รวมเรื่องสั้นหนังสือร้องไห้

ลำดับตอนที่ #6 : นาง 1

นาง

                    บรรยากาศเวลานี้ดูไม่ต่างจากช่วงเวลาพลบค่ำ แสงสลัวๆจากจันทร์เสี้ยวหม่นๆคงส่องลงมาอยู่ตลอด  บรรยากาศเวลานี้ดูไม่ต่างจากช่วงเวลาพลบค่ำ หลังจากที่นางเพิ่งลืมตาขึ้นมา รัตติกาลยังคงต่อเนื่องยาวมาจนถึงขณะนี้  ซึ่งสายตานางยังจับจ้องมองจันทร์เจ้าอย่างไม่คลาดสายตา และมันก็เป็นอีกค่ำคืนหนึ่งที่นางนอนไม่หลับ

"มันน่าพิศวงเสียนี้กระไร!"   นางอุทาน พลางพยายามงอมือขึ้น

"ไม่ว่าดวงจันทร์จะพยายามซ่อนตนเองเพียงใดในค่ำคืนที่ต่างกันออกไป  แต่มันก็ยังเป็นดวงดาวที่ชวนสงสัยในตัวตนไม่เสื่อมคลาย "  นางถอนหายใจเบาๆหลังจากพึมพำคนเดียว พลางนึกต่อไปอีกว่า  ราตรีนี้ดูยาวนานกว่าปกติ  อาจเพราะเป็นอีกคืนที่มีเรื่องราวต่างๆผ่านเข้ามาให้คิดมากมายเหลือเกิน 

                นางมักมองหาดวงจันทร์อยู่เสมอ แม้จะมีสามีคอยห้ามเตือน  เขาบอกว่ามันจะทำให้นางคิดมากยิ่งขึ้น  เสียสุขภาพ   มันอาจจะจริงของเขา   แต่ทำไมน่ะ เขาช่างไม่เคยคิดจะเข้าใจกับความรู้สึกของนางเสียเลย  บางที   นางคิด  เขาอาจไม่รู้จักใจผู้หญิงเสียด้วยซ้ำ 

               นางถอนหายใจอีกครั้ง   สิบห้าปีแล้วสิน่ะ   สำหรับชีวิตคู่ที่ยังอาลัยอยู่   เวลาเป็นดั่งสายน้ำไหล ผ่านไปแล้ว ก็ไม่มีวันที่จะไหลย้อนกลับ  มันผ่านไปเรื่อยๆ  และไม่เคยคิดที่จะหยุดพัก

              นางลองพยายามกำมือดู แล้วก็คลายออก นานเท่าใดแล้วหน่า ที่นางคลายความรู้สึกทุกข์ลงได้ ทั้งที่นางก็รู้ว่า ความรู้สึกก็เป็นเพียงอารมณ์ที่พัดผ่าน ไม่มีอะไรที่แน่นอนอยู่เลย  หากมันซ่อนแต่ความทุกข์ที่เจือไว้เท่านั้น  นางถอนหายใจเฮือกใหญ่ 

              ในความจริง  นางก็ยังคงนั่งนิ่งๆอยู่ที่เดิม เก้าอี้ตัวเก่า และเหมือนในทุกคราว หลังจากที่พยายามนั่งทำใจ  แล้วนางก็ทำไม่สำเร็จ    ในท้ายสุด นางค่อยๆเอื้อมมืออย่างช้าๆเพื่อไปหยิบกลักไม้ขีดบนโต๊ะ ห่างจากที่นางนั่งอยู่ไม่มากนัก  แสงสลัวของเงาจันทร์ค่อยๆสัมผัสจับต้องแขนอันลีบเล็กซีดขาวอย่างไม่ตั้งใจ หลังจากมันออกจากมุมมืด  นางหยิบกลักไม้ขีดสำเร็จในเวลาครู่ใหญ่ต่อมา

            นางนั่งนิ่งๆอยู่พักใหญ่จึงหยิบไม้ขีดไฟออกจากกลักด้วยมือที่เริ่มสั่นเทา  แล้วเริ่มขีดมันกับด้านข้างกลักด้วยความตั้งใจ  ใจชื้นขึ้นแล้ว  เมื่อไฟค่อยๆลุกติดขึ้นที่หัวไม้ขีด และลามเลียผิวไม้เรื่อยลงมา  ไฟติดตามความประสงค์แล้ว  นางจึงถอนหายใจ คลายกังวล  มันเป็นอีกกิจวัตรอย่างหนึ่งที่นางทำมานานราวสามปี   ในเวลานี้ นางรู้สึกได้ถึงความมั่นคง  ปลอดภัย  และไม่เดียวดาย