ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ChApTeRZz OnE ฉายาทั้งสอง(ฮึ่ย!! โคตรเกลียดเลยอ่ะ)
ChApTeRZz OnE ฉายาทั้งสอง(ฮึ่ย!! โคตรเกลียดเลยอ่ะ)
“ติ๊ดดด.........ติ๊ดๆๆๆๆๆ ติ๊ดดดดด”
“Z...zZZ..Zzz...zZ”
“ติ๊ดดด.........ติ๊ดๆๆๆ..... ติ๊ดดดดด”
“Z...zZZ..Zzz...zZ”
“คิ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ดดดดด....”
“โผละ!!” ฉันคว้านาฬิกาปลุกเรือนที่หนึ่งร้อยสิบหกขึ้นมา (??) แล้วโยนขึ้นไปตบเป็นแบบวอลเล่ย์บอลไปชนกับผนัง ไม่ต้องบอกก้อรู้ว่า แรงควา-ยๆของฉันเนี่ย ทำให้ต้องซื้อนาฬิกาปลุกเรือนที่หนึ่งร้อยสิบเจ็ดมาใช้พรุ่งนี้แล้ว......แล้ว......
ฉันก้อยังนอนต่อปายยยย ^ ^...........
“ฟิ้ววววว..........โครมมมม!!!!!!”
“โอ้ยยยย!!!” ~ใครเตะกรูวะเนี่ย แมร่ง คนกำลังหลับกำลังนอน ง่วงโว้ยยยยย แสดดดด ~ ฉันสะลึมสะลือขยี้ตาอย่างเพลียๆ พลางบ่นๆๆๆๆ นึกรำคาญใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนต่ออย่างสบายอารมณ์
“ฟ้า!!! ตื่นซะทีสิ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนฮะ” แม่บังเกิดเกล้าของฉัน ตวาดปลุก (เอ๊ะ!ยังไงเนี่ย:~รุ้งสีฟ้า~) แถมยังไม่เพียงแค่ตวาดอย่างเดียว..........
เอามือตบหน้าฉันด้วย!!! ตบซ้ายที ขวาที โอ้ย!! ชอกช้ำ - - คนนี้แหละที่ถีบฉันตกเตียงเมื่อตะกี้นี้ เจ็บชะมัด ฮืออ T^T ขอเปลี่ยนแม่ได้มะ ถ้าได้เดี๋ยวมุดกลับท้องแม่เดี๋ยวนี้แหละ
“มาถีบฟ้าไมอ่ะแม่ แค่ไม่ยอมตื่นเอง” ฉันโวยแม่ไปอย่างหงุดหงิด “การนอนเป็นสิ่งสำคัญต่อสุขภาพนะแม่ ถ้านอนไม่พอฟ้าเรียนไม่รู้เรื่องทำไงอ่ะ”
อ่อ ลืมบอกไปว่าฉันเป็นเด็กเรียนน่ะ 55+ ^0^ (ถึงเอ็งไม่บอกก็ไม่มีคนหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ - -^ นังฟ้า:~รุ้งสีฟ้า~)
“เอ้อ แล้วแต่แกละกัน แต่ถ้าเกิดว่าแกไปสาย แล้วไม่ไปเจอสุดที่ร้ากกคนที่ 120 ของแกเนี่ย แกจะมาว่าแม่คนนี้ผิดไม่ได้นะ” แม่ฉันยิ้มน่ากลัว ทำให้ฉันค่อยๆนึกออก.....
\"พี่โอเล่!!!!!!!!!$@&@!&*&$#” ฉันตะโกนโวยวายออกมา ก่อนจะสบถภาษาไม่สุภาพออกมา จนแม่ถลึงตาให้ =_+^^ ชิ้งๆ สายตามนุษย์ต่างดาว
ก็แหมๆ พี่โอเล่เป็นคนที่ฉัน “แอบ” รัก คนที่120นี่นา ต้องไปดูพี่เค้าเล่นฟุตบอลแต่เช้า แหมๆอย่าไปบอกใครนะ เวลาพี่เค้าเล่นบอลน่ะ เท่อย่าบอกใคร โฮะๆๆ ^O^
ฉันวิ่งปรี๊ดปร๊าดจู๊ดจ๊าดด ไปเข้าห้องน้ำ+อาบน้ำ+แปรงฟัน+แต่งตัว ภายในเวลาสิบห้านาที!!! 555+ สถิติใหม่ของฉันเลยนะเนี่ย.....
เวลาสบายอารมณ์นะ ฉันอาบน้ำเป็นชั่วโมงเลย ^v^.....
(- -^^ ลำบากใจกับนางเอกเรื่องนี้จิงๆ เปลี่ยนคาแร็คเตอร์ใหม่ดีมะห๊ะ!! :~รุ้งสีฟ้า~)
“หง่ำๆๆๆ จิ๊บๆๆๆ หง่ำๆๆๆๆ หง้วม หง้าม ซ๊วบ สค๊วบ ซี้ด ซ๊าดด!!!”
“................ฟ้า... - -”
“จิ๊บๆๆๆ จี๊ดๆๆๆๆ จ๊าดดๆๆๆๆ หง้วม หง้าม ซ๊วบ”
“.........ฟ้า!!!!..- -^”
“ข๋าแม่ ซี้ด คร้าบ โคร้ย สเคี๊ยด...”
“ถ้าเกิดว่าไปกินข้าวข้างนอกอ่ะ”
“หืม” พอรู้สึกว่ามันแปลก ฉันก็รีบเงยหน้าขึ้นมาฟังอย่างตั้งใจ แม่ท่าทางซีเรียสจัง....
“แล้วถ้ามีใครถามว่าหนูเป็นลูกเต้าเล้าไหนอ่ะ” เฮ้ย ฉันว่าแปลกๆแล้วนะ
“ห๊ะ”
“อย่าไปบอกว่าเป็นลูกแม่นะลูก T^T” แม่ช้านนนพูดอย่างเศร้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้ายักษ์เฝ้าวัดไผ่เงินไปในทันที ซวยแล้วตรู T^T โดนเทศน์แต่เช้าเลยวุ้ย......
“บอกแล้วใช้ไม๊ว่าให้กินข้าวดีๆ เสียงดังแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน #$%#!&#$#~!!”
“ไปแล้วนะค้า จุ๊บ!” ฉันหอมแก้มแม่ ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปที่ประตู
“แม่ยังพูดไม่จบ ฟ้า! กลับมานั่งเดี๋ยวนี้นะ!!” ตอนนี้หน้าแม่ชั้นกลายเป็นแดร็กคิวล่าไปแล้ว เหอะๆ แล้วฉันจะอยู่ให้เขาควา-ยขึ้นหัวเรอะ ฮึ่ๆ
~เผ่นสิค้า โฮะๆๆๆ~ ฉันวิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว โล่งอกที่หนีออกมาได้ กลับบ้านมาแม่น่าจะลืมเรื่องเช้านี้ไปแล้วล่ะ แหะ ^^ หวังว่านะ
ฉันไม่อยากไปรร.สายเพราะโดนแม่เทศนาสั่งสอนหรอก ถึงรร.ฉันจะใกล้ขนาดไหนก็เหอะนะ ประมาณว่าเดินไปถึงเอง เฮอะ เอ้อ!!ใช่ๆ สงสัยหรือเปล่าคะว่าทำไมพ่อฉันถึงไม่มีบทบาทโผล่มาเลย พ่อของฉันน่ะ..........
....................~ป่านนี้คงกำลังนอนอุตุเป็นหมูตกมันอยู่ในห้องเหมือนเดิม - -^~..............
ก็ไม่ได้ว่าอะไรพ่อตัวเองหรอกนะคะ แต่พ่อฉันเนี่ย นอนขี้เซายิ่งกว่าฉันซะอีก แต่มีนิสัยที่ไม่น่าเชื่ออยู่อย่างหนึ่ง พ่อฉันน่ะ ดุกว่าแม่อีก -_- ชอบจ้ำจี้จำไชฉันเรื่องทำความสะอาด ให้ถูบ้าน ล้างจานฯลฯ สารพัด จนฉันนึกอยากมีน้องสาวมาช่วยแบ่งเบาภาระที่แสนทุกขทรมานนี้ซะที ฮือๆๆ แต่ก็นะ ฉันก็รักพ่อที่สุดในโลกเลย เพราะว่าฉันน่ะ มีฉายาที่สุดแสนจะเกลียดอยู่สองชื่อ ซึ่งมันก็ถูกนะ ชื่อแรกน่ะคือ...
“แผละ!!” นั่นไง มาแล้ว ฮือๆๆๆ “ยัยตัวซวย”ค่ะ ฮึก T^T ฉันน่ะ ซวยมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่ว่าจะเป็น เดินตกท่อเหมือนคราวนี้ หมากัดตูดเหมือนเมื่อปีก่อน มือถือ+กระเป๋าตังค์หายที่เป็นบ่อยๆ แล้วก็ไอที่อกหักมา119ครั้งก็อาจเป็นเพราะฉายานี้ก็ด้ายย ฮึก นึกแล้วก็ชอกช้ำใจ เกินมา16ปีบ่มีแฟน ชิส์!!
แหะๆ คงแปลกใจที่เห็นฉันอกหักเยอะ ฉันสารภาพรักผู้ชายครั้งแรกตอนป.5เจ้าค่ะ ^O^ อาจจะคิดว่ามันเว่อร์ไป แต่ก็จิงๆค่ะ ฉันเป็นเด็กสมัยใหม่ที่มีความคิดเป็นของตัวเอง มีความเป็นตัวขอตัวเองสูง โฮะๆๆๆ (จะชื่นชมมันดีไม๊เนี่ย : ~รุ้งสีฟ้า~)
อ๊ะ! ลืมไปว่าขาตัวเองค้างอยู่ในท่อ แหงะ เอาไม่ออกซะด้วย ทำไงดีล่ะเนี่ย อึ๊บบบ เฮ้ย ไม่ออก ลองอีกที อ๊ะ อื๊บบบบบบบ!! ออกแระ เฮ้อออ สมกับฉายาที่หนึ่งและสองของฉันจริงๆ
ก็ฉายาที่สองของฉันน่ะ ก็คือ..... 555+ ให้ตายสิ เกลียดมากเลยล่ะ บางทีพ่อกับแม่ก็เรียกฉันด้วยความเอ็นดูเหมือนกัน ฮึก แต่นี่ ครูก็เรียก เพื่อนๆรุ่นพี่หลายคนก็เรียก ขนาดผอ.รร.ยังเรียกเลย คิดดูสิ เหอะ ใจร้ายกันจริง ฉันไม่อยากเล่าหรอกนะ อืมม ไงล่ะ ไม่อยากบอกอ่ะ เอาไว้ไปถึงที่รร.ท่านผู้อ่านก็คงรู้กันเองแหละ
เฮ้ยๆ จะว่าไปนี่มันกี่โมงแล้วอ่ะ ไม่ได้ดูนาฬิกาตั้งแต่เช้าแล้ว นาฬิกาปลุกก็โดนชั้นยัดใส่กรุไปแหระ ฉันเองก็มะมีนาฬิกาข้อมือซะด้วย เอาไงดี อ๊ะ!
“นี่ๆ คุณคะ” ฉันเดินตรงเข้าไปสะกิดผู้ชายรร.เดียวกัน นี่คือความใจกล้าหน้าด้านอย่างนึงของชั้นเองแหละ ฉันกล้านำเสนอได้อย่างไม่อาย เหอะๆ เรื่องไปทักคนที่ไม่รู้จัก แล้วทำให้รู้จักได้เนี่ย อาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับคุณ แต่สำหรับฟ้าเนี่ย เหอะ ง่ายนี้ดเดียว
“อะไรครับ” อีตาแว่นคนที่ฉันไปสะกิดหันมา ฉันไม่สนใจหรอก ไม่ใช่สเป็คโฮะๆ ตอนนี้ฉันมีพี่โอเล่เพียงคนเดียว อิอิ^0^ (แน่สิยะ ถ้าเธอไปจับหมอนี่มาเป็นแฟนนะ ฉันจะเลิกเขียนเรื่องนี้เลยคอยดู้ :~รุ้งสีฟ้า~)
“ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ”
“7โมง13นาที15อ๊ะ16แล้ววินาทีครับ”
“..................” เวลาบอกเวลานี่เค้าต้องบอกละเอียดขนาดนั้นเลยเรอะ ทำอะไรแปลกๆฟระ- -^
“ขอบคุณมากค่ะ เอ่อพี่....” และก็ตามสูตร ถามชื่อเพื่อความดัง ฉันใช้วิธีนี้แหละ ตีสนิททั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง เพื่อที่จะเอามาใช้ประโยชน์ในภายภาคหน้า อ๊ะๆ อย่ามองชั้นอย่างน้านน ก็แค่ขอให้ช่วยเล็กน้อยๆแค่นั้นเอง อิอิ ^v^
“สิทธิครับ” หยา ไอแว่นนี่มันทำตาหยาดเยิ้มใส่ชั้นอ่ะ มะเอาๆ นู๋มะเอาอีตานี่อ่ะ ขอน่ารักกว่านี้ ปรึ้ย~!! ขนลุกซู่เลยเว้ย
“แหมๆ ขอบคุณจริงๆค่ะพี่ หนูชื่อฟ้านะคะ เจอกันอีกทีก็ทักด้วยล่ะ หนูอยากรู้จักคนเยอะๆ” ฉันยิ้มหวานให้อย่างฝืนเต็มทน ไม่กล้าซบตาเพราะถ้าซบตามัน มันคงข่มขืนฉันกลางถนนแน่ๆ T^T ก่อนจะรีบเดินไปโรงเรียนอย่างรวดเร็ว พอถึงก็วิ่งขึ้นห้องเอากระเป๋าไปเก็บ ก่อนจะลงไปตรงสนามหญ้าที่พี่โอเล่เตะบอลอยู่กับพวกรุ่นพี่ >.< 7โมง15 เวลาดีซะด้วยสิเนี่ย คงกำลังเพิ่งเริ่มเตะบอลกัน
“เฮ้ยไอโอ ส่งบอลมาเลย”
“ส่งไปให้ไอนี่ทำไม ส่งมาให้กูมา”
“เฮ้ยๆๆ บอลไปทางนั้นแล้ว แย่งบอลกลับมาให้ได้”
“555+ แพ้คราวนี้เลี้ยงข้าวกลางวันนะเว้ย”
เสียงรุ่นพี่เตะบอลกันอย่างสนุกสนาน ทำให้ฉันยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เป็นเวลากว่า2อาทิตย์แล้วที่ฉันมานั่งมองพี่โอเล่เล่นบอลอย่างนี้
~ชอบพี่เค้ามา2อาทิตย์แล้วเหรอเนี่ย ~ ฉันคิดแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าสร้อย เพราะฉันจะมองทุกคนที่เคยชอบ2อาทิตย์ ก่อนจะสารภาพรัก ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันตั้งขึ้นมาแล้ว ถึงแม้จะคิดว่าเปอร์เซ็นต์โอกาสสมหวังมันน้อยมากก็ตามทีเหอะ
“อย่างน้อยก็ต้องลองดู ฮึ่ม~!! พรุ่งนี้แหละ จะสารภาพรักให้ได้ จะไม่ปอดเด็ดขาด”
“ยัยหมูอ้วน~!!^0^” ยัยรุ้ง เพื่อนสุดสวิท รักสุดใจขาดดิ้นของฉัน เรียกฉันในชื่อที่แสนจะเกลียดชัง ใช่แล้ว มันคือฉายาที่สองของฉันไงล่ะ แย่ที่สุดเลยอ่ะ ฉันไม่ได้อ้วนซะหน่อย แค่อวบๆเอง น้ำหนักเยอะกว่าคนอื่นนิดหน่อยเอง แต่เสร่อตัวเตี้ย TT^TT ชีวิตมันก็เงี้ยนะ ก็เลยกลายเป็นว่าเรียกชั้นด้วยชื่อนี้กันเยอะ พวกที่ไม่สนิทอ่ะ จะไม่กล้าเรียกหรอก แต่ลับหลังนี่พูดกันกระจาย น่าโมโหชะมัด ( -)3
“มีอาราย - -^^” ฉันส่งสายตาเพชฌฆาตไปให้รุ้งอย่างอาฆาตแค้น มึงจะเรียกชื่อกูดีๆ หรือจะเรียกชื่อกูทั้งน้ำตา ห๊า~!!
“แหมๆ ไม่ต้องทำหน้าตาหน้ากลั๊วหน้ากลัวอย่างนั้นหรอก ที่เรียกเนี่ย เอาสมุดเลขมาส่งรึเปล่าวันเนี้ย ยัยยักษ์ถูกตอนนั่นมันจะเก็บคะแนนนะ” รุ้งมองฉันอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ ทำเอาด่าไม่ออกเลย ช่วยไม่ได้แหะ ปล่อยให้สักวันละกัน
ฉันหยิบกระเป๋าสุดเลิฟสุดรักสุดหวงของตัวเองออกมา ก่อนจะค่อยๆเปิดมันกางออก!! ให้มันได้อย่างงี้สิ~~!!สมฉายาซวยไม่เลือกที่จริงจริ๊ง~!!
~ฉันลืมจัดตารางสอน!!!~
~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~
โฮะๆๆๆ และแล้วตอนแรกก็จบซะที อัพซะนานเลย
สนุกไม่สนุกก็บอกกันได้นะคะ เรื่องนี้ตั้งใจแต่งเต็มที่เลย
หวังว่าจะชอบกันน้า
ยังไง ~รุ้งสีฟ้า~ ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
อยากแนะนำติชมไรก็บอกกันหน่อยละกัน
อย่าลืม คอมเม้น+คะแนน ด้วยนะค้า
เจอกันตอนหน้าเจ้าค่า
“ติ๊ดดด.........ติ๊ดๆๆๆๆๆ ติ๊ดดดดด”
“Z...zZZ..Zzz...zZ”
“ติ๊ดดด.........ติ๊ดๆๆๆ..... ติ๊ดดดดด”
“Z...zZZ..Zzz...zZ”
“คิ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ดดดดด....”
“โผละ!!” ฉันคว้านาฬิกาปลุกเรือนที่หนึ่งร้อยสิบหกขึ้นมา (??) แล้วโยนขึ้นไปตบเป็นแบบวอลเล่ย์บอลไปชนกับผนัง ไม่ต้องบอกก้อรู้ว่า แรงควา-ยๆของฉันเนี่ย ทำให้ต้องซื้อนาฬิกาปลุกเรือนที่หนึ่งร้อยสิบเจ็ดมาใช้พรุ่งนี้แล้ว......แล้ว......
ฉันก้อยังนอนต่อปายยยย ^ ^...........
“ฟิ้ววววว..........โครมมมม!!!!!!”
“โอ้ยยยย!!!” ~ใครเตะกรูวะเนี่ย แมร่ง คนกำลังหลับกำลังนอน ง่วงโว้ยยยยย แสดดดด ~ ฉันสะลึมสะลือขยี้ตาอย่างเพลียๆ พลางบ่นๆๆๆๆ นึกรำคาญใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนต่ออย่างสบายอารมณ์
“ฟ้า!!! ตื่นซะทีสิ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนฮะ” แม่บังเกิดเกล้าของฉัน ตวาดปลุก (เอ๊ะ!ยังไงเนี่ย:~รุ้งสีฟ้า~) แถมยังไม่เพียงแค่ตวาดอย่างเดียว..........
เอามือตบหน้าฉันด้วย!!! ตบซ้ายที ขวาที โอ้ย!! ชอกช้ำ - - คนนี้แหละที่ถีบฉันตกเตียงเมื่อตะกี้นี้ เจ็บชะมัด ฮืออ T^T ขอเปลี่ยนแม่ได้มะ ถ้าได้เดี๋ยวมุดกลับท้องแม่เดี๋ยวนี้แหละ
“มาถีบฟ้าไมอ่ะแม่ แค่ไม่ยอมตื่นเอง” ฉันโวยแม่ไปอย่างหงุดหงิด “การนอนเป็นสิ่งสำคัญต่อสุขภาพนะแม่ ถ้านอนไม่พอฟ้าเรียนไม่รู้เรื่องทำไงอ่ะ”
อ่อ ลืมบอกไปว่าฉันเป็นเด็กเรียนน่ะ 55+ ^0^ (ถึงเอ็งไม่บอกก็ไม่มีคนหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ - -^ นังฟ้า:~รุ้งสีฟ้า~)
“เอ้อ แล้วแต่แกละกัน แต่ถ้าเกิดว่าแกไปสาย แล้วไม่ไปเจอสุดที่ร้ากกคนที่ 120 ของแกเนี่ย แกจะมาว่าแม่คนนี้ผิดไม่ได้นะ” แม่ฉันยิ้มน่ากลัว ทำให้ฉันค่อยๆนึกออก.....
\"พี่โอเล่!!!!!!!!!$@&@!&*&$#” ฉันตะโกนโวยวายออกมา ก่อนจะสบถภาษาไม่สุภาพออกมา จนแม่ถลึงตาให้ =_+^^ ชิ้งๆ สายตามนุษย์ต่างดาว
ก็แหมๆ พี่โอเล่เป็นคนที่ฉัน “แอบ” รัก คนที่120นี่นา ต้องไปดูพี่เค้าเล่นฟุตบอลแต่เช้า แหมๆอย่าไปบอกใครนะ เวลาพี่เค้าเล่นบอลน่ะ เท่อย่าบอกใคร โฮะๆๆ ^O^
ฉันวิ่งปรี๊ดปร๊าดจู๊ดจ๊าดด ไปเข้าห้องน้ำ+อาบน้ำ+แปรงฟัน+แต่งตัว ภายในเวลาสิบห้านาที!!! 555+ สถิติใหม่ของฉันเลยนะเนี่ย.....
เวลาสบายอารมณ์นะ ฉันอาบน้ำเป็นชั่วโมงเลย ^v^.....
(- -^^ ลำบากใจกับนางเอกเรื่องนี้จิงๆ เปลี่ยนคาแร็คเตอร์ใหม่ดีมะห๊ะ!! :~รุ้งสีฟ้า~)
“หง่ำๆๆๆ จิ๊บๆๆๆ หง่ำๆๆๆๆ หง้วม หง้าม ซ๊วบ สค๊วบ ซี้ด ซ๊าดด!!!”
“................ฟ้า... - -”
“จิ๊บๆๆๆ จี๊ดๆๆๆๆ จ๊าดดๆๆๆๆ หง้วม หง้าม ซ๊วบ”
“.........ฟ้า!!!!..- -^”
“ข๋าแม่ ซี้ด คร้าบ โคร้ย สเคี๊ยด...”
“ถ้าเกิดว่าไปกินข้าวข้างนอกอ่ะ”
“หืม” พอรู้สึกว่ามันแปลก ฉันก็รีบเงยหน้าขึ้นมาฟังอย่างตั้งใจ แม่ท่าทางซีเรียสจัง....
“แล้วถ้ามีใครถามว่าหนูเป็นลูกเต้าเล้าไหนอ่ะ” เฮ้ย ฉันว่าแปลกๆแล้วนะ
“ห๊ะ”
“อย่าไปบอกว่าเป็นลูกแม่นะลูก T^T” แม่ช้านนนพูดอย่างเศร้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้ายักษ์เฝ้าวัดไผ่เงินไปในทันที ซวยแล้วตรู T^T โดนเทศน์แต่เช้าเลยวุ้ย......
“บอกแล้วใช้ไม๊ว่าให้กินข้าวดีๆ เสียงดังแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน #$%#!&#$#~!!”
“ไปแล้วนะค้า จุ๊บ!” ฉันหอมแก้มแม่ ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปที่ประตู
“แม่ยังพูดไม่จบ ฟ้า! กลับมานั่งเดี๋ยวนี้นะ!!” ตอนนี้หน้าแม่ชั้นกลายเป็นแดร็กคิวล่าไปแล้ว เหอะๆ แล้วฉันจะอยู่ให้เขาควา-ยขึ้นหัวเรอะ ฮึ่ๆ
~เผ่นสิค้า โฮะๆๆๆ~ ฉันวิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว โล่งอกที่หนีออกมาได้ กลับบ้านมาแม่น่าจะลืมเรื่องเช้านี้ไปแล้วล่ะ แหะ ^^ หวังว่านะ
ฉันไม่อยากไปรร.สายเพราะโดนแม่เทศนาสั่งสอนหรอก ถึงรร.ฉันจะใกล้ขนาดไหนก็เหอะนะ ประมาณว่าเดินไปถึงเอง เฮอะ เอ้อ!!ใช่ๆ สงสัยหรือเปล่าคะว่าทำไมพ่อฉันถึงไม่มีบทบาทโผล่มาเลย พ่อของฉันน่ะ..........
....................~ป่านนี้คงกำลังนอนอุตุเป็นหมูตกมันอยู่ในห้องเหมือนเดิม - -^~..............
ก็ไม่ได้ว่าอะไรพ่อตัวเองหรอกนะคะ แต่พ่อฉันเนี่ย นอนขี้เซายิ่งกว่าฉันซะอีก แต่มีนิสัยที่ไม่น่าเชื่ออยู่อย่างหนึ่ง พ่อฉันน่ะ ดุกว่าแม่อีก -_- ชอบจ้ำจี้จำไชฉันเรื่องทำความสะอาด ให้ถูบ้าน ล้างจานฯลฯ สารพัด จนฉันนึกอยากมีน้องสาวมาช่วยแบ่งเบาภาระที่แสนทุกขทรมานนี้ซะที ฮือๆๆ แต่ก็นะ ฉันก็รักพ่อที่สุดในโลกเลย เพราะว่าฉันน่ะ มีฉายาที่สุดแสนจะเกลียดอยู่สองชื่อ ซึ่งมันก็ถูกนะ ชื่อแรกน่ะคือ...
“แผละ!!” นั่นไง มาแล้ว ฮือๆๆๆ “ยัยตัวซวย”ค่ะ ฮึก T^T ฉันน่ะ ซวยมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่ว่าจะเป็น เดินตกท่อเหมือนคราวนี้ หมากัดตูดเหมือนเมื่อปีก่อน มือถือ+กระเป๋าตังค์หายที่เป็นบ่อยๆ แล้วก็ไอที่อกหักมา119ครั้งก็อาจเป็นเพราะฉายานี้ก็ด้ายย ฮึก นึกแล้วก็ชอกช้ำใจ เกินมา16ปีบ่มีแฟน ชิส์!!
แหะๆ คงแปลกใจที่เห็นฉันอกหักเยอะ ฉันสารภาพรักผู้ชายครั้งแรกตอนป.5เจ้าค่ะ ^O^ อาจจะคิดว่ามันเว่อร์ไป แต่ก็จิงๆค่ะ ฉันเป็นเด็กสมัยใหม่ที่มีความคิดเป็นของตัวเอง มีความเป็นตัวขอตัวเองสูง โฮะๆๆๆ (จะชื่นชมมันดีไม๊เนี่ย : ~รุ้งสีฟ้า~)
อ๊ะ! ลืมไปว่าขาตัวเองค้างอยู่ในท่อ แหงะ เอาไม่ออกซะด้วย ทำไงดีล่ะเนี่ย อึ๊บบบ เฮ้ย ไม่ออก ลองอีกที อ๊ะ อื๊บบบบบบบ!! ออกแระ เฮ้อออ สมกับฉายาที่หนึ่งและสองของฉันจริงๆ
ก็ฉายาที่สองของฉันน่ะ ก็คือ..... 555+ ให้ตายสิ เกลียดมากเลยล่ะ บางทีพ่อกับแม่ก็เรียกฉันด้วยความเอ็นดูเหมือนกัน ฮึก แต่นี่ ครูก็เรียก เพื่อนๆรุ่นพี่หลายคนก็เรียก ขนาดผอ.รร.ยังเรียกเลย คิดดูสิ เหอะ ใจร้ายกันจริง ฉันไม่อยากเล่าหรอกนะ อืมม ไงล่ะ ไม่อยากบอกอ่ะ เอาไว้ไปถึงที่รร.ท่านผู้อ่านก็คงรู้กันเองแหละ
เฮ้ยๆ จะว่าไปนี่มันกี่โมงแล้วอ่ะ ไม่ได้ดูนาฬิกาตั้งแต่เช้าแล้ว นาฬิกาปลุกก็โดนชั้นยัดใส่กรุไปแหระ ฉันเองก็มะมีนาฬิกาข้อมือซะด้วย เอาไงดี อ๊ะ!
“นี่ๆ คุณคะ” ฉันเดินตรงเข้าไปสะกิดผู้ชายรร.เดียวกัน นี่คือความใจกล้าหน้าด้านอย่างนึงของชั้นเองแหละ ฉันกล้านำเสนอได้อย่างไม่อาย เหอะๆ เรื่องไปทักคนที่ไม่รู้จัก แล้วทำให้รู้จักได้เนี่ย อาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับคุณ แต่สำหรับฟ้าเนี่ย เหอะ ง่ายนี้ดเดียว
“อะไรครับ” อีตาแว่นคนที่ฉันไปสะกิดหันมา ฉันไม่สนใจหรอก ไม่ใช่สเป็คโฮะๆ ตอนนี้ฉันมีพี่โอเล่เพียงคนเดียว อิอิ^0^ (แน่สิยะ ถ้าเธอไปจับหมอนี่มาเป็นแฟนนะ ฉันจะเลิกเขียนเรื่องนี้เลยคอยดู้ :~รุ้งสีฟ้า~)
“ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ”
“7โมง13นาที15อ๊ะ16แล้ววินาทีครับ”
“..................” เวลาบอกเวลานี่เค้าต้องบอกละเอียดขนาดนั้นเลยเรอะ ทำอะไรแปลกๆฟระ- -^
“ขอบคุณมากค่ะ เอ่อพี่....” และก็ตามสูตร ถามชื่อเพื่อความดัง ฉันใช้วิธีนี้แหละ ตีสนิททั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง เพื่อที่จะเอามาใช้ประโยชน์ในภายภาคหน้า อ๊ะๆ อย่ามองชั้นอย่างน้านน ก็แค่ขอให้ช่วยเล็กน้อยๆแค่นั้นเอง อิอิ ^v^
“สิทธิครับ” หยา ไอแว่นนี่มันทำตาหยาดเยิ้มใส่ชั้นอ่ะ มะเอาๆ นู๋มะเอาอีตานี่อ่ะ ขอน่ารักกว่านี้ ปรึ้ย~!! ขนลุกซู่เลยเว้ย
“แหมๆ ขอบคุณจริงๆค่ะพี่ หนูชื่อฟ้านะคะ เจอกันอีกทีก็ทักด้วยล่ะ หนูอยากรู้จักคนเยอะๆ” ฉันยิ้มหวานให้อย่างฝืนเต็มทน ไม่กล้าซบตาเพราะถ้าซบตามัน มันคงข่มขืนฉันกลางถนนแน่ๆ T^T ก่อนจะรีบเดินไปโรงเรียนอย่างรวดเร็ว พอถึงก็วิ่งขึ้นห้องเอากระเป๋าไปเก็บ ก่อนจะลงไปตรงสนามหญ้าที่พี่โอเล่เตะบอลอยู่กับพวกรุ่นพี่ >.< 7โมง15 เวลาดีซะด้วยสิเนี่ย คงกำลังเพิ่งเริ่มเตะบอลกัน
“เฮ้ยไอโอ ส่งบอลมาเลย”
“ส่งไปให้ไอนี่ทำไม ส่งมาให้กูมา”
“เฮ้ยๆๆ บอลไปทางนั้นแล้ว แย่งบอลกลับมาให้ได้”
“555+ แพ้คราวนี้เลี้ยงข้าวกลางวันนะเว้ย”
เสียงรุ่นพี่เตะบอลกันอย่างสนุกสนาน ทำให้ฉันยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เป็นเวลากว่า2อาทิตย์แล้วที่ฉันมานั่งมองพี่โอเล่เล่นบอลอย่างนี้
~ชอบพี่เค้ามา2อาทิตย์แล้วเหรอเนี่ย ~ ฉันคิดแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าสร้อย เพราะฉันจะมองทุกคนที่เคยชอบ2อาทิตย์ ก่อนจะสารภาพรัก ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันตั้งขึ้นมาแล้ว ถึงแม้จะคิดว่าเปอร์เซ็นต์โอกาสสมหวังมันน้อยมากก็ตามทีเหอะ
“อย่างน้อยก็ต้องลองดู ฮึ่ม~!! พรุ่งนี้แหละ จะสารภาพรักให้ได้ จะไม่ปอดเด็ดขาด”
“ยัยหมูอ้วน~!!^0^” ยัยรุ้ง เพื่อนสุดสวิท รักสุดใจขาดดิ้นของฉัน เรียกฉันในชื่อที่แสนจะเกลียดชัง ใช่แล้ว มันคือฉายาที่สองของฉันไงล่ะ แย่ที่สุดเลยอ่ะ ฉันไม่ได้อ้วนซะหน่อย แค่อวบๆเอง น้ำหนักเยอะกว่าคนอื่นนิดหน่อยเอง แต่เสร่อตัวเตี้ย TT^TT ชีวิตมันก็เงี้ยนะ ก็เลยกลายเป็นว่าเรียกชั้นด้วยชื่อนี้กันเยอะ พวกที่ไม่สนิทอ่ะ จะไม่กล้าเรียกหรอก แต่ลับหลังนี่พูดกันกระจาย น่าโมโหชะมัด ( -)3
“มีอาราย - -^^” ฉันส่งสายตาเพชฌฆาตไปให้รุ้งอย่างอาฆาตแค้น มึงจะเรียกชื่อกูดีๆ หรือจะเรียกชื่อกูทั้งน้ำตา ห๊า~!!
“แหมๆ ไม่ต้องทำหน้าตาหน้ากลั๊วหน้ากลัวอย่างนั้นหรอก ที่เรียกเนี่ย เอาสมุดเลขมาส่งรึเปล่าวันเนี้ย ยัยยักษ์ถูกตอนนั่นมันจะเก็บคะแนนนะ” รุ้งมองฉันอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ ทำเอาด่าไม่ออกเลย ช่วยไม่ได้แหะ ปล่อยให้สักวันละกัน
ฉันหยิบกระเป๋าสุดเลิฟสุดรักสุดหวงของตัวเองออกมา ก่อนจะค่อยๆเปิดมันกางออก!! ให้มันได้อย่างงี้สิ~~!!สมฉายาซวยไม่เลือกที่จริงจริ๊ง~!!
~ฉันลืมจัดตารางสอน!!!~
~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~O~o~
โฮะๆๆๆ และแล้วตอนแรกก็จบซะที อัพซะนานเลย
สนุกไม่สนุกก็บอกกันได้นะคะ เรื่องนี้ตั้งใจแต่งเต็มที่เลย
หวังว่าจะชอบกันน้า
ยังไง ~รุ้งสีฟ้า~ ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
อยากแนะนำติชมไรก็บอกกันหน่อยละกัน
อย่าลืม คอมเม้น+คะแนน ด้วยนะค้า
เจอกันตอนหน้าเจ้าค่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น