียดเรื่องพ่อนะ พรุ่งนี้มีตั้งสองเรื่องใหญ่ๆที่ชาตินึงจะเจอทีเลยนะ ทำไงดี๊ เครียดๆๆๆ เครียดโว้ยยๆๆ
“ปัง!” พอเข้าห้องเสร็จก็ปิดประตูอย่างแรง ชอบให้โดนด่าคร่ะ อิอิ พอหัวถึงหมอนปุ๊บ เพิ่งนึกได้ว่าปรึกษาเรื่องทุกข์ร้อนกับเพื่อนย่อมช่วยได้ อ่าโฮะๆ ว่าแร้วก็กระโดดตีลังกาสามตลบไปคว้าโทรศัพท์มือถือมาเครื่องนึงที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ มีสามเครื่องค่ะ เหอๆ โทรหาฉันไม่ได้ให้มันรู้ไป
“ตื่อตือตื้อตืดดด ตื่อตือตื้อตืดดด ติ๊ดด....ตืดดด ตืดดด ควับ! ฮัลโหล๋” เย้ๆ รับแล้ว
“ทายซิ ใครโทรมาเอ่ย^O^”
“...” อ๊าว เงียบ...
“ไอฟ้า”
“ถ..ถ..ถูกต้องนะก๊าบบบ ^-^”
“-_- ไม่มีไรใช่ป่ะ จะวางแล้วนะ ยัยบ้า!” เฮ้ยๆ ด่าเพื่อนงี้ได้ไง
“อย่าเพิ่งเว้ย ยัยรุ้งเพื่อนยาก มีเรื่องจะปรึกษา” ใครมามองหน้าฉันอาจจะคิดว่าฉันบ้า เพราะสีหน้าฉันเปลี่ยนไปเป็นจริงจังอย่างรวดเร็ว เสียงฉันก็ด้วย รุ้งน่าจะฟังออก ถึงได้เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจังตาม
“อืมม เป็นไรเหรอ” น้ำเสียงมันแสดงความเป็นห่วงเป็นใยฉันอย่างฟังได้ชัด T^T เพื่อนร้ากกก ทำไมน่าร้ากกอย่างนี้
“พรุ่งนี้อ่ะ” ฉันเริ่มขึ้นเรื่องสำคัญที่กำลังกลุ้มพอดี
“ทำไม?”
“ฉัน > <”
“อะไรล่า” เสียงมันชักจะรำคาญๆหน่อยๆละ ความอดทนมันหน่อยฟร่ะ - -^
“ฉันจะสารภาพรักกับพี่โอเล่พรุ่งนี้~!!” ฉันพูดด้วยเสียงจริงจังและจริงใจ ^O^
“...พร้อมอกหักรอบที่ 120 แล้วเรอะ เฮ้ออ..” ต๊ายย ดูมันพู๊ด ดูม๊านน
“แกจะเชียร์ชั้นไม๊ ห๊า!” น้ำเสียงเชือดเฉือนมันเต็มที่ ลองไม่หนับหนุนดิว้า มาต่อยกันเลยมา อิโธ่ - - ไม่กล้าอ่ะ แหะๆ ^-^
“นี่น่ะเหรอเรื่องที่จะมาปรึกษา - -“
“อื้ม แล้วก็เรื่องงานของยัยจารย์ถูกตอนนั่นด้วย แกต้องช่วยชั้นนะ รุ้ง ทั้งสองเรื่องเลย”
“โอ้ย! แกก็ให้ชั้นช่วยตลอดนั่นแหละ ช่วยแกมา119ครั้งแรก ช่วยอีกจะเป็นไรไป 55+ ของจารย์เพ็ญพวงนั่นก็ความคิดชั้น แกไม่ต้องห่วงหรอกน่า พรุ่งนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ชั้นเอง เข้าใจ๋”
“อื้ม พร้อมปฏิบัติการ”
“โอ๊ส/โอ๊ส!”
~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~
โอ้ย ดีใจจังเลย กว่าจะอัพเสร็จตอนหนึ่ง เหนื่อยม้ากกก มาอีก50% ตามสัญญา แต่เปลี่ยนชื่อเล็กน้อยย
ไม่ค่อยมีคนสนใจเท่าไหร่เลยอ่ะ เสียใจจัง T^T แต่ไม่เป็นไร รุ้งสีฟ้าจะพยายามต่อไปค่ะ
โอ๊ส!!
เรื่องของฟ้าจะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามกันให้ได้นะคะ
รับรอง สนุกแน่ ตั้งใจเต็มที่ค่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น