คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3: นาย!
บทที่ 3
“ขอโทษนะค้า” ฉันตะโกนบอกคนที่วิ่งไปชนเป็นรอบที่ 5 ก่อนวิ่งต่ออย่างไม่คิดชีวิต >_< โว้ย! เพราะมัน...เพราะมันคนเดียว!!! รู้งี้ปล่อยทิ้งไว้ที่สนามบิน ไม่เอากลับมาดีกว่า
รู้ก็รู้ว่าคนอย่างฉันมันตื่นยาก =_+ ก็ดันเล่นปลุกแค่ 2 ทีแล้วพาไอ 2 ตัวนั่นขึ้นรถพาไปร.ร.เฉยเลย มันน่านัก-_-^^
“ตุบ!!!” บ้าเอ๊ย! รอบที่ 6 แล้วนะที่ฉันชนเนี่ย ว่างนักรึไงฮะ >O< เที่ยวมายืนขวางทางชาวบ้านเนี่ย
“ขอ!.../นี่เธอ!!วิ่งภาษาอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือเลย!!!” เสียงกระแทกปนระคนหงุดหงิดดังขึ้นจากเบื้องบนทำให้ฉันที่กำลังจะเอ่ยปาก กลับหุบอย่างรวดเร็ว
>_< อ้า... นี่ใครกันฟะเนี่ย ไร้มารยาทจริงๆ (ทำยังกับตัวเองมี)
ฉันรีบเปลี่ยนท่าทีหันไปตะคอกใส่คนที่สูงกว่าอย่างไม่ยั้งคิด
“แล้วทำไมฮะ!! ถ้าแค่นี้มันเดือดร้อนนักก็ไปบวชชีซะสิ!!” รู้ทั้งรู้อ่ะนะว่าผิดเต็มประตู -_-
แต่ O_O นั่นคนรึฟะนั่น อย่างกับเทพบุตร!!
“นี่เธอ!” นายเทพบุตรชุดนานาชาติตวาดลั่นจนคนหันมามองเต็มพื้นที่
และแน่นอน คนอย่างไอวามีหรือจะอยู่ให้อับอายขายขี้หน้าประชาชี
“ไปแล้วโว้ย!!” ฉันทิ้งท้ายก่อนโกยอ้าวออกมา
โชคของฉันที่ประตูโรงเรียนยังอยู่แค่หัวมุมถนน ไม่งั้นก็คง...
เอาล่ะๆ =_= รอดมาได้ทั้งอย่างนี้ก็บุญแล้วล่ะวาเอ๋ย
==========
“ดังนั้น...การที่เราจะหาคำตอบของ...”
เสียงเนิบๆ เอื่อยๆ ดังลั่นห้อง
ให้ตายเถอะ! นี่ขนาดรีบสุดชีวิตแล้วนะ!!!
ฉันปรายตามองไปทั่วห้องที่มีแต่นักเรียนง่วงเหงาหาวนอนกับครูที่ทำท่าจะจูบกับกระดานอยู่รอมมะร่อผ่านประตูกระจกใส แล้วถอนหายใจ...
ให้มันได้อย่างนี้สิ! ห้องชั้น =_=
ฉันถอนหายใจปลงๆอีกรอบก่อนเลื่อนประตูนั้นออกเบาๆ
ขอย้ำนะว่า เบา~ แสนเบา
“อาจารย์...ข้อ 9.2 นี่ทำยังไงคะ” เสียงอันแสนจะคุ้นเคยดังขึ้นประจวบเหมาะกับฉันที่กำลังปิดประตูพอดี
มันอีกแล้ว >O<
ฮือ...ยังจำมันกันได้ไหมคะ ก็เจ้าคนที่โทรไปฟ้องพ่อเรื่องที่ฉันกับพวกแฝดนรกนั่นทะเลาะกันเมื่อวันเสาร์นั่นน่ะ... ไอ้นั่นน่ะแหละ... คนข้างบ้านจอมเจือกนั่นไง!!! (ดูที่บทนำค่ะ ^-^)
“หืม...อะไรนะ...ภคินี” อาจารย์สายใจ ชื่อโหลทวนคำเนิบๆ ในขณะที่ยัยแป้งยิ้มมุมปากให้ฉัน
“ข้อนี้น่ะค่ะ ข้อ 9.2” มันพูดยิ้มๆ ในขณะที่ฉันยืนตัวแข็งทื่อ O_O
ยัยบ้า! มันกำลังเรียกให้อาจารย์หันมาเห็นฉัน!!
“ก็...สารคอล...อ้าว...พัชรวินท์!” ฉันอ้าปากค้าง “เธอมาสาย!!” แหม =_= ทีงี้ล่ะพูดเร็วเป็นปืนกลเชียวนะ
เสียงจากครูสายใจดังลั่นเสียจนเพื่อนในห้องสะดุ้งตื่นเสียหมด ใครๆก็รู้ว่าอาจารย์สอนชีวะคนนี้น่ะ...เกลียดการมาสายที่สุด!!
ฉันได้แต่ยืนส่งยิ้มแห้งๆ ให้
“คือ...อาจารย์คะ เรื่องนี้อธิบายได้...”
“ว่ามา!!” ครูสายใจพูดสั้นๆห้วนๆ ในขณะที่ฉันแทบลมจับ
คิดๆๆๆ >_< คิดสิวะ ไอสมองบ้า ทุกทีแกก็เอาตัวรอดได้นี่
และฉันคนนี้ก็จะไม่ยอมเสียหน้าให้กับยัยแป้งเน่านั่นด้วย!
“คือ...จริงๆแล้ววันนี้หนูตื่นแต่เช้าค่ะครู T^T แต่พอดีติดตรงที่น้องฝาแฝดของหนู ธนาปกรณ์กับวิภาวีตื่นสายน่ะค่ะ แล้วทีนี้หนูก็เลยต้องรอพวกเขา จะออกจากบ้านมาก่อนก็ไม่ได้เพราะพ่อห้ามไว้ สุดท้ายแล้วมันก็เลยหลอกให้หนูรอเก้อแล้ววิ่งตัดหน้ามาโรงเรียนก่อนค่ะ” ฉันแสร้งตีหน้าเศร้าสำนึกผิดปานจะบีบน้ำตา
“ธนาปกรณ์กับวิภาวีที่อยู่ G.9 น่ะหรอ” ครูสายใจพึมพำก่อนถอนหายใจ “เอาล่ะ...งั้นครูจะจัดการสองคนนั้นให้ พัชรวินท์ นั่งที่ได้”
เงียบ O_O ทั้งห้องดูจะตื่นตะลึง
^O^ ก๊าก...ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวโว้ย!! ถือว่าเอาคืนจากเมื่อวานละกัน
ฉันหันไปแลบลิ้นให้เพื่อนบ้านปากมรณะที่เกือบฆ่าฉันให้ตายภายใน 2 วันอย่างสะใจก่อนเหวี่ยงกระเป๋าใบโปรดลงบนเก้าอี้ว่างข้างๆ แล้วยักคิ้วให้
“เธอนี่มันโกหกหน้าตายชัดๆ -_- อย่าคิดว่าฉันไม่ทันนะ” ไอ้ประสาทพึมพำเบาๆก่อนหันหน้ามามองฉัน
“^O^ สมน้ำหน้า ก็แกอยากเสนอหน้าพูดขึ้นมาทำไม รู้ก็รู้ฉันมันจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน” ฉันกระซิบเย้ยๆ ในขณะที่สายตาจับจ้องไปที่กระดานเบื้องหน้า
เอิ๊ก...ไอ้วาซะอย่าง
แต่ที่จริงมันก็มีส่วนผิดอ่ะนะ อยากมาทิ้งกันทำไมเล่า
“ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน =_= สักวันแกจะเจอดี” มะนาวเพื่อนสนิทฉันบ่นหงุงหงิงอยู่ด้านหลัง ฉันตวัดสายตาฉับไปหาไอ้นั่นอย่างเอาเรื่อง
“ขอร้อง -_-^ ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ บอกไว้ก่อนว่าแกน่ะแปลสำนวนเขาผิดแล้วด้วย” ฉันว่าเสียงเขียว ไอ้มะนาวทำหน้าซื่อๆก่อนขมวดคิ้วเป็นปม
“ก็...คนซื่อน่ะหลอกง่าย หลอกไม่เรื่อยๆเขาก็ไม่รู้ แต่คนเจ้าเล่ห์มันหลอกยากไม่ทันไรก็รู้แกวโดนตะเพิดออกมาง่ายๆ แค่นี้ก็ไม่รู้” ฉันอธิบายเงียบๆ ก่อนที่คนข้างตัวจะถอนหายใจอย่างปลงอนิจจา
“ตามใจแกแล้ว -_- อยากบ้าก็เชิญ บอกไว้ก่อนอุบายแกมันก็หมูๆติดแต่สีหน้าเลียนแบบยากเท่านั้นแหละ” มันว่าก่อนก้มหน้าก้มตาจดต่อไป
“น่าสงสารน้องวีชะมัด ได้พี่ชั่วๆอย่างแกเนี่ย” มะนาวบ่นทันทีที่ออดพักกลางวันดังขึ้น
นี่มันไม่คิดเลยหรอ =_= ว่าทำไมตัวเองถึงตาบอดมาคบเพื่อนชั่วๆคนนี้ได้น่ะ
“ช่างมันเหอะน่า ก็สมควรอยู่หรอก ทิ้งกันได้” ฉันพูดห้วนๆก่อนหยิบรองเท้าในตู้
จริงๆแล้วโรงเรียนนี้มีอยู่ 2 ฝั่ง เป็นภาคภาษาไทยกับภาคภาษาอังกฤษ แล้วทีนี้ เนื่องจากไอสองตัวนั่นมันดันเก่งภาษามากกว่าฉัน มันจึงได้เข้าอินเตอร์ในขณะที่ฉันต้องมาติดแหง็กอยู่ที่สามัญนี่...และที่สำคัญ กับยัยแป้ง!!!
ส่วนไอ้แป้งที่ว่านี่ มันเป็นศัตรูข้างบ้านฉันเอง จริงๆแล้วมันก็อายุเท่าๆกันกับฉันเนี่ยแหละแต่พ่อฉันก็ชอบเรียกมันว่า ‘พี่ข้างบ้าน’ แล้วที่เราสองคนเป็นอริกันเนี่ย ก็...จะพูดว่าไงดีนะ เอาเป็นว่าขัดแย้งกันมาตั้งแต่เด็กแล้วกัน
แต่สำหรับปัจจุบัน...ยัยนี่มันแอบชอบน้องชายฉัน!!!
ฮึ๋ย >_< คนเป็นพี่ย่อมยอมไม่ได้ค่ะ
“ไปกันเถอะ” ไอ้มะนาวดุนหลังฉัน ในขณะที่ตาข้างขวาฉันรู้สึกกระตุกน้อยๆ
งืม =_= ข้างขวาเสียด้วยสิ
ฉันส่ายหัวไล่ความคิดนั้นออกไป
“อือ งั้นรีบกินรีบขึ้นนะ”
========
ตั้งแต่เกิดมา 16 ปี =_= ฉันเคยคิดว่าเซนส์ตัวเองช่างด้อยนัก ไม่เคยถูกหวย อีกทั้งยังสุ่มข้อสอบก็ไม่ได้เรื่อง แถมเวลาเล่นไพ่อีแก่ก็แพ้ตลอด...แต่ทำไม...วันนี้มันถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ฟะ!!
“ว่าไง เรื่องเมื่อเช้ายังไม่ทันจะได้สะสาง เธอก็ยังหาเรื่องใหม่อีกนะ” ไอ้หน้าหล่อ...ไม่สิ T_T ไอ้ขี้เก๊กพูดเสียงแข็งในขณะที่ฉันได้แต่ยืนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมแบบที่เคยด่าคนที่บ้านเอาไว้
จะไม่ให้ทำหน้าอย่างนี้ได้ไงล่ะในเมื่อฉันมันผิดเต็มประตู!
“แล้วเสื้อฉันล่ะ จะทำยังไงฮะ!!”
อึ๋ย...โหด!
ไอ้ขี้เก๊กส่ายหัวไปมาน้อยๆ
“ลืมปากหรอ”
>_<
“นี่! ฉันกำลังพูดอยู่นะหัดฟังซะมั่งสิ!!” มันเริ่มขึ้นเสียงก่อนชี้ไปที่เสื้อสีขาวบริสุทธิ์ในอดีต ที่บัดนี้ได้เลอะน้ำสีโคลนไปทั่ว
ให้ทายสิว่าอะไร...ก๋วยเตี๋ยวน้ำตกฉันเองแหละ T T
พอเดาเหตุการณ์เมื่อกี้ได้ยัง
“...” ฉันก้มหน้านิ่งพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที
“เธอต้องรับผิดชอบ!” หมอนั่นตวาดแว้ด
เฮ้ย -_- ถึงแม้ว่าไอวาคนนี้จะมีความสุขที่เห็นนายหัวหมุนนะแต่ว่า (โรคจิตอย่างนึง)
แบบนี้มันชักจะเกินทน!!
ฉันหันซ้ายขวาเตรียมหาทางหนีเต็มที่
“นี่เธอ!!! >O<” นายนั่นตะเบ็งเสียงลั่นใส่ฉัน และแล้วเสียงบ้าๆนั่นก็ดันไปสะดุดนักเรียนเป็นโขยงที่เดินขวักไขว่ไปมา
45% ของอารมณ์ที่ถูกทำลาย -_-^^
ความอดทนอันน้อยนิดของนางสาวพัชรวินท์ถูกทำลายลง ณ บัดนี้!
“อ้าก... >_< นี่นายคิดว่าฉันเป็นใครห๊า ถึงได้มาตวาดเอาๆ คนที่ควรอารมณ์เสียคือฉันต่างหาก! ไอ้นี่หนิ ก๋วยเตี๋ยวก็ไม่ใช่ของตัวเองยังมาทำเป็นโวยวาย กับแค่เสื้อเลอะนิดๆหน่อยๆ ซักด้วยผงซักฟอกถุงละสิบบาทก็หายแล้ว แต่ของฉันล่ะ!! ก๋วยเตี๋ยวน้ำตกแบบพิเศษ 30 บาทถ้วน ไหนจะเวลาที่ต้องเสียมายืนติ๋มฟังนายตวาดอยู่อย่างเนี้ย ใช้ได้ที่ไหน!!!” ฉันตะคอกเสียงสูงใส่นายนั่นทันทีที่มันพูดจบ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเห็นสายตาอาฆาตจากรุ่นพี่ยันรุ่นน้องรอบๆ
ซวยแล้วสิเรา
“แล้วเธอเป็นใครฮะ!! คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมากจากไหน ถึงมีสิทธิ์มาว่าไนท์ของฉัน!!!” ยัยคนที่แต่งหน้าจัดๆโพล่งขึ้น และแล้วเสียงระงมด่าสาปแช่งก็ดังขึ้นจากทั่วทุกสารทิศ
T_T ถ้าเป็นเวลาปกติฉันคงจะทำหน้าอย่างนี้นะ
แต่ตอนนี้เกินทน!!
“หุบปาก!!” เสียงนายกลางคืนตวาดลั่นชิงตัดหน้าฉันไปแค่ 0.02 วินาที ยัยพวกนั้นทำตามบัญชาหน้าเหรอหรา
ว่าแล้วก็หันขวับมาหาฉันตาเขียว
“ส่วนเธอ! ยัยปากจัด ตามฉันมา รวมยอดบัญชีตั้งแต่เมื่อเช้ายันปัจจุบัน ไม่มีแต่!!” นายนั่นตวาดพลางลากฉันฝ่าวงล้อมออกไป
“ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อย >_<” ฉันกรี๊ดลั่นแล้วดิ้นพั่บๆเป็นเจ้าเข้า
ถึงแกจะหล่อลากยังไงขนาดไหน ฉันก็ไม่ยอมนะโว้ย!!
“ฉันเตือนแล้วนะ” ฉันว่าเสียงเย็น
เห็นอย่างนี้ล่ะก็.. สายดำนะเนี่ยฉัน
“หรอ” ไนท์ว่าห้วนๆก่อนออกแรงมากขึ้นกว่าเดิม
“1”
ไม่เอานะ >_< ฉันยังไม่อยากทำร้ายคนหล่อ
“2”
“สะ.../ปั่ก!!”
ก่อนที่ฉันจะพูดถึง 3 นายนั่นก็ปล่อยมือฉันเตรียมจะรับลูกเตะหรือชก แต่...มันมีซะที่ไหนล่ะ ^O^
ฉันผลักนายไนท์ลงไปกองกับพื้นในช่วงที่เขาเผลอก่อนโกยอ้าวชนิดไม่ติดเบรกอย่างไม่คิดชีวิต
เหอๆ...ฉันยังพูดไม่จบด้วยซ้ำว่าสายดำอะไร
“เธอ!!!” หมอนั่นตวาดลั่นอย่างคนที่ลุกไม่ขึ้น สงกะสัยคงจะไปกดจุดเข้า
และแน่นอน ^^ เรื่องอะไรจะอยู่ให้โดนดีล่ะ
==============
“ว่าไงนะ O_O ไนท์น่ะหรอ!!” ไอ้มะนาวร้องลั่นอย่างตกอกตกใจ ก่อนเขย่าตัวฉันอย่างรุนแรง
ฉันขมวดคิ้วแน่น
“แล้วทำไม ไอ้คนชื่อไนท์นั่นมันมีอะไรรึไง” ฉันว่าห้วนๆอารมณ์บ่จอย
“แกด่าเขา! แกผลักเขา!! แล้วก็ทำก๋วยเตี๋ยวเน่าๆหกใส่เค้า!!!” มันร้องอย่างโอเวอร์ก่อนยกมือกุมขมับ
เอ๊ะ -_- อะไรกันนักกันหนา
“ตายซะเถอะแก๊ >O<” มะนาวร้องก่อนเอื้อมมือมาบีบคอฉัน
ฮือ...T_T เคราะห์ซ้ำกรรมซัดชัดๆ
“แกรู้มั้ย นั่นน่ะหนุ่มฮอตอันดับหนึ่งของอินเตอร์! บุคคลที่ผู้หญิงทั่วทั้งร.ร.ต่างโวตให้!! ที่สำคัญ...ไอมะนาวคนนี้น่ะนะ มันเป็นรองประธานชมรมคนรักไนท์!!!”
อี๋...ชื่อชมรมบ้าอะไรของมันเนี่ย!
“วา!!!” เสียงใสดังลั่นก่อนที่ฉันจะพลาดท่าโดนไอมะนาวซาดิสต์จับตัวได้
“หืม...” ฉันลากเสียงพลางผลักไอ้ตัวดีให้พ้นจากวงโคจร
"พี่ชายเธอ เขามารับน่ะ
ความคิดเห็น