๐กลอนของข้าพเจ้า๐

ลำดับตอนที่ #1 : กลอนที่ยาวที่สุดเท่าที่เคยแต่งมา [อารมณ์พาไป] - -

กระจิบน้อยคล้อยบินเล่นรินลม
เปี่ยมสุขสมสนุกใสในความซื่อ
เจ้านกน้อยเหนื่อยนักพักบนขื่อ
ทำตาปรือปล่อยสบายหทัยลอย

มีแปลกคนตนหนึ่งเดินบึ่งมา
กวาดสายตาพาจบพบนกน้อย
มันเล็งปืนขึ้นไกกระจิบกลอย
เจ้านกน้อยถูกยิงด่าวดิ้นดาย

กระจิบร้องกระจิ๊บจาบเพราะเจ็บจน
กระเสือกสนกระเซ็นซ่านสติหาย
กระซิบซาบกระเซ็งแซ่ทุกแพร่พราย
กระจิบตายกระจายแตกเพราะแปลกคน

เราก็เทียบเปรียบได้ใกล้นกน้อย
ชีวีค่อยคล้อยเดินดำเนินพ้น
สนุกทุกข์ทุกสิ่งหลงเริงรน
รอจวบจนความตายกลายกล้ำเกลา

คนแปลกนั้นเปรียบกับยัมบาล
ที่จะพาลผลาญชีพชีวิตเจ้า
ได้ทุกวันทุกพลันไม่ทันเศร้า
มีใครเล่าเล่าได้(จะ)ตายตอนใด

ฉะนี้แล้วเพื่อนแก้วอย่าประมาท
จงอย่าพลาดพลั้งชีวิตคิดไฉน
ดำเนินชีพรีบสนุกจะทุกข์ใจ
หากวันใดความตายใกล้จะทุกข์ทน

ชีวิตเราสั้นนักจักตายได้
ทุกวันไหว้แม้ระวังไม่พลั้งพ้น
จงคงอยู่อย่างรู้ค่าเวลาคน
ถึงจวบจนดับดิ้นด่าวมิเศร้าเอย