คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ ๕ ความลับ
บทที่ ๕ ความลับ
ในตู้โทรศัพท์สาธารณะ
“ สำเร็จใช่ไหม ดำริ ? ” เสียงสั่นเครือของชายชราดังขึ้นจากอีกปลายทางด้านหนึ่ง ชายผู้ถือหูโทรศัพท์นั้นพยักหน้า ก่อนจะกดหน้าลงต่ำแล้ว จึงพูดถามไถ่ด้วยน้ำเสียงสลดหดหู่
“ ครับ....ท่าน ผมทำสำเร็จแล้วครับ... แต่ ผมจะได้เจอกับท่านอีกในไม่ช้าใช่ไหมครับ ? ท่านจะตามผมจนเจอ... ” ชายซึ่งปฏิบัติหน้าที่บางอย่างเสร็จสิ้น ถามขึ้นด้วยหวังให้อีกฝ่ายได้รับปากคำมั่น
“แน่นอน ดำริ พระองค์ทรงไม่ทอดทิ้งพวกเราลง ฉันคิดว่าในไม่ช้า... พวกเราจะได้มาอยู่รวมกันอีกครั้งหนึ่ง ฉันมั่นใจ ” ชายชราตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ ฉันต้องวางหูแล้ว มีคนเข้ามา…………….
……………………………………………………………..
……………………………………………………………”
ความเงียบเข้ามาแทรกบทสนทนา ชายชื่อดำริจึงดึงหูโทรศัพท์ออกมามองอย่างตั้งใจ เมื่อเห็นว่าทุกอย่างปกติ ก็แนบหูตามเดิม แต่ยังไม่ทันทีจะกล่าวสิ่งใดต่อ
“ ตื้ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงสัญญาณนั้นทำให้ดำริทราบในทันที ถึงอันตรายที่ยังคงไล่ตามเขาอยู่ การขาดการติดต่อนี้ ท่านคงวางหูไปแล้ว ดำริคิดในใจในแง่บวก เขารีบวางหู แล้วหันหลังกลับ ผลักประตูออก ก่อนที่จะค่อยๆเดินห่อตัวออกจากตู้โทรศัพท์ ทุกครั้งๆย่างก้าวของเขา เขาคิดสิ่งต่างๆนาๆไปเรื่อย คอยมองรอบข้างซ้ายทีขวาทีอยู่ตลอด ในใจภาวนาให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายคุ้มครองตัวท่านศาสตราจารย์
“ คุณโทรศัพท์ไปไหน ? ” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น หลังจากเดินเข้ามาอย่างไม่บอกกล่าว
“ คุณเสียมารยาทมากเลยรู้ไหม ? ” ศาตราจารย์อนุพงษ์ ราชวงศ์ พูดขึ้น
“ งั้นหรือ ? แล้วการที่แอบขโมยงานวิจัยขององค์กรการกุศลล่ะครับ ไม่เป็นการเสียมารยาทหรอกหรือ ? ” ชายหนุ่มอีกฝ่ายหนึ่งกล่าวย้อน
“…………………… ….” ศาตราจารย์อนุพงษ์ ราชวงศ์ เงียบเฉย และไม่ได้กล่าวอะไรตอบโต้ออกมา จนทำให้อีกฝ่ายหนึ่งได้ใจ กล่าวต่อ
“ คุณนี้ ยังคงทะนงตัวอยู่สิน่ะ ไม่รู้ว่า ทำไมท่านฟิลิปเป้ถึงได้เชื่อถือคุณนักน่ะ ?” ผมคนหนึ่งล่ะ ที่ต้องขอบอกกับคุณตรง ๆ ว่า แนวความคิดของคุณมันช่างล้าสมัยเสียเหลือเกิน คุณควรจะศึกษาแนวทางของคนอื่นบ้าง ไม่ใช่ นำตัวเองมาเป็นจุดศูนย์กลางอย่างเช่นทุกวันนี้ ผมเคยหลงอ่านตำราวิทยาศาสตร์ที่คุณเขียนเมื่อสองปีก่อน มันทั้งไร้สาระ เต็มไปด้วยจุดอ่อน และไม่มีค่าเป็นที่สุด ”
ชายแก่ยังคงยืนนิ่งๆ ไม่ตอบโต้อะไรออกมาทั้งสิ้น เขาเริ่มหันหลังให้คู่สนทนา แล้วเดินไปที่เตียงนอน แล้วเอนตัวลงที่นอนบนนั้น
“ เขายังไม่พูดความจริงออกมา ” ชายแก่อีกคนหนึ่งถอนหายใจออกมา ความระแวงในตัวเรา ทำให้เขาดูฉลาดและระมัดระวังขึ้น แล้วเฒ่าชราก็หันหลังให้ฝาผนังที่เป็นกระจกใส ความเสื่อมถอยรุกรานเขาอย่างเร็วตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว ทำไม พระเจ้าไม่รอให้เวลาเนิ่นนานกว่านี้ นานพอที่เขาจะไม่ต้องกดดัน พอล เพื่อนรัก อาการสั่นเทิ่มเริ่มต้นอีกแล้ว มันมักจะเป็นเสมอเวลาเขาไม่พอใจ และเป็นหนักยิ่งขึ้นในช่วงสองถึงสามเดือนหลัง
“ เขาไม่เชื่อฉันอีกต่อไปแล้ว ” เขาพึมพำในลำคอ แล้วจึงหันไปหาเจ้าหน้าที่ซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆเขา แล้วกล่าวอย่างกราดเกรี้ยว
“ เช็กเบอร์โทรศัพท์ไปถึงไหนแล้ว ”
หนึ่งในคนที่นั่งอยู่ พูดขึ้น
“ เบอร์โทรศัพท์นั้นมาจากตู้สาธารณะที่สถานีรถไฟหัวลำโพงครับ ตอนนี้เราให้คนเดินทางไปที่นั้นแล้วครับ ”
“ ความลับของนายอยู่ไหนน่ะ พอล ? ” เขายังคงพึมพำเบาๆ ต่อ
ความคิดเห็น