คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2: เดิมพัน (ปัญญาอ่อน -_- )
บทที่ 2
“หมายความว่าที่นายไม่ยอมบอกชื่อจริงก็เพราะเรื่องนี้เองรึไง =_=” ฉันพูดก่อนดูดน้ำโค้กแก้วโตตรงหน้า
“ก็นั่นน่ะสิ -_- เพราะถ้าเป็นแฟนคลับตัวจริงฉันอาจถูกรุมทึ้งตายไปแล้วก็ได้” ไฟพูดอย่างเซ็งๆ “แล้วเมื่อไหร่เธอจะยอมรับฉันเป็นพี่สักทีฮะ!”
เมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้วหลังจากที่ฉันเจอกับไฟที่สนามบิน ก่อนพาเขาไปซักที่ร้านพิซซ่าแถวนั้น ระหว่างที่อีตานี่นั่งกระแนะกระแหนฉันอย่างน่าหมั่นไส้คุณพ่อผู้แสนดีก็โทรมาพอดี ทำให้ทั้งฉันและเขาได้ซักถามจนหนำใจ (พ่อแอบโทรในส้วมค่ะ -_-) ซึ่งตอนนี้ไฟกำลังขับรถของพ่อกลับมาบ้าน (ส่วนพี่นนท์เขาลากลับบ้านไปแล้ว เสียดายคนหล่อง่ะ T^T)
“ยังรับไม่ได้และฉันก็จะไม่ยอมเรียกเด็ดขาดด้วย >O<” ฉันโวยก่อนชูแก้วโค้กขึ้น
“เฮ้อ... -_- ยอมรับเสียแต่ตอนนี้ก็ดีนะน้องวา ว่าตัวเองเสียสิทธิ์พี่คนโตไปนานแล้ว” ไฟพูดอย่างระอา อย่าย้ำได้ไหม TT^TT
“พอๆๆๆๆ ไม่อยากฟังโว้ย >O<” ฉันร้องขึ้นมาอย่างเอาแต่ใจ
“ก็นิสัยเอาแต่ใจอย่างงี้ไง -_- ถึงไม่เหมาะกับฐานะพี่คนโต” ไฟพูดขึ้น
อะไรนะ O_O อย่างฉันเนี่ยนะไม่เหมาะ เพอร์เฟ็คขนาดนี้เนี่ยนะ!?! (แหวะ)
“ถ้าอย่างฉันไม่เหมาะแล้วอย่างอะไรที่ไหนมันถึงจะเรียกว่าเหมาะล่ะฮะ -_-“ ฉันว่า
“เอางี้” ไฟพูดยิ้มๆ “ระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่ ^^ เรามาพนันกันเอาไหมว่าเธอหรือฉันใครจะสามารถเป็นพี่คนโตได้ดีมากกว่ากัน”
“เดิมพันงี่เง่า =_+ ฉันไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกนะ” ฉันตอกกลับ
“งั้น...ก็แปลว่าเธอขี้ขลาด ^^” ไฟพูดพลางยิ้มอย่างเป็นต่อ
“ฉันไม่โง่จนสติขาดตอบตกลงหรอกนะ -_- บอกไว้เลยมันคนละชั้น”สะกดอารมณ์ไว้วาโย ยังไงแกก็เห็นประสบการณ์มามากมายแล้วไม่ใช่หรอ
“ดีแต่ปาก ในใจก็นึกกลัว ^^” แน้... -_- ดูมัน มันยังยั่ว
“บอกไม่ไงฟะพูดไม่รู้เรื่อง -_-^^” ฉันหันไปว้ากใส่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายบุญธรรม
“ขี้ขลาดตาขาว ล่ะมากกว่า ^^” หมอนั่นยังยิ้มยียวน
40% ของอารมณ์ที่ถูกทำลาย -_-^^
“เออ!!! >O< แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!” ฉันตะโกนลั่นก่อนเปิดประตูลงจากรถที่วิ่งเข้าไปจอดเทียบหน้าบ้านอย่างฉุนเฉียว
===============================================
“ไม่เชื่อๆๆๆๆ >O< แฟนของพี่วาแหงๆ หวันจะโทรไปฟ้องพ่อ” หวันแหกปากพลางทุบประตูห้องฉันเสียงดังโครมคราม
“บอกแล้วไงฟะว่าไม่ใช่ๆๆๆๆๆแกก็ไม่เชื่อ!!!” ฉันตะโกนกลับก่อนยกหมอนขึ้นมาปิดหัว แล้วไง =_= ไอ้น้องบ้า นั่นมันพี่ชายฉันนะเฟ้ย (ยกเว้นกรณีนี้-_-)
“ใครเชื่อก็โง่เหลือหลายแล้ว เปิดประตูออกมาคุยดีๆนะพี่วา” วีโวยก่อนผสมโรงกะหวัน =_+ ไอแฝดนรก
“โว้ย!!! >O< พี่ไฟบอกมันทีเด้” ฉันว่าก่อนเต้นเร่าๆด้วยความเดือดดาล
“ชื่อไฟด้วย หวันจะไปฟ้องพ่อ” หวันว่า นี่แหละไอหวันคนที่แกพูดถึงน่ะ =_+ ตัวต้นเหตุ
“หน้าตาก็ดีไม่น่า ตาถั่วเป็นแฟนกับพี่วาเล้ย >O<” วีพูดพลางถอนหายใจ O_O อะไรนะ ไอแฝดบ้า ตาถั่วเรอะ
“ปึง!!!” ฉันใช้เท้าถีบประตูห้องออกมาก่อนจ้องไปที่น้องอย่างหมาบ้า (ไม่มีที่เทียบที่ดีกว่านี้แล้วรึไงฟะ >_<)
“อย่าทำอะไรเค้านะพี่วา TTOTT” ไอ้หวันพูด ชะ... =_+ นึกว่าฉันจะทำอะไรแกเรอะ
“ซ่า!!!” และกะละมังน้ำใบเขื่องก็รดบนหัวสุนัขบ้าตัวหนึ่งก่อนที่มันจะสงบสติลงไปในที่สุด
===============================================
ไม่มีอะไรจะเล่น =_+ ดูมันสิ ว่างจัดจะจนไม่มีอะไรจะทำ ฉันส่งสายตาอำมหิตไปยังบุคคลที่กลอกตามองฟ้าไม่รู้ไม่ชี้อย่างอาฆาต
“เล่นอะไรบ้าๆ >O< เกิดวาตายขึ้นมาแล้วใครจะรับผิดชอบฮะ” ฉันโวยลั่นอย่างไม่อายใคร
“ช่วยไม่ได้นี่ ^^ ก็น้องวาดันทำท่ายังกะคนเป็นโรคกลัวน้ำนี่นา” ไฟพูดยิ้มๆ
แสดงว่ามันมีเจตนาฆ่าฉันแหงๆเลย =_=
“แจ้อธิบายมาสิว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง” วีกอดอกยืนพิงกำแพง แหวะ หน้าตาอุบาทว์แล้วยังมาทำเป็นเก๊ก >_<
“เฮ้อ~” ฉันถอนหายใจ
“ถอนหายใจ 1 ทีระวังจะเตี้ยลงไปอีก 0.1 มิลลิเซน” หวันสอด “แค่นี้ยังเตี้ยไม่พออีกหรอ -_-“ ชักลามปามๆ =_=
“ไอ้นี้ ไอ้สมองกลวงใบ้กินที่ดีแต่สอดเรื่องไม่เป็นเรื่องนี่” ฉันชี้ไปที่ไฟ วีกับหวันพยักหน้าหงึกหงัก “มันเป็นพี่ชายบุญธรรมของฉันกับพวกแก -_- รู้เอาไว้ซะด้วย”
เงียบ~ วีกับหวันไม่ปริปากอะไรออกมาสักคำ
“เข้าใจบ่ -_- ไอพวกสมองขี้เลื่อย” ฉันพูดเชิดๆ
“ก๊าก... ขำโว้ย >_< ไอ้พี่วาสมองกลับแล้ว เป็นไปได้ยังไงใครเชื่อก็โดดตึกซะดีกว่า” วีหัวเราะดังลั่น แล้วก็หันไปมองคู่หูมัน “อ้าว... หวัน ทำไมทำหน้าอย่างกะปวดอึอย่างงั้นล่ะ”
“ก็อาจเป็นจริงนะพี่วี -_- ที่พี่วาพูดน่ะ” หวันพูดขรึมๆ เล่นเอาไอวีจ๋อยลงไปถนัดตา
“เห็นไหมล่ะ ^O^ น้องหวันยังฉลาดกว่าแก” ฉันทับถมลั่นก่อนหัวเราะก๊ากด้วยความสะใจ
ไอ้วีย่นจมูกนิดๆ ก่อนหันไปถามไอ้พี่ไฟที่นั่งหน้าเจี๋ยมเจี้ยมตลอดเวลาที่มาถึงที่นี่
“จริงหรอครับ” มันพูดน้ำเสียงอ่อยๆ
ไฟพยักหน้าก่อนยิ้มออกมา “นายชื่อวี ธนาปรณ์ เดชวิเชียรภูเบศ อายุ 15 อยู่ G.10 ใช่ไหมล่ะ ส่วนนี่ก็หวัน - วิภาวี เดชวิเชียรภูเบศ น้องสาวฝาแฝดที่อยู่ G.10 เหมือนกัน พ่อบอกเฮียบ่อยๆ ว่าเราสองคนน่ะตัวติดกันอย่างกับอะไรดี ^^ จะลองฟังความลับสักเรื่องไหมล่ะ ถ้ายังไม่เชื่อ”
“เอาสิคะ” หวันตอบ พลางทำหน้างงๆ สงสัยว่าอีตานี่มันจะมาไม้ไหนกันแน่
“ตอนวีอายุ 5 ขวบเคยไปมีเรื่องทะเลาะกับพี่ข้างบ้านจนถูกตบกลับมา” มันว่า ท่าทางมั่นอกมั่นใจเหลือเกิน “ส่วนหวันตอนเด็กๆ พี่ก็จำไม่ได้แล้วล่ะว่าอายุเท่าไหร่ เคยตกบันไดจนต้องเย็บที่ศีรษะห้าเข็ม”
“O_O” วีอึ้งนิ่งไปชั่วขณะก่อนยิ้มออกมา “งั้นพี่ก็เป็นพี่บุญธรรมแน่ๆน่ะสิ”
“ใช่แล้ว ^^” ไฟพูดยิ้มๆ
“แล้วตอนนี้พี่เรียนอยู่ม.อะไรแล้วล่ะคะ” หวันพูดขึ้นมาก่อนกระโดดเหย็งไปนั่งข้างๆไฟอย่างเริ่มคุ้นเคย
“ถ้าเทียบกับที่นี่ก็ปีสองแล้วครับ ^^” ไฟตอบ O_O ห๊า...ปีสองเชียวเรอะ
“โห...อย่างงี้ก็แก่กว่าพี่วาแค่ 2 ปีเองน่ะสิคะ แต่หวันก็งงทำไมพี่วาดันดูแก่กว่าพี่ไฟตั้ง 2 ปี” หวันพูดก่อนมีเหลือบๆ มาทางฉันเล็กน้อย
=_+ ให้มันได้อย่างงี้สิฟะไอ้น้องรักของพี่
“นั่นน่ะสิครับ ตอนแรกพี่ก็งง ทั้งที่พ่อบอกมาว่าอาจจะมีน้องสาวมารับแทนกลับมีพี่สาวมารับเสียได้ ^O^” ไฟพูดก่อนยิ้มๆ ไปที่ไอ้หวันเล่นเอามันหน้าแดง
ปั๊ด...-_- เดี๋ยวแจ้งจับข้อหามอมเมาเยาวชนอายุต่ำกว่า 18 ปี
ฉันมองไอ้พี่ไฟตาเขียว ก่อนสะบัดตัวเดินกระแทกเท้าขึ้นบันได ไม่สบอารมณ์โว้ย >_<
“ช่างเถอะครับ^-^ มันงอนๆ หน้าเป็นตูดลิงแบบนี้ประจำแหละ เดี๋ยวพอเราหยิบขนมมาล่อมันปุ๊บ วิ่งตาลีตาเหลือกมาง้อเราแทน” ไอ้วี แฝดนรกนัมเบอร์วันพูดก่อนปล่อยเสียงหัวเราะก๊ากลั่นโลกา
ฉันว่าแล้วเชียว =_= มันต้องหาโอกาสเผา เอ๊ย...ใส่ร้ายป้ายสีกันได้สักทีสิน่า
“โว้ย! >O< หุบปากเหม็นๆของแกซะไอแฝดนรก พวกแกรวมทั้งพ่อพี่ชายคนใหม่ได้อดข้าวเย็นแน่ๆวันนี้ฉันรับรอง”
ฉันตะโกนลั่นขัดจังหวะเสียงพูดคุยเซ็งแซ่ข้างล่างนั่นแล้วปิดประตูจำศีลทันที
===============================================
“พี่วา... เปิดประตูให้หวันหน่อย” หวันเคาะประตูห้องฉัน เห็นไหม -.,- ว่าแล้วเชียวว่ามันจะต้องมาง้อ
“...” เล่นตัวหน่อยๆๆ >_<
“พี่วานะ~ เปิดประตูให้หวันเข้าไปที” ไอหวันอ้อนก่อนหมุดลูกบิดไปมา
“...” เงียบค่ะ -..- หุหุ
“ไอพี่วาโว้ย! เปิดประตูเร็วเด้ >O< อย่าริอุตริคิดว่าหวันจะมาง้อนะ อย่ามาเล่นตัวเลยหวันรู้แกวน่า เดี๋ยวไม่มีที่นอนกันพอดี” ไอ้หวันโวยลั่นก่อนทุบประตูปังๆ
ง่ะ =_+ อุตริไปแล้วอ่ะ
ฉันเดินไปเปิดประตูให้ไอ้หวันเข้า มันเดินหอบของพะรุงพะรังเข้ามากองไว้ที่เตียงของฉันอย่างถือสิทธิ์
“ขอโทษนะคุณหวัน -_- ใครอนุญาตให้คุณเข้ามานอนที่นี่ไม่ทราบ” ฉันพูดกึ่งขบฟันแน่น
“พ่อค่ะ ^O^ ถ้าเจ๊มีปัญหาอะไรก็โทรไปฟ้องเลย” หวันพูด “พี่ไฟเขาย้ายมานอนที่เตียงหวันในห้องของพี่วี ดังนั้น หวันก็ต้องมานอนที่นี่แทน เข้าใจยัง”
ง่ะ ที่แท้ก็ถูกเนรเทศนี่หว่า ^O^ ก๊าก...
“เออ...-_- ตามสบาย จะเอาอะไรก็เอาไป ไม่สนแล้ว” ฉันพูดฉุนๆก่อนชะงักกับคำสุดท้ายที่ไอหวันพูดสวนขึ้นมา
”อ้อ...เจ๊วา ^O^ พ่อบอกว่าอนุญาตให้หวันนอนเตียงนะ ห้ามขัดคำสั่งด้วย”
-_-^^ แบบนี้มันน่าจับไอ้พี่ชายบ้านั่นไปลงโทษ
===============================================
“รับรองพี่ไฟ อาหารอร่อยๆ แบบนี้รับรอง เจ้าคนปากแข็งทนได้ไม่นานหรอก” เสียงกวนประสาทของไอ้วีดังขึ้น ทำเอาฉันที่กำลังดูทีวีอยู่สะดุ้งสุดตัว ก่อนปรับท่าทีให้เป็นปกติ
“อาหารของพี่ไฟน่ากินจังเลยค่ะ ^O^ น่ากินกว่าไข่เจียวไหม้ๆที่คนบางคนทำเป็นแค่อย่างเดียวอีก” ไอ้หวันเสริมก่อนหัวเราะร่า
มันคงนึกว่าฉันโง่เสียเต็มประดา =_+
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ^^ เวลาต้องอยู่ที่โน่นพี่ต้องช่วยตัวเองเท่านั้นเอง” ไฟตอบยิ้มกว้างเสียจนหน้าหมั่นไส้
“พูดก็พูดไปเหอะ ยังไม่ฉันก็ไม่สนหรอกโว้ย!” ฉันตะโกนเถียงลั่น ก่อนแสร้งทำเป็นใจจดใจจ่อกับสารคดีชีวิตลิงต่อ
“มีใครถามบ้างยัง?” ไฟพูดลอยๆ ทำเอาลูกคู่ทั้งสองของมันหัวเราะว้ากลั่นราวกับคนบ้า
“ยังไงฉันก็จะไม่ยอมกินเด็ดขาด >_<” ฉันพูด ก่อนเชิด
“ให้มันปากเก่งอย่างนี้ตลอดสิ” ไฟพูด ยิ้มที่มุมปาก “น้องหวันน้องวีทานเลยดีกว่าครับ”
แหวะ! ถ้ายอมกินอย่างงี้ก็ถือว่าฉันเป็นน้องในโอวาทมันน่ะสิ >_<
“หรือน้องวาจะเปลี่ยนใจก็ได้นะครับ ^-^” มันพูดยักคิ้วให้
“คำตอบเหมือนเดิมคือไม่ ไม่ แล้วก็ไม่!” ฉันโวยก่อนกระทืบเท้าขึ้นบันไดตามเดิม
“สองทีแล้วนะพี่วา -_- คิดว่าตัวเองหุ่นดีนักรึไง” ไอ้หวันพูด ก่อนลงมือกินข้าวต่ออย่างไม่สนใจสายตาอำมหิตจากฉัน
ฉันชะโงกมองดูไอ้หวันที่นอนหลับสนิทอย่างเงียบๆ ก่อนยกเท้าขึ้นเขี่ยๆมันไปมา สะใจโว้ย >_< (ท่าจะบ้า -_-)
ดูเนี่ย =_+ ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่ตอนเย็น หิวเป็นบ้า ขืนไม่กินพรุ่งนี้คงมีหวังได้เป็นลมสลบคาหน้าเสาธงแหงๆ
ฉันค่อยๆเปิดประตูห้องนอนแล้วปิดลงอย่างเงียบๆ เดินลงบันไดอย่างเงียบกริบชนิด ตีนแมวมืออาชีพยังซูฮก ก่อนปรับสายตาเข้ากับความมืดข้างล่างพลางสอดส่ายสายตาหาเป้าหมาย... ตู้เย็นยังไงล่ะ ^O^
ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่มีวันยอมกินกับข้าวที่หมอนั่นแบ่งไว้ให้หรอก
“หิวขนาดนี้เลยหรอครับ น้องวา” ทันใดนั้นห้องทั้งห้องก็สว่างพรึบพร้อมกับร่างอันหล่อเหลาของเทพบุตรที่ยืนพิงสวิตช์ไฟ ... เฮ้ย! O_O
“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง -_-“ ฉันตอกกลับน้ำเสียงขุ่นๆ โว้ย! คนกำลังหิวยังอุตส่าห์อีก T^T...
“ข้าวเย็นอยู่ทางโน้นครับ ^^ น้อง” มันพูดก่อนผายมือไปทางด้านหลังของฉัน
“ฉันจะกินขนมปัง -_-“ ฉันพูด “หลบไปเลยไป คนจะรีบกินรีบนอน”
“งั้นก็อย่าลืมเดิมพันนั่นนะครับ ^^” มันพูดอีกพร้อมกับยอมหลีกข้างให้โดยดี
“ปัญญาอ่อน =_= เดิมพันอะไร ฉันยังไม่ได้ตกลง” ฉันพูดเนือยๆ
“ที่รถไง” ไอ้บ้านี่มันยังพล่ามไม่หยุด
“ตอนไหน =_+” ฉันพูดก่อนเปิดตู้เย็น “ติงต๊องใหญ่แล้วนะ...”
“ตอนนี้ไง^^” มันพูดก่อนวิ่งขึ้นบันได “พูดแล้วไม่คืนคำนะครับ ^O^”
หมอนี่มันประสาท O_O จู่ๆ ก็ยกนิ้วก้อยฉันขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยมันแล้ววิ่งหนีไปเสียดื้อๆ
ยอมรับจริงๆ -_- ว่ามันประสาท แล้ว 2 อาทิตย์นี่ฉันจะยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนสมบูรณ์อยู่อีกไหมฟะ
ฉันถอนหายใจก่อนยกแก้วนมขึ้นดื่มเหลือบมองนาฬิกาอย่างเคยตัว
“ฟึ่ด!!!” O_O โอ้แม่เจ้า! ตี 2... โว้ย
ความคิดเห็น