คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6: เรื่องของเรื่อง
บทที่ 6
“อ้าววี วันนี้ไม่ออกไปเที่ยวที่ไหนหรอ” ฉันทักขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะร้อยวันพันปีเจ้าน้องชายตัวแสบนี่ไม่เคยโผล่หัวอยู่บ้านในวันหยุดได้เลย
ไอ้วีทำหน้ามุ่ย ก่อนจะเดินเร็วๆ เฉียดหน้าฉันขึ้นบันไดไปแทบจะในทันที
อ๊าก >_< ไม่มีสัมมาคารวะต่อผู้หลักผู้ใหญ่เลยนะ! เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอรึไง ฮึ๋ย!!!
“อ้าว” เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นจากด้านบนอีกครั้งราวกับคัดลอกคำพูดฉันมาไม่มีผิด “หน้าบึ้งมาเชียว มีเรื่องอะไรหรือไง”
“เปล่าครับ ผมสบายดี” แต่ไอ้คำว่าสบายดีของมันนี่ดูเหมือนกัดฟันพูดอยู่นา =_=
แล้วเสียงปิดประตูดังปังใหญ่ที่สะเทือนลงมาถึงข้างล่างก็ทำให้กำแพงสั่นไปแถบหนึ่ง... เอ -_-? แปลกๆ แฮะ นี่มันไปโดนใครเหยียบหางมารึเปล่าเนี่ย
ฉันทำได้เพียงแค่เกาหัวแกรกๆ อย่างงุนงง ก่อนจะเดินเร็วๆ ข้ามมาที่ห้องนั่งเล่นฝั่งตรงข้ามเท่านั้น
“ทะเลาะกันมาเหรอ” ไฟเอ่ยถามขึ้นลอยๆ ก่อนจะก้าวตามฉันมาติดๆ ทั้งที่ดูก็รู้ว่ากำลังเดินหนีอยู่ชัดๆ “เธอนี่มันใช้ไม่ได้เลยจริงๆนะ เป็นพี่คนโตประสาอะไรเนี่ย”
นี่มันคิดจะถามไถ่เหตุผลกันสักคำไหมล่ะ =_=
ฉันแกล้งทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วหันไปกดรีโมตทีวี เมื่ออีตาบ้านั่นทรุดตัวลงข้างๆ ปุ๊บก็รีบจัดการลุกขึ้นซะ
“อย่ามาปรักปรำกันอย่างนี้สิ” ฉันว่าเสียงขุ่น พยายามกระเถิบหนีออกมาให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ “แล้วนายไม่ออกไปข้างนอกบ้างรึไงกัน วันๆมัวแต่หมกตัวอยู่แต่ในบ้านเนี่ยนะ”
จะไปเที่ยวที่ไหนก็ไปเถอะ -_- ขอเพียงอย่ามาพบมาพานกันก็พอ
นายไฟท้าวแขนลงกับพนักข้างโซฟา พลางจับผมหน้าม้าตัวเองเล่นอย่างไม่สนใจฉันเท่าใดนัก =_= รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายตอแยเขายังไงพิกลแฮะ แต่ว่า...รู้สึกเหมือนจะมีอะไรค้างคาอยู่นี่นา ใช่แล้ว! เรื่องดาราบ้าบออะไรนั่นไง ฉันจะต้องถามมันให้รู้ดำรู้แดงไปเลยในวันนี้ >O< ทำตัวมีพิรุธนักนะ เดี๋ยวปั้ดโทรฟ้องพ่อให้หนำใจเลย
“มองอะไร... หน้าผมมันมีอะไรติดอยู่รึไงครับคุณน้องวา” มันเลิกคิ้วขึ้นด้วยท่าทางไร้เดียงสาเสียเต็มประดา
น่ารักตายแหละ -_-
“ฉันขอถามจริงๆนะ... เรื่องเมื่อวานนี้น่ะ” ฉันเริ่มต้นประเด็นอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก็ถ้าเกิดมันเป็นเรื่องจริงขึ้นมาล่ะ >_< ฉันไม่ต้องโดนหางเลขตอนวันจันทร์ไปด้วยรึไง
“ที่ฉันเปิดประตูเข้าไปเจอเธอแก้ผ้าอยู่หรอ ^^”
อ๊าก TOT อีตาโรคจิต! จะย้ำให้มันได้อะไรขึ้นมา!!!!
“จะบ้าเรอะ! ฉันหมายถึงเรื่องที่นายไปเป็นดาราอะไรนั่นต่างหากเล่า!” ฉันแทบจะร้องว้ากๆ แล้วกระโดดถีบมันกลางอากาศเสียให้รู้แล้วรู้รอด “ตกลงนายไปเป็นดาราอะไรกันแน่ ดาราโป๊หรือดาราเกย็!!!”
ฉันว่ามันทำท่าเหงื่อตกหน่อยนะ =_=’’ อีตาไฟชะงักค้างเป็นหินไป ณ บัดดล
“จะบ้าเรอะ! ไม่ใช่ทั้งสองอย่างนั่นน่ะแหละโว้ย!!” เมื่อสมองสามารถประเมินตัวเลือกของฉันสำเร็จ มันก็รีบโวยวายขึ้นมาทันทีทันใด -..- “...น้องวานี่ ชอบทำให้เฮียฟิวส์ขาดอยู่เรื่อย”
ไอ้หวันชะโงกหน้าลงมาจากระเบียงชั้นสองตาปริบๆ นี่ล่ะมั้งสาเหตุที่ทำให้อีตาไฟรีบเปลี่ยนน้ำเสียงทันทีอย่างกะเล่นละครเวที
“เจ๊วา! อย่าเพิ่งกวนประสาทเฮียไฟแต่เช้าได้มั้ย” มันตะโกนเสียงดังมาแต่ไกล ก่อนที่เสียงปิดประตูดังโครมจะดังตามมาติดๆ
หน๋อย =_= องครักษ์พิทักษ์เฮียงั้นเรอะ
นายไฟชักสีหน้าไม่ถูกระหว่างบึ้งตึงหรือหัวเราะดี ในที่สุดมันก็เลือกที่จะกดรีโมตเร่งเสียงให้ดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วจ้องหน้าฉันเขม็ง
“รู้จักซีรีย์แนวสอบสวนที่เพิ่งเปิดซีซั่นที่ 3 มั้ย” มันแทบจะตรงหรี่เข้ามาบีบคอฉันให้ตายได้ถ้ามีโอกาส =_= ฉันส่ายหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ แหม... ซีรีย์ต่างชาติเหรอ ฉันเองก็ไม่ค่อยได้ดูเสียด้วยสิ
ไฟยิ้มเย็นๆ ก่อนจะกดรีโมตเคเบิลทีวีเปลี่ยนช่องไปด้วย ทิ้งให้ฉันยืนบื้อโดยมีเครื่องหมายคำถามลอยอยู่บนหัว
“เอ... รู้สึกว่าจะมีเปิดตัวที่ไทยไปบ้างแล้วนี่นา น้องวาไม่รู้จักหรือครับ” มันพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะน้อยใจ ก่อนจะหยุดลงที่ช่องๆ หนึ่งให้ฉันหันหน้าไปมองด้วยตัวเอง
อะไรนะ O_O ม... ไม่จริงหรอกน่า
“อย่าบอกนะ... ว่าเรื่องนี้?”
หมอนั่นยิ้มเรียบๆ ให้ฉันแทนคำตอบ ท่าทางไม่หยี่ระต่อสายตาเหลือเชื่อปนตื่นตระหนกของฉันเลยแม้แต่น้อย
มิน่าล่ะ... ที่บ้านฉันไม่ค่อยนิยมซีรีย์ฝรั่งเท่าไหร่ ติดตามไม่ค่อยจะทัน -_- ดังนั้นเราจึงมีมติกันว่าไม่ดูเสียตั้งแต่ต้นเลยจะดีกว่า
แต่ไอ้เรื่องนี้... ใครๆ ก็รู้จักกันทั้งนั้น!
“ผมใช้ชื่อที่โน่นเล่น โอเครึยังครับ? นอกจากนี้ก็มีอะไรอื่นๆ บ้างประปราย งานไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่หรอก” ไม่ค่อยเยอะบ้าอะไรของมันเนี่ย! มิน่าล่ะคนที่โรงเรียนถึงรู้จักกันซะ... “เขาให้เฮียอยู่ปนกับคนอเมริกันไปเลย ดูเผินๆ ไม่ค่อยออกหรอกว่าเป็นคนที่ไหน”
คราวนี้เป็นฝ่ายฉันที่เหงื่อตกซิกๆ ด้วยความอับอายเสียแล้ว นายไฟยิ้มกริ่มอย่างเป็นต่อก่อนจะหาวหวอดๆ พาดแขนไปบนโซฟาตัวยาวด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ
มันโกหกแหงๆ >_< เชื่อฉันสิว่ามันโกหก!!!
โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ =_= ฉันจึงสามารถหลบลี้พวกที่โรงเรียนมาได้อย่างน้อยสองวัน ก็ดีเหมือนกันแฮะ จะได้ถือเป็นการพักสมองไปในตัวด้วย แต่ทว่าในขณะนี้... วันอันแสนสดใสของฉันกำลังมืดหม่นลงเพราะไอ้หมอนี่ =O=!!!
“ว่าแต่คุณน้องวาล่ะครับ ^^ วันนี้มีโปรแกรมจะทำอะไรบ้างรึเปล่า” ว่าแล้วอีตาไฟก็หาทางวกกลับมาที่เรื่องนี้อีกจนได้ “เฮียไม่ได้อยู่เมืองไทยเสียนาน... อยากรู้เหมือนกันแฮะว่าป่านนี้มีที่เที่ยวใหม่ๆ บ้างรึเปล่า”
แกจะหลบไปเที่ยวกลางคืนรึไง =_= ถามมาได้
“ต้องทำการบ้าน -_- ขอโทษที” ฉันตัดบทลวกๆ ก่อนจะเลี่ยงตัวเองขึ้นชั้นบนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
แต่ยังไม่ทันที่จะได้เหยียบบันไดขั้นแรกดี ปลายกระโปรงสีชมพูสดใสก็สะบัดผ่านหน้าฉันไปอย่างรีบร้อน
“นี่! ^O^ เมื่อกี้หวันได้ยินว่าเฮียอยากจะออกไปเที่ยวข้างนอกหรอ? ไปกับหวันมั้ย หวันรู้จักที่เที่ยวดีๆเยอะแยะเลยนะ” น้ำเสียงสดใสซาบซ่าดังมาแต่ไกล
ฉันชะงักค้าง ก่อนจะรีบหมุนศีรษะ 180 องศากลับมายังห้องนั่งเล่นโดยอัตโนมัติ
“ครับ ^^ เฮียเองก็ไม่ได้อยู่เมืองไทยเสียนาน หวันช่วยออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ยล่ะ” นายไฟยิ้มอ้อน
ฝัน – ไป – เถอะ!!!!
“เอ่อ... –O- เจ๊ลืมสนิทไปเลยอ่ะหวัน วีมันฝากซื้อน้ำยาล้างจานเมื่อคืน สงสัยต้องออกไปซื้อหน่อยล่ะ” ฉันแสร้งบิดขี้เกียจสวมบทนังแจ๋วอีกครา =_= ก่อนจะหันไปยิ้มให้อีตาไฟด้วยสายตาเคียดแค้น
ความรักข้ามวรรณะงั้นเรอะ ฝันไปถึงชาติหน้าตอนบ่ายๆ เถอะ!
ยัยหวันทำท่าเบะปาก ก่อนจะหันขวับเข้าห้องไปด้วยท่าทางหงุดหงิดราวกับคนวัยทอง “โอเค! งั้นรอหวันแป๊ปนึงละกัน ฮึ๋ย...”
ไฟมองฉันที่ยักคิ้วอย่างสบายอารมณ์แล้วส่ายหัวไปมา หมอนั่นทำท่าชี้หน้าฉันขึ้นลงเป็นเชิง ‘อ้ะๆ’ แล้วก้าวเท้ายาวๆ ออกจากบ้านไป -_- หน๋อยแหน่ะ คิดจะมาล้มล้างการปกครองระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ของบ้านนี้งั้นเรอะ บอกก่อนเฟ้ยว่ากษัตริย์เป็นใหญ่ นายไม่มีวันทำสำเร็จหรอก!
แล้วมันก็เดินนวยนาดออกประตูรั้วไป โดยไม่หันกลับมามองฉันที่ทิ้งสายตาอาฆาตให้เลยแม้แต่น้อย =_=
บ้านฝั่งตรงข้ามกับฉันเป็นที่สิงสถิตของนางตานีนางหนึ่ง น่าแปลก =_= เพราะปกติแล้วฉันจะไม่ค่อยได้เห็นตัวง่ายๆ หรือถ้าหากเกิดยมบาลลิขิตขึ้นมาเมื่อไหร่มันก็มักจะเชิดหน้าหนีฉันราวกับเป็นอากาศธาตุอันน่าขยะแขยง
เว้นเสียแต่ว่าจะมีน้องชายสุดหล่อ (มั้ง) อยู่ตรงนั้นด้วยเท่านั้นแหละ =_= รับรอง she จะจ้องตาไม่กะพริบเลย
“สวัสดีค่ะ ^^” ฉันกลอกตาขึ้นฟ้าพลางพ่นลมแรงๆ อย่างเบื่อหน่าย เอากับมันสิ...
แน่นอนว่ายัยแป้งย่อมไม่มีวันพูดอะไรแบบนั้นกับฉันอย่างเด็ดขาด ดังนั้นเป้าหมายของเธอจึงหล่นใส่หัวนายไฟอย่างช่วยไม่ได้ ฉันรีบก้าวเร็วๆ ออกจากประตูบ้านตามเขามา ก่อนจะรีบหลบเข้าพุ่มไม้ด้วยความไวน้องๆลิงแสม
โอ้แม่เจ้า -_- มีละครลิงแต่เช้าเลยแฮะ
แป้งผู้รับบทนางเอกยิ้มหวานตามแบบฉบับของมัน น่าเสียดายที่ไฟยืนหันหลังให้ฉันอยู่เลยไม่รู้ว่ามันแสดงสีหน้ายังไงออกไปบ้าง โอเค... ถึงยัยแป้งจะทำท่าน่าผวาอยู่หน่อยแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันสวย นั่นแหละที่ฉันลุ้นจนตัวโก่งอยู่แบบนี้ >_< โชคดีของฉันที่วีไม่ใช่พวกชอบของแปลกเลยไม่ต้องหนักใจกับยัยอาสาสมัครน้องสะใภ้นี่ แต่ถ้าเป็นอีตาไฟล่ะก็...
หึๆๆ ฉันจะรีบใส่พานเอามาให้แกเลยล่ะภคินี >O<!!
“สวัสดีครับ” นายไฟตะโกนกลับไปด้วยท่าทางที่ฉันเดาว่ามันคงจะยิ้มอยู่ “คุณเป็นเพื่อนบ้านของเด็กๆ หรือครับ”
“อ๋อ ^-^ ใช่แล้วล่ะค่ะ คุณเป็นลูกพี่ลูกน้องของวีกับหวันหรือคะ” เอากับเขาสิ -_- ผลัดกันถามกันเข้าไป
“ฮะ... คุณ... เอ่อ...”
“คุณอาเรียกฉันว่าพี่ข้างบ้านค่ะ... เรียกสั้นๆ ว่าแป้งก็ได้”
ฉันยืนพิงกระถางต้นไม้พลางเบะปากตามไปด้วย นายไฟนี่ก็ใช่ย่อยเลยแฮะ เห็นแล้วหงุดหงิดเฟ้ย!
เสียงประตูบ้านดังเอี้ยดอ้าดขัดจังหวะบทสนทนาและความคิดของฉันเสียก่อน ยัยหวันทำตาปริบๆ ก่อนจะส่งสายตาที่มีปรัศนีบนหัวมาให้ฉัน
ชะอุ้ย -_-
“เข้าไปหลบอะไรตรงนั้นน่ะแจ้” มันถามด้วยสีหน้าจับผิดเต็มที่ ก่อนจะหันไปทางไฟกับแป้งที่เริ่มเบนสายตามาทางฉันเช่นกัน
“หวัดดีค่ะพี่แป้ง ^^ วันนี้ไม่ออกไปเที่ยวไหนเหรอคะ” หวันทักทายเสียงใส ช่างแตกต่างกับพี่บังเกิดเกล้าจากหน้ามือเป็นฝ่าเท้าอะไรเช่นนี้ -_- “เฮียไฟรู้จักพี่แป้งแล้วใช่ไหมคะ... นี่พี่แป้ง พี่ข้างบ้านของหวันค่ะ ส่วนนี่ก็เฮียไฟ เป็นพี่ชายแท้ๆ ของหวันเองค่ะ”
ยัยแป้งทำเป็นพยักหน้าน้อยๆ แล้วยิ้มเขิน ส่วนนายไฟเองก็ใช่ย่อย -_- รีบยิ้มแป้นแล้นเรียกคะแนนทันควัน
“เฮียรู้แล้วล่ะครับ” มันเอ่ยยิ้มๆ วางมาดพี่ชายผู้แสนดีซะ... เกือบเนียน หึ =_= หมั่นไส้จังแฮะ ฉันหันไปปัดใบที่แหย่หัวยิกๆ ด้วยความรำคาญอย่างสุดซึ้ง โดยหารู้ไม่ว่านั่นจะเป็นการกระทำที่ผิดมหันต์
“งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนละกันนะครับ ^^พอดีมีธุระต้องออกไปข้างนอกต่อด้วย” รู้สึกว่าหมอนั่นจะปรายตามาทางฉันเล็กน้อยด้วยนะ =_= หน๋อย... ทำเป็นเมินๆ แต่ก็รู้สึกแหม่งๆ เหมือนตัวเองเป็นโรคจิตเลยแฮะ -_-
ยัยแป้งเองก็ใช้หางตามองมาทางฉันเช่นกัน แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้นก่อนจะหันขวับไปยิ้มให้ทุกๆคน
แล้วฉันจะหลบไปหาสวรรค์วิมานอะไรเนี่ย -_-
“อย่าลืมทิ้งกุญแจบ้านให้วีด้วยนะหวัน” ฉันแหงนหน้ามองฟ้าพลางค่อยๆ เขยิบออกมาจากที่กำบังทีละนิด T_T โอย อยากจะบ้าตาย ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้อีกแล้วหรือเนี่ยไอ้วา
แถมจากสายตาแกมสมเพชจากศัตรูหมายเลขหนึ่งกับสองก็... แทบจะดูไม่ได้ =_=
“อื้อ เรียบร้อยแล้ว” หวันถอนหายใจด้วยสีหน้าหน่ายๆ “ไม่รู้เฮียวีเป็นอะไรของเค้าอ่ะ อยู่ๆ ก็โวยวายใหญ่เลย ถามก็ไม่ยอมตอบ จ้องหวันซะอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ”
ยัยแป้งสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะปรับท่าทีให้เป็นอย่างเดิม โชคดีของมันที่หวันกับไฟไม่ทันสังเกตเห็น แต่ก็เป็นโชคร้ายของมันเช่นกันที่ฉันบังเอิญหันไปเห็นเข้าพอดี แถมยังไม่รู้ตัวอีกต่างหาก... ท่าทางจะมีลับลมคมนัยนะเนี่ย รู้สึกว่าไอ้วีก็เดินดุ่มๆ มาจากหน้าบ้านเหมือนกัน
“คงจะมีอะไรไปกวนโทสะซะล่ะมั้ง” ฉันแกล้งพูดขึ้นลอยๆ แบบไม่รู้เรื่องอะไร แล้วรีบเปลี่ยนประเด็นไปที่นายไฟทันที “อ้าว แล้วไม่ขึ้นรถกันเหรอ”
นายไฟแตะท้ายทอยอย่างงงๆ แต่ก็ยอมบอกลายัยแป้งก่อนจะเดินเฉื่อยๆ ไปที่ประตูบ้าน หวันรีบปิดประตูใหญ่ให้เรียบร้อยก่อนจะวิ่งตามพี่ชายสุดสวาทของมันไปติดๆ
สองคนนี้ต้องมีเรื่องอะไรกันแหงๆ... และหวังว่าจะไม่ยากเกินความสามารถของฉันนะ =_=
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่า ^O^ เอามาลงจนครบแล้ว... มีแปลกๆ ตรงไหนบ้างขอคำแนะนำด้วยนะคะ
เพิ่งจะแต่งจบตอนหลังจากที่ไม่ได้เขียนมานานแสนนาน =_= ตอนนี้รู้สึกตื่นเต้นมากๆ เลยล่ะ
ยังไงๆ ก็ขอขอบคุณทุกคนด้วยนะคะ ขอให้ได้เกรดสูงๆ แฟนหล่อกันถ้วนหน้า แล้วอย่าลืมมาพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันนะจ้ะ ^^
ปล. ว่าแต่ว่า... เขาเปลี่ยนเมล์กันยังไงเหรอ =_= อันนี้เราลงผิดอ่ะ ช่วยบอกหน่อยน้า
ความคิดเห็น