แว่วเสียงระฆังโบสถ์สุดท้าย

ลำดับตอนที่ #5 : แว่วเสียงระฆังโบสถ์สุดท้าย ต่อจากตอน

 

วันใหม่ต่อมา เป็นสามเณรที่ชีวิตถูกกำหนดให้อยู่ในเขตอารามทั้งวัน จึงพากันจับไม้กวาด

เพราะนึกถึงศาสนิกหลักของเณรได้

กวาดวิหารลานเจดีย์

ท่องบ่นมนต์อักษร

โดยเฉพาะบทสวดหลังจากฉันข้าว ยังไม่คล่องนัก

ติดตะกุกตะกักอยู่

รู้สึกอายเพื่อนเณร และญาติโยม

ถ้าท่องผิดหรือบ่นพึมพำงึมงำอยู่ในใจ ซึ่งไม่ถูกต้อง

ทำให้เณรปุ่นตั้งใจใหม่

คราวนี้ยังไงต้องสวดมนต์บทนี้ให้ได้

หลวงตาแงว เมื่อยามบ่ายโข ท่านหยิบไม้กวาดทางมะพร้าวด้ามยาวมาปัดกวาดวิหารลานเจดีย์ทางทิศตะวันตกของวัด ซึ่งบริเวณนั้น มีทั้งหลุมฝังศพ แล้วอัฐิธาตุของคนที่ตายไปแล้ว ทีมีแต่เพียงปราสาทที่เหล่าบุตรหลานทำให้ท่านอยู่

หลวงตาแงว ท่านก้มหน้าก้มตาปัดกวาดอย่างเดียว โดยไม่สนใจสิ่งใด

และเณรปุ่นเห็นทุกครั้ งอดหยิบจับไม้กวาด และปัดกวาดตามท่านไม่ได้ เพราะบางทีนั้น จะว่าไป ในบรรดาสามเณรทุกคน มักจะมีความขี้เกียจอยู่เหมือนกัน

แต่เณรปุ่นพยายามบอกกับตัวเองว่า ที่เราบวชเพื่อตั้งใจศึกษาหาพระธรรม และพากเพียร ในการสร้างสมบุญกุศลให้มากๆทีสุด เพื่อจะได้ให้พ่อแม่ และบรรดาญาติพี่น้อง รวมทั้งบรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้ว

และเราบวชเพื่อขจัดขัดเกลากิเลส เณรปุ่นพยายามบอกกับตัวเองอย่างนั้น

เมื่อเห็นวัตรปฏิบัติของหลวงตาแวงอย่างนี้ก็ชื่นชม

และในบรรดาหลวงพี่หลวงพ่อในวัด ก็มีน้อยรายที่ทำแบบนี้

แต่หลวงตาแงว ท่านทำด้วยตัวเอง เหมือนจิตสั่ง

และไม่มีใครบอกให้ท่านต้องทำ

การกระทำประเภทนี้ เณรปุ่น ที่เคยเรียนรู้ จะรู้ว่า ท่านนั้น ได้รับบุญกุศลอย่างมากมาย เพราะเป็นการกระทำด้วยใจ ที่เกิดขึ้นเองบริสุทธิ์ ไม่มีใครชักชวนหรือไหว้วานให้ทำ

พระและเณรคนไหนเป็นตัวอย่างที่ดี เณรปุ่นพยายามที่จะนำไปปฏิบัติ

และพยายามสั่งตัวเอง ไม่ให้เกียจคร้าน ในการทำหน้าที่

หลวงพี่รูปงาม รูปหนึ่ง ท่านชื่อ หลวงพี่ ภู

ที่บอกว่า ท่าน งามเพราะท่านหล่อเหลา ผิวพรรณท่านขาว คำพูดคำจาของท่าน เรียบง่าย แต่บ่งบอกแววฉลาด และมีจิตใจโอบอ้อมอารี

บรรดาเณรแทบทุกคน ชอบท่านเสมอ ในการพูดการจา และอัธยาศัยไมตรีดี

และมักจะไปขลุกเล่น และรบเร้าให้ท่านเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง

เพราะว่า ท่านบวชพระมาสองพรรษาแล้ว ท่านบอกว่า จะบวชต่อไป เรื่อยๆ ไม่มีกำหนดสึก

และหลวงพี่ภู มักจะเล่าเรื่องธุดงควัตรของท่า น ไปในที่ต่างๆ และได้ไปที่จังหวัดอื่น ตามภูเขา ดอย ท่านก็นำสิ่งนี้มาพูดและเปรียบเทียบให้ฟัง

พร้อมทั้งนำมาเปรียบเทียบที่วัดบ้านเกิด แต่ก็เป็นไปในทางที่ดี และอยู่ในกรอบ