รวมเรื่องสั้นหนังสือร้องไห้

ลำดับตอนที่ #9 : นาง 4

หลังจากนางนั่งมาได้สักพัก  เหตุการณ์ที่นางไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น  มันเป็นเหมือนดั่งรูปภาพเก่าสีสดที่ติดตานาง   เวลาเพียงไม่กี่นาที แต่เรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามามากมายอย่างเหลือคณา  นางยังจำเหตุการณ์นั้นได้ดี  แม้ลำดับของเรื่องราวมักจะกระโดดสลับกันไปมา  แต่ภาพของรถโดยสารประจำทางที่พุ่งตรงเข้ามา  ภาพคนนับสิบที่ลอยเคว้งราวกับถูกมือยักษ์เหวี่ยงไปในอากาศ  ภาพคนนอนเกลื่อนกลาดบนพื้นถนน ท่ามกลางเสียงร้องลั่นจากความตกใจ

               มันเป็นข่าวที่ดังมากในช่วงนั้น  ภาพหัวข้อข่าวผุดเข้ามาอีก  " ซิ่งสยองแหกโค้ง ชนสองแถว ตายแปด เจ็บนับสิบ " รูปคนขับรถโดยสารประจำทางที่ถูกจับได้  หน้าตาบูดเบี้ยว  เลือดกลบปาก  ประโยคข้อความที่ตามต่อมา   "...โดนประชาฑัณฑ์จากไทยมุง หลังจากพยายามหลบหนี แต่ไปไม่ไหนไม่รอดเพราะเมายา... "

                ภาพเหตุการณ์ต่างๆลอยวนเวียนสับไปสับมา  จนนางเริ่มรู้ถึงความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านมากขึ้นเรื่อยๆทั่วไปทุกจุดบนศีรษะ   นางค่อยๆคลายความทรงจำต่างๆออกจากความคิด และพยายามหายใจอย่างช้าๆ   เข้า ออกให้เป็นจังหวะ  อย่างที่แพทย์ได้สอนไว้  สักพัก นางจึงค่อยๆลืมตามองท้องฟ้าที่กว้างใหญ่เวิ้งว้างอีกครั้ง  ตานางเริ่มมองเห็นดวงจันทร์หมองๆดวงนั้นๆลอยอยู่เหนือหัวได้อีกครั้ง     นางถอนหายใจโล่งอกหลังจากกลับจากการดำดิ่งไปกับห้วงความทรงจำที่เลวร้าย

มันเป็นเหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตนาง  คงรวมถึง... ผู้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นั้นด้วยกระมัง นางคิดสรุป   หลังจากอาการปวดศีรษะค่อยทุเลาลง
             " ทำไมมันถึงต้องเกิดกับนางด้วย ? " นางตั้งคำถามนี้ในใจอีกครั้ง  การที่ต้องเสียขาไปข้างหนึ่ง   เพราะว่ากระดูกแตกละเอียดจากการถูกตัวรถโดยสารประจำทางทับ ส่วนขาอีกข้างก็ไม่ดีเหมือนเดิมเสียแล้ว มันงองุ้มเข้าหาตัวเธอ   ร่างกายส่วนอื่นๆ ถึงแม้จะได้รับการยืนยันว่าปกติ    แต่นางกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น  เมื่อแขนทั้งสองข้างไม่ดีเหมือนดั่งเดิม ทั้งไร้เรี่ยวแรง และชาเกือบตลอดทั้งวัน  แล้วยังต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการหยิบจับสิ่งของในแต่ละครั้ง 
       
                         "นี้หรือ...คือโชคดีที่รอดมา?" 

                  น้ำตานางไหลทุกครั้ง เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกลับกลายเป็นคนพิการที่ไร้ประโยชน์  ไม่มีใครต้องการ  และเมื่อมาเจอแววตาสีหน้าลูกน้อยๆทั้งสามที่แสดงความไม่เข้าใจในการเปลี่ยนแปลงของนางแล้วมันยิ่งทำให้นางอ่อนแอเสียเหลือเกิน  ความหดหู่ กังวล และสิ้นหวังได้เข้ามากัดกินชีวิตนาง

                นางเริ่มทำใจให้ดีขึ้นได้ในราวสองสามปีหลังนี้เอง  หลังจากได้อ่านหนังสือธรรมะที่เพื่อนบ้านคนเดิมนำมาให้ยืมด้วยกลัวนางจะฟุ้งซ่าน  เมื่อนางได้อ่านมันเข้า   ประกายความคิดและความหวังของนางก็ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง   จากนั้น นางก็หันมาอ่านหนังสือธรรมะอย่างจริงจัง