รวมเรื่องสั้นหนังสือร้องไห้

ลำดับตอนที่ #4 : คำตอบเหนือคำตอบ 4

เขาไม่ตั้งใจจะขับรถวนอยู่ในป่าแถบนั้นอยู่เป็นเวลานานสองนานหรอก   เพียงแต่เขาไม่อยากรับรู้กับเหตุการณ์อื่นใดอีก แต่เมื่อความมืดย่างกรายเข้ามาบ่งเจตนาว่าเวลาได้เลยผ่านมานานหลายเพลา ความมืดอันแสนเงียบเหงาได้คืบคลานมาแทน   เขาควรจะขับรถกลับบ้านได้แล้ว  แต่แล้วภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่นานนักก็ผุดขึ้นมาอีก  

"ลุงเคยได้ยินข่าวคนแก่โดนรถชนที่ถนนปากทางเข้าหมู่บ้านไหมครับ?" 
เขาถามย้ำอย่างผิดสังเกตอีกคราว อาจเพราะเห็นลุงแกนิ่งเงียบไปเฉยๆ เหมือนกับไม่รับรู้กับคำถามของเขาอีก  ไม่กี่วินาทีต่อมา  สีหน้าแกเริ่มเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสีน้ำข้าวที่ดูเลือนลาง กลับเกิดประกายความรู้สึกบางอย่างขึ้นในฉับพลัน  แล้วก็ค่อยๆจางหายไปในชั่วเวลาอึดใจเดียว เขาคาดเดาอารมณ์แกไม่ถูกเลยทีเดียว   เมื่อลุงแกเริ่มขมวดคิ้ว ความยับย่นในวัยชราก็ปรากฎให้เห็นเด่นชัดขึ้น ริ้วรอยที่บ่งบอกถึงการผ่านโลกมาอย่างโชกโชน  มันดูยาวนานกว่าตัวเขาผู้ตั้งคำถามมากนัก  แทนที่แกจะตอบคำถาม แกกลับเอ่ยถามย้อนกลับมาว่า

           "เอ็งถามไปทำไมวะ?"

           เขานิ่งงัน เขาเงียบลงไปในทันที เขานึกเพียงว่า โดยปกติแล้ว เขามักคิดเสมอว่า เขาเองไม่ใช่พวกขี้ขลาด  ไม่ใช่พวกขี้กลัว   พวกที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ    แต่พอมาถึงเวลานี้ที่จำเป็น  ใต้แรงกดดัน  เขาก็นึกโทษตัวเองในบางสิ่งบางอย่าง  และบางที มันอาจชี้ขาดอนาคตที่เขาไม่คาดฝันไว้ก็ได้เพราะถ้อยคำเพียงประโยคสั้นๆที่หลุดออกมาจากปากเล็กๆของเขาเองนั้น ด้วยอาการของผู้พ่ายต่ออารมณ์ของตนเอง ?  หรือ  เขาจะได้กลายเป็นหนึ่งในผู้ชนะใจตนเองเสียที ?

         " ตอนผมมาแวะมาที่นี้ครั้งก่อน   ผมมักได้ยินคนแถวนี้พูดถึงแต่คนแก่ที่ถูกรถชนตลอดเลย ครับ "

ประโยคแก้ตัวที่ตัวเขาเองไม่ได้เตรียมมาถูกพูดออกมาในอีกอึดใจต่อมา  เพื่อให้ลุงแกหายความคลางแคลงใจจากอาการสงสัยในตัวเขา เขาพยายามแล้วน่ะ เขาบ่นกับตัวเองในใจ    

           " อ๋อ งั้นเหรอ…ข้ารู้เรื่องราวที่เอ็งอยากรู้ดีแหละ เอ็งมาถามได้ถูกคนแล้ว  แต่ข้ามีข้อต่อรองน่ะ..  ถ้าเอ็งอยากฟังเรื่องนี้  เอ็งต้องเลี้ยงโอยั้วข้าแก้วหนึ่งก่อน "  สีหน้าเคร่งเครียดของลุงคนนั้นคลายลงมากทีเดียว  และเขาก็รู้สึกโล่งอกขึ้นอย่างมาก  เขาเองพยักหน้ายอมรับเงื่อนไขนั้นแทบจะในทันที  และพลอยนึกขอบใจตนเองกับเหตุผลแก้ตัวที่เกิดขึ้นในฉับพลัน  ในท้ายที่สุด เขาก็คงเป็นได้เพียงคนที่คิดจะกลับใจและแก้ไขตัวเอง แต่ก็ทำไปไม่ตลอดรอดฝั่ง เขาถอนหายใจอย่างแผ่วเบา เพราะไม่อยากให้ลุงแกสังเกตเห็น   หลังจากที่ลุงแกตะโกนเสียงดังโหวกเหวกสั่งเครื่องดื่มจากโอวแป๊ะเรียบร้อยแล้ว  แกก็หันมามองหน้าเขา แล้วเรื่องราวต่างๆก็พรั่งพรูออกมา

            "มันชื่อมั่น…มันถูกรถชนตายมาตั้งนานแล้ว คงสักปีแล้วสิน่ะ เย็นวันที่มันตาย ข้ายังจำได้ดี เรื่องของมันยังกับพึ่งเกิดเมื่อวันเลยแหละวะ วันนั้น ข้านั่งโขกหมากรุกกับมันอยู่ที่ร้านนี้  ตรงที่เอ็งกับข้านั่งกินกาแฟอยู่ตอนนี้หละวะ  ข้าจำได้ดี    ข้ากับมันนั่งโขกกันอยู่ตั้งแต่เที่ยงวัน  เล่นกันนานหลายทีเดียว จนพรรคพวกคนอื่นๆที่มานั่งเอาใจช่วย ต่างพากันแยกย้ายกันกลับบ้านนอนหมด  สักสี่ทุ่มเห็นจะได้ มั่นก็ขอตัวแยกไป มันบอกว่าเดียวอีแก่ที่บ้านจะด่าเอา ที่มัวมาโขกหมากรุก ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องเสียที ใครจะคิดหล่ะ ว่านั้นคือการพบมันเป็นครั้งสุดท้าย "

            ฝนเริ่มซาเม็ดลง  และคงจะหยุดตกลงในไม่ช้า   จากที่เคยตกอย่างหนักเม็ด    กลายเป็นตกปรอยๆ เป็นเม็ดเล็กๆและเริ่มห่างเม็ดลงเรื่อยๆ ผู้คนต่างทยอยพากันเริ่มออกจากเพิงเพื่อไปทำธุระที่ค้างอยู่ต่อ

              ลุงแกหยุดเล่า เว้นช่วงทิ้งไว้ เหมือนรู้ว่าเขาสนใจกับเรื่องที่แกเล่ามาก  แกหยิบแก้วโอยั้วขึ้นมาดื่มอีกอึกใหญ่ราวกับกระหายน้ำ  เมื่อวางแก้วลง แกก็เล่าต่อ

             "คนเรานี้ก็แปลก   ตอนที่ไอ้มั่น มันยังไม่ตาย ข้าไม่เห็นใครจะกลัวตัวมันเลย เมียมันเสียอีก ที่น่ากลัวกว่า   แต่พอมันตายไปเท่านั้นแหละ  คนที่เงียบเชียบ ไม่กล้ามีเรื่องกับใคร     แม้กระทั่งเมียตัวเองกลับกลายเป็นมีแต่คนกลัว เพียงแค่มันต้องการเห็นหน้าคนที่ขับรถชนมัน "

             ลุงแกมองเขาด้วยสายตาที่แปลกออกไป อาจเพราะการที่เขาเผลอเอามือไปปัดแก้วเครื่องดื่มบนโต๊ะอย่างแรงกระมัง  แกเบือนหน้าออกมองไปที่หน้าเพิง  แกชี้มือออกไปแล้วพูดต่อ

                "มันตะเกียกตะกายร้องขอความช่วยเหลือ เนื้อตัวถลอกปอกเปลือกไปทั่ว เสื้อผ้าก็ขาดหลุดหลุ่ย   กว่าจะคลานจากที่เกิดเหตุมาถึงที่ร้านนี้  ก็คงกินเวลาไปมาก      หมอบอกว่า  มันน่าจะขาดใจตายแถวๆนี้ "