คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4: ผู้ชายที่ชื่อรวิน
บทที่ 4
“ไอ้วา ฉันจำได้ว่าแกมีแต่น้องฝาแฝดนี่” มะนาวพูดก่อนขมวดคิ้วเป็นปม
>_< อ๋า...จะให้อธิบายว่าไงดีนะ
พี่ชาย! ไม่ -_- ไม่ใช่แน่ มันไม่ใช่พี่ชายฉัน หรือจะให้บอกว่า ‘มันไม่ใช่พี่ชายฉัน’ ไอ้มะนาวก็คงจะบอกว่าเป็นแฟนฉันแน่ หรือไม่ก็...
โอ๊ย!!! ทำไมฉันไม่เกิดให้เร็วกว่านี้ฟะ!
ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆก่อนยกกระเป๋าขึ้นมาวางบนโต๊ะ
ไอ้มะนาวก็ขยันส่งสายตาคาดคั้นเสียเหลือเกิน >_<
“อ้อ...วา ยังอีกเรื่องนึง ^O^” ยัยคนส่งข่าวพูดขึ้นอีกพลางขยิบตาให้ “ไม่น่าเชื่อนะว่าเธอจะมีพี่ชายเป็นถึงนายแบบเนี่ย”
พูดจบยัยฟางก็หันหลังเดินหนีไป...
=_= อะไรอีกเนี่ย
“ยัยนั่นพูดอะไรของเขา” มะนาวพึมพำเสียงแผ่ว ก่อนจะหันมามองฉันตาเขียว“หมายความว่าไงห๊ะ -_-^^ ไอวา นายบงนายแบบอะไรนั่นน่ะ”
อึ๊ก O.O
ถ้าเป็นครูฉันคงไม่กลุ้ม ถ้าเป็นพ่อฉันคงไม่หวั่น แต่นี่มัน...
ยัยมะนาว >O< ฉันไม่มีทางตบตามันได้แน่!!
“ว่าไง วาโย -_- จะพูดดีๆหรือให้ชั้นงัดปากแก” มันเอามือท้าวโต๊ะ
“มะ...ไม่”
“ว่าไงนะ O_O”
“ไม่”
“ขอร้อง ช่วยพูดให้มันเคลียร์หน่อยเหอะ -_-“
“ไม่!! ฉันไม่มีพี่ชายโว้ย >O<” ฉันตะโกนใส่หน้ามันก่อนถือโอกาสคว้ากระเป๋าหมับแล้วเผ่นแน่บออกไปทันที
จบงานนี้ฉันคงต้องง้อมันอีกแหงๆเลย =_+
=====
ฉันวิ่งลงมาตามบันไดด้วยความเร็วสูง ก่อนฉวัดเฉวียนเจียนตายมาที่หน้าโรงเรียน...เอ่อ...มั้ง =_= ฉันชักเริ่มไม่แน่ใจ
ผู้หญิงนับหลายสิบคนกำลังยืนมุงอะไรบางอย่างที่หน้าประตูแทนที่จะเห็นป้อมยามอย่างที่มันควรจะเป็น
อ้า...นี่มันบ้าอะไรอีกเนี่ย!
“เอ่อ...เธอ” ฉันสะกิดผู้หญิงคนที่อยู่ใกล้ที่สุด ทำให้เจ้าตัวหันมามองงงๆ
ดูจากหน้าคุณเธอแล้วนะ ก่อนที่จะโดนหาว่าโรคจิต =_= ถามเลยดีกว่า
“อ่า เขามุงอะไรกันอยู่อ่ะ”
ยัยนั่นนิ่งไปสักพัก
“อ๋อ... ได้ยินเขาบอกว่ามีดารามาน่ะ^^ ไม่รู้เหมือนกันเห็นเขาแห่มาก็ตามมาด้วย” พูดยิ้มๆ แต่ทำให้ฉันเบิกตากว้าง
ดารา O_O ฉันมีญาติเป็นดาราด้วยหรอเนี่ย!!
"แล้ว...เขาชื่ออะไรเธอรู้รึเปล่าล่ะ" ฉันเรียบๆเคียงๆก่อนชะเง้อมองหน้าประตูไปพลาง
สงสัยจบงานนี้ฉันต้องไปออกกำลังกายแหงๆ =_=
”ไฟ เห็นเขาบอกว่าไฟนะ" เธอพูดพลางหันไปทางอื่นทิ้งให้ฉันที่กำลังช๊อคยืนอ้าปากค้าง
อ๋า!... OoO ไม่จริง!! ไอ้นายไฟเนี่ยนะ!!!
หน้าตาเห่ยๆ เฉียดเทพบุตรเนี่ยนะดารา! (อะไรกันเนี่ย-_-)
นี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ >_< ฉันมีคนร่วมบ้านเป็นนายแบบ!! เป็นดารา!!! แล้วยังอีตาบ้าไนท์อีก!!!!
วันนี้มันวันที่หนึ่งเมษารึไงเนี่ย
”น้องวา!!! "
คงจะมีคนมาบอกว่าเห็นหมูบินแน่เลย =_=
ฉันชักสีหน้าปุเลี่ยนๆก่อนหันไปประจันหน้ากับไอคนที่บังอาจมาเรียกพี่ใหญ่ของบ้านอย่างฉันว่าน้อง
จบงานนี้ได้หยอดน้ำข้าวต้มแน่แก -_-^^
“กรี๊ด!!!...พี่ไฟยยยยยย” เสียงตุ๊กแกหลงฝูงร้องสนั่นก่อนที่อะไรบางอย่างจะทะลุคลื่นมหาชนมาทางฉัน
O_O โอ้แม่เจ้า...หล่อลากกระชากใจ
“วา... กลับบ้านได้แล้ว พี่มารับ”
เฮ้ย...นั่นมัน
นายไฟจริงๆด้วย >_<
ฉันเบิ่งตาโตก่อนไล่สำรวจนายนั่นตั้งแต่หัวจรดเท้า
"เธอกำลังดูถูกฉันอยู่นะ -_-" ไฟชักหน้าตึงในขณะที่มีเสียงกรีดร้องโหยหวนเป็นแบคกราวน์
เหอๆ -.,-
"แล้วไง...ทีนายยังมาเรียกฉันว่าน้องได้เลย" ฉันรีบเปลี่ยนท่าทีแล้วตอกกลับ
ไฟส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนดึงแขนเสื้อฉันเป็นเชิงว่าให้รีบออกไปจากที่นี่
”เดี๋ยว...แล้ววีกับหวันล่ะ" ฉันท้วงแล้วสะบัดมือหมอนั่นออกจากแขนเสื้อตัวเอง
ไฟเบะปากก่อนกระชากฉันออกมา
"อยู่ที่รถแล้วน่า เร็วๆ เข้าเถอะเดี๋ยวเขาจะรอ"
เขา? เอ้ -_- ฉันว่าเรื่องนี้มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ
แต่ก็ช่างมันเถอะ =_= ดีไม่ดียังไงก็ค่อยมาว่ากันทีหลังละกัน
====
ผมไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ หรือแม้กระทั่งบ้าน...เหมือนเด็กคนอื่นๆเขา
ไม่มีใครเขาต้องการผมสักคน แม้กระทั่งหน้าตาของพ่อแม่ตัวเองยังไม่เคยรู้จัก
เหงา ถึงแม้จะมีเพื่อนแต่ก็คงไม่อุ่นใจเท่าพ่อแม่
อยากเห็นหน้าพ่อแม่สักครั้งจัง อยากกอดแม่ อยากบอกรักแม่ อยากให้ท่านเล่านิทานให้ฟังก่อนนอน
...อยากให้ฝันพวกนั้นเป็นจริง
[ย้อนกลับไปเมื่อ 17 ปีที่แล้ว]
สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามูลนิธิบ้านเชียงแสน พ.ศ. 25xx
"น้องนนท์ครับออกไปหาลุงหน่อย" เสียงของพี่เลี้ยงเราดังขึ้นพร้อมกับจูงมือนนท์ เพื่อนสนิทผมเพียงคนเดียวออกไป
”เฮ้ย...พี่ พี่จะพานนท์ไปไหน" ผมร้องเสียงหลงก่อนตรงหรี่ไปที่สองคนนั่นทันที
"น้องนนท์เขามีบ้านใหม่แล้วล่ะ นั่นไงพ่อเขามารับแล้ว" พี่คนนั้นว่าพลางจูงมือนนท์เดินต่อ
"ไฟ ไว้เรามาเล่นด้วยกันอีกนะ" นนท์พูดเสียงแผ่วในขณะที่ผมได้แต่ยืนนิ่ง
บ้านใหม่ หรอ...อย่างนี้ผมก็ไม่ได้เจอเขาอีกแล้วล่ะสิ
”ไม่เอา!! ผมไม่ให้นนท์ไป!!!" ผมตะโกนลั่นก่อนตรงเข้าไปกระชากแขนนท์ออกจากพี่เลี้ยงคนนั้น
ผมไม่ยอมเด็ดขาด! นอกจากเพื่อนสนิทผมคนนี้แล้ว...
ผมก็คงไม่เหลือใคร
"ไม่ได้นะไฟ นนท์ต้องไปหาบ้านใหม่ของเขา" พี่เลี้ยงพูดอย่างใจเย็น ในขณะที่ผมยืนกำหมัดแน่น "ทุกสิ่งทุกอย่างมีเวลาพบแล้วก็จากลา ไฟไม่อยากให้เพื่อนเขาได้มีครอบครัวเหมือนเด็กคนอื่นๆหรอ"
ผมมองหน้านนท์ที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แล้วพยักหน้าน้อยๆ
”นั่นแหละ ถ้าเรารักเพื่อนจริงก็ต้องอยากให้เพื่อนได้ดีสิ พี่ว่าพรุ่งนี้ไฟก็คงจะมีพ่อมารับเหมือนกัน เอาล่ะ ตอนนี้พี่ให้เวลาบ๊ายบายกันนะตามสบายเลย" พี่คนนั้นพูดก่อนปล่อยแขนนนท์ลง มันวิ่งมาหาผมอย่างรวดเร็ว
ทุกอย่างมีพบแล้วก็จากลา ไฟไม่อยากให้เพื่อนเขาได้มีครอบครัวเหมือนเด็กคนอื่นๆหรอ
"ไฟ" นนท์ว่า "สัญญากับเรานะ"
ผมขมวดคิ้ว
"เราจะขอให้พ่อพาเรามาหาไฟทุกๆวันเลย แล้วเราก็จะเล่นด้วยกัน ไฟจะได้ไม่เหงา ไฟไม่โกรธเรานะ" นนท์พูดก่อนชูมือเสมอไหล่
ผมยิ้มกว้างแล้วส่ายหน้า
”ไฟไม่ได้โกรธแน่นอน สัญญา" ผมเอื้อมมือไปตบบ่านนท์เบาๆ "ขอให้โชคดีละกัน"
เพื่อนกันก็ต้องอยากให้เพื่อนได้ดีสิ จำไว้นะ ไฟ
..................................
"น้องไฟครับ พ่อมารับแล้ว" เสียงของพี่เลี้ยงคนเดิมดังขึ้น หากแต่ว่าคนที่เขาเรียกกลับเปลี่ยนไป
ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ ก่อนเดินไปหาพี่เขา
ตั้งแต่วันนั้น...นนท์กลับผิดสัญญาผม
เขาไม่ได้กลับมาอีกเลย
"เห็นมั้ยไฟ พี่บอกแล้วว่าสักวันพ่อก็ต้องมารับ" พี่เลี้ยงพูดอย่างเบิกบาน ในขณะที่ผมได้แต่ยิ้มรับ
พ่อ... แม่... ผมกำลังจะมีครอบครัวใหม่แล้วสินะ
พี่เลี้ยงจูงมือผมไปที่ข้างนอกก่อนขึ้นไปในตึกแล้วเลื่อนประตูออกเบาๆ
หนุ่มสาวคู่นึงกำลังนั่งรอคอยการมาถึงของผมอยู่บนเก้าอี้
นี่ใช่มั้ย... พ่อแม่ของผม
"นี่ครับน้องไฟ ^^ คือน้องเขายังไม่มีชื่อจริงน่ะครับ รอให้ตั้งชื่อจริงและนามสกุลพร้อมกันเลย"
พ่อใหม่ของผมยิ้มกว้างก่อนกวักมือเรียก
"ไฟ มาหาพ่อเร็ว" เขาพูด ในขณะที่ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
"มาให้แม่กอดหน่อยนะจ๊ะ ^^ ไม่ต้องกลัวนะ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว" แม่พูดบ้าง
คำๆนี้แหละ...ที่ผมอยากได้ยินมาตลอดชีวิต
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
"ไฟ วันนี้คุณแม่คลอดน้องล่ะ จะไปดูด้วยกันกับพ่อไหม" พ่อพูดอย่างดีใจ ส่วนผมน่ะหรอ ดีใจสุดๆเลยสิ ^O^
รวิน เดชวิเชียรภูเบศ ^^ นั่นแหละชื่อจริงผม
พวกที่โรงเรียนอนุบาลบอกว่าอย่างงั้น
นี่ก็ผ่านมาแล้ว 1 ปี ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ก็ยังคงใจดีเหมือนเดิม
แต่เมื่อ 9 เดือนที่แล้วนี่สิ ^^ ที่คุณแม่เริ่มตั้งท้อง
"ครับ!!" ผมร้องก่อนวิ่งตรงหรี่ไปใส่รองเท้าทันที
"แข่งกับพ่อนะ ^^ ใครไปถึงรถก่อนคนนั้นชนะ" พ่อว่า พลางคว้ารองเท้ามาใส่บ้าง
^^ น้อง...ผมกำลังจะมีน้อง ผมกำลังจะเป็นพี่คนนะ ยอดสุดๆไปเลย
“นั่นไงลูก ^^ เด็กคนที่อยู่ริมซ้ายสุดน่ะ นั่นน่ะแหละน้องเขาล่ะ” พ่อกระซิบ ก่อนชี้ข้ามกระจกหนาๆ ไปที่ห้องๆหนึ่ง
“ผู้ชายหรอฮะ” ผมว่าพลางจิ้มๆไปที่กระจกอย่างเหม่อๆ
“..... ^-^ ตอนนี้พ่อกำลังหาชื่อให้น้องอยู่ เอาชื่อเล่นก่อนละกัน ไฟว่าเอาชื่อไหนดีหรอลูก” พ่อจดอะไรบางอย่างลงในสมุด แล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม
ชื่อหรอ -_-? ผมไม่รู้เรื่องอะไรเสียด้วยสิ
“ชื่อ...” ผมทำท่าคิดพลางลากเสียงไปด้วย “ถ้าให้ผมตั้งชื่อให้น้องนะ ผมจะเรียกเขาว่า วา”
พ่อทำตาโต O_O ก่อนจดลงไปในสมุดบันทึก
“ทำไมลูกอยากให้น้องชื่อวาล่ะ” พ่อพูด “น้องเขาเป็นผู้หญิงนะ”
อ้าว -_- ตายล่ะสิ ผมก็ดันนึกว่าเขาเป็นผู้ชาย
“ก็ ผมอยากให้น้องเขาชื่อคล้ายๆผู้ชาย จะได้ไม่มีใครมารังแกไงครับ” ผมยิ้มแหยๆ พลางปัดมือไปมาแก้เขิน
“จริงน่ะ...” พ่อพึมพำเบาๆ ก่อนปิดสมุดบันทึงลงดังฉับ “โอเค พ่อคิดชื่อได้ละ”
>< อย่าบอกนะ ว่าพ่อจะให้น้องเค้าชื่อวาจริงๆน่ะ
“วาโย”
........................................................................................................................
หลังจากนั้น พ่อก็ส่งผมไปเรียนต่อที่ลอสแองเจลิสโดยไม่ยอมบอกเหตุผลสักคำ จนกระทั่งได้มารู้อีกครั้งว่า...
พ่อกับแม่... หย่ากันในอีก 2 ปีต่อมา
“เจ๊วา -_- เจ๊จำได้มั้ยว่าตัวเองทำบาปอะไรกับหวันเอาไว้” เสียงหวันดังขึ้นพร้อมกับบางสิ่งบางอย่างที่กำลังมุดเข้าเบาะอย่างรวดเร็ว
สาบานสิ ว่านี่ไม่ใช่น้องวาของผม =_=
“ใช่สิ ใครกันที่บังอาจวาดเรื่องซะเป็นตุเป็นตะให้พวกผมโดนด่าฟรี” วีพึมพำ ก่อนยกคัตเตอร์ขึ้นมาขู่
ส่วนเจ้าตัวการน่ะรึ มีหรืองานนี้มันจะยอม
“แล้วทำไมล่ะฮะ! ที่ฉันไม่คิดบัญชีพวกแกก็บุญหลายๆ แล้ว” วาตะคอกกลับ “หน๋อย บังอาจมาทิ้งกันได้”
ผมเหลือบมองทางกระจกหลัง แล้วยิ้มที่มุมปาก
แต่ดูเหมือนมันจะเห็น...
“ยิ้มอะไร! มองหน้าหาเรื่องหรอ เพราะนายคนเดียวแท้ๆ!!” คุณน้องวาแหวใส่ ก่อนชูนิ้วกลางกลางอากาศใส่ผม โว้ย... หยาบคายเป็นบ้า ถือว่าเป็นผู้หญิงนะเนี่ย
“เปล่านี่ แค่ไม่ค่อยเห็นคนบ้า” ผมพูดเบาๆ แล้วหักพวงมาลัยรถของพ่อไปทางซ้าย “คนที่เป็นบ้าเท่านั้นแหละ ถึงจะรู้สึกตัวว่าถูกมอง”
เงียบ... ดูท่าจะโกรธหนักแฮะ
“พอกันเลย ! รุมสามต่อหนึ่ง ขี้เกียจพูดแล้วโว้ย” มันว่า พลางกระแทกก้นลงกับเบาะอย่างจงใจ
เดี๋ยวค่อยเอาขนมมาง้อละกัน ^^
“เฮียไฟ นี่เราจะไปไหนกันหรอคะ” หวันพูด
“อ๋อ...” ผมหยุดแป๊ปนึง ก่อนนึกทวนข้อความที่เพิ่งได้รับมาสดๆร้อนๆวันนี้
“ไปหาแม่ครับ”
ความคิดเห็น