คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1: พี่ชาย! (หรอ?)
บทที่ 1
“วันนี้พ่อจะไปอังกฤษนะ” จู่ๆ พ่อก็พูดขึ้นกลางโต๊ะอาหารด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่มันทำเอาฉันแทบสำลักน้ำเลยล่ะ =_=
“พ่อพูดจริงๆ หรอคะ O_O” หวันถามทันที
“อืม...ต้องไปแสดงความคิดเห็นให้กับวัตถุโบราณที่เพิ่งขุดพบขึ้นมาใหม่น่ะ” พ่อตอบพลางหยิบผ้ามาเช็ดปากอย่างทองไม่รู้ร้อน
“แล้วไปกี่วันครับ” วีถามอย่างลุ้นๆ ฉันจ้องพ่อเขม็ง
“อืม... แค่ 2 อาทิตย์ ประมาณเนี้ยแหละ” พ่อตอบแล้วหันมามองฉันด้วยสายตาเคร่งเครียดอย่างใช้ความคิด เอ่อ...หน้าหนูมันมีอะไรหรอคะ =_=
“โห O_O ตั้ง 2 อาทิตย์/แค่ 2 อาทิตย์เองอ่ะ” ไอแฝดบ้านั่นพูดขึ้นพร้อมกัน วีพูดประโยคแรก ส่วนหวันพูดประโยคหลัง แต่ฉันค่อนข้างจะเห็นด้วยกับประโยคหลังมากกว่านะ -.,-
“แค่นั้นแหละ -_- ไม่มีเพิ่มหรือลด เวลาพ่อไม่อยู่เนี่ยล๊อคกุญแจบ้านดีๆ ล่ะ ห้ามเถลไถลเด็ดขาด หรือแอบพาใครก็ตามเข้ามาในบ้าน ถ้าพ่อรู้ว่ามีใครฝ่าฝืนล่ะก็ คงจะรู้นะว่าเป็นไง” พ่อสั่ง ทำเอาวีจ๋อยลงทันตา ก็ดันไปขัดโปรแกรมมันซะหมดอย่างนั้นน่ะสิ ^O^
“แล้วใครจะมาดูแลพวกเราล่ะคะ” ฉันถาม ถามไปงั้นๆ แหละ =_= เดี๋ยวไม่มีบทพูดกันพอดี
“^^ ความลับ” พ่อยิ้มก่อนตอบคำถาม งง -_-?
“ทำไมต้องเป็นความลับล่ะครับ” วีถามอย่างงงๆ
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า” พ่อว่า “เอาล่ะ พ่อจะต้องไปแล้ว เดี๋ยวเครื่องจะออกในอีก 1 ชั่วโมง” พ่อตัดบทก่อนลุกขึ้น
“ให้หวันไปส่งด้วยไหมคะ ^^” หวันยิ้มอย่างน่ารัก (ไปฆ่า -_-^^)
“อืม...พ่อว่าไม่ต้องหรอกนะ หวันกับวีอยู่ที่นี่ทำการบ้านไปละกัน พ่อจะเอาพี่วาไปคนเดียว”
“ฝืด !!!” ฉันสำลักน้ำที่เพิ่มดื่มไปทันที อะไรนะ O_O
“ไม่ได้นะคะพ่อ วันนี้วาไม่ว่าง” ฉันพูดอย่างอึ้งๆ
“ทำไมล่ะ -_-“ พ่อถามอย่างงงๆ
“คือว่าพี่วาจะดูรายการที่นักร้องโปรดสัมภาษณ์วันนี้ค่ะ ^O^” หวันชิงพูดขึ้น ไอน้องบ้า -_-^^
“งั้นวาก็คงว่างใช่ไหมล่ะ ^^” พ่อถาม
“ค่ะ T^T” ฉันยอมรับอย่างจำยอม ฮึ๋ย... นักร้งนักร้องอะไร ไอหวันยักคิ้วยิกๆ ที่สามารถแก้เผ็ดฉันได้
“งั้นเดี๋ยวมาช่วยพ่อยกกระเป๋านะ ^^” พ่อตอบ นี่แหละเหตุผลที่ไม่อยากไปยังไงล่ะ
===============================================
ฉันเข็นรถเข็นตามพ่อไปอย่างเซ็งๆ ในขณะที่คุณพ่อผู้แสนดีกำลังเดินตัวปลิวไปที่จุดตรวจพาสปอร์ต
“เอ่อ...วาโย” พ่อทักฉันขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“คะ O_O”
“นี่คือเหตุผลที่พ่อเอาลูกมานะ” พ่อพูดอย่างระมัดระวัง “คือว่า... หลังจากที่พ่อขึ้นเครื่องแล้วเนี่ย อีก 1 ชั่วโมงจะมีเครื่องบินสาย xxx จากอเมริกันแอร์ไลน์เข้ามาในประเทศไทย”
แล้วไง =_=
“แล้วทีนี้ในเครื่องบินลำนั้นเนี่ยจะมีญาติของลูกอยู่ด้วย พ่อพนันได้เลยว่าลูกอาจลืมเขาไปแล้วก็ได้นะ เพราะตั้งแต่ที่เขาไปน่ะลูกอายุเพิ่ง 2 ขวบเอง นี่คือรูปปัจจุบันของเขา” พ่อยัดรูปถ่ายใบนึงเข้าที่มือฉัน
“เขาชื่อว่าไฟ ชื่อจริงว่ารวิน นามสกุลเดียวกับเรา มีศักดิ์เป็นพี่ของลูกนะ เขากลับมาเฉพาะช่วงคริสต์มาสนี่เองแหละ ^^ ดังนั้นเมื่อพ่อขึ้นเครื่องไปแล้วลูกก็ต้องรออยู่ในสนามบินนี่ก่อนนะแล้วค่อยไปรับเขาที่ผู้โดยสารขาเข้า”
“แต่...” ฉันทัก แต่เป็นพี่ฝ่ายไหนล่ะคะ =_+
“ขืนพ่อเอาน้องมาคงเกะกะน่าดู ดูแลน้องดีๆด้วยนะ อ้อ...ห้ามโทรหาพ่อเด็ดขาดเพราะเดี๋ยวมันจะรบกวนเวลาทำงาน ถ้ามีอะไรให้จดเรื่องไว้ พอพ่อโทรไปก็รายงานทันทีเลยนะ”
“พ่อ...”
“ไม่มีเวลาแล้ว O_O ฝากบอกพี่ไฟด้วยว่าพ่อรักและคิดถึงเขามากนะ ดูแลน้องๆ ที่บ้านดีๆ ด้วยล่ะ พ่อก็รักวานะไม่ต้องห่วงอีก 2 อาทิตย์พ่อจะกลับมา ไปนะลูกรัก” พ่อพูดรัวๆ ก่อนจะเข็นกระเป๋าจากมือฉันเข้าไปข้างใน
ชักอยากจะสละบทตัวเด่นให้พ่อซะแล้วซิ =_=
===============================================
หลังจากแวะร้านหนังสือราวๆเกือบครึ่งชั่วโมง (เข้าไปอ่านของเค้าเฉยๆน่ะ ไม่ได้ซื้อหรอก =_=) ฉันก็เดินเล่นฆ่าเวลาต่อสักพัก... 10 นาที... อีก10 นาทีก็จะถึงแล้ว ว้าว... ตื่นเต้นจัง ^O^
ฉันพลิกรูปขึ้นมาดูซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อให้แน่ใจว่าคนๆนี้ไม่ผิดจริงๆ ก่อนจะชะเง้อหาคนในรูปท่ามกลางผู้คนที่ขวักไขว่
เมื่อ 5 นาทีที่แล้วฉันแทบลื่นหกล้มกับใบหน้าอันโค-ตรหล่อของพี่ไฟ กรี๊ด!!!เป็นญาติฝ่ายไหนของวาคะเนี่ย ^O^ หล่อลากกระชากใจจริงๆ
แหมๆ ถ้าไม่ได้เป็นญาตินะ -.,- หุหุ
“แล้วนี่มันคนไหนล่ะเนี่ย -3-“ ฉันบ่นพึมพำก่อนกวาดสายตาไปรอบๆอีกครั้ง ไอ้ใบยินดีต้อนรับก็ไม่ได้เอามา ตัวจริงก็ยังไม่เคยเห็น นี่พ่อคิดยังไงกันแน่เนี่ย =_=
แล้วพลันสายตาของฉันก็หันไปเจอ O_O เทพบุตร >///< โอย...คนอะไรนะทำไมช่างหล่อลากกระชากใจอย่างนี้~
“พลั่ก!!!” เสียงรถเข็นชนเข้ากับหลังของฉันอย่างจัง ก่อนที่ฉันจะกลิ้งลงไปกองกับพื้นอย่างน่าสมเพช
“โอ๊ย!!! >O< เจ็บนะโว้ย” ฉันสบถก่อนยันตัวลุกขึ้นยืน ไอ้เจ็บน่ะมันไม่มากหรอก ที่เจ็บจริงๆน่ะ เจ็บใจโฟ้ย >O<
ขัดจังหวะอาหารตาดีๆได้ยังไงเนี่ย!
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้ง...” ฉันเงยหน้ามองอย่างฉุนๆ แต่เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของคนตรงหน้าแล้วก็ทำเอาอึ้ง >///< กรี๊ด!!! หล่อมากค่ะ เอ๊ย..ไม่ใช่ -_-
“พี่ไฟ!!!” ฉันร้องออกมาอย่างลืมตัวก่อนเอามือปิดปาก “>///< พี่ไฟจริงๆด้วย นี่วาโยนะคะ เป็นญาติผู้น้องน่ะค่ะจะมารับพี่...”
“มีอะไรหรอไอนนท์ -_-“ จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังเขา เอ๋ ไอนนท์หรอ =_+
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ^^ผมว่าคุณคงจำคนผิดแล้วล่ะ” คนที่ชื่อว่านนท์ว่าพลางหันไปบอกกับคนที่สอดขึ้นมาเมื่อกี้ “ไม่มีอะไรหรอกไอ้ไฟ แค่จำคนผิดน่ะ”
นี่ฉันจำคนผิดรึเนี่ย
“เดี๋ยวก่อนค่ะ!!!” ฉันเอะอะบ๊ะเทิ่งขึ้นก่อนวิ่งตามชายทั้ง 2 ไป
“มีอะไรน่ะ -_-^^ โดนชนจนสติแตกไปแล้วหรือว่าจะมาขอลายเซ็นฮะ บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่รับ” คนที่ชื่อว่าไฟหันมาตะคอกใส่ฉัน ช่างไร้มารยาทและขี้ตู่สิ้นดีเลย ไอ้หล่อเอ๊ย! =_+ (?)
“คุณชื่อว่าไฟใช่ไหมคะ” ฉันถามอย่างเหยียบอารมณ์ไว้
“^^ ฉันจะชื่อแบรด พิท ก็ได้นะถ้าเธอต้องการ” หมอนั่นยิ้มกวนๆ
20% ของอารมณ์ที่ถูกทำลาย -_-^^
“ขอโทษนะคะ -_- คือดิฉันมารับญาติที่ชื่อไฟ ชื่อจริงรวิน นามสกุลเดชวิเชียรภูเบศ ไม่ต้องการคนชื่อประหลาดพิลึกนั่นค่ะ” ฉันว่าอย่างอารมณ์เสีย
หมอนั่นดูอึ้งเล็กน้อยก่อนปรับสีหน้าเป็นดังเดิม
“แล้วเธอเป็นอะไรกับไฟล่ะ” เขาถาม ในขณะที่เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ เริ่มจ้องมองเขาอย่างกับเป็นตัวประหลาด
“ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องบอกคุณค่ะ -_-“ ฉันพูดเรียบๆ “ฉันแค่อยากถามว่านี่ใช่คุณรึเปล่า” ฉันโชว์รูปให้เขาดูอย่างหงุดหงิด
“...” เขานิ่งเงียบไม่พูดอะไร
“งั้น...ฉันขอสรุปว่าไม่ใช่คุณละกันนะ -_- ฉันต้องรีบไปหาญาติต่อ” ฉันตัดบทก่อนหันหลัง
“เดี๋ยว!!! O_O” หมอนั่นตะโกน ก่อนรั้งแขนฉันไว้
“กรุณาปล่อยแขนฉันด้วยค่ะ -_- ฉันต้องรีบ” ฉันกลอกตามองฟ้าอย่างเบื่อหน่าย
“เธอ...ชื่อวาใช่ไหม” เขาถามลุ้นๆ รู้ชื่อฉันได้ไงฟะ -_-?
“ค่ะ กรุณาปล่อยแขนฉัน” ฉันกัดฟันพูด ฉันก็เป็นคนรักนวลสงวนตัวนะโว้ย -_-
“ไม่มีความจำเป็นหรอก” เขายิงฟัน “พี่น้องกันถือสาอะไร”
เฮ้ย O_O พี่น้องเรอะ
“หมายความว่าไง พี่” ฉันชี้ที่เขาก่อนชี้ที่ตัวเอง “น้อง”
“นั่นแหละ ^^ ว่าไงยัยวา วาโย พัชรวินทร์ เดชวิเชียรภูเบศ ลูกสาวของนายธวัช เดชวิเชียรภูเบศนักวิชาการ” เขาพูด
“นาย O_O รู้จักพ่อฉันได้ไง” ฉันพูดอย่างอึ้งๆ
“นี่เธอไม่รู้อะไรเลยรึไง” เขาพูดอย่างเซ็งๆ “ใครจะไม่รู้จักพ่อบุญธรรมของตัวเองบ้างล่ะ -_-^^”
พ่อบุญธรรมของตัวเอง O_O พี่ชายบุญธรรม นี่มันอะไรกันแน่เนี่ยยย....
สวัสดีค่ะ ^O^ ถึงคนแสนดีที่อุตส่าห์อ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้ายนี้ ขอบคุณนะคะ!!!!!
ความคิดเห็น