คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ: เปิดตัว
ขอขอบคุณทุกคนที่กดเรื่องนี้เข้ามานะคะ ^^ เราเองก็ยังมือใหม่อยู่ ขอคำแนะนำด้วยนะ ^O^ สุดท้ายนี้ขอให้มีความสุขกับนิยายเรื่องนี้นะคะ เพราะเราแต่งตั้งแต่ ม.1 -_-'' เดี๋ยวตอนใหม่ๆ จะทยอยอัพขึ้นมาเรื่อยๆ ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนอีกครั้งนะคะ!!!
บทนำ
“วี หวัน ออกไปเดี๋ยวนี้! ฉันเป็นพี่คนโตนะ >O<” ฉันตะโกนลั่นพลางกระชากรีโมตออกจากการแย่งของน้อง
“แจ้วาพูดอะไรบ้าๆ - -“ แล้วอีกอย่างผมมาก่อน เพราะฉะนั้นสิทธิ์นี้ก็ต้องเป็นของผม!” วีเถียงหัวชนฝาอย่างไม่ลดละ
“หยุด! พอกันที นี่หวันดูอยู่ก่อนดีๆ นะออกไปให้หมดเลย” หวัน น้องสาวคนสุดท้องโวยก่อนแย่งรีโมตคืน
“เฮ้ย!!!” ฉันกับวีตะโกนขึ้นพร้อมกันก่อนวิ่งไล่ยัยหวันที่วิ่งหนีเข้าห้องน้ำ
และนั่นก็เป็นเหตุการณ์สุดท้ายก่อนที่เพื่อนบ้านผู้แสนน่ารักจะกดกริ่งขึ้น...
===============================================
“ไหนลองอธิบายมาสิว่าเรื่องของเรื่องน่ะมันเป็นยังไง...วาโย วี หวัน” พ่อตีสีหน้าให้ดูเคร่งขรึมแล้วสะบัดไม้เรียวไปมาตรงหน้าพวกเรา 3 คน
“พวกลูกรู้ไหมว่าพ่ออับอายแค่ไหนตอนที่พี่ข้างบ้านเขาโทรมาบอกพ่อน่ะว่า...ว่า... โอ๊ย! จะบ้าตาย” พ่อกุมขมับก่อนทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง -_- หน๋อย ไอปากสว่าง ไม่ต้องมานั่งเดาเลยว่าใครกันที่เป็นคนโทรไปบอกพ่อ คนคนนี้มันมีอยู่คนเดียวเท่านั้น...!!
“ตกลงจะไม่มีใครเล่าใช่ไหม -_-“
ฉันก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อสร้างความรู้สึกผิดให้กับตัวเองอย่างแนบเนียน ในขณะที่แฝดนรกอีกสองตัวยังคงทำท่าไม่รู้ไม่ชี้แหงนหน้ามองจิ้งจก
“เอ้า วาโย =_= ลูกเล่าให้พ่อฟังทีซิว่ามันเป็นยังไง” พ่อเลื่อนสายตามองฉันพร้อมทั้งสายตาของน้องทั้ง 2 ด้วยเช่นกัน
ใช่แล้ว... เอาล่ะ ลงล็อค ^-^
“คือว่า...” ฉันสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนเล่าความจริงให้พ่อฟัง “ตอนแรกสุดวานั่งดูทีวีอยู่คนเดียวค่ะ แล้วทีนี้วีก็เดินเข้ามาเปลี่ยนช่องเฉยเลย วาบอกเขาดีๆแล้วนะคะ แต่เขาไม่ฟัง” ฉันจงใจเว้นวรรคเพื่อดูสีหน้าของวี มันชูนิ้วกลางที่พาดจากด้านหลังมาให้
“...แล้ววาก็มีเรื่องกับน้องเขาค่ะ ระหว่างนั้นหวันก็เข้ามานั่งบนโซฟา แล้วดูรายการของเขาต่ออย่างไม่รู้ไม่ชี้” ฉันเว้นวรรคอีกเพื่อดูสีหน้าของหวัน ยัยหวันเบะปากอย่างเซ็งๆ
“วีก็เลยโมโหแล้วกระชากน้องออกมาร่วมวงค่ะ ในที่สุดเราก็ทะเลาะกัน... ส่วนผลสุดท้ายก็เป็นอย่างที่พ่อรู้นั่นแหละค่ะ” ฉันจบเรื่องเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองพ่อ
แน่นอนล่ะว่าทำไมวีกับหวันถึงได้ทำอะไรที่ดูปัญญาอ่อนแบบนั้น -_- ก็เพราะสิ่งที่ฉันเล่าไปมันไม่จริงน่ะสิ ^O^ แต่ฉันแสดงละครเก่งจะตาย และแน่นอนว่านี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย
อ้อ...ลืมแนะนำตัวเลยค่ะ ^-^ ฉันชื่อวาโย นางสาวพัชรวินท์ เดชวิเชียรภูเบศร์ อายุ 16 ปี อยู่ม. 5 แล้วล่ะปีนี้ มีแต่คนเรียกฉันว่า วา แต่ก็ช่างมันเถอะเนอะ ฉันเป็นพี่สาวคนโตคนเดียวของบ้าน (พ่อกับแม่เป็นน้องคนสุดท้องทั้งคู่ค่ะ) แล้วเมื่อกี้ก็น้องทั้ง 2 ของฉันเอง ชื่อวีกับหวัน มันเป็นฝาแฝดนรกที่อายุน้อยกว่าฉัน 1 ปี แต่ทำไมมันทั้งสองกลับได้ขึ้นทำเนียบพวก 10 อันดับยอดนิยมแห่งปีในขณะที่ฉันไม่ได้อะไรเลยน้า~ T^T อยุติธรรม
แต่ที่ฉันโกหกไปเนี่ยมันไม่เกี่ยวกับความอิจฉาหรอกค่ะ ^O^ แค่ใช้สิทธิ์ให้เป็นประโยชน์เท่านั้นเอง
“แน่ใจนะวา ว่ามันเป็นความจริง” พ่อเลิกคิ้วถาม
“(- -) (_ _) (- -) (_ _) ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับในขณะที่นิ้วกำลังไขว้กันอยู่ทางด้านหลังของฉัน เห็นมั้ยล่ะ ^O^ ว่าฉันไม่ได้โกหก
“พ่อเชื่อลูกนะวา เอ้า! วี หวัน ทำไมพ่อถึงเลือกที่จะเชื่อพี่วาล่ะ” พ่อพยักหน้าก่อนจะหันไปพูดกับน้องทั้ง 2
นี่แหละพ่อของฉัน ^-^ ท่านเป็นนักวิชาการจึงเป็นคนมีเหตุผลเสมอล่ะ และแน่นอนว่าเหตุผลของท่านย่อมทำให้ฉันได้เปรียบในกรณีพิพาทด้วย ^O^
“เพราะว่าพี่วามีอายุ และวุฒิทางการศึกษามากกว่าพวกเรา ซึ่งน่าจะเป็นคนมีเหตุผลมากกว่าพวกเราค่ะ/ครับ -_-“” วีกับหวันพูดขึ้นพร้อมกันอย่างเบื่อหน่าย ฉันไม่ใช่คนโง่นะโว้ย -_-^^ ถึงจะดูไม่ออกว่าพวกแกจงใจเน้นคำว่า ‘อายุกับน่าจะ’ น่ะ
“เพราะฉะนั้นวีกับหวันคงจะเข้าใจนะ ^^ ว่าทำไมพ่อถึงเลือกที่จะถามพี่วาน่ะ” พ่อยิ้มอย่างใจดี ในขณะที่วีกับหวันพยักหน้าอย่างจำยอม
“สรุปบทลงโทษคือ ^^...” พ่อพูด
“วาได้รับการยกโทษให้ครึ่งหนึ่ง ส่วนวีได้ 2 เท่า หวันได้เท่าตัว การลงโทษในวันนี้คือ...” พ่อชูไม้เรียวขึ้น “วี หันหลังก่อนเดี๋ยวนี้”
===============================================
“แจ้วาทุเรศมากเลยโกหกพ่อ!” หวันโวยขึ้นมาในขณะที่กำลังยืนล้างจานอยู่
“ช่วยไม่ได้นี่นา หวัน ^^ ในเมื่อแจ้มีสิทธิ์ซะอย่างแจ้ก็ต้องใช้มันสิ” ฉันตอบยิ้มๆ เหมือนนังร้ายเลยอ่ะ -_- แต่ส่วนมากนังร้ายก็สวยนะ ^O^
“แล้วคิดดูซิ ถ้าใครเกิดรู้ขึ้นมาว่าผมถูกพ่อตีอย่างนี้ ผมจะเอาหน้าไปไว้ไหนดีเนี่ย” วีสวนฉันอย่างฉุนๆ
“แล้วอีกอย่างหวันก็นั่งดูอยู่ก่อนด้วย” หวันพูดห้วนๆ
“หุบปากไอวี -_- อย่ามาทำพูดดี แกก็แย่งหวันไม่ใช่หรอ” ฉันเถียง หน๋อยไอนี่ มีหน้ามาแปรพักตร์เอาใจไอหวัน -_-
“เฮ้อ... แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ได้ร้ายเวอร์อย่างที่พี่เล่านั่นแหละ” วีตอบ
“วา วี หวัน! เดี๋ยวพ่อจะไปเติมน้ำมันนะ ช่วยล๊อคบ้านด้วยล่ะ” เสียงพ่อตะโกนมาแต่ไกล
“ครับ” วีตะโกนตอบกลับไป เมื่อเสียงเครื่องยนต์ไปลับแล้วมันก็หันมามองหน้าหวันแล้วยิ้มอย่างมีลับลมคมใน
“เฮียคิดอย่างที่หวันคิดรึเปล่า ^^” หวันพูดยิ้มๆ
“อยู่แล้วน้องรัก” วีตอบ เอ๊ะน้องรัก -_-? มันจะมารักน้องตอนนี้ทำไมฟะ รึว่า...
“ไอน้องบ้า >O< เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันทุบประตูบ้านอย่างคนสติแตก กรี๊ด...ไอ้น้องชั่ว มันบังอาจลากฉันมาไว้หน้าบ้านแล้วขังน่ะสิ Y_Y
“เปิดก็โง่แล้วล่ะแจ้แก่” หวันพูดยิ้มๆ
ทำไมนะ
“บายนะ ^^ ถ้าพ่อกลับมาเมื่อไหร่ค่อยเข้ามา” วีพูดยิ้มๆ ก่อนจูงมือแฝดของมันเดินเข้าบ้าน
“ไอ้แฝดผีสิง! โว้ย >O< ฉันจะฆ่าแก” ฉันเต้นเร่าๆอยู่หน้าบ้าน
TT_TT ฮือ...ไอน้องบ้า ให้ฉันแตะคอมได้เถอะรับรองจะประจานแกให้ป่นเลย
แล้วนี่ก็คือเหตุการณ์สุดท้ายก่อนที่อะไรๆจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่มีวันได้หวนกลับมา...
ปล. ถึงแม้ว่าฉันจะได้กลับเข้าบ้านแล้วก็เถอะ แต่ไอ้แฝดพวกนี้มันฉลาดดันไปแกะกล่องสายต่ออินเตอร์เน็ตไปซ่อนอ่ะ TTOTT โธ่เว้ย!!!
ความคิดเห็น