ไฟร่ำงิ้ว

ไฟร่ำงิ้ว

จันทร์คืนนี้ดุจราวจะอาบไล้ทุกสิ่งทุกอย่างของอณูพื้นผิวโลก ให้กระจ่างสว่างล้ำ จึงถือว่าเป็นคืนที่งดงามที่สุด ในใจของแขชนา อคิราภ์ เรือนตรงหน้า คือทาวเฮ้าส์สองชั้น มีพื้นที่ห้าสิบตารางวา หญิงสาวแหวกผ้าม่านหนาหนักสีชมพู ดวงหน้ากระจ่างของหญิงสาวแจ่มชัดอยู่กลางแสงไฟ หล่อนคอย.. แขชนาคิดว่า หล่อนคอยเขานานครึ่งชั่วโมงแล้ว ไม่มีวี่แววบุรินทร์ภพจะขับรถกลับมาจากที่ทำงาน เพราะปกติเวลานี้ รถจะแล่นเข้ามา และถูกจอดเก็บ ไว้อย่างเรียบร้อย

สิ้นความคิดของหล่อน โทรศัพท์มือถือที่วางบนเตียงนอน ก็ดังขึ้น แขชนาซึ่งอยู่ในชุดนอนสีชมพู ค่อยๆก้าวมาหยิบ เมื่อเปิดหน้าจอ หล่อนก็ทราบทันที ว่าเป็นสายของใคร

“ที่รัก ครับ คืนนี้ผัวกลับดึกหน่อยนะ เสร็จจากประชุม มีเลี้ยงต่อ” แค่ได้ยินเสียงเอ่ยถ้อยคำจากฟากโน้น แขชนา คำว่าผัว” เป็นคำปกติที่บุรินทร์ภพสามีเอ่ยยามที่เขากระเซ้าเย้าแหย่ หยอดเสียงหวานเอาอกเอาใจหล่อน

“อยู่กับใคร รุณกลับมาแล้วเหรอ” เสียงถามของเขาติด น้ำเสียงนั้นไม่ได้กรุ่นโมโห หล่อนไม่แน่ใจว่าบุรินทร์ภพเมาด้วยหรือเปล่า น้ำเสียงอ้อแอ้ท้ายคำพูด