แว่วเสียงระฆังโบสถ์สุดท้าย

ลำดับตอนที่ #3 : ต่อจากเดิม

นี่คือวัดสถานที่ปฏิบัติเพื่อการละเลิกกิเลส..ปลุกถึงเวลาก็ต้องตื่นกิจวัตรที่เวียนวนไปทุกวัน แม้จะผ่านวันผ่านเดือนแต่ละวันที่ผ่านไปนั้นแตกต่างยิ่งนัก เสียงสวดมนต์ในแต่ละวันก็เช่นกัน  เสียงสวดมนต์เช้าสวดมนต์เย็นความเพราะพริ้งเสนาะต่างกัน  ที่แน่ๆคงลอยไปไกลถึงโลกพรหมโลกเทวดาเช่นเคย      บุญหรือ เอบุญนี่คือการทำความดีใช่ไหม? ทำความดีเช่นใดถึงจะบรรลุคำว่าบุญ  เฮ้อ  บรรพชิตองค์น้อยๆที่เพิ่งฝากตัวเข้ามาเป็นศิษย์พระศาสดาเมื่อไม่นานมานี่

                ครุ่นถึงตน แปลกใจอยู่แล้วกับโลกใบใหม่ที่ไม่ต้องสวมใส่เสื้อผ้าแต่นุ่งห่มจีวรอังสะสบงแทน เท้าเดินเปล่าเปลือย รองเท้าไม่ใส่  ไม่ได้ยกมือขอตังค์แม่อีกแล้ว  ไม่ถูกเพื่อนร้องเรียกตะโกนให้ไปเล่น   อายุของตนเองยังน้อยไปหรือเปล่า? ที่ผลักให้เข้าสู่วิถีเช่นนี้  ครุ่นอีกแล้ว  ครุ่นคิดยังไม่จางจากใจ  แต่ว่าไม่ทันแล้วใต้ร่มกระดังงาหน้ากุฏิใหญ่ของวัด   หลวงพี่ชวนไปอ่านหนังสือ  ท่านบอกว่า

                “  ไม่มีเพื่อนน้องเณร  ไปเป็นเพื่อนหลวงพี่หน่อย ยังท่องบทสวดมนต์ฉันเช้ายังไม่คล่องเลย   ”

ยินดีรับความปรารถนาครั้งนี้ครับ หลวงพี่  ไปด้วยกัน ไม่เป็นไรหรอก หนังสือเผอิญติดอยู่ในมือพอดี  ไปด้วยกัน  ท่องในพระอุโบสถนั่นแหละดี   ไม่มีคนกวน เสียงก้องชัด  แต่ถ้าไปคนเดียวมันวังเวงน่าดู

                “  ถ้าเกิดในอุโบสถล็อคปิดไว้ล่ะหลวงพี่    ”

เณรน้อยใจซื่อเอ่ยถามชำเลืองตามอง เห็นทำท่าครุ่นคิดนิดหนึ่ง

                “  งั้นไม่เป็นไร นั่งอยู่รอบอุโบสถก็ได้  แต่เข้าไปดูก่อนเถอะ   วันก่อนหลวงพี่เห็นบานประตูเปิดแง้ม    ”

ท่านพูดอย่างนั้นเราก็พยักหน้าเชื่อท่าน

                ผ่านความยินดีปรีดาของตนเองยิ่งนัก.. นี่หรือคือวิถีบวช  นี่หรือคือลูกศิษย์พระพุทธเจ้า.. โอความหมายมันซึ้งถึงคุณค่ายิ่ง.. กระนั้นเถอะรีบขวนขวายกอบโกยใฝ่ในทางบุญกุศลนี้ให้มากๆ.. เมื่อชีวิตต้องเดินมาในทางสายนี้แล้วเหมือนถูกลิขิต.. ให้เป็นบรรพชิตผู้รักษาศีล  อย่างนั้นแล้วควรเข้าใจว่ารักษาศีลคือการสำรวมการวาจาใจให้เรียบเรียบร้อย.. ให้แน่วนิ่งแผ่วอยู่ในเสียงการทำและการประพฤติตนเองบรรพชิต 

                เป็นไปด้วยลีลาของความดีงามเป็นที่เลื่อมใส แก่ผู้พบเห็น..  คำว่าสมณะย่อมงดงามเสมอในความหมาย  ..ฝากคำของโยมแม่ท่านบอกว่าหมั่นเพียรสร้างบุญกุศลด้วยนะลูกเณรเพื่อที่จะช่วยเหลือบรรพบุรุษในภพภูมิต่างๆที่ทุกข์ทรมานอยู่  เราก็รับปากท่านแล้วต้องทำให้ได้  แว่วเสียงสวดมนต์เป็นภาษาบาลีก้องหวิวประชันกันบ้างเสียงสวดเสนาะเพราะบ้างไม่เพราะบ้าง.. ตะกุกตะกักจับสำเนียงทำนองสวดไม่ได้เพราะยังใหม่ต่อการบวช..จัดเป็นนวกะ ยังไม่ชิน

                แต่ที่รู้ต้องพร่ำบ่นคาถาเหล่านี้  เพราะต้องใช้ในการสวดพิธีต่างๆ เป็นกิจของสงฆ์ด้วย มีหน้าที่ปัดเป่าไล่เสนียดจัญไรสร้างเสริมความยั่งยืนและเป็นสิริมงคลแก่บ้านเมืองหมู่บ้าน  ..คาถาของพระพุทธเจ้าเป็นคาถาที่ประเสริฐ์ที่สุดแล้ว  ..บัญญัติไว้แต่ครั้งพุทธกาล ..ความปีติยังแล่นมาด้วยความแช่มชื่นในวัตรปฏิบัติของตนเอง.. ในทุกๆวันจะสำรวจก้มมองดูตัวเอง ในกระจกเงาดูไม่ได้   หวี  กำไล นาฬิกา สร้อยก็ไม่ได้  ผิดศีล  พระและสามเณรห้ามเสริมสวยหรือตกแต่งของประณีตทัดดอกไม้สวมเครื่องประดับ.. มาลาคันธวิเลปณะธารณะมัณฑณะวิภูสณัฐฐานาเวระมณี   “  ความหมายบ่งชัดไว้แล้วในข้อห้ามของสามเณร    แต่ถ้าดูกระจกแล้วไม่เป็นไปในทางยินดีต่อความรักสวยรักงาม เช่นเป็นไปเพื่อรักษาโรค ..อาทิจ้องดูบาดแผลบนใบหน้าก็ไม่เป็นไร..  สิ่งทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่เหตุและผล  ..น้ำหนักความปรารถนากับน้ำหนักความต้องการมีมากเท่าใด

                จริงๆเลย.. บอกกับตัวเอง ทำไมถึงสุขอย่างนี้ วิถีที่ได้ถือบวชเป็นการวิเวกในธรรม..รับรู้ผ่านตัวเองทุกขณะจิต   ..สมัยนั้นระหว่างนั้นเป็นยุคแรกในการบวชของสามเณรปุ่น  ..มองอะไรก็ดูเจริญหูเจริญตาไปหมด..ไม่มีสิ่งเลวร้ายเบียดเบียน เหล่าภิกษุสามเณรมุ่งกระทำไปในทางเดียวกันเพื่อช่วยเหลือญาติโยม ทำนุบำรุงพระศาสนา

                สามเณรก็หาได้เกียจคร้านในการอยู่วัด หยิบจับอะไรได้ก็จับ ..ไม่ปล่อยให้ตัวเองว่าง  สติสตังปลุกเต็มที่  งานกุศลที่ก่อเกิดให้หมู่ญาติโยมใกล้ชิดพระศาสนามีขึ้นแทบทุกวัน  ..เมื่อเกือบยี่สิบห้าปีที่แล้ว  ผูกพันเหนียวแน่นด้วยญาติโยมและวัด..ใส่ใจต่องานบุญงานกุศลถึงวันธรรมสวนะหรือวันพระก็พร้อมเพรียงใจกันนำข้าวปลาอาหารดอกไม้ธูปเทียนยกมือกราบไหว้จุดธูปอธิษฐานที่องค์พระประธาน 

                สมัยยังเด็กอยู่ รู้ความแล้วเด็กชายปุ่นมักถูกญาติพี่น้องพี่ป้าน้าอา ชักชวนกันไปทำบุตรนำภัตตาหารไปถวายพระแล้วเวลามาอธิษฐานต่อหน้าองค์พระประธาน  ..เรามักจะขออธิษฐานให้เกิดทันศาสนาพระศรีอาริย์..ตามที่ผู้ใหญ่เหล่านั้นพูดให้ฟัง.. รวมทั้งอยู่รอฟังเทศน์จนจบแล้วรดน้ำมนต์จึงกลับบ้านได้

          ผ่านเวลาเหล่านั้นมาเนิ่นนานหลายปี..ก็ยังจดจำได้  แม้ว่าณ บัดนี้อยู่ในสถานะของบรรพชิตนุ่งห่มเหลืองแล้วก็ตาม..ก็ระลึกถึงอดีตของตนเองที่เคยปฏิบัติได้  มันอิ่มใจ แช่มชื่นทุกครั้ง ..ยามที่เอ่ยถึงสิ่งเหล่านี้    นี่เองกระมังที่เรียกว่าบุญผุดขึ้นในจิตใจ ถ้ามีตาทิพย์สามารถมองเห็นได้คงปรากฏเห็นควันสีขาวละเอียดลอยเป็นสายที่เป็นตัวบุญลอยตัวขึ้นไปสู่ภพภูมิสูงเพื่อรอผู้ที่ทำบุญซึ่งสะสมสั่งเอาไว้สำหรับบุคคลผู้นั้น