รอยสวาทอสูร

          แบดบอยกลับใจอย่างเขา วาทิต ทำเรื่องเลวร้ายไว้มาก ข้อหาหล่อเกินใคร สามรักสี่รัก ที่เขามองผ่านโดยไม่สนใจ ครั้นคิดจะตกร่องปล่องชิ้นกับใคร หล่อนกลับชิ่งไปแต่งงานกับคนอื่น เศร้าใจกลัดหนอง ขื่นขมในรอบปี พลาดหวังจากความรักที่คิดจะลงเอย ทำให้ชีวิตของเขา เป๋ ไปนานพอควร เพราะแบดบอย ก็เพิ่งรู้ ว่า ความรัก ก็ทำให้ เขาเศร้าเช่นกัน หลังจากที่เป็นฝ่ายทิ้งขว้างสตรี สี่สาว ที่ไม่รู้ค่าของหัวใจ สองสาวที่ชิ่งหนี เวรล่ะ กว่าจะรู้ว่ารักนั้นปรารถนา สุดเจ็บแค้น กระหน่ำด้วยความแค้นในใจ พาลจงเกลียดจงชังผู้หญิงไม่รู้ตัว 

                คิ้วนาง สาวซ่า จากโคราช ครูสอนอนุบาล เพิ่ง จบ เข้ามาอยู่กับครอบครัวพี่ชาย หล่อนปากไว หยิ่ง และไม่ยอม ก้มหัวให้ใคร เมื่อทั้งถูกปรามาส และยัดเยียดข้อกล่าวหา ว่า หล่อน มาอ่อย และทำตัวเป็นสาวไซด์ไลน์ โกรธจัดสุดขีด ถึงขั้นจะเข้าไปตบหน้า และจะเอาเรื่องเข้าโรงพัก พอดี กับ บุษราภรณ์ พี่สะใภ้ มาเห็นเข้า วาทิต จึงได้รู้ว่า สาวซ่าจอมแสบนี่ เป็น น้องสะใภ้ ของอดีต คนเคยรัก ยั่วยวนกวนปราสาทดีนนะ แถมในชีวิตไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนตอบโต้ได้เท่านั้น เพราะร้ายถึงพริกเผ็ดถึงขิง ทำให้มุมมมอง วาทิต มองเปลี่ยนไป ทีละนิดละนิด กับสาวซ่า ที่ทำให้ใจเขาป่วนอย่างนี้ รู้สึกจงชังและแค้น ถึงกับประกาศ ให้รู้ว่า เธอ คือเหยื่ออันโอชะของเขาต่อไป คิ้วนาง พยายามดิ้นรนหนีแร้วนายพรานสวาทอย่างเขา ที่ปฏิบัติการล่ารักอย่างร้ายกาจนัก เพราะเขาจงใจทิ้งรอยหวามซ่านทรวง 

                กว่าจะรู้ว่า ความรักของเขา ซ่อนแค้นเอาไว้ คดีรักของเธอ มีข้อกังขา กับหัวใจที่ไม่อาจแบ่งปันได้ เพื่อนรักในวัยเยาว์ หมออริน คุณหมอหนุ่ม ที่ตกหลุมรักเธออย่างจัง แถมเรื่องในครอบครัวของเขา ก็วายวุ่น พี่ชายที่ไม่กินเส้น ขี้เมา แถมทอดทิ้งลูกสาว ยื่นข้อกล่าวหา ว่า เขา กำลังจะมีชู้กับภรรยา เมื่อเขาเป็นอย่างนี้ หล่อนจึงพร้อมที่จะถอดรูปอสูร ที่บดบังใบหน้าของเขา ถอดให้หมดคราบ กระชากออกมาจากเปลือก เพื่อค้นหาความรักที่แท้จริง จากเขา ว่าภายในนั้น เขายังคิดหว่านเสน่ห์อสูร ไปให้ใคร แต่เมื่อหลงกลแล้ว ท้ายที่สุด ความรัก ทำให้เรื่องวุ่นๆ สามารถยุติได้ ความรักความปรารถนา ต่างหาก ที่เชื่อม หัวใจทั้งสองดวง ร้อยติดเข้าไว้ด้วยกัน โปรดติดตามอ่านได้

ภาพเบื้องหน้า บนเนื้อที่ดิน สี่ ไร่เศษ มีเรือนสองหลังใหญ่โต โอ่อ่า บ้านเรือนไทยแบบโบราณ บนเนื้อที่เดียวกัน คุณอภิญญา เจ้าของบ้าน ครุ่นคิดตามลำพัง มองลูกชายคนรอง เขาเดินเข้ามาด้วยสีหน้ากังวล เหมือนคนมีทุกข์เก็บไว้

“ยังไม่ลืมมันอีกหรือ” เขาตอบมารดา

“ไม่ง่ายหรอกแม่ มันต้องใช้เวลา” ผินหน้ามาตอบ เห็นใบหน้าที่เซียวซูบชัดเจน

“ แม่เข้าใจ ขอให้ผ่านเรื่องร้ายเร็วเถอะ” ท่านให้กำลังใจ ทำให้เขามีสติ และรู้ว่าควรจะทำอย่างไร เรื่องข้าวปลาอาหาร นางกลัวลูกชายเป็นโรคกระเพาะ เขาดูผ่ายผอมอย่างที่เห็น

“ลูกผอมมาก หันมาดูแลสุขภาพของตัวเองหน่อยนะ ผู้หญิง มันไม่ไร้เท่าใบพุทรา ชอบใจ ใคร ก็หาใหม่ได้” ปลอบลูกชายที่ยังอยู่ในภาวะเศร้า

“เรื่องแต่งงาน” นางถามเรื่องนี้

“ อยากแต่งครับ แต่ ไม่ใช่เวลานี้” คำตอบนั้นชัดเจน เพราะเขาไม่ชอบ การคลุมถุงชน

“เดือนกว่าแล้ว ที่ลูกไม่ออกไปไหน ควรจะเปิดหูเปิดตาบ้าง” การแนะนำ เพราะหวังดี คนเป็นแม่ ไม่อยากเห็นลูกจมปลักกับความทุกข์

“ชายทะเลก็ดี พาเพื่อนๆไปก็ได้” พยายามสรรหา เพราะนางนึกถึงเพื่อนของลูกชายได้ ที่เคยแวะเวียนมา พักหลังเงียบหาย

“ผมไม่ติดต่อใคร”

“งั้นตามใจ แม่ขอเข้าไปทำธุระในครัวสักหน่อย” พูดจบนางก็หมุนตัวเดินหายเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

ได้รับโทร.จาก เขมญา นัยน์ตาของเขาฉายโชน พอจะรู้เกี่ยวกับเรื่องของหล่อน ที่แต่งงานไม่นานก็หย่ากับสามี หล่อนจะกลับมาหาเขา มีแผนบางอย่าง นึกหรือว่า คนอย่าง วาทิต จะโง่ตลอดไป รู้แล้ว ควรจะทำยังไงดี จะตอบสนองหล่อนด้วยวิธีนี้

รีบลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อออกจากบ้าน เขามีอะไรทำสนุกๆแล้ว หล่อนดิ้นรนมาหาเขาเอง เขาไม่ออกจากบ้านนานแล้ว นึกเบื่อไปหมด แต่คราวนี้เกิดเปลี่ยนใจ จึงเดินไปที่โรงจอดรถ แล้วหยิบกุญแจไข ก่อนเข้าไปสตาร์ท แล้วพารถคันหรูแล่นออกไปข้างนอก

ขณะที่ความมืดโรยตัว เหลือบมองดูนาฬิกาที่ข้อมือเป็นเวลาสองทุ่ม ท้องฟ้าราตรีแห่งเมืองศิวิไลซ์ ไม่เคยหลับใหลหรือแม้แต่ซบเซา มันมีทั้งสีสัน สิ่งล่อตาล่อใจ ปลุกเร้าประสาทเขาทุกขุมขนอณูเนื้อ เมื่อใกล้ถึงแล้ว หล่อนโทร.มาอีก

“ เขมรออยู่ค่ะ”

“ใกล้ถึงแล้วครับ” วาทิตกำลังพารถเข้าไปจอดยังลานจอดพอดี ดับเครื่องยนต์ ก่อนจะถือกุญแจติดมือ เขาตรงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อแจ้งเรื่อง ทางฝ่ายประชาสัมพันธ์บอกให้เขาขึ้นไปเลย พร้อมกุญแจห้อง และหยุดอยู่ที่ประตูหมายเลขดังกล่าว เขาเคาะประตูเบาๆ

ไม่นานเสียงประตูเปิด “เข้ามาสิคะ” หล่อนยิ้มเชิญชวนและหวาน วาทิตกวาดตามองนิดหนึ่ง แต่ก็เดินเข้าไปอย่างเงียบ พอประตูปิด ล้อกอีกครั้ง หล่อนก็ถลันเข้ามากอดเขา ชายหนุ่มสะดุ้ง และตกใจ หากเขายังทำสีหน้าปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นอกจากรั้งตัวเขา หล่อนยังกอดไม่ห่างกาย “คิดถึงมาก รู้ไหมคะ เขมคิดถึงคุณมาก”

หล่อนแนบใบหน้าทาบอยู่บนแผ่นหลังของเขา วาทิตรู้สึกอึดอัด สติกลับมาเป็นของเขาอีกครั้ง คราวนี้ปั้นรอยยิ้ม ให้หล่อนตกหลุมพราง เพื่อจะให้หล่อนตายใจ

หล่อนอยากจะปรนเปรอเต็มที่ เนื้อนวลของหล่อน ที่กำลังตระกองกอดเขาแนบแน่น เพื่อต้องการเติมไฟรักและเชื้อสวาท วาทิตจ้องมอง เขาความรู้สึกสังเวช และขยะแขยงการกระทำของหล่อนมากที่สุด ดวงตาเขาขุ่น พร้อมกับรอยยิ้มเยาะ ถามออกไป

“ต้องการให้ผม มาที่นี่ใช่ไหม?”

เขมญายิ้ม จะกล่อมให้เขาอยู่ในมนต์สวาทที่หล่อนต้องการ

“ค่ะ เขมคิดถึงคุณมาก”

วาทิต กำลังคิดถึงบทบาท ที่จะตอบสนอง เพราะเขาไม่คิด จะเป็นตัวสำรองของใคร แต่หล่อน เป็นฝ่าย ดึงคอปกเสื้อของเขา รั้งโน้มให้ต่ำลง เบียดกายสาว เข้ามาหาอกอุ่นของหนุ่มหล่อ ด้วยเชิงรักเชิงเสน่หา ที่หล่อนยังมีต่อเขา

“ เขม ไม่เคยลืมคุณ ยังรักคุณเสมอ ค่ะ ทิต” กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูเขา แต่วาทิตไม่โง่ อ่านจากแววตา สิ่งที่หล่อนต้องการ จะไม่มีวันทำสำเร็จ